De minder leuke kant van 2 kids ... ?

hmm, een heerlijk eerlijk onderwerp

wat ik zwaar vind?
-de nachten! die breken me op. waar je met 1 kind overdag nog rust kan pakken, kan dat met 2 gewoon niet. (die van mij besloot in de kraamweek te stoppen met overdag te slapen)
- de zwangerschap: ik had een zware zwangerschap en kon op het laatst niet meer voor mijn dochtertje zorgen.
- het schuldgevoel: ik voel me tegenover I schuldig omdat zij haar plekje kwijt is als enigskind, en tegenover E voel ik me schuldig omdat het gevoel er bij haar gewoon nog niet zo is. (en ik in de eerste week hele nare dingen heb gedacht)

Dat laatste punt vind ik nog wel het zwaarst.
Alle praktische dingen hebben een oplossing. Bv boodschappen; kleine dingen met de duowagen, grote dingen haalt manlief alleen of wij met z'n allen met de auto.
Koken: simpel en de oudste eet nu vaak potjes omdat ik niet aan koken toe kwam
poetsen: als ik tijd heb. ik ga rustig overdag even chillen als isab goed speelt, ipv poetsen
opruimen: 's avonds als de kids in bed liggen

Ik heb behoorlijk lichamelijk in moeten leveren na de bevalling en mijn man heeft me echt op het hart gedrukt: de eerste weken hoef je het niet leuk te vinden, het is gewoon "overleven". en dat hielp. ik merk dat het nu gewoon rustiger wordt en dat het genieten begint!

 

De minder leuke kant aan twee kinderen? Dat ik er graag drie zou willen hebben haha. Nee zonder gekheid, laat ik voorop stellen dat het me 100% meegevallen is. De enige nadelen die ik kan bedenken zijn:

- Meer aankleedwerk, hoewel mijn zoontje eigenlijk al veel zelf doet;
- Dubbele prijzen bij bijvoorbeeld Ballorig (we kunnen het best missen maar vind het soms gewoon zonde);
- Dat ze soms in bijvoorbeeld de Etos beiden een kant oprennen en dingen uit de rekken pakken en ik met een verhit hoofd van de ene kant naar de andere ren (soms ben ik op de fiets en dan kan ik er geen één in de kinderwagen zetten)
- Dat mijn leven niet meer zorgeloos is, bij iedere griep of iedere val maak ik mezelf zorgen;
- Dat ik steeds weer opnieuw bang ben er eentje per ongeluk te kwetsen, doordat ik misschien wel eens de verkeerde de schuld geef van een kibbelpertijtje;
- Dat ik er soms al eentje op de fiets gezet heb en de ander ondeugend richting het einde van de stoep loopt;
- Dat als mijn zoontje eens in zijn bed geplast heeft en daar hard van moet huilen (hij vindt dat heel vervelend) dat ik dan bang ben dat mijn dochter wakker wordt;
- Dat ik nu van twee kinderen de kieteldood krijg;
- Dat ik het soms wel eens vervelend vind om ze beiden eten te geven (bij het avondeten zit ik vrijwel altijd alleen met ze). Maar het gaat me nog steeds verrassend goed af dus echt klagen mag ik er niet over;
- Dat ze meer dan eens perse elkaars spulletjes willen hebben om mee te spelen;
- Dat ik één zeurende peuter nog wel kan weerstaan maar twee me soms toch dingen laten toegeven (toch nog een biskwietje ofzo) dan één voor elkaar had gekregen;
- Dat ik nu helemaal vaak schoentjes en sokjes kwijt ben.

Maar jeetje wat ben ik gek op ze zeg. Het is hier reuzegezellig en de manier waarop ze met elkaar spelen doet me veelal lachen. Ik denk dat ik het saaier had gevonden met één kind (hoewel je dat natuurlijk ook niet altijd voor het zeggen hebt, hoeveel kinderen je kunt krijgen). Ik denk wel dat ik geluk heb met goede slapers en eters, ik denk dat ik het anders een stuk lastiger zou vinden.

 

Bij mij verschillen ze 4 jaar en 10 dagen .
Ik vind tot nu toe het lastigste:
- spitsuur in de ochtend of bij het avond eten. Sacha wil zn fles maar Jaime heeft na een dag school en daarna bso ook berehonger . Dan gaat regelmatig net op dat moment de tel of deurbel.

