Vriendin die me volgens mij niet begrijpt

ben bijna 10 jaar ouder!

 

ligt aan de persoon en aan de ervaringen, maar je wordt met de jaren wel geduldiger met jezelf en met de mensen om je heen, als het goed is natuurlijk en in het algemeen enzo...

 

Tja, ik snap best dat als je geen kids hebt, je liever wilt praten ZONDER kids, maar dan zul je je daarin wel aan moeten passen aan wanneer dat voor de moeder (jij dus) kan. Kun je moeilijk toch gaan roepen van: ik wil zonder kids en ik bepaal de tijd en de duur... Zo werkt dat niet.
Dus ik zou haar toch, ook al is het een moeilijke tijd voor haar, duidelijk maken dat jij het gevoel hebt dat ze met jou helemaal geen rekening houdt en dat daar iets in zal moeten veranderen.

 

Trouwens, lekkere vriendin, dat ze al tijdens je zwangerschap zit te miepen van: Straks gaat het toch niet de hele tijd over de kinderen he? (Ik neem aan dat ze ongeveer even oud is als jij? Dan zal ze toch heus wel meer vrienden hebben met kids onderhand?)
Zij mag het hebben over alles in haar leven, zonder dat daar grenzen of eisen aan gesteld zijn, en jij moet je houden aan haar voorwaarden? Het dringt net tot me door, dat zinnetje uit je post, maar ik vind het te zot voor woorden!

 

inderdaad, ze beseft nog niet dat een moeder van alles moet regelen om een uurtje vrij te kunnen maken. en inderdaad ik houd ook niet van dat er eisen gesteld worden aan vrienden. zo voel je je niet op je gemak. maar goed, als ik nu terug denk aan mijn eigen ervaring met mijn vriendin met wie het lastig was, omdat ze kinderen kreeg zie ik nu (omdat ik nu ook een moeder bent)dat ze het heel slecht organiseerde met haar kindjes. als ik bezoek heb gaat mijn kind toch op tijd naar bed.ik excuseer me beleefd en zeg dat het kindje in bad of in bed moet, vriendin wacht dan ff alleen of met papa enzo totdat zoontje in bed ligt.
nou die vriendin deed dat niet, ik weet niet waarom, en op een gegeven moment zijn ze zo moe en moeilijk.
een keer had ze geen eten voor het kind bij haar. haar zoon deed het moeilijk omdat hij honger had. natuurlijk. ik dacht in al die tijd, he wat moeilijk zeg kinderen. nu ik zelf moeder ben snap ik haar steeds minder eigenlijk. waarom breng je je kindje niet naar bed, waarom ga je naar buiten met een vriendin op kindsetenstijd zonder eten voor hem enzo.
een vriendin begrijpt dat je voor je kind moet verzorgen hoor, ook als ze geen kinderen heeft. maar hoe je dat allemaal regelt ligt aan jou.
het kind heeft de eerste plaats in mijn boekje9ook de kinderen van mijn vriendin hadden die plaats) en ik ben beter georganiseerd dan zij het was. en nog steeds is ze slecht georganiseerd, ik kan nog steeds tijd voor haar vrij maken en zij nog steeds niet echt zo goed! maar we blijven wel vriendinnen.

 

ik moet zeggen, bij ons speelde er ook mee dat de kinderen mij erg leuk vonden.ik kon goed met kinderen om gaan en kwam ook nooit zonder kadootjes langs en zo. leuke verhaaltjes vertellen splelletjes leren. daarnaast dus wilde ik ook alleen tijd met de vriendin.
je hebt inderdaad ook vrouwen die echt kind onvriendelijk zijn. die ook slecht met kinderen omgaan en zo. dat komt niet zo vaak voor. heb jij zo een vriendin? dan wordt het echt moeilijk denk ik.

 

amen!

Als je een vriendschap zo 123 gedag kan zeggen is het nooit veel geweest

 

Ik lees nergens dat iemand zo 123 een vriendschap gedag zal zeggen, maar soms groei je gewoon uit elkaar of er gaat een heleboel aan vooraf, voordat een vriendschap voorbij gaat.
Dat is toch niet erg.. het zijn fases in je leven. Niet alle vriendschappen zijn voor altijd.

