Ik heb de eerste keer wel pijnbestrijding gehad (ruggenprik) en de tweede keer niet. Tot nu toe merk ik geen verschil, dat speciale 'moedergevoel' was er bij allebei meteen.
ik denk niet dat pijn erbij MOET horen om van je kindje te houden... ikzelf ben iedere keer met keizersnede bevallen... en dit zal nu ook weer zo zijn... zie ik daarom mijn kindjes minder graag? neen echt nie
Het lijkt mij stug dat je pijn nodig hebt voor de binding met je kind, dan zouden alle ks kindjes/mama's een liefdesachterstand hebben en da's natuurlijk onzin. Ik ken ook vrouwen die hun ontsluitingsweeen niet voelen en die zijn ook reuzedol op hun babies. Ik ben zelf natuurlijk en zonder pijnstilling bevallen, vooral omdat ik banger was voor de ruggeprik dan voor de pijn, niet uit een soort van principe dat je met pijn moet bevallen, maar ben het wel een beetje eens met wat claudia de brij zegt in haar boekje, die weeenpijn helpt je wel. Helpt je met focussen op de geboorte, je raakt echt in een soort trance, een cocon, waardoor je ook weet wat je moet doen. Klinkt gek maar zo voelde het wel.
Volgens mij is het zoals Chantico zegt. Je lijf maakt oxytocine (volgens mij?) aan als natuurlijke pijnstilling. DIE zorgt ervoor dat je verliefderigheidsgevoelens krijgt (hij komt ook vrij bij borstvoeding geven) naar je kind toe. Goed voor de hechting dus. De pijn zelf heeft dus niets te maken met de hechting, maar de stofjes die tijdens het bevallen vrijkomen zeg maar. Ik weet alleen niet zeker of er ook oxytocine vrijkomt als je een ruggeprik krijgt, kortom of die alleen vrijkomt als er 'pijn' is. Ik weet wel zeker dat iemand die bevalt met hypnobirthing en de pijn niet als pijn ervaart tóch oxytocine aanmaakt. Je verstoort namelijk het natuurlijke proces niet wat je lijf ondergaat. Dus nee, pijn is niet nodig, oxytocine (of het hechtingshormoon, ik weet even niet of ik met de naam oxytocine de plank missla, zoek het zo wel even op) wel.
Ja, het is idd de stof oxytocine die het hechtingshormoon wordt genoemd. Die maak je ook aan tijdens de seks trouwens en bij verliefdheid, hihi. Ik heb trouwens ook nog een interessant stukje gevonden op een vk-site: Omgaan met pijn Bevallingspijn wordt door veel vrouwen als heftig ervaren. Een gemotiveerde positieve houding ten opzichte van de pijn helpt. Het geeft je de kracht om angst en onzekerheid om te zetten in gevoelens van uitdaging en nieuwsgierigheid. Op een bepaald moment krijg je zelfs 'zin' in de bevalling, je gaat ervoor. Je laat je humeur er niet door verpesten en je ziet wel hoe het gaat. De bevalling wordt zo een uitdaging om je kind zo veilig mogelijk op de wereld te zetten. Pijn is een hulpmiddel bij de bevalling. De pijn draagt namelijk bij aan de veiligheid van de bevalling. De pijn zet het lichaam aan tot het aanmaken van de morfineachtige stof endorfine. Dit hormoon zorgt ervoor dat de invloed van stresshormonen afneemt. Hierdoor wordt de baarmoeder ontvankelijker voor het weeënhormoon oxytocine. Daardoor nemen de weeën steeds meer in kracht toe. Dat proces gaat door totdat het kind geboren is. Zo is pijn eigenlijk de schakel om de weeën steeds sterker te maken en daardoor de bevalling normaal en veilig te houden. Tijdens de bevalling stromen de oxytocine en endorfinen via de placenta naar je baby. De eerste uren na de bevalling hebben deze hormonen, zowel bij de moeder als bij het kind, een grote rol als hechtingshormonen. Nóóit meer zijn er zowel bij moeder als de baby zoveel hechtingshormonen actief. Maar dan lijkt mij dus dat als je pijn anderszins onderdrukt dan met het natuurlijke adrenaline - dus met bv een ruggeprik - dat de invloed van die 'stresshormonen' ook afneemt en het weeënhormoon oxytocine (en tevens hechtingshormoon) óók zijn werk kan doen. Tijdens een ruggeprik nemen de weeën en ontsluiting toch ook toe? Kortom: de oxytocine lijkt mij dan niet te stoppen door de pijnstilling, maar juist net zoals door de natuurlijke pijnstilling, de kans te krijgen te werken. Zo, lekker wetenschappelijk geneuzel, whaha. Verveelde me, maar lijkt me wel een waarheid in?