- Aandacht verdelen. Je kan Jaime heel duidelijk dingen uitleggen omdat ze al vier is maar toch....Ook al leg ik uit nu met jou spelen en straks geef ik Sacha de fles. Wedden om 200 euro dat ze net op moment dat fles in zn mond zit, vraagt wil je wat drinken voor mij pakken

- Minder tijd met je partner en voor jezelf. Voorheen was het dat een dit deed bv naar bed brengen. Nu ben je daar beide mee bezig. De een doet Jaime de ander Sacha. (zal nog wel veranderen als Sacha wat ouder is)

Voordelen:
- ik ervaar een tweede als veel makkelijker! Je voelt jezelf zekerder en bent niet zo gespannen als bij een eerste, nog meer genieten dus!
- de broer/zus liefde die ik hier nu al zie...dat is echt prachtig om te zien! Daar kan je moederhart door smelten.
- ik kan er nu al naar uit kijken dat ze straks samen kunnen spelen.

De kosten zijn het hem niet. Veel van Jaime gaat naar Sacha, behalve de kleren natuurlijk..haha. Overigens was ik heel lang heel stellig ik wil maar 1 kindje, dit is genoeg. Maar toch op een moment miste ik iets. Ik merkte daarnaast dat Jaime doordat ze alleen was ook wel erg ego werd..

 

Meid ik geef je helemaal gelijk! Je bent wel mama maar je moet ook nog jezelf kunnen zijn.

Ik denk dat wij het bij eentje houden omdat mijn man er maar 1 wil. En nu weten we dat we een gezonde meid hebben, je weet niet wat een 2e kindje brengt.....

 

maar veder zijn het 2 schatten hoor

 

dat is zeker dat je minder samen bent als partners en dat mis ik ook wel is hoor. Toen we enkel alicia hadden was het heel makkelijk om zo nu en dan oppas te vinden. ze logeerde z'n 1x per 2 maanden toch wel en dan konden we energie opdoen en aandacht aan elkaar schenken als partners ipv enkel papa en mama zijn. sinds nando er is is dit erg moeilijk. we hebben in totaal 1 nacht oppas kunnen vinden voor bijde kids in de tijd dat we er dus 2 hebben. verder is er altijd wel 1 thuis. niet dat ik dit erg vind maar soms heb je echt even tijd voo rjezelf nodig en dat heb ik echt niet. het is dat ik partime werk. dat is mijn tijd voor mezelf en hier haal ik me energie uit maar echt tijd voor elkaar is er amper. savonds ben ik moe door het niet slapen en de drukke dagen

 

Ik dacht er vantevoren ook wel aan: is dat niet veel te heftig 2 kinderen? Kan ik dat wel aan? Maar ik wist tegelijkertijd ook dat ik zeker weten spijt zou krijgen als we niet voor de tweede zouden gaan. Dus mijn instelling was dat ik maar gewoon door die eerste heftige tropenjaren heen moet, en dat het daarna vanzelf makkelijker en bovendien veel leuker wordt. Straks hebben de jongens waarschijnlijk zoveel aan elkaar!

Maar goed, nadelen:
- als beide kinderen 's nachts aan het spoken zijn, hakt dat er dubbel in.
- ik heb regelmatig een schuldgevoel, met name richting de jongste. De oudste blijf ik zoveel mogelijk aandacht geven omdat ik niet wil dat hij onder zijn broertje lijdt (die makkelijker de aandacht opeist omdat ik hem nou eenmaal niets kan uitleggen). Maar het gevolg is wel dat ik me soms afvraag of ik de jongste wel voldoende aandacht en genegenheid geef. Hij ligt bijv. gerust een half uur in de box. Dat vindt hij prima, althans hij huilt of jammert niet, maar bij de oudste hing ik er dan toch vaker boven.
- we komen echt heel erg moeilijk de deur uit. De jongste slaapt al niet zo lekker meer in de wandelwagen en de kinderen slapen niet altijd tegelijkertijd. En als de jongste dan wakker wordt, moet hij eerst nog de fles. Voordat we dan de deur uit kunnen, is het alweer bijna tijd om 's avonds te eten. Dat soort dingen dus... Nu gaan we heel vaak met 1 van de kinderen de deur uit, terwijl de ander thuis blijft bij het andere kind. Niet erg gezellig...
- Ik heb veel minder tijd voor mezelf. Het is veel moeilijk om bij te slapen na een korte nacht, dus ik onderneem minder makkelijk iets met vriendinnen. Bovendien nodig ik nu niet graag mensen bij ons thuis uit, omdat het echt ontzettend hectisch is op het moment waarop 2 kinderen naar bed gaan. En zowel mijn man als ik doen dat niet graag alleen.
- Mijn jongste zoontje heeft veel meer problemen dan de oudste had als baby, waardoor ik het dit keer echt een stuk minder leuk vind om een baby te hebben. Ik kan niet wachten totdat hij een paar maanden ouder is, ik kijk er ontzettend naar uit.

