goedemidag, Ik ben nieuw hier en weet sinds 2 weken dat ik zwanger ben, ben van morgen bij de huisarts geweest en ben bijna 9 weken zwanger. Ik ben zelf 27 en mijn vriend is 25 we wonen niet samen hebben beide een eigen woning, maar ben eigenlijk wel altijd bij hem. Maar nu dat hij weet dat ik (ongewenst, door de pil) zwanger ben is hij er niet mee eens, hij is wel super bezorgd om me en heel wispelturig De ene x heeft ie twijfels maar is het vooral een grote schock van hoe gaan we dit en dat doen, en de andere x dan is ie er zwaar op tegen en geeft hij me de keuze tussen hem en het kind.. Ik heb het er met me moeder over gehad en zei staat helemaal achter me net zoals de rest van de familie (ok omdat ik/we het financieel kunnen redden en alles voor elkaar hebben) Maar toch is het een moeilijke keus dat de vader van je kind er niet achter staat (al heeft ie wel gezegd dat ie voor me zou zorgen als ik het wil houden, maar niet echt van harte is dat) Hij vind dat hij er nog niet klaar voor is en dat die veel dingen neit meer kan en moet laten en dat ie het finacieel niet kan redden. Het doet me pijn dat hij er zo over denk en weet dus niet wat hij nou echt wilt omdat hij toch ook heel bezorgd om me is en wel veelr ekening ermee houd dat ik zwanger ben. Iemand zelfde situatie en raad hiermee?? xxxx
Geen ervaring mee in de zin van zelf meegemaakt. Wel dit situaties in nabije omgeving meegemaakt. Ik denk dat je keuzes om moet draaien voor je vriend. Het is niet aan hem om jou te laten kiezen tussen hem en de baby. Wat denkt ie wel niet! Als hij zo persée niet vader had willen worden had ie meer voorzorgmaatregelen moeten nemen! Wie sex heeft kan verwachten dat daar een "risico" aan verbonden is!! Dus hij kan kiezen: Jou met baby en een beetje enthousiasme of dan maar helemaal niet!! Gezien 27 jaar een prima leeftijd is om moeder te worden, zou ik i.i.g. niets aan die situatie veranderen. En zou ook niet uitgaan van het principie 'ongewenst zwanger', zie het als een onverwacht cadeautje! Voor wat vriend betreft is dit ook een keerpunt om te zien wat voor vlees je in de kuipen hebt. Van iemand van 25 mag je toch wat meer volwassen gedrag verwachten.
Allereerst gefeliciteerd met het wondertje in je buik!! Ik ben nu zelf zwanger en ben ook door deze 'fase' heen gegaan. Het valt me op, bij soortgelijke verhalen, dat mannen in het begin vaak erg wispelturig zijn. Die van mij zei ook dat hij even tijd nodig had en alles wel goed zou komen, om vervolgens keihard te zeggen dat hij een abortus wilde en nooit enig gevoel voor mij gehad had (pardon) Ik zou dan ook niet teveel waarde hechten aan wat hij nu wel of niet zegt, trek je eigen plan. We hebben ellenlange gesprekken gehad, ik heb er zoveel energie ingestoken. Wilde voor mezelf echt het gevoel geven dat ik er alles aan gedaan heb. Dat het tussen ons niet meer ging werken was vrij snel duidelijk maar ik wilde hem wél als papa. Heb hem daarin heel vrij gelaten, hem alle tijd van de wereld gegeven en daarbij aangegeven; kom maar met een idee over hoe je dit wilt gaan doen. Met 1 grens, ik wil voor mijn kind geen 'vader' die 1 of 2 x per jaar binnen komt wandelen en denkt de rust te kunnen verstoren. Met andere woorden, ik wilde hem als papa voor mijn kindje maar dat hield voor mij ook in dat hij een stabiele factor in mijn (ons) kind zijn leven moet spelen... Deze man vond zichzelf ook nog niet klaar voor een kind (hij is 40 en hééft al een zoontje ) en zelfs het argument 'geld' kwam voorbij (totale nonsens want hij verdiend zo'n 6 x modaal) 1 dag na de 20wkn echo kreeg ik een telefoontje... Hij heeft zijn besluit genomen en zal er niet zijn voor zijn zoon. Sindsdien niks meer gehoord. Meid het is pijnlijk, heeeeel verdrietig maar je komt er wel... Je zit in een emotionele rollercoaster maar denk aan jezelf en je kindje! Dat is uiteindelijk wat telt en je kunt je vriend niet dwingen van dit kindje te gaan houden.... Natuurlijk hoop ik dat het goedkomt, maar zo niet.. dan red je het ook wel! Succes en sterkte enne, vergeet niet te genieten van je zwangerschap!!
