Hey Vlinder, Ik heb dat ook hoor: momenten niets en andere momenten bijna weer vergaan van de pijn. Ik neem gewoon pijnstillers als ik iets voel opkomen... Ben ook nog steeds doodmoe. Ik ben deze morgen gaan werken... en ben nu zo verschrikkelijk moe, pikkende ogen, buikpijn en meer bloedverlies... Rusten is dus (opnieuw) de boodschap.
@Vlinder Ow meid wat fijn dat je toch bent gegaan en dat ze meteen hebben gekeken. Hoop dat het nu goed gaat werken allemaal en dat je gauw van deze ellende af bent. Denk aan je. @trine Jeetje meid ging /gaat het werken wel dan? tja veel rust idd... hier zelfde.. ook op en af. Ik blijf nog thuis.
Sjors, Ik ben ook gaan werken al die dagen (zit ook in het onderwijs). Ik had de afleiding nodig, alleen kreeg ik na de MK meteen de griep en toen moest ik van mijn man thuisblijven. Dus ben ik een dagje thuisgeweest en ik heb het ook aan mijn teamleidster verteld en voor de rest weet niemand het op mijn werk.
Ik merk ook dat ik echt mn rust wel moet nemen, poeh!!! Voel me wel iets rustiger nu ik toch ook even weer gezien ben door de gyn. maar het is en blijft een nare situatie!
@Laika dat is ook nog ens rot dat je dan griep krijgt! Pfff Wel knap dat je bent gaan werken. Kan me ook wel voorstellen dat je de afl nodig hebt hyoor. Heb ik eigenlijk ook alleen kan ik het nog niet aan. Veel sterkte toch meid! @Vlinder, ja de rust moeten nemen confrontatie heb ik ook gehad net mezelf.. ik dacht ff NOU het gaat wel... tuuuu tuuuu en ineens... boem... stort je toch weer in. Zucht... Straks komt me vriendin/collega.. kan het super goed met haar vinden en heb veel contact gehad met haar de afgelopen dagen. Verder eigenlijk met niemand behalve vriend, zij en jullie hier op zp ow en me buufff die is echt een super buuf. Maar goed vind fijn dat ze effies komt. Voel me vandaag weer iets beter.. word alleen ook wel erg somber van dit weer! Blijf je zo down van. OW nog een vraagje zijn jullie al naar de wc geweest??? (gr boodschap) Ik namelijk nog helemaal niet is dat normaal? xxx
Hoi meiden, De afgelopen dagen heb ik nogal wezenloos over dit forum zitten zwerven, maar nu vond ik dit topic en heb ik me toch maar aangemeld. Wat een heftige verhalen! Ik heb 11 pagina's lang zitten janken. Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen. En ik herken ook veel, want afgelopen vrijdag heb ik zelf een curretage gehad. Ik zou eind augustus / begin september uitgerekend zijn, maar een definitieve datum kregen we nooit, want tijdens de termijnecho op woensdag 26 januari bleek er geen hartactie meer en werd het een heel ander verhaal. We hadden net bedacht dat een tweede kindje erg welkom was en we "de natuur haar gang zouden laten gaan" met de hoop op een zwangerschap ergens in 2011, toen ik eind december al zwanger bleek te zijn. Heel raar: ik dacht dat ik blindedarmontsteking had, maar het was iets heel anders! Ik had er nog helemaal niet aan gedacht: ik heb een (erg) lange en onregelmatige cyclus en was eigenlijk nog in afwachting van mijn eisprong - dacht ik. Wel zou die pijn die ik had kunnen duiden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dus ik mocht meteen door naar de gyn. Voor zover ze toen konden zien, zat het goed, maar het was echt nog maar net vier weken en ik moest elke week even terugkomen. Begin januari dan eindelijk een duidelijk beeld dat het op de juiste plek zat en... een kloppend hartje! Ik was echt zo ontzettend blij. Al die weken had ik rekening gehouden met het ergste, maar nu was het in orde en kon ik gaan genieten en zwanger zijn. Op 26 januari mocht ik een laatste keer terugkomen voor een termijnecho en dan naar de vk. Niet dus. Ik zag direct dat het niet goed zat. Zo stil was dit kindje. Ik werd helemaal hysterisch, had dit niet zien aankomen. Het hartje was gestopt met 8 weken en 6 dagen, dus een paar dagen eerder. Ik was nog