Heel herkenbaar dit verhaal..helaas! Hoe kan je van iemand verwachten die anderhalve maand geleden haar moeder verloren is, dat alles weer 'normaal' is?!?! Hopelijk bedoel je het niet zo, want ik kan me hier behoorlijk kwaad om maken!
Ik denk dat je al behoorlijk wat antwoorden hebt gekregen, misschien kun je je mening en houding wat bijstellen?
Ik gun het je absoluut niet hoor, maar ik denk dat je dit soort dingen pas echt kunt begrijpen als je het zelf meegemaakt hebt. Een lang ziekbed van een dierbare is inderdaad enorm slopend, en bovendien is haar moeder pas net overleden! Het is enorm kwetsend, weet ik uit ervaring, dat mensen er van uit gaan dat je alles na een maandje wel verwerkt hebt. Mijn moeder is al ruim 5 jaar overleden en ik mis haar nog elke dag! Daarnaast is zoiets voor iedereen anders. Ik vind het inderdaad wat hard om daar over te oordelen. Wel moet ik zeggen dat ik er zelf weinig over praat met relatief vreemde mensen zoals collega's. Ik heb alleen, zeker de eerste twee jaar wel periodes gehad waarin ik minder kon functioneren door het gemis. Ik studeerde echter in die tijd nog, ik weet niet wat ik gedaan had als ik had gewerkt. Ik vind het juist goed dat ze gaat werken, ze kan ook thuis achter de geraniums uitkering vangen, maar nu probeert ze in ieder geval nog 'nuttig te zijn'. Bovendien heb ik het zelf ervaren als een welkome afleiding.
Dit hoor je mij niet zeggen, Dan moet je je ziek melden. Even een voorbeeld. Een collega heeft vorig jaar mei haar vader verloren na 2 jaar ziekenhuis in en uit. We hebben haar non-stop gesteund. Toen haar vader overleden was wou ze zelf na een week weer naar het werk toe. Er werden fouten gemaakt met oa medicatie, het was onverantwoord om haar aan het werk te hebbben. Verdriet is er en kan je niet weg stoppen en dat moet ook niet. Maar als je aan het werk bent moet je er wel 100% met je kop bij zijn , helemaal als je met mensen werkt en medicatie moet uitzetten/delen.
ik en mijn zusjes hebben een hele goede band met onze ouders en ik weet zeker dat ik wel meer dan 1,5 maand nodig zou hebben om weer een beetje te functioneren als een van hen weg valt. dan heb ik mijn zusjes nog om op terug te vallen en kunnen elkaar steunen maar zoals jij aangeeft heeft jou collega hier geen familie. dat lijkt me dan helemaal erg. ik zou haar zeker nog even de tijd geven. mijn moeder heeft bijde ouders verloren (58 en 60 geworden) en heeft er ook veel verdriet om gehad en nu nog steeds. de leeftijd die je ouder haald is echt niet van belang. mijn moeder zij dat ze ondanks dat ze geen klein kind meer is ze zich toch echt wees voelde. geen ouders meer, niet even bellen, geen kopje koffie gaan drinken etc.
Heeft in mijn ogen niet met hard zijn te maken, maar ook niet met realistisch zijn. Meer met iets wat je niet kent of anders beleefd. Wat iemand al zei, mensen zijn verschillend. Daarbij weet je niet wat er allemaal achter haar schuil gaat. Je kent haar achtergrond maar voor een beetje, het hele plaatje heeft ze zelf, samen met hoe ze in elkaar zit. Wat ik wel lees uit je verhaal is dat ze over je grens heen gaat. Die mag jij voor jezelf gewoon trekken hoor. Ik kan me goed voorstellen als iemand op deze manier met zichzelf in de knoop zit, dat zoiets je leeg zuigt. Ik vind dat je daar eerlijk over mag zijn. Het gaat er niet om dat je niet geintresseerd bent, maar dat het problematiek is waar jij haar verder niet mee kan helpen. Daar moet ze andere hulp/steun voor zoeken vind ik, omdat jij zoals je zelf al aan geeft, er niet meer goed tegen kan.
Daar ben ik het idd wel mee eens, dat je goed in de gaten moet houden of het feit dat je aan het werk bent verantwoord is, zeker in zo'n verantwoordelijke functie.
Ook daar ben ik het mee eens. Ja, ze mag verdrietig zijn en rouwen, en jij moet daar begripvol/respectvol mee omgaan, maar je moet ook aan kunnen geven dat het je teveel wordt.
Fluitend niet, maar ik heb wel doorgewerkt toen mijn moeder is overleden. Thuis kon ik toch niks doen en op mijn werk had ik afleiding.
Hoi, Bedankt allemaal voor jullie reacties, ik ben net thuis na op de a12 vast te hebben gestaan en ben erg moe. Ik zal morgen even proberen om op zoveel mogelijk vragen/opmerkingen antwoord te geven.
Dit vind ik ook heel erg voor je man en ik denk dat mijn posten hard overkomen, maar zo bedoel ik het niet. Ik ben zeer begripvol geweest naar mijn collega, echt waar. Maar ik denk niet dat jouw man 1 specifieke collega 5 keer in de week gebelt heeft om het daarover te hebben.