Ik heb ook een hele mooie/intense vriendschap gehad, met goede herinneringen, toen ik mijn huidige man ontmoette is de vriendschap stuk gelopen. We zien elkaar een paar keer per jaar bij een gezamelijke vriendin en dan hebben we het heel gezellig, zijn we niet bij elkaar weg te slaan, maar onze vriendschap is voorbij, die tijd komt nooit meer terug.

 

dit komt wel redelijk 123 over (no offense ieder zn mening)

 

Aha de beroemde kloof tussen kinderlozen en moeders (ook wel moekes genoemd bij bepaalde kinderlozen). Ik heb er ook zo eentje hoor. Kinderen zijn 'mormels' en ze baalt ervan als elk gesprek over kinderen gaat. Maar ik moet wel al haar verhalen over haar spannende sexleven en haar vele wisselende partners en haar goede baan en carriere aanhoren.
Tja, I rest my case. We hebben alleen nog maar af en toe contact en dat terwijl ik haar al bijna 26 jaar ken.

 

Mmm lastig ja. Ik kan me wel voorstellen dat ze het anders of zelfs minder leuk vind om altijd af te spreken met je kleine erbij. Die afspraken zijn natuurlijk heel anders dan als je met zijn tweeën bent. Ik kan me ook indenken dat concentreren lastig is met de kleine erbij en dat jullie dat beiden vervelend kunnen vinden.
Maar het is nou eenmaal zou dat je een kindje hebt en die kun en wil je niet weg stoppen. Tuurlijk kun je soms afspreken zonder je kindje, maar dat doe je al. En als zij dat dan afslaat, dan is dat toch echt haar keuze.
En welke keuzes jij maakt met betrekking tot de (op)voeding van je kindje kan zij niets van zeggen vind ik.

Misschien vind ze kinderen echt niet leuk. Kans is groot dat jullie vriendschap dan zal veranderen.
Of misschien is ze jaloers? Wil ze het ook graag en uit ze het op deze manier?
Of ze moet wennen

Ik denk dat het verstandig is er eens met haar over te praten (zonder je kindje) als ze een beetje bijgekomen is van het recente overlijden. En dan aangeven hoe jij het ervaart en wat jij ervan vind. En dan vragen waar het vandaan komt en hoe nu verder.
En anders duidelijk aangeven: ik heb een kind, we kunnen zonder afspreken, maar dan is dat maar af en toe en savonds.
Succes ermee..

 

Ik kan me jullie beide kanten wel voorstellen. Ze heeft werkelijk geeeen idee hoe het werkt, als je kinderen hebt. En ze heeft er niets mee, dat kan! Maarrr.. Ze is wel een vriendin dus enigzins inlevingsvermogen naar jou toe is niet verkeerd, dat mis ik een beetje bij haar als ik je bericht zo lees.
Is het een idee om dat bespreekbaar te maken? Natuurlijk heeft ze nu geen zin in moelijke gesprekken maar ik vind dat je het wel kan benoemen, anders blijft dit zo tussen jullie in staan.
Geef aan dat je respecteert dat ze liever met je afspreekt als je de kids thuis laat, maar geef dan ook aan dat ze jou de ruimte moet geven om dat te kunnen regelen. Dus als het overdag is en je hebt de kids, kan het niet, punt. Daar moet je samen misschien wel afspraken over maken.

Ik heb ook een vriendin zonder kinderen (ze wil ze uiteindelijk wel graag trouwens) en ik spreek ook altijd af met haar zonder de kinderen. Anders komen we niet aan kletsen toe

 

een vriendin wilt zeggen dat ze om je geeft zoals jij bent. en wie ben jij? jij bent niet alleen 'snoebeltje' maar je bent ook een moeder. en als het al 10jaar vriendschap is zoals je zegt, dan zou ze toch beter moeten weten dat het nu niet alleen maar om kinderen gaat bij jou, maar dat je ook weldegelijk om haar geeft en er voor haar wilt zijn. heb je haar wel eens verteld hoe jij je voelt? dat je het zo goed mogelijk wilt doen om haar vriendin te zijn en tegelijkertijd een moeder voor je kind? tuurlijk wil ze ook even een moment met jou alleen. ze heeft jou al 10jaar 'voor haar zelf' en nu moet ze delen met iemand die meer aandacht krijgt dan zij. het is waarschijnlijk niet jaloers zijn op dat je een kind heb, maar op de situatie. dat je niet meer alleen aandacht voor haar heb maar dat je nu je aandacht en prioriteiten bij andere dingen nu erbij heb.

