Tijdens de bevalling ben ik alleen maar bezig geweest met overleven, dus dat zal ik jullie besparen, hoord meer bij een topic Horror. Maar, 2 uur nadat ik bevallen, stond ik strak van de morfine, ik kon haast niets. Man en iedereen naar huis, heb ik heel de nacht iedereen zitten bellen en telkens het zelfde gezegd "ze ademd" Ik mocht niet alleen naar de wc, maar ik ben nogal preuts en moest zo nodig (poepen) dus ik met infuus en al uit dat bed, vreselijk had net een keizersnede achter de rug. Na 20 min ofzo had ik de wc gehaald en gepoept, ik weer terug mijn bed in. Ik piepte de zuster op, en zei heel trots "jaja ik ben alleen naar de wc geweest en heb gepoept" je zegt ze, dat zie ik........ ik had een heel bloed spoor achter gelaten....oeps!
heerlijk al die verhalen! ik moest tijdens de persfase van houding veranderen om de boel wat sneller te laten verlopen, dus ik op de baarkruk.. continue met mijn ogen dicht in mijn eigen wereld.. open ik op een gegeven moment toch mijn ogen, kijk ik recht in een spiegel die op de grond onder mijn 'uitgang' lag !! was toen al een behoorlijke oorlogswond dus ik schrok me rot en riep tegen de verloskundige: "jij haalt die spiegel NU weg, wat een goor gezicht je weet toch dat ik gruwelijk misselijk ben.... ???!!!!" voor de rest was ik heel lief..
Wat een geweldig topic is dit! Ik heb me echt heel keurig gedragen tijdens mijn twee bevallingen, kijken of het me de derde keer weer gaat lukken... Al waren er wel twee kleine genante dingetjes tijdens mijn eerste bevalling.. Ten eerste braken mijn vliezen midden in de snackbar... gelukkig geen enorme waterval, maar wel een hele natte broek en het bleef ook doorlekken. Dus ik ben heel hard naar huis gelopen na mijn man nog even het bevel gegeven te hebben dat hij wel een patatje met en een frikandel speciaal voor me mee moest nemen... Maar het ging allemaal wat sneller dat gedacht, ik lag 3.5 uur later al te persen. En dan is een frikandel speciaal heus geen aanrader hoor ! Ik moest tussen iedere twee perweeën in overgeven en ik schaamde me helemaal dood! En ik vond het ook zo vervelend voor diegene die het bakje iedere keer bij mijn hoofd hield, ik heb wel 1000x 'sorry hoor' gezegd. Iedereen bleef ook maar zeggen dat ik me niet hoefte te verontschuldigen, maar ik vond het zo naar voor iedereen, haha!
Mijn bevalling was sowieso wel komisch had gebroken vliezen dus mochten ze niet toucheren, en ik was 37 week. Had wel al weeën, maar de ctg registreerde geen activiteit, dus de conclusie was, voorweeën. Er was al besloten dat ik die nacht in het ziekenhuis zou slapen met een slaappil, en dat ik de volgende ochtend ingeleid zou worden. Om half 8 's avonds gingen ze toch maar even kijken met de eendebek voordat ze me de slaappil gingen geven. Bleek dat ik al 8 cm ontsluiting had (bleek rugweeën te hebben, en tja, die registreren niet op de buik) En tijdens het persen, we wisten dat het een meisje zou worden, maar voor de zekerheid toch ook een jongensnaam klaar, riep ik dat ik toch zo hoopte dat het niet stiekem toch een jongentje zou zijn, want ik vond de naam niet mooi meer! Nadat ze geboren was en op mijn buik gelegd was vroeg de verpleegkundige op een gegeven moment, zullen we dan nu maar eens kijken of het echt geen jongentje is?? ik had er niet eens meer over nagedacht
Wat een heerlijk topic is dit ook! Ben benieuwd wat ik hier over een paar weken zelf neer kan zetten. Heb het idee dat ik óf helemaal in mezelf gekeerd ga, of juist helemaal buiten zinnen van ellende en de hele boel de *** in scheld.
ik lag met een handdoek over mijn gezicht te puffen, op een of andere manier kon ik mijn weeen beter opvangen, geen gezicht natuurlijk, en toen de placenta eruit was, vroeg de verloskundige of we deze in de tuin wilden begraven, ik dacht lollig te zijn ( hormonen, hormonen) en zei dat we hem wel wilden opeten weet niet wat me bezielde.......
hihi weet je dat dat niet eens raar is? er zijn dus mensen die hem echt opeten............in bepaalde culturen gebeurt dat maken ze er poeder van die ze in capsules stoppen waar de moeder dan elke dag 1 van moet nemen geloof ik
hahahaha hier lopen nu echt de tranen over mijn wangen! Super mooi! Eigenlijk zouden ze een recorder (zonder beeld uiteraard) standaard moeten neerzetten want dat is wel heel grappig om weer te horen. Ik heb alles achteraf van mijn vriend gehoord omdat ik er echt niks meer van weet wat ik heb gezegd
heel veel mensen geven hem ook aan de hond, zo schijnt het namelijk dat de band tussen de hond en de baby heel sterk wordt..
Ieuwwwww gatverdammeeee. Sommige mensen zijn echt niet goed bij hun hoofd. Hoe komen ze erbij :0 je placenta aan je hond voeren!!!!!