gewoon misselijk, had al een buikje. Zo bizar dat je zoiets gewoon kunt missen; dat het helemaal mis kan zijn terwijl je nog niets merkt. Ik koos voor een curretage, maar heb die dag dat er nog tussen zat flink getwijfeld. Toen heb ik ook op dit forum ervaringen gelezen en ik wist dat ik het psychisch niet aan kon om af te wachten. De curretage vrijdag viel me mee (al kun je lastig spreken van "meevallen" in dit soort situaties). Alles ging volgens het boekje, ik had en heb lichamelijk bijna nergens last van en voelde me gelijk daarna vooral opgelucht. Nu gaat het heen en weer. Ik doe wel weer dingen (werken nog niet; die concentratie kan ik echt nog niet opbrengen) en ik heb een peuter die me bezighoudt. Maar dan toch elke keer weer die vlagen van besef dat het echt over is. Ik kan nog zo kwaad, zo verdrietig worden. Waarom was dit nu nodig? Het is "fijn" om hier soortgelijke verhalen te lezen; "fijn" om ook even je eigen verhaal kwijt te kunnen. Nogmaals heel veel sterkte voor iedereen hier, ik leef erg met jullie mee.
@Lara, wat een heftig verhaal!! Ik wil je heel erg veel sterkte wensen met alles! Je kan en mag je hier je hart luchten! @Minnie, heel veel succes en sterkte meid!!! @Sjors, ook hier nog geen bezoek aan toilet gebracht! Op dit moment gaat het wel met me, weer begonnen met de medicatie en er zijn al een paar kleine stolsels naar buiten gekomen! Nog wel krampen zo af en aan! Ik kijk het aan en anders morgen weer naar de gyn... zo blijven we bezig he?! Liefs!
Lara: krijg gewoon kippenvel bij je verhaal. Wat kan de wereld dan instorten op zo'n moment he. Helemaal omdat je het hartje al had zien kloppen, dan ben je super positief en houd je eigenlijk weinig rekening met een slechte afloop. Het echte besef van 'niet meer zwanger zijn' moet nog komen denk ik, of niet? Tenminste, bij mij heeft dat wel een tijdje geduurd. Hopelijk leidt je kindje je een beetje af van alle ellende. Merk zelf dat dat wel helpt, kan af en toe heerlijk knuffelen met mijn zoontje. Geeft echt troost. Vlinder: hoop zo voor je dat de stolsels vanzelf gaan komen, en dat je niet net als ik ook nog een curretage nodig hebt... Morgen dus weer naar de gyn. Toiletgang (wat een woord...): geen problemen mee gelukkig. Bij mij heeft het hele proces van de miskraam best lang geduurd. In totaal drie weken, van eerste echo die niet goed bleek, 3 keer cytotec, en tot slot een curretage. Van tevoren had ik heel sterk het gevoel dat ik er zo snel mogelijk vanaf wilde zijn, maar achteraf ben ik wel blij dat het toch wat langer heeft geduurd. Ik heb het voor mijn gevoel beter kunnen verwerken allemaal. Als ik direct een curretage had gekregen was het voor mij heel anders geweest denk ik. Weet niet of dit herkenbaar is voor sommigen?
@ Minnie: ik kan me je gevoel helemaal voorstellen. Sterkte meid. @ Vlinder1987: dank je wel. Ik heb het ook echt nodig nu om het te delen, van me af te praten en te schrijven. Het lijkt me heftig waar jij doorheen gaat. Ik kon het niet: afwachten en het zelf laten komen. Sterkte, en hopelijk doet je lichaam het helemaal goed en worden de krampen minder (ik vind het nog steeds stom om dingen als "hopelijk" e.d. te schrijven, want er is voor ons allemaal maar één hopelijk: dat het allemaal niet waar is en niet gebeurd). @ Sparkie: het besef komt af en aan. Soms komt het keihard binnen en soms ga je ook gewoon door en moet ik me echt voorhouden dat dit echt is en geen vreselijke nachtmerrie of zo. Het geeft inderdaad steun dat mijn zoontje gewoon rondrent, aandacht nodig heeft: voor hem gaat het gewoon door en hij trekt mij er zo ook voor een deel doorheen. Al doet het soms ook juist pijn als ik hem zie: vind ik hem ineens zo "alleen" staan of vraag ik me af of dit kindje op hem geleken had. @ Sjorsjette: nee, ook hier geen last bij toiletbezoek. En nogmaals dank voor je berichtje.
