Voor mijn vriend en mij breken nu de laatste maanden aan om onze kinderwens uit te laten komen. Wij hebben een enorm lang en moeilijk traject achter de rug. Zijn emotioneel helemaal uitgeknepen, maar willen de hoop nog niet helemaal opgeven. We zijn begonnen in een boek die veel nare hoofdstukken bevat, maar wij hopen dat het boek toch een heel mooi einde krijgt. Al weten we dat die kans héél nihil is. Zijn er meer meiden die ook aan de laatste maanden van het laten uitkomen van jullie droom beginnen? Die nog steeds wachten op een wonder hun wonder! Zo ja, hoe gaan jullie hiermee om?
Mijn (ons) verhaal, deel 1 - Waarschuwing!! lang verhaal Begin 2005 kwam bij mij toch de kinderwens. Ik was al 38 (mijn vriend 33). We waren 6 jaar samen. In mei 2005 gestopt met de pil .... eerst ontpillen .... en in sept. 2005 gingen we ervoor. In dec. 2005 zwanger. We waren zo ongelofelijk blij. Zeker ook omdat wij net een maand ervoor hadden gehoord dat mijn vader ongeneselijk ziek was. We waren zo blij dat mijn vader ook het kindje waarschijnlijk nog zou leren kennen. Met 8,3 wk de 1e echo wat bijzonder was dat zeg een mooi kloppend hartje en dat zat in MIJN buik! In febr. 2006 hebben we ons mooie nieuws op een bijzondere manier aan directe familie verteld. Ik was toen 10 wk. Iedereen was zo blij voor ons. Maar helaas 2 weken later werd ons geluk wreed afgenomen. Tijdens de echo bij 12,1 wk (vlokkentest) bleek dat er geen hartactie meer was. Wat een verdriet zeg. Aangezien het hartje waarschijnlijk al direct na de 1e echo was gestopt en dus al een tijd levenloos in mijn buik zat hebben we voor een curettage gekozen. Kon 'gelukkig' de volgende dag terecht. Nadat mijn lichaam weer hersteld was, zijn we er weer voor gegaan. Het was toen een enorm druk jaar. Doordat mijn vader ongeneselijk ziek was, wilde mijn vader verhuizen, terug naar zijn Roots, maar met name omdat mijn moeder dan dicht bij haar kinderen zou wonen als hij er niet meer zou zijn. De huizenjacht die ik toen begon was een drama, maar uiteindelijk gelukt. Mijn vriend en ik hebben maanden lang hun nieuwe huis verbouwd. Ondertussen was er natuurlijk ook nog onze kinderwens. 8 maanden na de curettage nog steeds niet opnieuw zwanger, dus afspraak gemaakt in het ZH. We kwamen in febr. 2007 terecht bij een FA. Na temperaturen, zaadtest, HSG en samenlevingstest was de conclusie dat alles goed was, maar we kwamen gezien mijn leeftijd in aanmerking voor IUI. Intussen waren mijn ouders verhuisd en ging het direct na de verhuizing erg slecht met mijn vader en hij was al twee keer opgenomen geweest in het ZH. Mijn moeder had thuis de zorg voor hem en dat was enorm zwaar. In juli 2007 de 1e IUI. Er werd ons er duidelijk gemaakt dat IUI geen wonderbehandeling is en dat we rekening moesten houden dat het niet gelijk zou lukken. Dus nooit verwacht, maar ik was direct zwanger! Belandde na de IUI wel in een enorm lastige situatie, want 2 dagen voor de positieve test had ik een acute rughernia met uitval in mijn benen. Medicijnen kon ik vanwege de ZS niet innemen. De positieve test was mijn pijnstiller. Met 7,4 wk de 1e echo met een mooi kloppend hartje. Met mijn vader ging het niet goed, maar o wat waren we blij dat we hem dit mooie