Ik denk dat je het de tijd moet gunnen. Het was compleet onverwachts voor jullie allebei en jullie hebben voorzorgsmaatregelen getroffen en toch is er ergens iets niet goed gegaan met de anticonceptie.... tsja... het is nu zo en jullie moeten er mee dealen. Jij als moeder zijnde hebt misschien al meteen "moedergevoelens" zo pril als het al is. Voor hem moet dat groeien. Mijn man heeft daar zo onderhand 40 weken over gedaan terwijl wij er wel bewust voor hebben gekozen. En nu bij mn tweede zwangerschap blijft hij beren op de weg zien Logisch dat hij dus wispelturig reageert. Als jij al weet dat je het wil houden met of zonder hem dan zou ik hem even laten. Wel meenemen naar de echo ( is goed om het wat concreter te maken voor hem) maar niet pushen tot het maken van keuzes. Net zoals hij jou niet voor keuzes mag zetten!! Denk dat het reacties zijn uit angst voor het onbekende. Ergens zit die zorgzaamheid wel zo te lezen alleen moet hij het wrs nog een plaatsje geven? succes!
Een ander tot zo'n heftige keuze dwingen vind ik altijd erg respectloos, en dan druk ik het zacht uit... Van de andere kant denk ik dat de wispelturigheid puur komt door zijn leven wat hij ineens drastisch ziet veranderen. Zo te horen is het voor jou vrij duidelijk dat het kleintje blijft, en gezien je leeftijd, steun van familie en gewoon net inkomen zoals je omschrijft vind ik dat je 200% gelijk hebt om voor je kindje te kiezen. Ik zou hem dit duidelijk zeggen en daarna een periode van rust gunnen. Laat hem even aan het idee wennen dát er een kindje komt en dat hij vrij is om een gezinnetje te vormen of afstand te doen, hoe moeilijk dat ook is. Als hij genoeg om jou en jullie relatie geeft dan draait hij bij en worden jullie met de tijd vast een fijn gezinnetje (even afgezien van dat hij apsolute geen kinderen zou willen, later). Ik denk dat het voor een moeder altijd heel anders voelt, jij draagt het. Voor een man zla het toch iets langer duren (zeker onverwacht) voordat die het helemaal ziet gebeuren. Heel veel sterkte en denk aan jezelf en je kleine, je vriend is nu even naar de 3e plaats gezakt.
Helemaal mee eens! Het is best te begrijpen dat je vriend in shock is, en heftige reacties zijn vaak iets van het moment, waar mensen later weer op terugkomen en spijt van hebben. Maar hoe je het ook wend of keert, JIJ bent de enige die kan beslissen over je lichaam. Dus als jij het kindje wilt houden, dan heeft je vriend dat te accepteren. Het risico dat je zwanger raakt als je sex hebt is ook met anticonceptie niet 100% en dat weet hij ook wel. Succes in ieder geval! En wat fijn dat je familie hebt die je nu al steunt . Dat scheelt ook!
Bedankt allemaal alvast voor lieve reacties.. Ik snap idd dat eht voor hem ook een shock is en me moeder zei me ook al dat ik anders gewoon een tijdje bij haar intrek om tot rust te komen en dan zien we wel of hij bij keert of niet.. Ik weet iig dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Maar toch is het wel moeilijk om deze periode zo door te maken.. hoop stiekem wel dat hij snel bij draait, maar ja ik zie het wel...
