Dan werkt jouw collega ook met ouderen en word misschien op die manier weer geconfronteerd met haar moeder. Ik hoop in ieder geval dat ze jouw afwijzende gedrag niet door heeft want misschien ben jij wel de enige waar ze haar verdriet mee kan delen. En dan kan onbegrip heel hard aan komen als je het al moeilijk hebt.
En ik zou het ook niet zeggen tegen mijn leiding gevende. Dat vind ik nog aardig kort gezien het verlies. Kom op we hebben het over 1,5 maand niet over jaren. Plus het feit dat ze 1,5 jaar voor haar moeder heeft gezorgd dan heb je gewoon een leegte want je hebt zo lang gezorgd en nu is het weg. En sorry dat ik het zeg als je het wel aan een leiding gevende zegt moet je het doen omdat je het beste met haar voor hebt en niet om van het 'gejank' af te zijn.
Ik vind je veel te hard. Niemand kan oordelen over hoe een ander met verdriet om gaat. Het is voor haar nu juist van het grootste belang dat ze de ruimte krijgt om tot rust te komen en te herstellen. Tuurlijk is het vervelend voor je,maar voor haar is het het allerergste.
Ik vind je ook vrij hard. Iedereen verwerkt zoiets op zijn/haar eigen manier en dat moet je accepteren en vooral respecteren. Gelukkig heb ik allebei mijn ouders nog,mij kunnen ze echt opvegen als ik mijn vader of moeder kwijtraak. Al weet je dat het ooit gaat gebeuren,het blijft een verschrikkelijk iets!
Ik vind je erg hard ... mijn man is in een diep gat gevallen toen zijn moeder overleed vanwege "vrienden" en "collega's" met zo'n zelfde instelling als die van jou. Na een paar weken begonnen die met teksten van "het leven gaat verder" en "werken is een afleiding" en werden zelfs boos als hij aangaf het even niet aan te kunnen en meer van die fraaie opmerkingen. Het heeft mijn man zeer veel pijn gedaan en heeft ook gebroken met al die "vrienden" en "collega's", maar het heeft hem letterlijk jaren van zijn leven gekost, is jaren boos geweest op alles en iedereen omdat hij zich enorm onbegrepen voelde. Rouwen doet ieder mens anders en dat kun je zeker niet afdwingen omdat jij dat net ff niet kan hebben. Misschien is het handiger om haar te adviseren met mensen te praten die er verstand van hebben om haar te helpen te rouwen om het verlies. Daar heeft ze veel meer aan, want geloof me, ze voelt op een gegeven moment jou irritatie echt wel ...
Nou ik ga niks zeggen over het of je te hard ben of niet. Maar ik wil even graag wat vertellen. Wij zijn onze neef verloren´vandaag precies 10 maanden geleden. Ik heb vanaf het moment van het overlijden tot aan december in een zware depressie gezeten, dus 9 maanden dus. Ik kon niks, ik kon niet vrolijk zijn ik voelde me idd leeg. Ik huilde vaak als ik weer geconfronteerd werd met de ziekte waaraan hij is overleden. Ik voel me nog steeds vaak zwaart klote, wel meer fijne momenten maar ook vaak het grote verdriet met name als ik weer geconfronteerd word op tv met mensen die aan die ziekte lijden. Ik wou mezelf wel dwingen vrolijk te zijn, maar het ging gewoonweg niet. Ik zou het vreselijk vinden als iemand zou zeggen dat ik me aanstelde of iets dergelijks. Door mensen die zo reageerden/reageren druf ik mijn verhaal niet meer kwijt en zit ik er dus nog heel erg mee.
ik vind je ook echt hard hoor! kom op het is nog maar 1,5 maand geleden en het is d´r moeder, degene die haar groot heeft gebracht enz.. meestal is het ook zo dat het juist pas na een tijdje door dringt dat diegene er echt niet meer is en dat dan pas de harde klap pas aankomt. dus nee ik vind het echt niet gek dat iemand na 1,5 nog aan het rouwen is.. al zou dit over een paar maanden nog zo zijn kan je d´r wel aanraden om wat extra hulp erbij te zoeken maar nu nog niet..
Ik vind je vrij hard, en dat van iemand die bekend staat als hard, is dat toch wel heel erg. Je kan wel aangeven dat jij niet meer weet wat je er mee aan moet even ruimte nodig hebt, dat ze professionele hulp moet zoeken met rouwen want je moeder verliezen IS vreselijk. Zoals ze het op de begravenis van mijn oma zeiden: je bent opeens niemands kind meer, mijn moeder stond verbaasd van die woorden van de begravenisondernemer, vroeg zelfs of hij haar kon, want dit waren zo haar gevoelens, het voelt zo ontheemd. Mijn oma is ruim een jaar geleden overleden, over de 80, en mijn moeder rouwt nog elke dag en dat mag want het was haar moeder. Natuurlijk heeft ze ook plezier in haar leven, en jij kan ook best aangeven aan je collega meid ik wil je ook weer eens blij zien, lukt dat, jij kan ook gewoon zeggen dat het overkomt alsof haar hele leven uit rouwen bestaat, en als dat zo is, kan je dus opperen hulp te zoeken die jij haar niet kan geven je kan er gewoon over praten, en dat is niet hard, dat is eerlijk. Verwachten dat zij na anderhalve maand klaar is met rouwen, dat is veel harder. En vergeet niet dat ze dan ook nog eens anderhalf jaar op en neer gereist heeft, ze was dus erg betrokken, en ook dat valt opeens weg.