nieuws konden vertellen. Hij bloeide ook weer iets op. Met 10 wk de 2e echo de gynaecoloog kon geen hartje vinden, maar twijfelde. We moesten de volgende dag terugkomen en naar de echoscopiste. Wat duurde die 24 uur lang zeg. De volgende dag werd bevestigd wat we eigenlijk al wisten. Weer mocht het niet zo zijn. En weer moesten we mijn vader het slechte nieuws vertellen. De tranen biggelde over zijn wangen, wat een pijn deed ons dat zeg. In sept. 2007 volgde weer een curettage. Helaas is mijn vader in okt. 2007 overleden. Hij zou dus nooit een kindje van ons meemaken . we waren toen nog in de veronderstelling dat het een volgende keer ging lukken. In nov. 2007 gingen we voor de 2e IUI. Ongelofelijk, maar weer direct zwanger. Weer blij natuurlijk, maar ook de angst dat het weer mis zou gaan. In jan. 2008 1e echo, 8,3 wk. Er was hartactie, maar het vruchtje had de grootte van 6,3 wk. Het kon twee kanten opgaan - het was fifty/fifty - en bij ons ging het dus de verkeerde kant op. Een week later kreeg ik een MK, die erg pijnlijk was. We waren totaal uit het veld geslagen. Er zijn toen chromosomenonderzoeken en nog wat bloedonderzoeken gedaan. We hebben de uitslagen niet afgewacht (bleek later allemaal goed) en in maart 2008 de 3e IUI (+ progesteron bolletjes) en jawel weer zwanger de 1e echo bij 8,4 wk geen hartactie. We waren helemaal verdoofd. Gekozen voor curettage. Juni 2008 een hysteroscopie heel klein beetje verkleving weggehaald (dit was geen oorzaak voor de MKen werd gezegd). Juli 2008 4e IUI niet zwanger en toen kon er getest worden op bloedstolling (kan alleen als je langer dan 10 wk niet zwanger bent geweest). Uitslag was goed. Aug. 2008 5e IUI zwanger! Tijdens deze zwangerschap Ascal (= bloedverdunner) geslikt. In sept. tijdens de vakantie op de terugweg naar huis in Oostenrijk een MK bij 8,3 wk gehad. Wat voelde ik me ellendig zeg, alleen in een toilet bij een tankstation langs de snelweg. Helemaal verdoofd kwamen we terug van vakantie. Van sept. 2008 t/m jan. 2009 tijdelijk gestopt met proberen zwanger te worden i.v.m. instellen schildkliermedicijn en blaasonderzoek. In febr. 2009 weer de 1e IUI van de nieuwe reeks van 6. Helaas niet zwanger en na de overige 5 IUI's ook niet. Waren heel erg verbaasd dat het geen van deze IUI's is gelukt. Ik was toen 43 en het ZH zei gezien mijn leeftijd niets meer te kunnen doen, dus medisch uitbehandeld. zie deel 2
Mijn (ons) verhaal, deel 2 - Waarschuwing!! lang verhaal We wilden eigenlijk na de IUI's er definitief een punt achter zetten, maar dat is zoooooo moeilijk. We besloten om toch nog ff te kijken wat er wellicht nog 'spontaan' gebeurd, maar zeiden tegen elkaar dat we er niet nog heel lang mee door konden gaan. Ik (wij) was tijdens ons hele traject altijd vrij sterk geweest, ben eind 2009 toch emotioneel ingestort. Al die jaren in het ZH, alle miskramen, het verlies van mijn vader, de emoties daarvan kwamen er toch ineens dubbel en dwars uit. Op mijn werk wist niemand van dit hele gebeuren, maar ik was nu verplicht om het toch aan een aantal mensen te vertellen, aangezien ik niet in staat was om te werken. In die tijd ben ik ook hier op ZP terecht gekomen en kon hier wel mijn ei kwijt, maar het bleek toch