Mijn vriend was 21 (ik 23) toen ik compleet onverwacht zwanger bleek. Ik was echt in paniek en mijn vriend zei: ach, we wilden toch ooit kinderen, dus we maken er het beste van. En dat terwijl we allebei studeerden, in een piepkleine studio woonden en geen cent te makken hadden. Ik vind het dus niet normaal hoe jou vriend reageert en zou daar heel erg boos om worden. Jullie zijn allebei volwassen, hebben voldoende inkomen, woonruimte etc. Dat hij een zwangere vrouw zoveel stress bezorgt door op deze manier te reageren is echt not done. Ik hoop dat hij bij draait, maar bij mij zou hij echt al genoeg kapot gemaakt hebben... Sterkte!
Wat vervelend dat je vriend zo reageert. Maar misschien ook wel een beetje logisch. Hij ziet ineens heel zijn leven veranderen en heeft daar niet bewust voor gekozen. Gun hem even de tijd om aan het idee te wennen, dan komt het misschien vanzelf goed. Zo niet, weet je meteen dat je niks aan hem had gehad als vader....
Jeetje meid wat vervelend en natuurlijk is t een shock als je ongeplant toch zwanger raakt met anticonceptie , Maar ja ik heb altijd zoiets van ja dan kun je wel maatregelen nemen om inet zwanger te worden maar niks is 100% dus ja als je "volwassen spelletjes "speelt moe tje er ook de consequenties van dragen. Klinkt hard maar ja zo is t natuurlijk wel. Hopelijk trekt hij nog bij meid sterkte
Ik zou het ook even de tijd geven. Zoals hier eerder al werd aangehaald, als je onverwacht zwanger raakt, en daar totaal nog niet mee bezig was, dan is dit een shock. Als man voel je ook helemaal niets en er is in het begin ook nog geen buikje te zien. Uiteraard brengt dit bij jou onnodige stress teweeg want je weet nu niet hoe je naar de toekomst moet kijken, met hem in the picture of zonder hem. Probeer er zo min mogelijk over te piekeren, de toekomst laat zich niet leiden. (makkelijk gezegd natuurlijk) Dat hij je voor een keuze stelt, is uiteraard redelijk belachelijk. Maar ja, wsl ingegeven door zijn angst. Als hij echter zo blijft reageren, zou ik voor mezelf de keuze maken of je hem nog in je leven wil. Vraag is dan natuurlijk hoeveel tijd je hem moet geven. Alvast heel veel sterkte gewenst! Geniet van de zwangerschap zoveel je kan en een dikke proficiat!
Ja ik begin nu ook (dankzij jullie reacties) steeds meer te beseffen dat het een shock voor hem is en hij er natuurlijk (nog) niks van merkt.. en dat de gedachte van toekomstige vader ff goed tot hem moet bezinken.. Want hij wilt nu wel dat ik gewoon bij hem intrek, zodat ik mijn eigen huis op zeg en dus geen onnodige dubbele lasten heb. Maar ja hij is nog niet cht helemaal enthousiast over het vaderschap.. Maar heb gelukkig een lieve moeder die me al heeft gezegd datik gewon bij hem moet gaan intrekken en wanneer het echt niet gaat (hormonen/stress) dat ik dan bij haar kan komen en zoiezo ben ik bij haar tijdens mijn kraam periode doordat mijn huisarts en verloskundige daar zijn (amersfoort en me vriend in dordrecht woont) dus het komt wel goed.. Ik sta er iig helemaal 2000% achter en ja zie wel hoe het loopt en hem kennende draait ie wel bij (al is dit natuurlijk wel een nieuwe belevenis, maar hij is geen iemand die zomaar iemand laat stikken en zeker niet iemand waar hij om geeft) Dus is het is gewoon even door bijten en hem zoveel mogelijk betrekken bij echo's en dat soort dingen, dan draait ie vast wel bij
Wat een nare situatie waar ik gelukkig geen ervaring mee heb. Ik kan wel zeggen dat mijn vriend ook erg moest wennen aan het zwanger zijn, terwijl wij er wel samen 200% voor gingen. Nu vindt hij het fantastisch
