Mijn partner zou mij er uit gooien bij ontrouw en ik hem dubbel zo dwars, vind het smerig en onrespectvol naar elkaar toe. het vertrouwen zou weg zijn, ik zou niet meer kunnen genieten en hem contstant zijn ontrouw naar zijn kop slingeren. ik zou zoiets nooit weer kwijt kunnen raken, met of zonder kinderen. Er moeten grenzen zijn, dit is onze grens, ga je over de schreef dan moet diegene de consequenties daarvan dragen. Hoe moeilijk het ook is.
Voor nu zeg ik een dikke vette nee, eenmaal ontrouw is weg vertrouw(en) en dat vind ik super belangrijk in een relatie, maar mischien denk ik er wel anders over als ik in zo'n situatie terecht kom...
Nee,ik zal het hem nooit vergeven...het is me een keer overkomen,en daardoor is mijn vertrouwen behoorlijk beschadigd. Het duurde even voordat ik mijn vriend nu vertrouw,heb nog zwakke momenten maar dat komt ook doordat ik best een negatief zelfbeeld heb...
Nou, ik heb met een ander gezoend en hij heeft me vergeven. Ik heb het hem dezelfde dag nog verteld en hij was woedend, wat logisch is, maar we zijn nu toch terug samen.
Nee, zou het niet kunnen. Het vertrouwen zou gebroken zijn aangezien mijn vriend en ik heel open en eerlijk zijn. Zodra wij ook maar gevoelen hebben voor een ander, dien je eerlijk te zijn. Hoe erg je degene ook kwetst dan... Dus nee, als hij al iets anders gedaan zou hebben is het voor mij over
wilde trouwens nog wel even iets toevoegen, als een van de twee vreemdgaat is er altijd meer aan de hand. niemand gaat vreemd als alles koek en ei is. Daarom denk ik ook wel dat het belangrijk is ook te kijken naar de rest van de relatie voor daarover echt beoordeeld kan worden. Het proces van vergeven na ontrouw is heel lang en zwaar, en het is maar de vraag of de (al probematische) relatie die druk nog aan kan, of dat het al niet meer te redden valt.
Heb je helemaal gelijk in. Als er geen reden is om buiten de deur te eten blijf je toch lekker thuis? En bovendien, als je iemand zeer aantrekkelijk of leuk vind is het aan jou of je ook aan die gevoelens toegeeft...
Niet alles gelezen maar stel jezelf de vraag, zou jij zelf ooit vreemd gaan? Dan is de keus makkelijk gemaakt, bij nee dan niet vergeven, bij ja dan wel vergeven. Ik zou het mijn man nooit vergeven! Moet er zelf niet eens aan denken dat ik zoiets zou doen want vind het respectloos en vernederend naar de ander toe.
Voor je vreemd gaat kun je je nog wel bedenken dat er nog een partner in het spel is toch . Kan geen begrip opbrengen voor vreemdgaan of de vreemdganger.
Ik heb het in een vorige relatie een keer meegemaakt. Ik heb niet meteen de relatie verbroken, maar het bleek het begin van het einde. Hij was ook wel iemand van wie ik het had verwacht. Nu ben ik zielsgelukkig getrouwd met mijn soulmate die er absoluut geen behoefte aan heeft om mij zoiets aan te doen. Als hij het tóch zou doen, zou mijn wereld instorten. Ik geloof niet dat een relatie daarna nog net zo goed kan zijn als daarvoor. Vertrouwen is alles.
Vreemdgaan is gewoon vreemdgaan....en dan is het voor mij over uit en klaar! En dan is er geen nieuw begin meer. Ben daar altijd heel duidenlijk in geweest Geloof niet dat mn man ooit vreemd zou gaan....hij kan niet van me afblijven maar je weet het nooit 1000procent zeker hoe lang je ook bij elkaar bent. Maar zou hij ooit vreemdgaan is het gewoon over uit en klaar!
Daar kan ik kort en duidelijk in zijn NEE. Het zou altijd tussen ons in blijven staan, ik vind mezelf daar ook tegoed voor. Als je me wilt bedriegen is het exit. Been there, done that!
Voor mij zou het enorm afhangen van de situatie. Was het maar 1 keer? Voelt hij wat voor haar? Ziet hij die persoon nog? Ik geloof niet dat ik ons huwelijk meteen zou verbreken als hij een keer een slippertje maakt. maar als het vaker voorkomt en er gevoelens bij komen kijken wordt het wel een ander verhaal. Al zou ik die beslissing niet al te licht nemen met het oog op onze kindjes.
een kus aan een ander valt te vergeven moeilijk maar kan.. maar sex met een ander. nou blijf dr dan lekker.. dan hou je niet echt vna iemand als je sex hebt met een ander..
Een relatie is gebasseerd op vertrouwen, dat is voor onze relatie echt het fundament. Mijn antwoord is dus stellig: NEE Echter...ik hou zoveel van mijn man....ik zou hem er niet direct om verlaten...althans, dat denk ik. Ik weet natuurlijk niet hoe ik in zo'n situatie daadwerkelijk reageer. Moet er niet aan denken trouwens, krijg er echt de rillingen van
Ook ik ben hier heel makkelijk in.. Ik zou een scheiding aanvragen. Maargoed, wij hebben dan ook wel al een hoop meegemaakt in het verleden. Hij is nog nooit "echt" vreemd gegaan (met een ander gezoend of seks gehad versta ik daar nu even onder) maar wel het nodige geflirt en vunzig gesmst
Ik zou hem uiteindelijk zeker willen vergeven, maar of het huwelijk nog in stand kan blijven weet ik niet en ik denk dat ik daar van tevoren ook niet over kan oordelen. Voor mij staat vergeving en het behouden van de relatie los van elkaar: vergeving is een keuze (die soms in strijd kan zijn met je gevoel).