Ik had laatst wat gelezen over autistisch en ik herkende daar zooooo veel in van mijn vriend. Hij is best apart, gaat heel moeilijk met andere mensen om, spaart trekkertjes (haha ja daar was laatst een topic over) alles moet zo en niet anders en ga zo maar door we krijgen de laatste tijd vaak ruzie om allemaal van die dingen nou ben ik hier vanavond met hem over begonnen en hij heeft een site opgezocht en geeft toe zichzelf te herkennen hier in. Zijn er meer dames die een vriend/man hebben die dit heeft? En kun je hier wat aan doen? Hoe ga je er mee om? Zijn broer heeft dit ook, dat is wel 'echt bekend' maar die heeft het ook 'echt'. Ik denk dat me vriend er een lichte vorm van heeft, maar begin me heel erg aan hem te ergeren. En ik wil niet dat onze relatie kapot gaat.
misschien kun je eens opperen of hij zich kan laten testen, misschien ook z'n broer er bij betrekken? (in het verhaal, niet als persoon) Maar wat ik laatst van een collega (arts GGZ) van mij begreep is dat iedereen wel iets van autistische trekken heeft (vooral mannen). De een wat meer dan de ander, wat dus niet meteen betekend dat hij dus autistisch is.
ik heb geen man met autisme, wel jaren met mensen met autisme gewerkt. ik vind dat je hiermee moet uitkijken. iedereen heeft trekken ervan en de meeste mensen herkennen zich wel in de beschrijving. dat zijn broer het heeft verhoogt wel de kans dat je man het ook heeft. er is maar één manier om erachter te komen: naar een psychiater of een gespecialiseerde (GZ bijv.) psycholoog. let wel op dat hij goed getest wordt, ik heb weleens meegemaakt dat een psychiater na een gesprek van 15 minuten de diagnose stelde, wat later niet bleek te kloppen. maar wat verandert een diagnose voor je relatie? je man is zoals hij is en daar moet je mee (leren) omgaan, of hij nu wel of geen autisme heeft.
Er is vorig jaar bij mijn man PDD NOS geconstateerd. Ik heb ook altijd het gevoel gehad, er klopt iets niet, maar wat? Totdat je eens iets leest of hoort en daar ga je dan mee verder. Ik ben bij de ha geweest en gevraagd voor een verwijsbrief naar een psycholoog. Die beoordeelde aan de hand van ons gesprek of we in aanmerking kwamen voor het vervolg traject. Zo zijn we bij de SAR in Rotterdam uitgekomen. Als je nog vragen hebt, pb me maar.
Heel veel veranderd dat. De erkenning dat er iets is en je er ook rekening mee kan houden. Ik verwachte dingen van hem, die ik nooit ga krijgen. Nu ik dus weet wat hij heeft, kan ik me daar bij neerleggen of het anders formuleren naar hem toe.
Ik ken in mijn omgeving een aantal mensen met een autistische stoornis en heb tijdens mijn werk ook enige ervaring opgedaan. Mocht je vriend een autistische stoornis hebben, dan heeft hij dit al zijn hele leven en zal er dus niets veranderen na een diagnose. De vraag is dan ook wat jullie eraan hebben het te laten onderzoeken. In feite heb je weinig aan zo'n diagnose. Daarnaast worden dergelijke diagnoses heel vaak ten onrechte gesteld. Zoals al eerder genoemd zijn er heel veel mensen (vooral mannen ja ) met autistische trekjes. Ik denk dat hij er meer aan heeft zich bewust te worden van zijn 'bijzondere' trekjes en hiermee om leren te gaan (voor zover mogelijk), dan aan een diagnose waar hij zich achter kan verschuilen.
ik denk dat het wel kan helpen als hij die diagnose zou hebben. Het is als eerste een bevestiging voor jou. Maar op mn werk geven we bijv. ook groepsbijeenkomsten voor partners van mensen met autisme. Daarbij leer je omgaan met je partner, maar kan je ook ervaringen delen met mensen die in dezelfde situatie zitten..
oke dat klinkt prima. ik maak vaak mee dat vrouwen zeggen: "als mijn autistisch blijkt ga ik bij hem weg!" dat heb ik nooit zo begrepen.