Maar ze zijn zo ontzettend lief! Ik kan ze allebei niet meer missen En de oudste is ook zo lief voor de jongste. Ik heb echt geen moment spijt gehad van onze keuze, ook al vind ik het veel zwaarder met 2 kinderen. En ik ben er van overtuigd dat het in de toekomst echt veel makkelijker gaat worden. Het kost gewoon even wat tijd om te wennen aan de nieuwe situatie.

 

@ roozjuh: mijn oudste is inderdaad ook erg makkelijk. En het kan natuurlijk zo zijn dat jouw tweede ook zo makkelijk zal zijn Maar het kan ook anders... Wij deden ook altijd alles met z'n tweeen (of dus drieeen ), tot aan de weekend boodschappen. Omdat we dat gezellig vinden. Maar nu doen we dat nauwelijks meer en dat mis ik echt... Aan de andere kant: dat komt wel weer. Het blijft niet altijd zo. En voor je het weet zijn die eerste paar pittige maanden voorbij!
Wat betreft de kosten: ik merk het eerlijk gezegd nauwelijks dat we er nu een kleintje bij hebben. Je bent wat extra kwijt aan luiers en in ons geval flesvoeding, maar ach... dat is zo ongeveer net zo duur als de kinderbijslag Verder zijn kleertjes gewoon doorgeschoven. De kinderopvang komt er wel bij, maar die is voor een tweede veel goedkoper. En alles wat er in de toekomst bij komt, kunnen we ook wel handelen (alleen al omdat mijn man ieder jaar een periodiek aan salaris bij krijgt).

 

wat ook een groot nadeel is in het begin is dat een tweede kindje veel vaker ziek is. elke verkoudheidje pakt ie op. hier zijn de kids 4 jaar uit elkaar. en de tweede had voor zijn eerste jaar al 4 keer een ab kuur gehad. en nu hoest ie alweer. en hij is veel erger als zijn zus, en dan bedoel ik echt etterig haha omdat een tweede een groter voorbeeld heeft neemt ie dus sneller ook de slechte dingen over dus hier word door ons manneke van 15 mnd al flink gemept hahaha

 

Mijn tweede is nog een baby dus daar kan ik nog niet van zeggen hoe dat samen met zijn zus is.
Nu gewoon leuk. Een baby verzorgen vind ik heerlijk en hij doet gewoon mee in het gezin.

Ik denk dat het voor je tweede kindje zelf soms wat vervelend kan zijn in verband met slaap tijden. Julian moet natuurlijk altijd mee als ik zijn zus van en naar school moet brengen en naar sport.

Ik ben trouwens heel erg blij dat er 3 jaar en een paar maanden tussen zit. Isabella kan al veel zelf ( aankleden, naar de wc en dingen pakken) en dat is erg handig. Ook als ik moet koken of even iets moet doen weet ze haar broertje leuk bezig te houden. Hij vindt haar ook erg leuk. Schaterlachen samen.

Maar ik moet wel zeggen dat ze al een klein nichtje gewend was bij schoonmoeder ( oppas) waar ze rekening mee moest houden. Dus ze had al geleerd geen kleine dingetjes meer op de grond als de baby er is en stil te zijn als ze slapen.

