Waarom minder erg als het om een 3e gaat?!

Bij een derde is het niet minder erg als bij de eerste. De wens blijft.
Denk wel dat als je al kinderen hebt, het uiteindelijk makkelijker te relativeren/verwerken is, maar dat is puur mijn eigen gevoel.
Niemand kan dat eigenlijk voor een ander invullen, omdat niemand ten volle kan voelen hoe diep de wens ligt of hoe moeilijk/makkelijk iemand zich bij een situatie kan neerleggen.

Ik heb een vriendin met drie kinderen, die kanker kreeg. haar baarmoeder moest eruit en kon dus geen kinderen meer krijgen.
De opmerking: 'Maar gelukkig heb je al kinderen!' heeft haar zo veel pijn gedaan! Ze had altijd gedroomd van een groot gezin en die droom moest ze nu opgeven.

Ik hoop dus echt met heel mijn hart dat jouw wens toch in vervulling zal kunnen gaan!
Sterkte!

 

Je mag je idd gelukkig prijzen dat er al 2 mooie kindjes voor jullie zijn gekomen.
Maar dat wil ZEKER NIET zeggen dat het dan minder erg is, ik denk zelfs het tegendeel.
Jij weet hoe t is om kindjes te hebben, en voor jou gevoel is t nu nog niet compleet dat maakt je verdrietig.
Er ontbreekt een stukje voor jou gevoel....

Het verdriet van een MMM meisje die voor de eerste vecht, en jou verdriet kan je niet vergelijken.
Er is bij beide een enorm diepe wens, en verdriet van iets wat er nog niet is........................
Het verdriet is anders, alleen t doel hetzelfde.

Bij mij behandelingen die ik tegemoet ga krijg ik 2 emmys teruggeplaatst.
Je moest eens weten hoeveel mensen hierop reageren met:"Dat is mooi, ben je in 1 keer klaar!"

O JA????? :x
Misschien wil ik er wel drie?
Sommige mensen.........

In ieder geval veel succes, en ik hoop dat jou wens vervult mag gaan worden binnenkort!

Knuffel!

 

Beste Moos,
Wat naar dat het niet zo vanzelfsprekend is voor jullie dat jullie wens in vervulling gaat. Ik hoop dat die derde snel mag komen! Vervelend dat er mensen zijn die snel hun mening klaar hebben.
Ik denk dat het bij iedereen een beetje anders ligt. Ik zou ook graag meerdere kindjes willen. Maar we hebben zo lang gedaan over de eerste, en ben er zo zielsgelukkig mee dat het tóch is gelukt, dat dat voor mij heel veel uit zal maken in hoe ik verdriet beleef. Als er nooit tweede zou komen zou ik daar verdrietig om zijn, heb altijd het beeld van twee kindjes gehad en dat is mijn grote wens. Maar voor mij zal het de pijn zeker verzachten dat we nu ons meiske krijgen, mocht een tweede er niet in zitten. Ben er zo gelukkig mee en ervaar het als zo'n enorm geschenk, dat ik voor mezelf denk ik wel zal kunnen terugvallen op de gedachte 'gelukkig heb ik dit wondertje'. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen verdriet zou hebben als het niet lukt een 'compleet' gezin te krijgen en ik begrijp dat bij jou ook heel goed, maar voor mij zou het de pijn wél verzachten. Voor mij is het dus zo dat het verdriet en de angst of een eerste kindje zou lukken wel veel groter was dan voor een tweede zal zijn. In het eerste geval sta je echt met lege handen en het tweede geval ben je toch gezegend met een kindje, je bent al moeder, voor mij in elk geval een wereld van verschil. Maar dat is dus hoe het voor mij zou zijn, vind het erg voor je dat je er zo'n verdriet van hebt dat de derde moeilijk gaat en begrijp dat verdriet uiteraard.
Heel veel succes!
Botervliegje

 

In een bepaald opzicht is het natuurlijk minder erg. Want helemaal geen kinderen, of geen 3e (of zelfs 2e) is een wereld van verschil. Wanneer je een kindje hebt weet je hoe het is om moeder te zijn, je hebt iets van jullie samen. Kinderloosheid is dus in mijn ogen veel erger. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat jij geen wens voor een volgend kindje mag hebben. Zo zijn er ook verhalen van meiden in de medische molen, die 1 kindje hebben gekregen, maar waarbij het voor een 2e niet meer lukt. Dat is natuurlijk heel erg. Je wilt het zelf graag nog een keer meemaken, en je gunt je kind ook een broertje of zusje.

Ik moet wel zeggen dat ik ook wel eens een soortgelijke opmerking heb gemaakt. Een nichtje van me was zwanger en vertelde dat ze er hierna nog zeker wel 3 wou. Toen kon ik het gezien onze situatie helaas niet laten om te zeggen dat zij die mogelijkheid (het plannen) tenminste heeft, en dat ik al dolgelukkig zou zijn als het überhaupt lukt.

Ik hoop voor je dat je het nog een keer mag meemaken om weer moeder te worden!