ook wel verslavend te zijn. Zat groot gedeelte van de dag achter de computer. Door het lezen op ZP was ik maar aan het malen of het ZH alles wel goed had gedaan. Je gedachten worden enorm gevoed met de verhalen van hier. Het verbaasde mij bijv. dat ik nooit bloed hoefde te laten prikken als ik zwanger was. Ik weet niet of dat bij andere ZH standaard is bij een zwangerschap (in Italië wel, daar woont mijn schoonzus), maar na diverse miskramen lijkt mij een gewoon bloedonderzoek naar bijv. Progesteron wel belangrijk. Ik bedacht me toen dat ik eens mijn dossier in het ZH op moest vragen om eens te kijken wat er nu wel en niet is gedaan. Ook door de opmerking van Ladouce hier van het forum, die zei dat er iig 2 ZH in Nederland zijn die boven de 43 ook nog IVF doen, ging ik nog meer denken. Ik bedacht mij daardoor ook weer ineens dat ik over één van die ZH eens een artikel had gelezen. Die heb ik op internet opgezocht en daarin staat dat dat ZH IVF/ICSI ook toepast bij vrouwen van 43/44 jaar, mits de omstandigheden daarvoor goed genoeg zijn. Dus op een dag bedacht ik me 'Met denken kom ik er niet, ik moet actie ondernemen.' Heb toen een verwijzing aan de HA gevraagd, onze dossiers opgevraagd in het oude ZH en gebeld naar het nieuwe ZH. Ik vond het telefoontje al spannend, want dacht eigenlijk dat de secretaresse zou zeggen 'Nou mevrouw u bent echt te oud.' Maar dat zei ze dus niet. Ik had specifiek naar een bepaalde arts gevraagd en in eerste instantie zei ze 'Ik moet even navragen bij wie ik u op het spreekuur moet zetten.' Toen ze terug kwam aan de telefoon had ze het aan de arts zelf gevraagd en hij zei dus dat ik idd bij hem kon komen. Dus ik was helemaal blij dat ik in ieder geval een afspraak kon maken. Maar mijn vriend en ik hielden ons wel voor dat er waarschijnlijk niets gedaan kon worden. We waren wel heel blij dat een andere arts eens naar ons verhaal wilde luisteren (althans daar gingen we toen nog vanuit). Eindelijk was de dag aangebroken dat we naar de afspraak konden, dat was maart 2010. Dit was onze laatste strohalm. Maar helaas na het gesprek géén strohalm .... nog geen sprietje! Die afspraak, dat was dus de enige afspraak! Wij probeerden ons al voor te houden dat de kans erg groot zou zijn dat dit ZH ook niets voor ons zou kunnen doen, maar de hoop was er natuurlijk enorm. Maar de manier waarop wij te horen kregen dat er niets voor ons gedaan kan worden, nou dat was een enorme klap in ons gezicht. De arts had o.a. de volgende uitspraken: Je wilt niet zwanger worden, jullie willen een kindje hebben. Je bent nog nooit zwanger geweest van een kind. .... .... sorry waar ben ik dan 5x zwanger van geweest??? Dat ze geen IVF hebben gedaan in het andere ZH???' Hadden we hier wel gedaan. .... .... Is wel ff een bittere pil om dat achteraf te horen. Ga je toch denken dat het dan misschien wel was gelukt. Nogal onnodig en ondoordacht van de arts om dat nog ff te zeggen. Dit en nog meer wat hij zei was behoorlijk slikken. We waren er best wel erg verdrietig over. Mijn vriend was zo boos dat ze toch een afspraak hadden ingepland voor ons, omdat de arts al vrijwel in het begin van het gesprek zei dat hij niets voor ons kon doen (en hij had zeker ons dossier niet