een nieuwe relatie met een 1of meerdere kids van hem of haar

Hier ook een nieuwe relatie. Hij heeft ook geen kids en ik heb er 1. Dit gaat echt supergoed. Het klikt enorm en het loopt vanaf het begin erg soepel.

 

Zolang de relatie goed blijft verlopen

Alleen vind ik het zo jammer als het na een tijd toch stuk loopt , de kinderen hechten zich aan je partner

Ik weet dat daar op voorhand goed over nagedacht wordt , maar toch , als het fout loopt hebben de kinderen het meestal heel erg zwaar

Als je eigen ouders uit elkaar gaan is het zwaar maar zie je (meestal toch) nog steeds je moeder en vader op regelmatige basis
Dat is even wennen maar een kind weet wel dat beide ouders er nog zijn voor hem of haar

Als je ouder weg gaat van een nieuwe partner dan is de kans heel erg klein dat er nog contact blijft
Voor een kind is dat een groot verlies, ineens de stiefmoeder (vader) weg en dat nieuwe zusje of broertje zie je ook niet meer

Niet verkeerd bedoeld, ik juich nieuwe gezinnen aan .. maar de breuk komt in mijn ogen voor de kinderen harder aan ( Definitiever)

Hoop dat het hier goed blijft lopen, want m'n man heeft ook m'n kinderen uit m'n vorige relatie aanvaard als die van hem, we hebben ondertussen samen ook een kindje

Ik schrijf enkel de dingen op waar ik zelf heel erg mee geworsteld heb toen ik de relatie begon

 

Mijn vriend heeft een zoon uit een eerdere relatie. We hebben geen bezoekregeling maar hij mag komen wanneer hij wilt. Dit vind zijn moeder gelukkig ook goed. Meestal is hij wel een aantal dagen per maand bij ons. Ook is hij helemaal trots erop dat hij sinds kort grote broer is geworden.

Als hij hier is draait hij gewoon mee met ons huishouden. Hij maakt hier nooit problemen van.

Denk dat ik echt geluk heb gehad dat hij mij ook geaccepteerd heeft en na me luistert. Natuurlijk test hij wel eens hoever hij kan gaan maar dat doen alle kinderen.

Al met al kan ik zeggen dat we altijd wel plezier hebben als we met ons vieren zijn.

 

Mijn ex was nogal wat ouder dan mij en had 2 kinderen bij zijn ex maar dat ging dus gewoon echt NIET! Ten eerste was ik het absoluut al niet eens met de manier zoals er met die kinderen werd omgegaan, ze mochten (en deden) waar ze zin in hadden, de hele dag een beetje achter dr pc/tv, als we een keer weg gingen naar de dierentuin,bioscoop,winkelen of wat dan ook, echt ALTIJD zeuren van wanneer gaan we naar huis, ik wil computeruuuuuh!! Die kinderen heb ik het nooit kwalijk genomen maar mijn ex des te meer, juist ook omdat ik zag dat dit gewoon zijn manier van "opvoeden" was, juist door zijn kinderen zag ik hoe hij was daar in.

Die kinderen mochten mij ook absoluut niet, ik was een stom wijf, mocht me niet met hun bemoeien, moest maar oprotten en wat ik ook deed, beter werd het echt niet.

Dit was natuurlijk maar een van de dingen waardoor die relatie kapot is gegaan maar wel een heel belangrijk onderdeel er van

 

Mijn ouders zijn al vrij vroeg uit elkaar gegaan, ik was 3 of 4 ongeveer. Mijn moeder kreeg een nieuwe relatie en mijn vader ook. Toen ik op mijn 7e door omstandigheden bij mijn vader ging wonen heb ik het niet altijd leuk gehad met de nieuwe vrouw van mijn vader.

Ik kon absoluut niet met haar opschieten en toen ik in de pubertijd kwam werd dit alleen maar erger. Ze was veel strenger dan mijn vader en gaf me heel vaak straf. Toen mijn vader met haar nog 2 kinderen kreeg, werd dit eigenlijk alleen maar erger. Ik zag dat ze mijn broertje en mijn zusje heel anders behandelde dan mij. Ze was veel milder voor hen, en ze mochten eigenlijk alles.

Gelukkig is de relatie met haar sinds ik uit huis ben en zelf moeder ben geworden stukken beter geworden. We kunnen nu prima met elkaar opschieten en ik heb nu het gevoel dat ze respect voor me heeft en misschien ook wel inziet dat het vroeger niet altijd ging zoals het moest gaan.