ik denk niet dat je het zo bedoelt als dat wij lezen. Je luistert wel naar haar, en het interesseert je ook. Ik denk dat je inderdaad, zoals hierboven ook al genoemd, haar wel eens kan voorstellen of ze niet liever iets van professionele hulp wil. Een praatgroep ofzo. Ik zou wel aan haar aangeven dat ze je altijd mag bellen/sms-en enzo, maar dat je op je werk eigenlijk geen tijd hebt. Dat je werk eronder lijd. Ik ben wel bang dat ze wel eens in een depressie kan komen. En dan is het wel heel erg fijn dat er mensen zijn die haar kunnen opvangen en steunen. En het zou natuurlijk super zijn als jij haar iig het gevoel kunt geven dat je haar steunt.
Ik kan me best voorstellen dat je het als een belasting ervaart. Bovendien benje haar collega en net haar vriendin, dus het is misschien ook niet echt jouw "taak" om een soort opvang voor haar te zijn... Maaaar; ik vind je toch niet realistisch om te vinden dat zij nu alsweer gewoon, zonder 'zeuren' haar werk moet doen. Daarvoor is het verdriet te vers. Als het goed is zal ze langzaam maar zeker wel een manier vinden om te functioneren met haar verdriet. Maar ik denk dat dat nog weken kan duren. Tot die tijd miet ze gewoon haar verhaal kwijt kunnen. En hoewel ik best kan begrijoen dat jij daar net altijd zin in hebt en dat jij ook ewoon je werk moet doen, denk ik dat je het (nog) niet kunt maken om haar af te kappen. (Gelukkig doe je dat ook niet, als ik je posts goed lees.) Ik lees wat reacties over hulp inschakelen. Ik denk dat het na 1,5 maand nog niet eens nodig is om professionele hulp te gaan zoeken. Ik het helemaal niet raar dat ze het nu nog niet los kan laten en nog veel huilt. Dat hoeft niet gelijk op een echte depressie te lijden. Ze is verdrietig en ervaart een gat in haar leven. Zoals alle mensen die rouwen. De meesten komen daar echt zelf wel uit, zonder speciale hulp. (Wel steun an de naaste omgeving!) Van wat ik hier lees is het volgens mij te vroeg om met 1,5 maand al te zeggen dat er meer aan de hand is dan een normaal rouwproces.
Iedereen gaat anders met verlies en verdriet om, en je zou misschien die gevoelens van haar beter kunnen accepteren. Al snap ik wel dat het niet fijn is om altijd geklaag en gezeur aan te moeten horen, ik heb ook zo'n collega gehad, altijd was er wat, pfff irriteerde me ook aan haar. Dus snap ergens je gevoel ook wel, maar toch, ik zou ook echt kapot van verdriet zijn als mijn moeder zou overlijden en het is nog maar in december gebeurd, en het is vandaag pas februari, dat is nog kort ook hoor!
Ik vond in eerste instantie je berichtje wel erg hard inderdaad. Maar toen ik even verder las begreep ik dat je het volgens mij nou ook weer niet zo hard bedoelt. Ik kan wel goed begrijpen dat je het vervelend vind dat het verdriet van een ander jouw leven aan het overheersen is, en als je daardoor je werk niet goed meer kunt doen kan dat ook heel naar zijn. Maarr ik vind wel dat je haar dat niet zo moet zeggen, of in ieder geval voorlopig nog niet. Als het je echt teveel afleidt kun je altijd zelf naar een leidinggevende stappen en samen bespreken wat je er evt aan kunt doen. Als iemand verdrietig is, dan is er gewoon tijd nodig om dat te verwerken en het is heel vervelend als mensen op een gegeven moment laten blijken dat ze het eigenlijk niet meer aan willen horen. Op het werk zou je haar evt wel iets kunnen zeggen in de trant van; ik begrijp dat je het heel fijn vind om met me te praten en ik wil heel graag naar je luisteren maar het werk is op dit moment ook belangrijk dus laten we het na werk/ via de tel/ etc etc doen, nodig haar uit om samen te gaan eten ofzo ik denk dat ze daar al heel veel steun aan kan hebben en dat het jou misschien een beetje kan verlichten op je werk? Succes in ieder geval