doorgespit). Terwijl toen ik de afspraak heb gemaakt, ik uiteraard mijn leeftijd heb gemeld en de voorgeschiedenis van de 5 MKen en toen heeft de dame aan de telefoon notabene aan de arts waar we de afspraak hadden, gevraagd of ze ons bij hem op het spreekuur moest zetten en toen zei die kwibus dus 'JA'. We hadden dus twee maanden in spanning gezeten voor die afspraak en gehoopt dat dit ZH wat voor ons zou kunnen betekenen en in nog geen 10 minuten was die hoop zo van tafel geveegd. We hebben toen besloten om net te doen alsof wij helemaal geen afspraak hebben gehad in dat ZH. Toen dachten we 'Wat nu, stoppen of toch nog kijken wat de natuur voor ons in petto heeft?' Dat laatste hebben we toen besloten. Sinds april 2009 waren we ook 'onder behandeling' bij een Homeopaat .. hij zag dat het wel moest kunnen lukken en heeft in de tijd dat we bij hem kwamen ook een aantal x een bevruchte eicel gezien. Na anderhalf jaar bij hem te zijn geweest en druppels te hebben geslikt, hebben we afgelopen december onze afspraak van toen geannuleerd en besloten om niet meer naar hem toe te gaan. Nu is het 2011 en dit jaar word ik 45 jaar. Als iemand een aantal jaar geleden tegen mij had gezegd dat ik op deze leeftijd nog bezig zou zijn met het laten uitkomen van onze wens, dan had ik diegene voor gek verklaard. Maar de wens is zó groot, dat je je grenzen blijft verlegen. Maar gezien mijn leeftijd houdt het dus wel binnenkort op, het risico is nu al groot en de grens is al over gegaan. Het laatste wat wij nog willen doen is een behandeling bij een acupuncturist. De behandeling bestaat voor mij in principe uit 2 acupuntuurbehandeling per maand en 3 weken kruidenthee drinken. We gaan binnenkort een afspraak maken en wellicht moet mijn vriend ook behandeld worden. Emotioneel gezien gaat het met mijn vriend en mij niet echt TOP (understatement), dus we hopen dat de acupuncturist daar ook wat aan kan doet. We zijn wel realistisch en weten dat de kans dat deze behandeling iets voor ons kan betekenen klein is. En ook zijn we wel zo nuchter om te denken dat deze behandeling wellicht helemaal geen effect heeft om een grotere kans te hebben op een ZS. Maar ik weet zeker dat als ik het niet doe, ik me blijf afvragen 'Ja maar als.' Dus het laatste hoofdstuk is een feit en de laatste bladzijde is al bijna in zicht.
Jee meis wat een verhaal... Ik vind t ongelofelijk dat jullie nooit onderzoeken hebben gekregen. Na 2 herhaalde miskramen heb je recht op allerlei onderzoeken. Zo heb ik laatste prius onderzoek gehad, dat is heel uitgebreid. En nu ben je 45... Ik kan me voorstellen dat de moed je (soms) id schoenen zakt... Ik wens je t allerbeste toe!! Ik schrijf ook bij t miskraamtopic: wie heeft er meerdere miskramen gehad? Daar zitten meiden die heel veel weten en je wellicht adviezen kunnen geven! Je bent van harte welkom!
Kloko Dank je. Marjolein Wij hebben wel onderzoeken gehad hoor! Er is nooit iets geks gevonden. Prius-onderzoek zegt mij 1 2 3 niets. Bedankt voor je uitnodiging voor het topic. Jou (jullie) is ook niet veel bespaard gebleven als ik naar jouw onderschrift kijk. Wat verdrietig. Alhoewel zij jullie verdriet niet weg kan nemen, hebben jullie gelukkig 1 mooie dochter bij jullie.