tja of het wat veranderd in de relatie, ik zal in ieder geval blij wezen dat hij het toe geeft en door heeft dat er wat met hem is. Ik ben er wel bijna zeker van dat er wat met hem is. Hij is geen lul ofzo maar s'weekends wil er ook gewoon haast niemand langs komen, want ik voel dat ook wel iedereen voelt zich dan ongemakkelijk, want hij weet zich geen houding te geven, niks, maar hij vind het wel erg jammer dat hij nooit iemand anders ziet dan zijn collega's en gezin. Er zijn gewoon zo veel dingen.. Ik wil gewoon dat hij het zelf weet.. Vrienden van mij dachten dat hij hun niet mocht, terwijl dat echt niet waar is. Vanmiddag had ik visite, hij weet niet wat hij moet zeggen dus heeft hij de hele middag in de keuken gezeten, alleen. te niksen! Er hoeft ook niet echt wat aan de relatie te veranderen, maar misschien als hij dit zou hebben dan zou er misschien ook wat meer begrip van uit anderen zijn. Want hij wil wel met anderen omgaan, maar hij kan die stap niet zetten. Er is gewoon nog zo veeeel meer en nou we 2 kindjes hebben kom je heel veel dingen weer tegen
dit zou ik zeker niet doen! dan moet er nog wel van alles gebeuren voor dat gebeurd hoor, ik heb wel eens op het punt gestaan om weg te gaan, maar ja we hebben ook 2 kindjes en dan kun je niet zo snel gaan he want na een uur is het eigenlijk dan ook wel weer goed.
Je kunt ook de moeilijkheden die hij heeft erkennen zonder diagnose. Een diagnose is niet zaligmakend. Sterker nog, het kan ook in je nadeel werken. Daarnaast is het voor sommige mensen reden om allerlei dingen maar niet meer te doen/willen/kunnen omdat ze ineens veel meer last hebben van hun aandoening. Ik wil absoluut niet zeggen dat dit bij jouw man ook zo zou gaan hoor, maar ik heb vaak gezien dat het niet positief, maar juist negatief werkt.
Iemand met een autistische stoornis kan best nog wel dingen leren, ook al heeft hij het zijn hele leven. Mijn man gaat een cursus doen over, kinderen opvoeden als je zelf autisme hebt.
@stroopie: Dat geloof ik meteen, veel mensen met een autistische stoornis zijn ook zeer intelligent en daardoor juist leerbaar. Alleen zijn sociale vaardigheden zo op gevoel gericht dat die zelfs met speciale cursussen moeilijk aan te leren zijn. Overigens wil bij al mijn commentaar wel even vermelden dat ik me goed realiseer dat het voor mij, op afstand, een stuk gemakkelijker praten is! Het is ongetwijfeld anders als je de hele dag met zo'n man leeft.
Mijn man heeft vermoedelijk PDD-NOS. Wij zaten al een tijdje bij een psych voor huwelijkstherapie en die gaf zijn vermoedens aan en adviseerde het traject in te gaan voor event diagnose en begeleiding. Duurde best lang allemaal bij elkaar en het werd ook erger . Hij kan oa geen emoties benoemen of herkennen van zichzelf of van een ander. daarnaast is hij erg gevoelig voor "verslaving"zich te verliezen in datgeen waar hij zich prettig in voelt..om maar wat te noemen..dit kan enorm verschillen per persoon..autisme is ene breed vlak en pddnos is daar weer een "restvakje" van Hier is het helaas fout gegaan vorige week, de mogelijkheid van een eventueel "etiketje" bleek hem teveel. Het is ook niet niks als na bijna 40 jaar er zoiets uitkomt...we liggen nu in scheiding..we houden wel van elkaar maar het is teveel voor ons beiden..het vergt voor beide partijen veel aanpassingsvermogen. Hij had veel baat bij structuur,we hadden bijv een weekrooster hangen. Als hij er ook achter staat kan het werken hoor,je hebt verschillende gradaties en met begeleiding van een autist hulpverlener bijv kun je handvaten krijgen om er me om te leren gaan.....succes!
Wat jammer dat het voor jullie niet werkt. Sterkte met de komende tijd, lijkt me best zwaar, uit elkaar gaan komt ook nog eens van alles bij kijken toch. Hij heeft dus ook helemaal geen emoties? Mijn vriend ook niet, hij heeft mij tijdens de zwangerschap ook zo in de steek gelaten toen mijn tante en opa om het leven kwamen, ik mocht alleen naar de begrafenis/crematie. Toen kwamen er nog 2 vrienden om het leven bij een auto ongeluk ook hier liet hij mij in de steek, hij wil daar niks van weten en loopt er het liefst voor weg. Ik was toen hoog zwanger ben maar niet naar de begrafenis van beide jongens geweest..
mijn man heeft ook een aanverwante van pdd-nos. Wat het is heeft hij nooit laten onderzoeken maar hij heeft kenmerken. Ook onze dochter gaat getest worden op pdd-nos. We zijn nu 5 jaar samen. Hij is erg egoistisch en kan zich niet inleven in een ander, kan niet tegen veranderingen, en kan zijn gevoel niet uitten. Onze dochter is nog heftiger, die mist ook het sociale vlak en kan geen contacten leggen. En zo is er nog wel meer. Erg moeilijk af en toe, vooral omdat ik dus mentaa gezien overal alleen voor sta.