Mijn advies voor jullie is dan eigenlijk ook om niet teveel een ouderrol op je te nemen. Tuurlijk moeten de kinderen van je partner weten dat er grenzen zijn en dat ze niet over je heen moeten lopen, maar ik denk niet dat het goed is om de kinderen van je partner harder aan te pakken dan je partner zelf zou doen. De kinderen hebben immers al een vader en moeder. Doe je dit wel dan zal het kind in kwestie zich alleen maar meer tegen je verzetten en dit heeft denk ik niet alleen gevolgen voor de sfeer in huis, maar ook voor de relatie met je partner.

 

soms is het best lastig.. vroeger een relatie gehad met iemand met zoon..
En het is niet je kind, hoewel je je er wel aan hecht (vond het jammer dat ik het manneke niet meer zag toen het uit was.. vaders was ik blij dat ik kwijt was)
Maar als je dan ziet dat je partner in de opvoeding alles doet zoals jij het nooit zou doen..
arghh en ik hield me stil.. want het is lastig je hier in te mengen.
Maar ik had een korte relatie.. misschien is dat het verschil
(en hij voedde en vergat het op)

 

Ik lig inmiddels in scheiding......maar,
Mijn dochtertje was 3 toen we bij mijn man introkken,toen zij 5 was kreeg ze er nog een zusje bij van ons.

de oudste is nu 7 en de jongste 2.
Mijn man en zijn fam zien ook de oudste als eigen.
We hebben geen officiële omgangsregeling voor de oudste met haar stiefvader,maar wanneer hij de jongste meeneemt naar verjaardagen bijv gaat de oudste ook mee.
We blijven ook 1 keer in de week gezamelijk eten.
Ik heb nooit onderscheid gezien en het zijn echt zusjes.

 

even off topic,

wat leuk een man op het forum, je vriendin heeft je zeker aangestoken met het zp virus hahaha

 

maar heb jre dan nu 2 kinderen van 2 verschillende mannen en bij beide mannen ben je weg?

lijkt me ene lastige situatie zeg...

 

Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor de nieuwe partner soms heel lastig kan zijn als de ander al een kindje heeft. Helemaal wanneer het kindje niet opgevoed wordt op de manier die jij juist vind. Heel frustrerend lijkt me dat inderdaad. Maar toch denk ik dat het voor de nieuwe partner goed is om een leuke en vriendschappelijke band op te bouwen met het kindje ipv van een soort ouder kind band. Dit lijkt me ook verwarrend voor het kindje helemaal als de nieuwe partner een hele andere manier van opvoeden er op na houd. En zoals ik al zei, op den duur zal het kind zich gaan verzetten tegen zijn stief vader/moeder als deze heel streng of niet aardig is.

Ik weet in ieder geval dat wanneer ik een nieuwe partner zou krijgen die al kinderen heeft ik de kindjes nooit het gevoel zou geven dat ik ze niet aardig of leuk vind als dat het geval zou zijn. En ik verwacht andersom van mijn partner hetzelfde. Hoe moeilijk het ook zou kunnen zijn.

 

Ff offtopic: wat leuk een man op het forum!! Gezellig!

Ontopic: ik ben een kind van gescheiden ouders. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zo'n 4 jaar was. Mijn moeder kreeg snel een nieuwe relatie en is daar nog mee samen. Als kind kon ik niet goed door een deur met haar partner, maar nu wel. Mijn dochter is gek op hun allebei!
Wat mijn vader betreft..daar heb ik geen contact meer mee. We bleven vroeger om het weekend logeren, tot hij een nieuwe vrouw kreeg en daar kinderen bij kreeg. Toen waren de logeerpartijtjes over en even later werden de bezoeken ook minder en minder. Mijn dochter heeft hij in anderhalf jaar tijd 5x gezien en dat verdient ze niet. Dus dan maar geen contact meer. Ik wil niet dat mijn dochter net zoveel verdriet krijgt als ik had bij hem...

Dus zorg dat je ten alle tijden je kinderen op de 1e plek zet! Dat is mijn advies

Oh ja, ik vind dit zeker een nuttig onderwerp hoor. Ik denk dat een hoop gescheiden ouders met vragen zitten, dus dan is dit een mooie kans om het er samen over te hebben toch? Ik ben zelf niet gescheiden hoor. Spreek alleen vanuit het "kind zijn"