Dussss ik zei toen de verloskundige vroeg wat wil je met de placenta doen... Ik zei 'geef maar aan de hond van de buren' Ze kon er niet om lachen, achteraf gezien had ik het ook liever niet gezegd, maar ja de hond van de buren had nu anders wel een hele goede band gehad met mijn dochtertje.... ppphhhahahaha
hahah wat een geweldige verhalen allemaal!!! helaas/gelukkig kan ik zelf geen verhalen weg zetten, heb me netjes gedragen hihi. het gekste wat ik gedaan heb is mn laptop van schoot op bed gegooid omdat de wee zo een pijn deed, heb toen gezegd dat ik niet meer wilde dat die weeën zo een pijn deden. waarop mijn man droog zegt: je zult toch nog even moeten schat. grrrrrrr verder niet lopen schreeuwen of vloeken. al had ik dat wel verwacht ik kreeg nadat Isabel geboren was van de vk ook te horen dat ik zo goed geluisterd had naar haar en het zo makkelijk is gegaan. het was trouwens maar goed ook dat ik goed luisterde, want binnen 10 minuutjes was ik van 4 naar 10 cm ontlsuiting gegaan en na 8 minuten persen was ze er al. het is dus zo snel gegaan dat de schade behoorlijk is daaronder uitwendig een aantal hechting en behoorlijk wat inwendige hechtingen (bloedvat gescheurd). als ik niet had geluisterd was het nog sneller gegaan en was ik aan alle kanten compleet uitgescheurd!!
Wat heb ik moeten lachen. Mijn wangen zijn nog nat van het huilen. haha Ik heb met veel plezier gelezen.
Hahahaha, ik blijf dit zo'n leuk topic vinden! Ik heb het voor m'n bevalling van begin tot eind gelezen, maar blijkbaar had ik zelf nog niets gepost... Bij deze. Ik heb me geloof ik eigenlijk vrij netjes gedragen. Ik kreeg 's ochtends hele onregelmatige weeën, uiteindelijk om 12.00u de vk gebeld (toen kwamen ze ineens om de 3/4 minuten en heftig). Vk en stagiaire kwamen om kwart voor één binnen en om 15.50u is onze zoon Thijs (thuis) geboren. Op een gegeven moment pakte de stagiaire een spiegel erbij, om mij te laten kijken, maar die moest echt heel snel weer weg, ik dacht dat ik al heel ver was, maar toen ik het zag, vond ik dat ik nog helemaal niet ver was (zag alleen het bovenkantje van z'n schedeltje) Ik heb echt heel hard geschreeuwd dat ik het niet kon, (terwijl ik nog zo had gezegd dat ik niet wilde schreeuwen) en elke keer als de stagiaire zei "je moet nu je benen pakken en persen" , trok ik juist mijn benen bij elkaar en draaide om op m'n zij. Toen greep de vk in en zei "Je houdt het nu zelf tegen!" Toen dacht ik, "o, als het mijn eigen schuld is, dan zet ik even door". En met 3 persweeën was Thijs er... Maar omg, wat deed het pijn!!!! Ik heb iemand bont en blauw geknepen, tot ik me ineens bedacht dat ik niet wist wie het was, bleek het de kraamverzorgster te zijn. Dus ik "Sorry, volgens mij knijp ik je bont en blauw, en ik ben trouwens Chikai (echte naam natuurlijk gezegd".... Toen ben ik weer verder gaan persen en pas na de geboorte, eigenlijk de volgende dag, hebben we uitgebreid kennis gemaakt. (Ik moest namelijk naar het ziekenhuis om gehecht te worden). Ik zei tijdens de bevalling "Dit doe ik nooit meer" , en toen Thijs er eenmaal was zei ik al vrij snel, "o, een 2e doe ik ook nog wel!"
jeetje wat een verhalen, wie zegt dat de bevalling niet grappig kan zijn hahahahah..... ik heb wel een aantal dingen gezegd, waarvan ik achteraf echt zoiets had, van heb ik dat gezegd? bijvoorbeeld: * toen ik aankwam in het ziekenhuis had ik al persweeen, dus ging op het bed liggen en de verloskundige ging kijken en zei; nou gefeliciteerd je hebt volledige ontsluiting dus je mag gaan beginnen. waarop ik antwoorde; met wat moet ik gaan beginnen? * toen het niet meer wilde lukken (na 2 uur persen) en zoveel keren te hebben gevraagd hoe lang gaat dit nog duren, zei ze nog één perswee en hij ligt op je buik (wat dus niet gebeurde) toch maar de gynecoloog laten komen en die keek één perswee aan en die begon gewoon te lachen en zei; nou bij de volgende perswee ligt de baby op je buik waarop ik zei; tuurlijk dat lopen ze al 2 uur te verkondige en dan komt er opeens zo clown binnen en die zegt het zelfde als de verloskundige (yéh right) en jahoor bij de volgende perswee lag jesse op mijn buik. toen zei ik kwaad tegen de verloskundige had je godverdomme niet eerder deze man kunnen bellen!!! * ik wilde niet dat mijn man (en ik dacht dat hij dat ook echt niet zou doen) naar mijn doos zou kijken als de bevalling was begonnen. ik dacht echt als hij dat zou zien, dat hij nooit meer sex met mij wilde hebben (van hormonen ga je gek denken hahahah) toen de verloskundige mijn man bij zijn arm pakte en hem tussen mijn benen neerplante, werd hij helemaal rood en ging mij zo hard aanmoedigen (wat ik helemaal niet van mijn ingetogen man gewend ben) dat het wel leek alsof hij een schaatser naar het olympisch goud aan het coachen was. en daar schrok ik zovan dat per direcht mijn perswee verdween. toen zei ik van kom maar gewoon naast mij staan en hou mijn benen maar vast hahahaha. * en last but not least, toen ik gehecht moest worden, waren ze al bijna een uur bezig toen werd ik een beetje pikant en zei ik; hallo ben je daar beneden aan het hobbygaren ofzo? de familie in de gang zitten te wachten om de baby te zien, dus schiet een beetje op!!!