Ik heb geen ervaring met een man/vriend die dit heeft maar wel met mijn zoontje. Daar hebben wij op 28 dec j.l de uitslag van gekregen. Het is erg moeilijk om ermee om te gaan. Maar hier krijgen we straks hulp en die hebben we echt nodig. Mijn zoontje heeft niet de zwaarste vorm maar zit in het midden zeg maar. Je moet aan je man vragen om zich te laten testen,dan komt er hulp en dan weten jullie straks beiden hoe jullie ermee om moeten gaan. Heel veel succes ermee.
Ik werk met jongeren die een autisme spectrum stoornis hebben. Het is in mijn ogen wel degelijk van belang om een etiketje te krijgen, omdat je je dan voor heel waardevolle cursussen in kan schrijven. Je gaat niet naar een cursus 'autisme en opvoeden' als je geen diagnose uit het autisme spectrum hebt natuurlijk. Dus krijg je ook niet de hulp die je soms zo hard nodig hebt in onze voor autisten ongestructureerde wereld. Natuurlijk heeft iedereen wel een autistisch trekje (hoewel, bij mijn man en mijn zoon kan ik die niet ontdekken, die raken ook niet van slag door een ongestructureerde dag. Mijn dochter ligt twee dagen wakker na een dagje winterefteling). Ik denk dat het in een relatie juist van belang is dat een veel inpact hebbende stoornis gediagnosticeerd wordt. Als je op een verjaardag niemand feliciteert ben je voor velen gewoon een 'botte zak'. Als mensen weten dat je autistische kenmerken hebt zullen ze je er niet op afrekenen. Zo ook in je relatie natuurlijk. Doe je iets omdat je egoistisch bent of omdat je gewoon de vaardigheden mist? Het scheelt in mijn ogen een slok op een borrel.
Mijn vriend/man heeft een lichte vorm van asperger. Hij is gelukkig wel sociaal en kan zichwel mengen. Al moet ik hem wel af en toe van de tel aftrekken omdat hij alles maar dan ook alles wil opzoeken en uitvinden als het ergens over gaat. Verder kan hij ook egoistich zijn, maar hij probeert wel betrokken te zijn, bijv omgang met mijn zoon vind hij het moeilijk om aan zijn ritme aan te passen ipv van zijn ritme. Maar daar kan ik hen wel in sturen Heel veel mensen weten het niet en het valt ook niet optenzij je hem langer kent en oplet. Maar dat vind ik niet altijd erg, omdat mensen heel erg kunnen schrikken van het woord autisme. Mijn ouders is het tot heel lang niet opgevallen dat hij wat had, tot de verhuizing ( veranderingen hè ) toen ze het hoorde, begrepen ze veel maar gingen gelijk googlen en schrokken zich wezenloos. Heb toen ook gezegd hij heeft een lichte vorm en heeft niet alle symptomen en ook niet in hele grote maten ( anders had je het wel al eerder gemerkt) Maar daar kunnen ze nu weer doorheen kijken. Bij jou situatie, lastig hoor. Want hij heeft er volgens mij zelf "last" van. Misschien daarom wel goed om te laten testen om misschien begeleiding te krijgen. Maar als je nog vragen hebt. Hoor ik het wel
Mamvannu: Dank je...het is loodzwaar,juist omdat we wel van elkaar houden.We hebben het wle eens over latten gehad maar er is nu teveel gebeurd. wat erg wat jou is gebeurd joh. hij heeft wel degelijk emoties,heel heftige zelfs en zijn stemmingen kan ook zo omslaan. er kan bij iets op het werk gebeurd zijn,komt hij thuis en dat gevoel is blijven hangen,dan kan hij een papiertje niet vinden en als ik op dat moment bij wijze van iets vraag dan kan hij helemaal door het lint gaan omdat hij dat papiertje niet kan vinden. het gevoel dat hij dan heeft koppelt hij niet zo snel terug koppelen naar zijn werk...of het loslaten..kan er erg in blijven hangen. Voor ons komt zijn gedrag over als egoïstisch,geen afspraken nakomen (dat vergeet hij omdat het in zijn hoofd dan niet het belangrijkste is) Hier is hij ook over persoonlijke grenzen heengegaan. nu ik weet waar dat waarschijnlijk vandaan komt,kan ik er meer begrip voor opbrengen hoe dat heeft kunnen gebeuren en dat hij mij niet moedwillig wou kwetsen.het is geen slechte vent...maar dat maakt mijn pijn er niet minder om..dat moet je dus loslaten,grenzen erg bewaken en hem eigenlijk geen speelruimte geven daarin. Het is een lastig iets!