Hallo allemaal, Graag jullie mening over het volgende: Ik heb een collega die haar moeder in Friesland had wonen en onlangs is haar moeder overleden half december (ver in de 80 jaar). Vantevoren heeft ze 2 weken zorgverlof opgenomen om daar te verblijven (ong. eind november). Na het overlijden heeft ze 2 weken in de ziektewet gezeten en is ze weer voor halve dagen aan de slag gegaan. Ong. half januari is ze weer haar volledige uren gaan werken en is ze een week daarna weer ziek geworden en vandaag weer begonnen. Tussendoor asl je haar spreekt of vraagt hoe het gaat, is het altijd negatief, ik voel me ziek, ik ben leeg, ik ben anderhalf jaar op en neer geweest naar Friesland en ga zo maar door. Nooit eens ik heb een goede dag vandaag. Eerlijk gezegd kan ik er niet meer tegen, altijd dat geklaag, tuurlijk is het erg en moet je rouwen, en ze heeft het ook niet makkelijk, want ze heeft nu geen familie meer. Maar het leven gaat door, en ik vind dat je dankbaar moet zijn dat je nog zolang van je moeder hebt kunnen genieten. Mijn groot ouders zijn jong gestorven en mij moeder had het daar erg moeilijk mee, maar ook zij moet door. Het is zelfs zo erg dat ik niet eens meer durf te vragen hoe het gaat, want dan gaat ze maar door, en kom ik niet meer aan me werk toe, ze eindigt altijd met een flinke huilbui. Ben ik te hard? Of ben ik gewoon realistisch en moet ik mijn gevoel kenbaar maken? Liefs
Tja, mensen verschillen. De 1 kan beter met het verlies van zijn ouders en andere tegenslagen in het leven omgaan dan de ander. Bovendien klinkt het mij in de oren alsof ze misschien wat depressief is. Dus ja, ik vind je wel een beetje hard.
Ik denk dat ze het nog lang niet verwerkt heeft, klinkt alsof de emoties haar heel hoog zitten. Niet een geschikt moment om je ergernissen uit te spreken denk ik. Heeft ze hulp? Iemand met wie ze kan praten? Misschien kan je het bij je manager/leidinggevende aangeven, dat die een x met haar praat?
Toevallig is mijn naaste collega ook net haar moeder verloren, haar vader was ze al verloren. Ze is nog ontzettend verdrietig en ook 2 weken thuis geweest. Ik verwacht eerst nog niet te veel van haar. Ze heeft het zelf al moeilijk genoeg, ik ga het haar niet nog moeilijker maken. Ik kan niet beoordelen of jij te hard bent...ik weet alleen (gelukkig niet uit eigen ervaring) dat het verliezen van je ouders, iets vreselijks moet zijn. Van mij mag iemand daar echt wel even goed verdrietig om zijn, daar kan je toch geen tijdslimiet aan hangen? Elmo
ik vind je persoonlijk een beetje te hard, sorry. Iedereen verwerkt verdriet anders en je kan niet alles aan je zelf spiegelen. Tuurlijk als je het realistisch bekijkt was ze oud en een lang leven gehad. Maar ik denk dat je niet altijd alles zo realistisch moet bekijken je collega is haar moeder kwijt en op dit moment boeit de leeftijd haar niet maar het gemis want niemand kan een moeder missen ongeacht leeftijd. En ik snap best dat het geen lolletje is om bij iemand te zitten die down en verdrietig is. Geef haar nog wat tijd om alles op een rijtje te zetten hoe moeilijk het ook lijkt voor jou.
persoonlijk vind ik je ook wel hard.... haar moeder is net 1,5 maand overleden!!! dat is echt nog wel kort! maar ja de een is er sneller overheen dan de ander.... misschien cru gezegd maar bedoel het echt niet lelijk... maar hoe zou jij zijn als je moeder overlijd? (ok nu ligt deze vraag wel een beetje aan de band die je heb met je moeder) ik zou er ook echt kapot van zijn!!!! maaaaaaaar ik kan wel heeeeeeel goed begrijpen dat je het een beetje zat begint te worden hoor.. maar geef haar nog wat meer tijd
ja vind je best hard, een ouder verliezen is verschrikkelijk, leeftijd maakt niet uit. De band met een ouder wel, en als ik het zo lees was de band wel goed van haar en haar moeder. Haar moeder heeft haar groot gebracht en gemaakt tot wie ze nu is, steun en toe verlaat misschien wel, en dan is ze er niet meer! Iedereen verwerkt de rouw heel anders, de een gaat na een week weer werken, en een ander zit in de put. Probeer haar te steunen, door in ieder geval niet je ergenissen te laten zien. Vraag aan haar of ze iemand heeft om er over te praten, bied aan dat ze misschien hulp nodig heeft, al zal ze dat waarschijnlijk (nog) niet willen horen. maar geef de tijd om te rouwen dat is belangrijk
Ik vind dat je te snel en te hard oordeelt ja. Iedereen beleeft zijn verdriet anders. Mijn vader is 2 jaar geleden op 52-jarige leeftijd overleden, en na een week ben ik weer aan het werk gegaan en ik betwijfel of iemand 2 weken later nog iets aan me merkte. Maar het is maar net hoe je ermee omgaat. En of iemand nou 40 of 80 is als ie overlijdt, het verdriet is er niet minder om hoor! Laat je collega gewoon in haar waarde en accepteer dat zij het er zo moeilijk mee heeft. Wat schiet zij ermee op als jij gaat zeggen dat jij het overdreven vindt?
