Meiden, Ik heb een probleem... Mijn vriend en ik hebben een dochtertje van 2,5 jaar. Mijn grote wens is een 2de kindje willen maar mijn vriend wil dit absoluut niet. Hij vindt het nu al te druk in huis zegt hij. Hij ziet misschien van een hele dag ons dochtertje 2 a 3 uurtjes! En dan gaat ze meestal alweer naar bed. En meestal zit hij dan ook nog boven achter de computer met zijn koptelefoon op muziek te luisteren. We hebben ook al bijna 10 maanden geen seks meer gehad. Hij raakt me ook niet meer aan. Ik heb al meer dan een half jaar het gevoel dat we meer broer en zus zijn van elkaar. We slapen ook al 6 maanden apart omdat hij zo snurkt en hij wil mij niet wakker houden. We hebben ook nog nooit leuke dingen gedaan met z'n allen. Daar heeft hij nooit zin in... 's avonds is hij ook vaak weg. Het is een sleepert zoals hij zichzelf noemt... Wat te doen? Ik voel me echt een alleenstaande ouder met een vriend die soms langskomt op visite of die komt eten. En zijn er hier meiden met dezelfde ervaring? Wat hebben jullie gedaan?
Jeetje meid, wat lijkt me dat emotioneel en lichamelijk zwaar! Ik zou een goed gesprek met je vriend aan gaan en vanuit jezelf vertellen (ik vind...) wat je dwars zit. Evt in relaietherapie? Ik vind je situatie niet gezond. En wat doet het met jullie dochter? Ze krijgt echt wel mee dat papa en mama elkaar niets te vertellen hebben. Sterkte meid!
Praten, praten en praten. En eventueel therapie volgen samen (en alleen). Hem duidelijk maken dat dit absoluut niet is wat je voor de rest van je leven wil. Ik kan me voorstellen dat je hier niet gelukkig van wordt. Wel ben ik van mening dat je eerst op de juiste manier voor je relatie dient te vechten (wanneer er kinderen in het spel zijn) voordat er wordt besloten uit elkaar te gaan. Sterkte!
Dit heb ik dus allemaal al (vaak) gezegd tegen hem en dan gaat het 1 weekje goed en daarna is het weer flut... Ik zelf vindt intimiteit wel belangrijk ik een relatie. Hij heeft er geen behoefte meer aan. Zelfs niet een afscheidskus of zelfs maar knuffelen. Ik denk gewoon dat hij niks meer voor me voelt maar dat niet durft te zeggen. Omdat we een dochtertje hebben.
Wat Rozemarijke zegt, therapie. Dan zal het toch echt een keer tot hem moeten doordringen. En dan komen er hopelijk ook antwoorden. Aan de hand hiervan kun je weloverwogen een besluit nemen of je nog bij hem wil blijven (en hij bij jou).
Ja, dan denk ik ook dat therapie de beste oplossing is. En dus nog een keer het gesprek aangaan. Er een hele avond de tijd voor nemen (dus niet in een boos moment schreeuwen dat je er klaar mee bent) en aangeven dat je het niet meer ziet zitten op deze manier, maar dat je het niet zomaar op wilt geven. Heel veel sterkte. Lijkt me een lastige situatie.
Belangrijkste is ook of de wil er nog is van beide kanten om ervoor te vechten en er nog wat van te maken.
Ik denk dat je in deze situatie helemaal niet aan een 2e kindje moet denken.. Je vriend moet prioriteiten stellen, praten met elkaar hoe dit nou is gekomen. Misschien is relatietherapie i.d. een goede oplossing.
Jeetje wat een moeilijke situatie voor je. Ik zou gaan praten of voorstellen om idd in therapie te gaan. Ik zou met zo'n iemand in ieder geval nooit aan een 2e beginnen. Zeg hem dat als hij niet veranderd je er mee stopt. Misschien raakt het hem.
Als jullie het zelf geprobeerd hebben door te praten, en dat niet hielp (of voor maar korte tijd), dan is praten met een relatie therapeut de eerst volgende stap. Maar laat het niet zo gaan. Wacht niet af tot je vriend spontaan anders gaat doen. Zolang geen van beide iets doet, als hulp zoeken of wat dan ook, zal er ook niets gebeuren. Het is een lastige situatie lijkt mij. Enigzins herkenbaar ook voor mij. Mijn ex-vriend gedroeg zich zoals jij omschrijft, we hebben gepraat met elkaar en kwamen erachter dat onze visie op de toekomst heel erg van elkaar verschilden. Vandaar dat het voor ons toen ophield. Ik hoop dat jullie er samen op een goede manier uitkomen, want dit is ok geen fijne situatie. Veel succes!
Wil jij nog wel met hem verder? Zo ja, Praten, praten, praten. Ook als het maar een weekje goed gaat, blijf praten. Bespreek hoe je het ervaart als het goed gaat. Geef hem zelf eens een knuffel. Knuffelhormonen zijn heel belangrijk.
Laat ik eerst even duidelijk maken dat ik je vriend nergens van beschuldig hoor Maar toch vraag ik me een aantal dingen af (vanwege mijn eigen ervaringen waarschijnlijk). Jullie hebben al 10 maanden geen sex gehad, hij raakt je niet aan, jullie slapen apart omdat ie je niet wakker wilt maken, 's avonds zit ie boven of is ie weg. Heeft ie geen behoeftes die bevredigd moeten worden dekn ik dan? Of is het een man met een laag libido? En weet je zelf ook waar ie 's avonds dan uithangt? Nogmaals, ik wil hem nergens van beschuldigen maar mijn 1e gedachte zou toch wel zijn: zou ie een ander hebben? Maar goed, jij kent hem het beste natuurlijk, ik spreek alleen uit mijn eigen ervaringen. Verder zeg ik wat de rest ook zeg: heel veel praten en misschien therapie? Succes en sterkte, ik weet hoe naar zoiets kan zijn!
Misschien wil hij wel geen sex omdat hij zeker wil weten dat er geen 2e kindje komt? En is hij bang dat als ie aan het knuffelen slaat, de stap naar sex toch ook snel gemaakt wordt? Hoe dan ook: praten, praten, praten. Therapie? Ik weet het niet. Ik ken niemand die dat ooit gedaan heeft en er baat bij heeft gehad, maar goed. Dat zegt natuurlijk niks. Veel sterkte meid!
Nou, de eerste 2 jaar van onze relatie hadden we een goed sex leven. 3 keer per week. En zo ineens was het weg. Goed na de geboorte van ons dochtertje (wat niet echt gepland was maar we waren er wel blij mee) ging het wat moeizaam (moeheid/tijd) maar het hoeft van hem allemaal niet meer. Ik denk ook dat de wil vanaf mijn kant weg is. Ik denk niet dat ik dat broer/zus gevoel kwijt kan raken. Ik weet niet of therapie nog de oplossing is. Goh, wat is dit is moeilijk! Maar ik denk dat ik het eigenlijk wel weet... Tja, en dan maar hopen dat hij vrienden wil blijven... We kunnen dan beter uit elkaar gaan dan zo verder blijven leven. Hij vindt het misschien allemaal wel "prima". Maar ik niet!
Ik denk zeker niet aan een 2de kindje in deze situatie. Daar moet ik niet aan denken. Het is wel een "wens" van me... Tja, en soms komen wensen uit maar soms ook niet.
Hey meid wat rot voor je zeg. Ik kan je geen andere tips geven dan die al gegeven zijn dus ik wil je alleen een dikke knuffel geven...