ik denk dat het gewoon een grote schok is voor jouw vriend.. hij had nooit verwacht dat hij nu al vader zou worden, hij is niet zwanger dus hij voel het heel anders dan jou, hij ziet nog geen buikje, hij voelt nog geen schopjes.. ik hoop dat hij als hij de echo's ziet, en het hartje hoort kloppen dan het dan opeens wel 'werkelijkheid' wordt voor hem.. en dat hij begrijpt dat hij er moet zijn voor jullie, en dat natuurlijk ook wilt.. maar als jullie relatie altijd goed is geweest, en jullie echte toekomstplannen hadden dan denk ik dat het wel goed komt.. het is natuurlijk voor jullie beiden erg wennen... ik vind het wel vervelend dat hij (waarschijnlijk door angst) jou voor een keuze zet... hopelijk ziet hij straks ook in dat hij dit niet had mogen doen.. en, stel het loopt helemaal niet zoals hierboven.. dan heb je altijd nog een moeder (en familie) die er voor je is.. dat hebben een heleboel meiden in jouw situatie ook al niet.. en.. GEFELICITEERD
Bedankt voor de lieve reacties... Ik heb helaas nog geen echo gehad.. heb wel a.s. maandag 1e afspraak bij vk dus dan zal de echo ook wel komen (ben dan 12 weken).. enne me vriend is gelukkig al een heel stuk bij gedraaid.. gelukkig maar.. Het is nog niet zo dat hij er super vrolijk over praat met anderen oid, maar staat wel helemaal achter mijn keuze en is er voor mij.. Ben echt super blij dat hij de positieve dingen is gaan inzien en niet alleen maar aan de (mogelijke) negatieve dingen... Kan nu lekker de zwangere vrouw uithangen en er heerlijk van gaan genieten
Nou als ik je verhaal zo lees, lijkt het er echt wel op dat hij gaat bijdraaien hoor Bij hem intrekken enzo! Ik denk dat die echo wonderen gaat doen!!
Lieve ts, ik ben geen alleenstaande mama, maar herken wel je verhaal. Mijn vriend was ook niet blij met mijn eerste zwangerschap. Hij was blij voor mij, maar zelf raakte hij helemaal in de stress. Bleek maanden later dat hij allerlei problemen had waar hij geen oplossing meer voor zag, en dan kwam dit er óók nog bij. Maar het is helemaal goed gekomen: wij houden van elkaar, en van onze kinderen. Dat zwangeren was niks voor hem, ook de tweede keer niet (terwijl we er toen écht heel bewust voor hebben gekozen); het past blijkbaar niet bij hem. Wel belangstellend voor hoe het met me ging, maar hij is niet een keer meegeweest naar een vk of een echo. Nou ja, daar heb ik me overheen gezet. Hij is een superlieve papa en een superlieve partner. Wij gaan samen oud worden. Misschien reageert je partner dus niet zoals jij zou willen, maakt hij zich zorgen om de enorme verantwoordelijkheid en snapt hij helemaal niets van die roze wolk en de opwinding van een echo of doptone. Maar dat wil niet zeggen dat hij geen goede vader kan zijn.... Ruimte geven, laat hem óók zichzelf zijn en zeg hoe jij je voelt. Meer dan dat kun je volgens mij niet doen.
Het is natuurlijk wel even schrikken wanneer je het beide niet verwacht maar hartstikke goed dat ie aan het bijdraaien is! En je zult zien, als jullie kindje er straks eenmaal is, dat ie helemaal verliefd zal zijn! Fijn je voor je! Lekker genieten nu van dat kleine hummeltje in je buik!
Precies hetzelfde gehad! Oke ik ben heel wat jaartjes jonger dan jij bent. Maar ook ik ben zwanger geraakt en mn vriend heeft mij ook voor de keuze gesteld. Ik kon kiezen of ik koos voor hem of het kindje. Maar iemand die je voor zo'n keuze stelt....Houd die wel van je? Na lang nadenken, huilen & ruzieen voor het kindje gekozen. (Ik heb op het punt gestaan van abortus de afspraak had ik al gemaakt, Dit doordat ik makkelijk te beinvloeden ben en mn nu dus ex eigenlijk niet kwijt wou). Ook hij praatte alleen maar over dat we het financieel niet zouden redden..Over de gevoelens werd niet nagedacht! Ben er nog steeds heel boos over.