 

Hier een beetje hetzelfde verhaal als bij Bosi333. Zoals al gezegd, alles heeft voor- en nadelen maar dat ligt ook heel erg aan je kindjes en het leeftijdsverschil.

Ik wilde ook stoppen met de pil als Louise 3 jaar was maar we zijn een jaartje eerder gestopt omdat het toch wel erg kriebelde en Louise was net een maandje 3 jaar toen Tygo werd geboren. Het is erg druk en op dagen dat ze naar de opvang moeten sjouw ik me een breuk maar het is het helemaal waard!

Boodschappen doen wij trouwens pas als een van ons thuis kan blijven. Meestal gaat papa met Louise naar de winkel, die helpt graag en tussendoor boodschapjes doe ik gewoon lopend met de kinderwagen en Louise loopt zelf.

 

na een half jaar was het een een 6 maanden oude baby en een meisje van 2 jaar 9 maanden behoorlijk druk.
Voordat ik eens de deur uit was....
Ik die een hekel aan te laat komen heb kwam opeens overal 5 minuten te laat binnen hollen.
Wil je weg gaan poept de een in zijn broek en de ander wil niet weg en gaat op de grond liggen gillen.

En avondeten, als alleen met ze moest eten dan at ik 9 van de 10 keer een paar happen van mijn koude prakkie.
( in combi met de bv vlogen de kilos er af )
Slaapt de een door , spookt de ander.

Maar.....
ik ben toch heel blij dat we twee van die lieve meiden hebben. Hebben veel schik.
En nu de oudste net naar school is vindt ik het heerlijk om nog zo'n klein kaboutertje thuis te hebben.

 

Ik vond het altijd veel om er vier jaar tussen te hebben...maar door allerlei vervelende omstandigheden zit er nu tussen mijn twee zoontjes wel vier jaar.
Maar wat geniet ik nu van de tijd met de jongste als de oudste naar school is!!! En het is een voordeel dat de jongste echt zo'n makkelijke baby is, dat ik na schooltijd gewoon de oudste weer de aandacht kan geven. Ik probeer dan de flessen zo te geven, dat het in de schooltijd valt.
Het nadeel vind ik, is dat de jongste nu overdag niet in zijn bedje slaapt, maar ik hem elke keer in de wagen gelijk leg, zodat ik hem lekker in de lodger wrapper kan inwikkelen en zo naar school kan. (maar goed... hij ondervind er geen nadeel van volgens mij)
Het is wel zo dat je natuurlijk best heel veel tijd dan over heel de dag besteed aan de kids..maar daar heb je ook voor gekozen dan. En wat is het heerlijk om te genieten van de babytijd!!!

Wel is het zo dat als je weggaat, je dit niet meer zo spontaan doet..het neemt wat meer tijd in beslag met twee. Maar ondanks dat ik er doordeweeks helemaal alleen voor sta, geniet ik met volle teugen en zou ik voor geen goud de kleinste willen missen!!

Succes met de beslissing.

 

Wij wilden altijd maar 1 kind. Bij mij was de grootste reden omdat ik bang was dat ik de aandacht niet kon verdelen.

Eind 2008 kreeg ik een EUG, waarbij ze 1 eileider hebben verwijderd. Toen hadden we besloten om toch nog te proberen om een kind te krijgen. Begin 2009 werd ik weer zwanger, maar helaas hebben we toen een moeilijke keuze moeten maken om de zwangerschap bij 23,5 week af te breken. Eind 2009 werd ik weer zwanger. En deze keer met een goed einde, in 2010 werd Jay geboren.

Mijn oudste zoon Sam heeft de afgebroken zwangerschap erg bewust meegemaakt, we hadden hem overal bij betrokken. We merken nu ook heel erg dat hij superblij en trots is op zijn broertje.

Het aandacht verdelen gaat vanzelf. Sam is 5 jaar, dus die zit overdag op school, dan kan ik al mijn aandacht aan Jay besteden. En na school gaat al de aandacht van Sam naar zijn Jay toe. (moeders ziet ie dan bijna niet staan. hihi!)

Mischien komt het door het leeftijdverschil en door wat we allemaal al hebben meegemaakt. Maar ik kan echt geen nadelen opnoemen.

 

Hier zit er bijna 10 jaar tussen.