Ik heb nergens gezegd dat ze zich aanstelde ofzo hoor! Ik heb er ook neergezet dat ik medelijden met haar heb en dat het heel erg is.
Hoi, Bedankt voor je lieve reactie. Ik vind het ook erg moeilijk om te beschrijven wat mijn gevoel is, plus het feit dat het een beetje verkeerd wordt opgevat door de meesten
Oke, ik heb de reacties doorgelezen, ik zal het nog een keertje proberen uit te leggen.. Ik werk met ouderen zoals jullie weten en ik vind dat als ik op mijn werk ben, er moet zijn voor de bewoners en daar wordt ik voor betaald, dat is mijn taak. Dan heb ik echt geen tijd om anderhalf uur lang met haar te praten over het verlies van haar moeder, hoe erg dit ook is voor haar. Dit komt dan gemiddeld 3 keer in de week voor. Daarnaast belt ze me bijna altijd op de dagen dat ik niet met haar gewerkt hebt, meestal wel minimaal 3 kwartier per dag. 1 keer heb ik toen gezegd dat het niet uitkwam (zoon ziek, was met het eten bezig, enz. en toen hing ze boos en huilend op met de mededeling erbij dat nooit iemand tijd voor haar had. Dit vond ik heel erg om te horen.... Daarom heb ik ook geschreven dat het een beetje mijn leven overheerst. Nogmaals, ik heb hier nooit geschreven dat haar rouwproces al over moet zijn en dat ze zich aanstelt of zoiets. Ik heb ook niemand willen kwetsen met dit topic, sorry daarvoor.
Ik heb niet alles gelezen.. dus reageer alleen op TS 1e post Ik vind je hier ook wel wat te hard.. Ik heb in 2009 mijn moeder plotseling verloren.. en dit kan er vreselijk inhakken.. Gelukkig heb ik me redelijk snel weer kunnen herpakken.. maar de eerste 2 maanden was ik helemaal op.. kon me niet meer concentreren, vond niets meer interessant.. Het lastig is dat je omgeving de eerste paar weken hele meelevend is.. Daarna gaat het leven door en wordt ook van je verwacht dat dit voor jou zo is.. voor mij was dit alleen toen nog niet zo...mijn leven stond nog steeds stil..niet dat ik dit wilde.. ik wilde me zo graag weer normaal voelen.. genieten van de dagelijkse dingen.. maar niets voelde meer belangrijk.. Juist het onbegrip (wat zelfs wel begrijpelijk is.. zo gaat dat nu eenmaal) is dan soms heel pijnlijk.. Of je je moeder nu verliest op jonge leeftijd of als ze 80 is.. het blijft je moeder en je hebt hierna geen mama meer.. Mijn moeder was 63 en niet erg gezond.. Voor haar was dit beter zo en hier haal ik en ook mijn broer en vader veel troost uit.. nog 20 jaar leven met al haar ongemakken is haar bespaard gebleven.. en zo zien we dat echt.. Ook voor ons valt een enorme zorg weg, maar hiernaast ben ik wel mijn moeder kwijt.. Het leven gaat weer door (al een hele tijd) en hier ben ik ontzettend blij om.. de "depressie" die volgde na haar overlijden is echt vreselijk.. om hieruit te komen is niet makkelijk en als je dan door omgeving wordt neergezet als zeur doet dat niet veel goed aan je herstel hierin...Dus probeer wat milder te zijn.. Aan de andere kant snap ik je gevoel best.. ik heb dit ook wel gehad bij vrienden en collega's.. Omdat je zelf hier niet in zit en wel de mooie dingen van het leven ziet is het moeilijk te bevatten dat een ander dit niet ziet.. zelfs nu ik het zelf heb ervaren kan ik dit zo voelen.. je hebt dan snel de neiging (uit ergernis of juist omdat je iemand weer gelukkig wil zien) om de ander de wereld in te schoppen en te laten zien hoe mooi alles wel niet kan zijn en dat ze daarvan moet gaan genieten.. het leven gaat door.. Ik snap je dus wel.. maar je collega zal er geen baat bij hebben als je dit gevoel zou uiten denk ik.. juist niet.. denk dat ze nog verder in de put zal raken en het herstel langer zou duren.. juist erover praten is HET beste medicijn..Je kunt beter ontwijken dan haar mond snoeren!!!...
Voor iedereen is het anders, dus het kan heel goed dat ze zich nog echt zo slecht voelt. Ik vind het wel hard als tegen iemand zegt dat ze nu genoeg gerouwd hebben, want zo komt dat wel over. Ik begrijp dat je het niet leuk vind, maar je kunt het ook op een andere manier gooien. Je kunt zelf haar aandacht helpen richten op iets positiefs, dus niet zeggen dat ze te negatief is. Ik denk dat dat soort opmerkingen alleen maar het tegenovergestelde bewerkstelligen: Ze gaat zich er slechter door voelen. Ze voelt zich al slecht, maar krijgt daar geen begrip voor. Vergelijk het even met iemand die een partner of kindje is overleden. Als iemand na een jaar zich nog steeds erg verdrietig voelt, zeg je dan ook dat het tijd is om het los te laten? Helaas doen veel mensen dat wel en ik vind dat echt erg om te zien...