Ik snap je, ik zou namelijk hetzelfde hebben. Ook ik vind dat als iemand op een mooie oude leeftijd komt te overlijden, dat dat een onderdeel is van het leven. Je weet gewoon dat mensen het niet eeuwig uithouden. Ik vond het dan ook vervelend toen een vriendinnetje op de middebare school de hele tijd moest huilen om de dood van haar oma, die tegen de 90 was geworden. Ik snapte daar echt helemaal niets van. En ja, ik zou dus ook niet bij iemand flinke huilbuien hebben als mijn ouders op late leeftijd komen te overlijden, dat weet ik vrijwel zeker. Maar ik weet dat de meeste mensen anders in elkaar steken. Mijn zusje kan bijvoorbeeld dagenlang ontroostbaar zijn als een jongen die ze alleen maar vaag kent komt te overlijden. Vreselijk aangedaan is ze dan. Ik ben gewoon niet zo emotioneel wat dat betreft. Maar omdat ik weet dat de meeste mensen anders zijn dan ik hierin, zeg ik er niets over. Ik laat ze hun hart uitstorten als ze daarnaar op zoek zijn. Maar ik ga er na een tijdje gewoon niet meer iedere keer naar vragen. Eens in de zoveel tijd koppel ik dan wel terug, omdat ik die ander niet het gevoel wil geven dat ik niet om zijn/haar gevoelens geef. Ik had in mijn bestuursjaar een bestuurslid die ALTIJD wat te klagen had als ik vroeg hoe het met haar ging. Vermoeiend! Wij hebben er toen na een paar maanden wel wat van gezegd omdat het ons hele bestuur in een mineurstemming bracht, maar dat heeft niet veel geholpen
Mijn schoonmoeder was 50 toen ze overleed, mijn man was er kapot van en dat heeft ook best lang geduurd. Ongeveer 2,5 jaar. Mijn man was 21 toen het gebeurde, en aan zijn vader heb je niks, dus zijn moeder betekende gewoon veel voor hem. Inmiddels is het 11 jaar geleden (vorige maand) en hij zei dit jaar pas, goh, nu herinner ik me toch vooral de leuke dingen, en doet het eigenlijk geen pijn meer als ik aan haar denk. Dus ik vind je erg hard, dit soort dingen verwerkt iedereen anders.
@ foxter: maar ik vind dus 50 of ver in de 80 een groot verschil. TS ook volgens mij gezien haar post.
Bepreek dit niet met je leidingevende maar ga zelf het gesprek met haar aan. Vertel haar wat het met jou doet. Zeker weten dat zij dit snapt. Dan is de situatie voor jou ook weer werkbaarder en hoef je je niet aan haar te irriteren. irritatie is er nu gewoon omdat jij bepaalde verwachtingen hebt en die spreek je niet uit.
Ondanks dat ik vind dat het niet aan jou is om te bepalen hoeveel tijd zij nodig heeft om te rouwen, kan ik me wél heel goed voorstellen dat jij er moeite mee hebt dat ze haar verdriet zoveel aan jou ventileert. Ik weet niet hoe jullie relatie is, maar als die echt alleen collegiaal is, zou je haar best (op een nette manier) duidelijk kunnen maken dat je die smsjes en dergelijke liever niet hebt en dat je moeite hebt om met haar verdriet om te gaan. Verdrietig op het werk zijn, daar kan iedereen begrip voor opbrengen denk ik. Maar jou overspoelen met haar verdriet, terwijl ze puur een collega is... tja, daar zou ik op een gegeven moment ook niet meer zo blij mee zijn.
Meen je dat nou?? 50 0f 80 is een verschil. Maar je mama of je mama nee daar zit geen verschil in. Dat jij dat gevoel niet ken begrijpelijk. Vind ik het heel erg fijn en netjes van je dat je dingen zo oplost. Maar het verdriet bagataliseren onder het momvan 50 of 80 is een verschil vind ik eigenlijk een NO-GO. (Ow en nis niks aanvallends hoor voordat ik je dalijk over mij heen krijg ) En eigenlijk is dit berichtje ook bedoel voor de ts. Ja ik vind je vrij hard. Dat jij binnen 1 week fluitend aan je werk kan als jou mama is overleden vind ik bewonderendswaardig van je. Maar je moet ieder in zijn waarde laten. Ook al bedoel je het niet zo maar mijn nekharen gaan recht overeind staan alleen al omdat je met het probleem zit.. Niemand maar dan ook niemand kan in haar hart kijken, hoe moeilijk ze het er mee heeft. Dan ga ik mee in de optie van Luca. Eerlijkheid. Zeggend at het nu even niet uitkomt ovm werk en dat het na het werk wel even kan. Of niet. EERLIJKHEID DUURT HET LANGST
Iedereen verwerkt zijn verdriet op een andere manier. Ik ging de volgende dag gewoon weer aan het werk toen mijn opa overleden was, dat was mijn allerbeste maatje! Ik mis hem nog elke dag! Maar ik kon me toen ook nergens op concentreren en had hele lieve collega's die mij de tijd en ruimte gaven. Geef haar ook even de tijd en ruimte om dingen te verwerken. Ineens geen familie meer hebben is behoorlijk heftig.. je hebt eigenlijk (behalve je vrienden) niemand meer om op terug te vallen. En je moeder is toch een hele, ontzettend belangrijke schakel in je leven. Geef haar nog even de tijd....