En kan je bijna niet spreken over een verschil. Hier meer van. Je moet weer helemaal opnieuw beginnen.
Bij een kind van tien hoef je in het weekende je bed niet meer uit s nacht ook haast nooit meer daar heb ik de meeste moeite mee gehad.

Hoefde hem zelfs al niet meer naar school te brengen en te halen. Dat moet allemaal weer gebeuren.

En ook al zit er een groot verschiltussen je moet toch je aandacht delen want een Groot kind vraagd toch ook nog zijn aandacht en verzoring plus er zijn andere zorgen als een kind groter word.

De keuze voor een tweede kind kan alleen jij voor je zelf maken..

Finacieel valt het tot nu toe mee. Je moet beter op letten en ook ik heb maar een inkomen en kom een kamer te kort dochterlief slaapt bij mij op de kamer je gaat een baby niet meer neerleggen bij een jonge van tien die heeft zo zijn eigen prive leven al


Maar het is pittiger dan ik me voor gesteld had en dan heb ik al een groot kind dat ik.

A niet meer naar school hoeft te brengen/halen
B zich zelf aankleed tandepoetst doucht ect.
C Je niet meer je bed uit hoeft voor de oudste. Wel de jongste naar tuurlijk.
D je weer moet wennen aan een stuk vrijheid dat je kwijt bent.
E te over.
F de oudst de prepubertijd ingaat en dus vaak grote monden heeft je geleerde lessen moet herhalen ect.

Wat wel leuk is.

A broer speelt met zusje die tilt haar al op ect pas soms een minutje op
B Voor mijn gevoel mijn gezinnetje compleet is

 

kleertjes doorschuiven is natuurlijk ook niet altijd mogelijk. we hadden bij inze dochter alles roze, van kleding tot beddengoed en zelf s speelgoed etc. 2e was dus een zoon en hebben echt alles op nieuw moeten kopen. was zoveel makkelijker geweest als hij een meisje was geweest

luiers heb ik niet veel van gemerkt. nando werd geboren toen alicia 21 maanden was en nog voor de 2 jaar was ze dag en nacht zindelijk wat wel een voordeel was

dochter is een makkelijk kind en was ook een makkelijke baby, nooit ziek, altijd vrolijk en had je echt alleen plezier van en nooit dat ik dacht waar ben ik aan begonnen. nando daar in tegen druk, altijd ziek of onderweg, 1e jaar veel huilen, fysio etc en ook nog een zware zwagerschap met vanaf 32wk totale bedrust en dus geen tijd en aandacht voor me dochter. dit vond ik nog wel het zwaarste. ruim 5wk zonder mama terwijl die daarvoor fultime voor der aanwezig was. voelde me erg schuldig dat zij de dupe was van osn besluit voor een 2e.

aandacht: alicia eist veel aandacht en het spelen met een groter kind is zo veel makkelijker dat ik het idee heb dan nando wel is te kort komt. alicia heeft moeten inleveren en nando zal nooit de aandacht krijgen die alicia de 1e jaar had. dat vind ik wel is jammer.

uitjes en boodschappen etc. we gaan altijd met zijn 4e of anders 1 ouder en 1 kind. dit om je niet gek te laten maken. soms komt het wel is voor dat ik dus alleen ga met de kids en dan is het ook de een links en de ander rechts. gign ik alleen met de kids was het nando in de buggy en alicia lopen en moest ik echt ver dan nam ik de dubbele buggy mee maar dat was echt zelden. alicia liep liever

slapen: alicia besloot in de kraamweek ineens niet meer smiddags te slapen. hier had ik geen rekening mee gehouden en vond het wel even zwaar. dat even bijtanken in de middag en eventjes tijd voor mezelf was nu helemaal voorbij

 

Ja het weggaan is inderdaad wel pittig. Wij hebben ook nog een hond dus ik trek er minstens 45 minuten voor uit.

Eerst Isabella in de jas en schoenen aan. Julian verschonen en jas aan. Hond uitlaten met de kinderen. Kinderen in de fietskar of in de auto en dan weg.

Maar wij komen tot nu toe nooit te laat.

Ik heb de luxe dat om de 2 weken mijn man 2 weken elke dag thuis is en ik Julian of Isabella dan thuis kan laten. Of beide