Ik heb een injectie gehad met oxytocine omdat mijn persweeen niet sterk genoeg waren. Ben zonder pijnstilling bevallen. Misschien daarom wel zo gek op onze vent Ik denk niet dat de pijn nodig is. Bij mij ging het zo snel dat ik daardoor even moest wennen aan het idee. Ik kan me voorstellen dat dat bij een keizersnee ook zo is. Volgens mij hangt dat niet samen met pijn verder.
Ik heb eerst lang zonder pijnbestrijding gedaan en daarna ruggeprik gehad, maar die was snel uitgewerkt. Ik denk dat als iets de band met mijn kindje in het begin heeft beinvloed dan is het wel die onwijze pijn van de rugweeen. Ik werd er zo wanhopig van! Vooral toen de ruggeprik uitgewerkt was en ze niets meer wilden geven. Ik heb toen 3 tot 4 uur met rugweeen gelegen, maar zonder persdrang voordat ze bedachten dat ik het misschien op eigen kracht kon proberen. Toen Thijmen er eindelijk was, was ik uitgeput en afgeteld. Toen ik thuis was, stortte ik echt in. Dat heeft wel veel invloed gehad. Ik denk dat adequate pijnbestrijding beter was geweest voor de band met Thijmen in het begin.
Sorry hoor, maar dit vind ik echt een vreselijk stukje! Hoe hou je een gemotiveerde positieve houding als je zo'n pijn hebt en zo moe bent dat je gewoon niet meer kunt? Als ze zoiets in een andere context zouden zetten, bijvoorbeeld dat je met een dergelijke houding sneller geneest oid en dus best zonder pijnbestrijding een operatie kunt ondergaan dan verklaren ze je voor gek!
@Rosao: whaha, ja daar heb je gelijk in. Maar het ligt misschien ook aan op welk moment. Ik heb 36 uur rugweeën gehad om de 6 min en daarna nog 14 uur met ruggeprik bevallen en ik kan je zeggen, ná die 36 uur kon ik alleen nog maar janken van het slaapgebrek door die r*kweeën. Dus ja, toen was ik zeker niet meer nieuwsgierig en al helemaal niet gemotiveerd, muhahaa
Ik denk dat je wel een punt hebt Jessmin. Ik verkrampte bv zo erg tijdens de bevalling dat ik wel vreselijke weeën had (weeënstorm) maar de ontsluiting niet vorderde. Ik vermoed dat dat komt omdat ik door m'n gespannen houding het hormoon dat nodig was, dat Oxyotine niet genoeg aanmaakte. Toen heb ik zo'n pompje gekregen die de pijn niet minder maakte, maar wel voor meer ontspanning zorgde. Doordat ik niet meer zo verkrampt was ben ik binnen een half uur van 3 naar 10 cm gegaan. Zo zie je maar wat ontspanning kan doen tijdens de bevalling. Als je zelf goed kunt ontspannen tijdens de pijn komt het vast goed, maar als je verkrampt zoals ik denk ik dat pijnbestrijding de ontsluiting juist bevordert.