praat met haar. als ze echt een goeie vriendin is moet ze het van jouw kant snappen en zich aan jou aanpassen zoals jij aanpast bij haar wensen. zal ze de nieuwe situatie niet accepteren dan zou voor mij de keuze heel makkelijk zijn. mijn kind gaat voor alles en iedereen.

 

Persoonlijk zou ik ruimte voor haar maken nu ze het moeilijk heeft. Ik houd zielsveel van mij twee dochters en ik heb vriendinnen die mij ontzettend dierbaar zijn. Iedereen heeft een eigen plek in mijn leven.

De eerste maanden voor en na de geboorte zijn gereserveerd voor mezelf en baby. Dan heb ik ook weinig behoefte om uit te gaan. Langzaam groeit dat weer en nu geven juist die avondjes uit met vriendinnen mij bergen energie. Met goede vriendinnen wil ik bijpraten en doorpraten en dan heb ik het liefst mijn kinderen niet om mij heen.

Zoals je de situatie beschrijft begrijp ik jullie allebei. Ik denk dat het goed is om het uit te spreken naar je vriendin toe dat je moeite hebt om jullie vriendschap in te vullen. Dit komt ook door een grote verandering van 'mama worden'in je leven dat je een plek moet geven. En ik denk dat het goed is dat je je kindje nu niet meeneemt naar haar toe en dat je geen grens trekt in een tijdstip. Zij heeft verdriet om haar zus, dan is het belangrijk dat je als vriendin er voor haar bent.

Kan je je kindje niet iets eerder voeden? Rond 20.30? Dat je daarna naar je vriendin gaat? Dat vind ik het ideale aan bv verzoek, dat kan ook op mijn verzoek zijn!

 

Ik krijg het gevoel dat sommige moeders hier blijven hangen in de eerste tijd waarbij alles om hun kind draait en ze vergeten dat ze naast moeder ook nog gewoon vrouw zijn.

Vriendschappen met kinderloze vriendinnen moet je ook blijven onderhouden als je daar behoefte aan hebt, en dat betekent ook eens afspreken zonder je kind erbij. Ze hebben behoefte aan jouw onverdeelde aandacht, maar ze moeten ook erkennen dat jullie allebei nu in een andere fase van het leven zitten. Probeer qua gespreksstof een gezonde mix te vinden van kinderen/actualiteiten/relaties/mode/weet ik veel. Niet iedereen is geïnteresseerd in de kleur en frequentie van de poepluiers van je kindje

 

ik snap jou, dekids zijn nou eenmaal belangrijk, maar ik herken mezelf ook wel in je vriendin. ikhad totaal nix met kids voor ik ze zelf had en snapte gewoon niet hoe moeders dachten en zich voelden. dus geef het tijd en bespreek het wanneer de tijd rijp is.

 

Wat een interessant onderwerp, heel lastig TS!

Ik herken je verhaal, mijn beste vriendin is welgeteld 2x bij mij geweest in het afgelopen 1,5 jaar, terwijl ik ALTIJD klaarstond voor haar, wat er ook aan de hand was. Maar ik merk hier dat onze werelden uit elkaar beginnen te raken, je begint ook minder gespreksstof te hebben, of is dat bij jullie niet zo?
Niet dat ik het alleen over de kinderen heb, maar zij is hier de enige zonder kinderen, dus begint ze een andere weg in te slaan in het leven, andere mensen te ontmoeten, andere vriendschappen, en dan begin je uit elkaar te groeien.

Hopelijk komen jullie eruit met elkaar. Je kunt haar nu de nodige steun bieden als een goede vriendin, maar als de grootste verdriet over is zou ik een open gesprek aangaan. ze kan niks met kinderen hebben, maar je HEBT nou eenmaal een kind.