Jeetje meis wat een verhaal. Hoeveel kan je nog verdragen? het is ook allemaal zo oneerlijke verdeeld op de wereld. Iedere vrouw hoort mama te worden van zo prachtig wondertje!! Maar ja wie ben ik........... Ik wens je iniedergeval alle geluk van de wereld ik hoop zo dat dit jullie jaar mag worden en jullie toch ondanks jullie lange weg de trotse papa en mama mag worden van een prachtig wondertje!! liefsss
Jeetje wat een heftig verhaal. Miskramen zijn vreselijk pijnlijk maar het kleine sprankje hoop dat het tóch goed komt wint het vaak gelukkig. Het moet dan ook vreselijk zwaar zijn om dat sprankje steeds kleiner te zien worden door je leeftijd Wellicht heb je al heel veel gelezen en gedacht maar ik wil het toch even noemen, je weet nooit... In Belgie, Gent, schijnt een hele goede arts (Drs de Sutter) te zitten die verder denkt dan herhaalde miskramen en pech. Hoe hun precies staan tegenover leeftijd waarop IUI/IVF niet meer gedaan wordt weet ik niet maar in het topic wat Marjolein al noemt zijn er een paar meiden onder behandeling en misschien kunnen hun die vraag wel beantwoorden. Zo niet hebben enkele meiden daar (oa Suus) het mailadres van Drs de Sutter en die zou je misschien een mail kunnen sturen of er daar nog een kansje is voor jullie? Ik weet dat ze daar bv na meerdere miskramen utrogestan, ascal én een hele lage dosering prednison voorschrijven. Ook is misschien St. Geertgen in Elsendorp (privekliniek) een optie om een mail te sturen,of ze op jou leeftijd nog iets willen doen. Hun zijn veel ruim denkender dan de gewone ziekenhuizen. Zo werd een meisje uit een ander topic waar ik zit bij haar gyn gewoon op dieet gestuurd, bij hun kon ze zo aan vruchtbaarheidsbehandelingen beginnen. Ook hier kun je Utrogestan en Ascal krijgen maar prednison niet denk ik. Ik ben daar zelf geweest tijdens deze zwangerschap en vond het er veel prettiger dan in al die ziekenhuizen. Beloot wel dat de volgende stap eventueel Gent zou worden, maar ik had dan nog wat minder mk's achter de rug (wel op dezelfde wijze als jij, na 8 weken mooie groei en hartslag en dan toch pats boem over ) en mijn leeftijd lag iets anders dus wellicht is voor jou direct Gent niet verkeerd... Tijdens deze zwangerschap heb ik ook Acupunctuur gedaan, zonder kruidenthee of homeopatische medicijnen, trouwens. Ik voelde zelf weinig eigenlijk maar het gaf me een heel gerust gevoel, dit was het enige wat ik zelf kon doen. Toeval of niet kan niemand zeggen maar inmiddels wel al 23 weken ver... Ik wil je tot slot nog heel veel sterkte wensen en hoop dat er toch nog een heel mooi einde komt aan jullie vreselijk droevige boek... *Knuffel*
Loki bedankt voor het meedenken. Wat betreft Geertgen weet ik dat zij tot 42 jaar behandelen, net zoals ik de regulieren ZH. Ik weet dat in het buitenland, zoals België en Duitsland ze wel behandelen na je 42ste. Maar wij hadden na ons eerste ZH-traject afgesproken dat wij niet verder in de MMM wilden gaan, omdat het enorm veel van ons heeft gevergd. Toch zijn wij nog even in een ander ZH geweest, maar dat was omdat het dichtbij was. Wij hebben de puf niet om een evt. behandeling ver weg te gaan doen. Emotioneel zitten wij er nogal doorheen en weer een nieuw ZH, weer een traject in en niemand die ons de garantie kan geven dat het lukt, dat trekken wij niet meer. Ook al zouden we IVF kunnen gaan doen is het maar de vraag of ik sowieso zwanger word en dan natuurlijk of ik zwanger blijf. De kans dat het fout gaat is erg groot. Ook als je zo'n traject ingaat, verwacht je er toch heel veel van, dus is de klap als het niet lukt erg groot. Ook nu is het elke maand natuurlijk balen als ik weer ongi wordt, maar we hebben dan niet dat hele medische gedoe er aan vooraf gehad. De teleurstelling van het niet zwanger zijn is bij beide manieren even groot, maar denk ik beter te behappen zonder MMM. En als wij al een ander traject hadden willen inslaan in het buitenland, dan hadden wij dat al moeten doen. Over een aantal maanden ben ik 45, dat is in het buitenland toch ook al ook te oud (met name als nieuwe patiënt). Laten we hopen dat ik dat straks na mijn Acupunctuur-behandelingen ook kan zeggen ..... zou erg mooi zijn Nogmaals bedankt voor het meedenken en voor je lieve woorden. Liefs, I S
@ Loki Je had het trouwens ook nog over een aantal medicijnen: Utrogestan(bolletjes) heb ik vanaf mijn 3e zwangerschap gebruikt Ascal bij de laatste zwangerschap En als ik weer zwanger was geworden toen ik nog in het ZH liep, dan had ik Fraxiparine (= bloedverdunner) moeten gaan spuiten.