@Caithlin: ik had dus exact dezelfde ervaring met die rugweeën. 36 uur verder en ik had maar 2 cm *shock!* Maar goeie relatie leg je, ik denk dat dat 'm precies is! Fijn dat het pompje voor jou genoeg was; ik moest daarna alsnog een ruggeprik. Daarna binnen 10 uur mocht ik persen, wat ik niet eens voelde door die rotprik.. vacuüm dus, helaas..
Interessante aanvulling over het hormoon oxytocine is dat in het boek van De oxytocine Factor van K. Uvnäs Moberg, uitgelegd wordt dat als je in je zwangerschap je laat behandelen door Tactiel Stimulering (licht ritmische aanrakingsmethode) dat je een natuurlijke aanmaak van oxytocine verhoging aanmaakt die je meer tijdens de bevalling kan ondersteunen bij het omgaan met de pijn en het bevorderen van de melkproductie. Deze professor heeft onderzoek gedaan dat je na de bevalling een hoge dosis oxytocine in je systeem hebt en dat dit na een paar weken afneemt. Het hormoon dat zorgt voor rust, herstel en verbinding, geeft ook een geluksgevoel, en door het snel afnemen van dit hormoon, kunnen sommige vrouwen soms een periode van somberheid ervaren. Ze is nu aan het onderzoeken of Postnatale Depressie kan afnemen (of voorkomen kan worden) als men ook na de bevalling zich laat behandelen met b.v. Tactiel Stimulering, dus geen massage die spieren kneedt maar een aanrakingsmethode die met een medium aanraking werkt en zodoende optimaal gebruik kan maken van de tastreceptoren net onder de huid, die de tastprikkels via het zenuwstelsel in de hersenen een signaal laten omzetten om het hormoon oxytocine aan te laten maken. Zodoende kun je dan op een rustigere en prettige manier afbouwen van de hoge dosis van het hormoon wat tijdens de bevalling zijn werk heeft gedaan.
Is pijn nodig om van je kindje te gaan houden? Ik geloof er helemaal niets van. In de ontwikkelde wereld bevalt er, buiten NL, bijna niemand zonder pijnbestrijding. En zouden die vrouwen niet of minder van hun kinderen houden, of er minder binding mee voelen? Kijk eens op een internationale Zwangerschapspagina en je weet dat dit grote onzin is. Natuurlijk heeft alles een functie, maar dat wil niet zeggen dat je er niets aan moet doen. Overigens: ik ben twee keer 'puur natuur' thuisbevallen, maar word een beetje ziek van al die mensen die ons voorhouden dat je niets aan die pijn zou mogen doen.
ik ben zonder pijnbestrijding bevallen (het ging ook zó snel, dat ik al 9 cm had toen ik aankwam en er dus geen ruggeprik meer gezet kon worden). En ja..het doet heel zeer. Maar ik geloof echt niet, dat die pijn nodig is om een emotionele band met je kind te krijgen. Die bouw je toch al op vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent! Ik vind het idee dat je persé pijn moet lijden eigenlijk een beetje achterhaald en Middeleeuws, zelfs. Maar mocht ik ooit nog eens gaan bevallen en zeker als het weer zo snel zou gaan, dan heb ik nu wel het vertrouwen dat ik het ook zonder pijnstilling kan. Het blijft dus iets heel persoonlijks
ik geloof niet dat wel/geen pijn veel invloed heeft op de band met je kindje. Dat je met een ks soms wat minder snel een band hebt is omdat je dat oergevoel van kind eruit persen en meteen op je buik krijgen hebt gemist. Het natuurlijk geboorteproces is onderbroken. ( trouwens ik heb tijdens de tweede ks heel veel pijn gehad door grote bloeding) En na een secundaire ks ( dus eerst lang tobben alsnog een ks) kun je zo uitgeput zijn en teleurgesteld dat dat de binding beinvloedt ( ben een beetje gefrustreerd dat veel mensen nog steeds denken dat een ks een makkie is ivm een normale bevalling)