@ Sparkie: wat die tijd betreft (langer om het te verwerken of kort en ineens buiten staan) was het voor mij vooral belangrijk dat ik zelf dit kindje al losgelaten had, vóór de curretage. Ik hoorde het nieuws woensdag en de donderdag had ik een hele dag vol verdriet en om het besluit te nemen van afwachten, pillen of curretage. Ergens die dag kwam voor mij het besef: hij is weg. Ik had dat afscheid en het loslaten zelf doorgemaakt en daarom kon ik die vrijdag doorkomen: het was alleen nog "maar" de klinische ingreep. Had ik dat moment donderdag niet gehad, dan had ik misschien ook niet gekozen voor een curretage. Ik zag het namelijk heel erg als: ze gaan mijn kind weghalen en had toen meer de neiging om het prcoes natuurlijk en helemaal door te maken. Maar uiteindelijk verschoof dat gevoel donderdag en daar ben ik wel blij mee geweest. Ik had het anders die vrijdag ook niet gekund.
Lara: denk dat iedereen zoiets op haar eigen manier beleeft. Ik had vantevoren echt heel sterk het gevoel het zsm achter de rug te willen hebben. Mijn gyn was echter erg behoudend, en wilde het liefste afwachten en de natuur zijn werk laten doen. Dat kon ik echt niet. Dus toen voor de middenweg gekozen, de medicijnen. Dat besef wat af en toe binnenkomt 'ik ben niet meer zwanger' was bij mij de eerste week ook sterk aanwezig hoor. Echt vreselijk, alsof je een slechte droom hebt. Kwam dan als een soort golf aanzetten, en dan ebde het ook wel weer weg... Gek hoor, hoe dat werkt. Nu 'gewend' aan het idee. Moest eerst echt soort van afscheid nemen van deze zwangerschap. Ook het besef dat er in augustus geen kindje bij komt vond ik zo moeilijk. Ik had me zo ontzettend verheugd op weer zo'n prulleke...
Pfff Sparkie, wat jij zegt over het wennen van 'niet meer zwanger zijn' komt even hard aan hier! Ik voel precies hetzelfde.. ik voel me zooo leeg...en ik vind het zo naar om te denken aan 2 weken geleden.. toen was ik nog gewoon zwanger, vrolijk en wel... en al in mn hoofd dingen aan het plannen voor augustus als ons kleintje zou komen.. Dat is nu allemaal over..het is weg! Pff... Ik kan hier volgens mij niet zo goed mee omgaan.. Mja, wat is de 'goede manier' om hier mee om te gaan he? Liefs!
Heftig Lara. *Knuf*. Ik moet vrijdag naar het ziekenhuis voor de curettage. Vandaag de hele rataplan van opnameformulieren enzo gehad. We zijn dik drie uur in het ziekenhuis geweest. Blegh.
Vlinder: het is toch een soort rouwproces waar je in zit. Al de plannen die je in je hoofd hebt gemaakt moet je wijzigen. Dat vond ik zelf echt moeilijk. In je hoofd ben je al zoveel verder namelijk. En hoezo zou je er niet goed mee om kunnen gaan? Omdat je verdriet hebt? Dat is toch heel menselijk? Ik denk dat je over anderhalve maand er weer anders naar kijkt dan op dit moment. Zulke dingen hebben tijd nodig om ze te kunnen verwerken. Het verdriet blijft bestaan, daar ben ik wel van overtuigd. Minnie: dus toch een curretage... Jakkes. Ga je ook onder narcose?
@ Vlinder1987 & Sparkie: ja, dat wennen aan niet meer zwanger zijn... Echt nog niet te bevatten. Ik ontving vanmiddag het boek Als je een prille zwangerschap verliest. Het gaat er met name om dat het helemaal niet uitmaakt hoe ver je zwanger bent: het beeld is al zoveel meer. Het is inderdaad een rouwproces waar je doorheen moet. @ Minnie: vrijdag? Pff. Heftig meid. Alvast veel sterkte en een dikke knuffel.