Wat een indrukwekkend verhaal,ben er helemaal stil van. Misschien een kleine bemoediging;ik ken iemand die met 43 jaar spontaan een 2e kindje heeft gekregen(stonden op het punt IVF)te doen.Zij had ook al meerdere miskramen achter de rug. Mag ik vragen of je schildklier te snel of te langzaam werkt? Die van mij werkt te snel,ik weet niet zoveel hoeveel invloed het heeft op zwanger worden,maar voor dit jaar heb ik het uitgesteld omdat ik tot eind dit jaar medicijnen moet slikken. En ik maakte me al zorgen omdat ik dit jaar 37 word Wil je in elk geval veel sterkte wensen en dat jullie droom gaat uitkomen!
Jeetje wat een verhaal! Heb met open mond zitten lezen. Hoeveel kan een mens hebben he?! Ik begrijp het gevoel van blijdschap toen je zwanger was en je vader het dan nog mee zou kunnen maken... Mijn vader heeft Alzheimer en gelukkig heeft hij zijn eerste kleinkind nog mee mogen maken. Het gaat wel steeds slechter met hem maar toch. Verschrikkelijk als je dan te horen krijgt, na een kloppend hartje gezien te hebben, dat het niet zo had mogen zijn. En dan weer zwanger en je vader leefde nog en het mocht weer niet zo wezen! Verschrikkelijk! Helaas heeft je vader het dus nooit mee mogen maken! Dus totaal 5 mk's... jeetje! Toch raar dat er geen verklaring voor is dat het iedere keer niet zo mag zijn... Heb echt met jullie te doen. En dan zo'm fijn ziekenhuis die idd nog ff leuk gaat zeggen dat je daar wel IVF had gekregen... Dat wil je toch niet horen!!!!! De klok tikt inderdaad maar ik hoop echt voor jullie dat jullie alsnog snel zwanger mogen raken en dat een langverwachte droom werkelijkheid mag worden! Toch fijn dat er dan zoiets bestaat als ZP he?! Het helpt je misschien niet om zwanger te raken maar je kan er wel ff je ei kwijt! Succes meid!!! Het is jullie heel erg gegund!
@ Chillin Bedankt voor jouw reactie. Mijn schildklier werkt ietsie te langzaam. Ben hier achtergekomen, omdat ik diabetes heb. Tijdens 1 van de controles bij de internist vroeg ik wat de waardes van de overige bloedonderzoeken waren en toen zei hij "Alles goed.", maar merkte nog wel op dat mijn TSH-waarde 4,1 was. Op mijn vraag wat de normale waarde is, kreeg ik als antwoord tussen de 0,4 en 4. Ik reageerde dus direct dat mijn waarde iets hoger lag en toen maakte hij me duidelijk dat ik me niet druk moest maken, hij was de arts en wist wel wat goed was o sorry hoor voor de vraag! Toch liet het mij niet los en kwam ik op internet erachter dat in het buitenland een bovengrens van 3 wordt aangehouden. En bij een kinderwens / zwangerschap is het het beste dat de TSH-waarde rond de 1 ligt. Hoge(re) waardes kunnen evt. een miskraam veroorzaken . Bij mij gingen dus alle alarmbellen rinkelen. Aangezien de internist al niet zo lekker reageerde bij mijn bezoek, heb ik de gynaecoloog gevraagd om ervoor te zorgen dat ik medicijnen zou krijgen. Die heb ik idd gekregen (kreeg gewoon via de post een recept toegestuurd). Helaas ben ik in eerste instantie te hoog ingesteld ..... wat heb ik me beroerd gevoeld zeg ..... gebeld naar de internist, maar die zei dat dat niet zo snel kon ..... erg vervelend gesprek met hem. Gelukkig gaf de HA wel thuis en vond ook de dosis veels te hoog en heeft mij goed geholpen. Ik ben de schildkliermedicijnen gaan slikken na de 5e miskraam en dus ook na de laatste zwangerschap. Of de te hoge schildklierwaarde de boosdoener is geweest, weet ik dus niet. Mocht er toch nog een ZS voor mij inzitten, dan is mijn schildklierwaarde nu in ieder geval goed. Kan jij niet als je medicijnen goed ingesteld zijn, toch weer proberen zwanger te worden? Je zegt dat je tot einde van dit jaar medicijnen moet slikken .... maar als je dan stopt, dan gaat je schildklier toch weer te snel werken? Of is het een soort kuur en neemt je lichaam het zelf goed over?