Oke, Bedankt voor jullie meningen. Het lijkt mij ook verschrikkelijk en ze mag van mij natuurlijk rouwen, het probleem is alleen dat ik mijn werk nu niet goed kan uitoefenen. Ik snap dat ze verdriet heeft en ik vind het zo zielig voor haar, maar ze slokt zoveel tijd op en ik wil dan ook niet zeggen, ik moet nu weer verder.....Dat vind ik dan ook hard overkomen. Plus dat ik er dan tegenop zie om met haar te werken, klinkt misschien heel hard, maar dat is mijn gevoel nu eenmaal, ik kan er niks aan doen, ik merk dat ik mezelf eraan ga ergeren. Ze stuurt me smsjes en belt me vaak omdat ze het dan kwijt moet. Het gaat een beetje mijn leven overheersen......
Ook ik vind je best hard. Dat haar moeder ver in de 80 is wilt niet zeggen dat ze daarom maar sneller klaar moet zijn met rouwen, wat voor iedereen verschillend is trouwens. Wie weet was ze zo ontzettend close met haar moeder, en dan had ze wel 100 kunnen worden, maar dat maakt het verdriet niet minder. Gun haar de tijd.
ik vind je eerlijk gezegd ook wel een beetje hard. het is pas anderhalve maand geleden he. En ongeacht of die moeder een mooie leeftijd heeft bereikt is het wel haar moeder die ze verloren heeft en dat is niet niks. Ik zou er niks over zeggen want er is niks kwetsender als horen dat mensen je negatief vinden terwijl je daar zelf ook waarschijnlijk niet op zit te wachten en wat aan kan doen.
@ TS: heb je het al aangegeven bij je leidinggevende, of bij P&O. Niet dat je vindt dat ze "lastig" is natuurlijk, maar dat je het idee hebt dat ze het er nog dusdanig moeilijk mee heeft dat ze niet goed functioneert, op zowel werk- als privé-vlak. Vanuit je werk kunnen ze haar wellicht bedrijfsmaatschappelijk werk aanbieden. Zo te horen kan ze wel wat hulp gebruiken bij het verwerken van haar verlies.
Tja ik zou er zelf ook kapot van zijn, ik zie mijn moeder bijna dagelijks. Misschien komt het ook wel door mijn werk, ik werk met ouderen en heb dus ook veel met overlijden te maken. Misschien dat dat me een beetje gehard heeft, ik weet het niet.
Ja, het is vevelend voor jou, zoals je het omschrijft..maar ik vind toch echt dat jouw "ergenis" het nu even niet wint van haar verdriet. Aankaarten zou ik zeggen.
Ik vind je nogal hard ja.. het is haar moeder.. niet 1 van de ouderen uit jouw werk. Het is 1,5 maand geleden met nog de feestdagen en alles er tussendoor, lijkt me zwaar voor dr, vooral wanneer ze geen familie meer heeft zoals je zelf zegt.
tsja ik vind het ook wel een beetje overdreven,hoeveel ze haar moeder ook mist,werken is ook afleiding. misschien heeft ze een depressie te pakken?
Ja ze zal vast wel niet lekker in dr vel zitten, rouwen, wie weet idd een depressie.. Ze zal zich vast niet aanstellen voor de lol ofzo of om ts te irriteren.
Ja ik denk dat eerlijk gezegd ook van die depressie. Kan ik dat dan tegen de leidinggevende zeggen of hoe zouden jullie dat aanpakken?
vind het wel erg hard, als het je niet is overkomen, is het gewoon niet voor te stellen wat het met je doet een van je ouders te verliezen en dan maakt het niet uit of ze jong of oud waren, of het plotseling was of niet
Ik vind het nogal wat om iemands verdriet om het overlijden van een ouder "overdreven" te noemen. Dat is een woord die ik in deze nooit in de mond zou durven nemen. Ik zou me geen raad weten als mijn moeder zou overlijden en ik zou na 2 weken ook niet weer fluitend over de gang lopen. Als iemand dan aan mij vraagt hoe het gaat ga ik ervan uit dat die gene oprecht geïnteresseerd is in hoe het met me gaat en dat ik dus ook eerlijk antwoord kan geven en desnoods een potje janken.