Denk niet dat het wel of niet pijn hebben zozeer te maken heeft met het houden van je kindje of de band die je ermee hebt. Ik ben voor de bevalling van de oudste ingeleid, kreeg direct een weeënstorm, mocht alleen op m'n rug liggen en kon niets opvangen. Niet praten dus hebben ze een ruggeprik voor me aangevraagd. Kon toen alleen maar knikken dat ik 'm wilde hebben. Heb na de bevalling van de oudste een hele moeilijke eerste periode gehad waarbij ik weinig verbinding voelde met m'n zoontje. De bevalling van m'n dochter kwam vanzelf op gang en hierdoor kon ik langzaam groeien in de weeën en konden de hormonen in m'n lijf zorgen voor pijnstilling. Niet dat het dan geen pijn doet. Na het breken van de vliezen (spontaan) werd het me weer bijna teveel. Bleek dat ik volledig ontsloten was en mocht gaan persen. Het gevoel na de bevalling was totaal anders. Ik was heel helder na de bevalling, net als de kleine en heb alles veel bewuster meegemaakt. Hierdoor heb ik het gemakkelijker gehad. Bovendien voelde ik me heel sterk omdat ik het nu wel voor elkaar had gekregen om het op eigen kracht te doen (bij de eerste was het alleen maar 100% paniek). Ik denk dat als je om wat voor reden pijnstilling wil of nodig hebt je dat moet kunnen krijgen. Ik ben wel blij dat we in NL leven, hier wordt er niet automatisch van uitgegaan dat je pijnstilling wil (en dat je anders een of andere freak bent die houdt van pijn ). Het krijge van een ruggeprik is een ingreep en dus niet zonder risico. Nu ik zwanger ben van de derde hoop ik het weer te gaan redden zonder pijnstilling. Owja, ik ben in het ziekenhuis bevallen op medische indicatie en dus ook uk 3 komt in het ziekenhuis ter wereld. De vk die de bevalling begeleiden zei tegen ons dat ze het een hele mooie en fijne bevalling vond om te begeleiden, reden: omdat heel veel vrouwen die in het ziekenhuis bevallen een vorm van pijnstilling krijgen (je komt er tenslotte niet voor niets).
Ik heb alleen een morfine gehad zodat ik tussen de weeën door kon rusten/indutten (had al 4 nachten niet meer geslapen) maar pijn had ik zeker!
Overigens kan je ook de vraag stellen of juist niet een hele zware, pijnlijke bevalling er toe bijdraagt dat je juist minder snel een band hebt met je kind en misschien zelfs moeite hebt om ervan te houden. Is het niet vaak zo dat vrouwen met hele ellendige bevallingen zij in het begin moeite hebben om een band met het kind op te bouwen en ervan te houden??
Ik heb de houding van: ik probeer het zonder maar vind mezelf geen loser mét . Ik ga wel in het ziekenhuis bevallen (is nochtans de bedoeling, je weet maar nooit hoe het loopt) met als reden dat ik het risico van een thuisbevalling gewoon niet wil lopen ook gezien mijn leeftijd maar dat had ik met de eerste ook al. Maar dan zorg ik er wel voor dat ik in een zh terecht kom waar zéker weten 24/7 anethesie aanwezig is. Die gedachte alleen al geeft me rust. En wat je zegt over "te" veel pijn... Ik moet altijd denken aan olifanten: als een bevalling van een baby-olifant te pijnlijk of traumatisch is geweest, wordt het onherroepelijk verstoten door de moeder (en door een tante oid opgevangen, dat gelukkig wel). Maar het zal gewoon heel persoonlijk zijn en binding met je kindje is afhankelijk van een heleboel factoren, bijvoorbeeld hormoonlevels. Bovendien denk ik dat binding ook een proces is dat je leven lang doorgaat bij wijze van spreken, net als het proces van loslaten ook al begint bij de geboorte