ik vind dit altijd zo'n onzin! dus als er vreemd gegaan word,tja dan is het de schuld van de partner? ( dat word er vaak bijgehaald)dus tja het ging niet lekker of ik kreeg niet genoeg aandacht bla bla bla.. als het zo voelt dan moet je zorgen dat het met je partner weer goed komt, lukt dat niet dan eerst uit elkaar en dan kan je met jan en allemaal gaan en staan waar je wilt! nee heb echt geen goed woord over voor vreemgangers! dus haha het is duidelijk denk ik. ik zou hem nooit kunnen vergeven en ik zou weg gaan met de kids,of hem eruit zetten. als ik bij hem zou blijven,zou ik mezelf helemaal gek maken met gedachtes wat hij aan het doen is enz enz.
Ik zou het mijn partner absoluut niet vergeven, hij kan dan meteen vertrekken. Je weet dondersgoed wat je op het spel zet zodra je aan overspel begint. En wie zijn billen brandt.. Ook mij is het in een vorige relatie overkomen, ik kon hem daarna niet meer vertrouwen en heb de relatie verbroken.
ik denk neit dat mamamars het zo bedoelt maar meer als de liefde nog echt diep zit dan denk je er niet aan om vreemd te gaan ik vind ook dat als een van de 2 vreemd gaat er iets is in de relatie . En als ik vreemd ga betekend het niet dat mijn partner mij niet goed behandelt heeft maar het kan wel betekenen dat de liefde die ik voor hem voelde er neit meer omdat ik dan open sta voor andere contacten en omgekeerd net zo. Mijn partner weet dat hij me erg zou kwetsen als hij vreemd ging en ik ben van mening als je heeel veel van iemand hou dan kwets je diegene niet iig niet bewust en vreemd gaan is wel bewust kwetsen .
Heb het in twee eerdere relaties meegemaakt helaas. Beide keren wel vergeven maar uiteindelijk liep het toch stuk. Ik kon ze niet meer vertrouwen...bleef superonzeker. Na deze dompers heb ik gekozen voor "mezelf". Mocht mijn huidige vriend het doen dan is het over. Ik weet dat het niet werkt met mij dan. Ik zou het er wel nog veel moeilijker mee hebben omdat er toch 2 kinderen in het spel zijn. Maar ik zou het echt niet meer kunnen. Maar ben er ook niet bang voor want zijn grootste angst is dat ie de kinderen niet meer elke dag zou zien...en hoe goed je het ook regelt, co-oudersschap oid, je moet ze dan toch steeds even "afstaan" en dat is zijn nachtmerrie. Dus...ben er niet bang meer voor. Andersom zou hij mij ook niet vergeven...
Ook hier wil ik nog even op reageren. Bij mn eerste relatie waarbij de man vreemdging ging dit verhaal niet op. Hij was een soort van verslaafd aan de spanning en het stiekeme. Het schijnt dat hij dat daarvoor ook al deed, en nu nog steeds zo is. Hoe gek hij ook op een meisje is, hij MOET dat doen volgens hemzelf...nou ja, ik kan er in ieder geval niks mee. 2e relatie klopt het wel, het liep al niet echt lekker tussen ons. Maar dan nog steeds keur ik het af. Maak het dan gewoon uit en ga dan los...
Vreemdgaan is noooit de schuld van de partner van de vreemdganger. Maar bepaalde relatie problemen kunnen de drempel zooooo laag maken dat het gewoon wel mee speelt. Dan nog altijd is het een enorm foute beslissing die gemaakt wordt hoor. Maar het feit dat het enorm meespeelt in de periode voor het vreemdgaan kan het ook meespelen met de periode erna. Wellicht kan de relatie weer goed worden als beide hier voor willen gaan en echt gaan werken aan de problemen die er waren.
Nee nu zeg ik nooit, maar ja als je er eenmaal inzit in de situatie weet je niet wat voor keuzes je maakt. Maar in eerste instantie zeg ik gelijk de deur uit.
Ik ben zelf een keer vreemdgegaan in mijn vorige relatie (7 jaar geleden,toen was ik 21 dus echt serieus...?) ik vond het heel erg van mezelf,heb het daarna zelf uitgemaakt maar durfde het niet op te biechten. vaak is het gemakzucht,niet weg durven te gaan bij partner. ik denk wel dat het bij de meeste mensen komt uit onvrede in hun relatie,maar mannen lopen denk ik vaker hun l*l achterna.
Nee zou ik niet kunnen.....ik vindt het zo respectloos als je dat doet....ik vindt dat echt te erg om dan te vergeven!
Ik zou in eerste instantie heel boos zijn denk ik, maar zou toch willen proberen het vertrouwen weer in hem weer terug te krijgen. Ik weet alleen echt niet of ik dat zou kunnen, ik denk dat ik hem het altijd blijf verwijten. En dat vind ik niet eerlijk. Op een gegeven moment moet je hem vergeven en verder gaan, anders werkt de relatie niet meer. Geen idee dus eigenlijk...
Ik denk en ik hoop het ook niet dat dat gebeurt maar als het bij 1 x is wel hoe moeilijk het ook zal zijn, ik denk niet dat ik zomaar alles kan wegooien maar ik weet het eigenlijk ook niet moeilijke situatie wens ik niemand toe
Gelukkig niet meegemaakt, maar mijn eerst reactie zou zijn+ Nee! Maar als ik na ga hoeveel ik voor hem voel, zou ik er wel heel veel moeite mee hebben om hem gelijk de deur uit te zetten...Krom eigenlijk.
Ligt eraan met wie, wanneer en in welke omstandigheden. Een dronken, éénmalige zoen in een gelegenheidskroeg betekent uiteraard een flinke crisis, maar of ik daarvoor mijn huwelijk de prullenbak in gooi... Ik denk het niet. Maar een maandendurende affaire met een collega of veel te jong meisje: '...een uur de tijd om je zooi te pakken en dan wil ik je NOOIT meer zien.' (Been there, said that)
Voor mij geldt ook wat is de situatie, heeft hij gevoelens voor die andere persoon. Is het eenmalig geweest onder het stappen of in nuchtere toestand. Helaas heb ik het wel een keer meegemaakt en dat was alleen met zoenen. De relatie is er wel op stuk gelopen. Ook ben ik van mening als men vreemd gaat dat er al iets scheef zit in de relatie. Je vertrouwen is weg, en je kunt niet meer onbezorgd verder... Dus voor nu zeg ik NEE weet niet als het zover is wat ik dan daadwerkelijk zou doen.
Ligt geheel aan zijn actie, hoever hij is gegaan.... Er zijn nu ook kinderen in het spel en bij oprechte spijt zal ik vechten voor mijn relatie en mijn gezin. Mocht het daarna nog eens gebeuren, dan is het wel over en uit.