@2g4e Fijn dat jouw vader jullie kindje meemaakt. Wel naar om te horen dat het slechter met hem gaat. Sterkte daarmee! Mijn vader heeft gelukkig wel de dochter van mijn broer meegemaakt. Idd fijn dat ZP bestaat ..... ik ben niet zo'n uiter, live zeg maar. Helaas krop ik alles nogal op .... en ff ontladen door huilen, lukt ook al niet. Dus hier je verhaal doen is best lekker. En als er dan ook nog zulke lieve meiden als jij en de andere meiden reageren, dan geeft dat zeker steun. Bedankt!!
@ Loki Sorry maar ik vergeet jou helemaal te feliciteren met jouw zwangerschap. Na 2 MK een goede ZS. Ik ben blij voor je. Geniet van je ZS (in de hoop dat je niet al te veel ZS-klachten hebt).
Niemand die in dezelfde situatie zit ...... de laatste maanden van het proberen, totdat er helaas definitief een streep door het uitkomen van de droom moet worden gezet???
Vraag het toch nog maar een keer of er echt niemand is die ook aan de laatste periode is begonnen om de droom te laten uitkomen. Ik hoop dat de reden dat er geen reacties zijn is dat er niemand in die vervelende situatie zit. Je mag de moed opgeven, maar nooit de hoop verliezen!
Lieve Is, Heb net je verhaal gelezen en vind het intriest hoe het jullie is vergaan. Zoveel verlies is haast niet te bevatten. En elke keer die moker die op je neerkomt. Maak je geen zorgen dat je niet kan huilen, niet iedereen huilt namelijk bij verdriet ook al hebben ze dat wel. Soms zijn er geen tranen. En nog gecondoleerd met je vader. Ik hoop dat je wens dit jaar alsnog uitkomt. Heb in mijn eigen topic geschreven hoe ik omga met die laatste bladzijde. Is nog maar 1 dag geleden omgeslagen en ben dus nog lang niet bij de epiloog. Sterkte meid, xxx Lente
Lieve IS, wat ben jij door een hel gegaan, en nog steeds he... Niemand zou dit moeten meemaken. Een vriendin van mij is 46 jaar en nu 4 maanden zwanger d.m.v. eiceldonatie in een Spaanse kliniek. (In één keer gelukt.) Zij heeft een beetje dezelfde geschiedenis als jij, ook heel veel miskramen, alleen waren haar eicellen op een gegeven moment niet meer goed en was ze vanwege haar leeftijd uitbehandeld in NL. Ik wil je geen valse hoop geven met een succesverhaal, maar wil het je ook niet onthouden als mogelijkheid. Zij is door een Belgische arts doorverwezen. Als je meer wil weten, kan ik wel bij haar informeren. In Nederland wordt altijd een beetje hysterisch gedaan als je de 40 bent gepasseerd. Erg jammer is dat. Wat je ook besluit nog wel of niet te gaan doen, ik wil je echt heel erg veel sterkte en succes wensen!