 

de wens naar een 2e-3e(of zoveelste kindje) kan net zo groot zijn als de weg naar een 1e kindje....ik was voor onze oudste er echt van overtuigd dat het niet zu lukken, we waren dan ook echt blij met die zwangerschap mbv de MMM, mijn man vond het daarna wel genoeg, gezien de complicaties tijdens en na de zwangerschap.
Echter bij mij was het verlangen nog groter geworden, versta me niet verkeerd, maar ik "ben geleefd" tijdens die zwangerschap, heb vanaf 20 weken niet genoten, ziekenhuisopname, een KS en een prematuurkindje met 32 weken, de ziekenhuisopnames erna etc...

de hele MMM is bij de 2e ook veel zwaarder geweest (emo. en lichamelijk) dan bij de eerste, want we wisten dan ook wat ons te wachten stond....

mijn man en ik hebben veel ups en downs gehad voor de 1e, want het lag aan MIJ, ik voelde mij schuldig...maar mijn man heeft altijd gezegd dat hij voor mij heeft gekozen, en niet voor kindjes...mocht het zo zijn, is het mooi meegenomen.

na onze 1e heeft het 5 jaar geduurd voor ik zwanger werd van Mika, ik geniet dubbel en dwars van hem, maar ik weet niet waarom, is het omdat ik gewon dankbaar ben, dat we nog een wondertje hebben ontvangen, OF omdat dit mijn laatste zwangerschap zal zijn, OF....elk kindje is gewenst, dus of het nou de eerste of de 3e is....over dit gevoel kan niemand VOOR JOU oordelen....

 

Ik kan voor me zelf wel inschatten dat ik echt minder verdriet zal hebben van de mmm als een tweede (of derde) moeilijk zal komen (dat laatste is waarschijnlijk wel het geval, de kans op een natuurlijke zwangerschap is bij ons bijna nihil). In de eerste plaats omdat ik troost zal hebben uit het feit dat ik dan al een kindje heb, weet dat de kans redelijk is dat ik uiteindelijk zwanger zal raken, én omdat ik beter voorbereid zal zijn op de mmm. Uiteraard verwacht dat ik ik het erg moeilijk krijgen, maar inderdaad zal het minder erg voelen (jouw topicvraag), voor mezelf vind ik dat niet zo raar. Het is wat mij betreft echt niet te vergelijken (voor mij dan!) met de vreselijke wanhoop van kinderloos zijn, de angst om dit te blijven en hier al jaaaaren mee geworsteld te moeten hebben.
Dat neemt niet weg dat jouw situatie heel anders is. Je wordt voor de eerste keer geconfronteerd met het feit dat het niet direct lukt en dat is vreselijk. Maar voor mij maakt het dus wél uit of mijn kinderwens al gedeeltelijk of helemaal niet is vervuld.
Meis, ik begrijp je verdriet en je hebt ALLE recht op dat verdriet, óók als het om een derde gaat. Ik hoop dat je veel steun zult krijgen en het je lukt je niet te veel aan te trekken van mensen met relativerende opmerkingen. Ik weet er alles van hoe moeilijk dat is. Ik probeer alleen wel antwoord te geven op je topicvraag, dat dit bij iedereen anders ligt.

 

Ik denk dat de wens niet minder groot is en het verdriet ook niet.

Maar ik denk wel dat het een ander verdriet is.
Een verdriet waar angsten bij komen kijken.

Ik heb verdriet dat ik misschien nooit zwanger zal zijn.
Dat ik nooit een kindje zal krijgen die mama tegen mij zegt.
Dat ik nooit moeder zal worden.
Dat er nooit een gezin zal komen.
En dat houdt ook in dat ik later ook nooit oma zal worden.

Dat alles maakt dat ik soms angst heb voor de toekomst.
Ik voel me machteloos en wanhopig als ik er aan denk dat ik nooit moeder zal worden.
Het leven om mij heen gaat door, maar ondertussen sta ik stil.
Stil omdat ik zo ontzettend verlang en vecht voor een leven wat ik misschien nooit zal hebben.
Dan zijn we straks jaren verder en staan we nog steeds op hetzelfde punt in ons leven waar we 3,5 jaar geleden gestart zijn.

Weet je, het ergste is als iemand je veroordeeld om je verdriet.
Het niet in vervulling raken van iets als een kinderwens (voor je 1e, 2e of 3e!) kan iemand heel verdrietig maken.
En als mensen dat bagatelliseren dan doet dat pijn en voel je je onbegrepen.

 

@ Moos; daar heb je gelijk in. Maar misschien leg ik het verkeerd uit? Of begrijp je me verkeerd? Als ik je nu vraag wat erger is;

1: kinderloosheid (dus stel je even voor dat je geen kinderen hebt, en ze misschien ook niet krijgt).

2: dat er geen 3e kindje komt.

Ik neem aan dat je nummer 1 veel erger vind. Want je bent nu 'in ieder geval' moeder van 2 kindjes. Wat natuurlijk nogmaals niet wegneemt dat de wens voor een 3e kindje evengroot kan zijn! Maar ik vind het wel een wereld van verschil. Misschien helemaal geen moeder worden is in mijn ogen veel pijnlijker dan moeder zijn van 2 kinderen, en misschien niet moeder worden van een 3e kindje.

Niet om zielig te doen, maar ik denk dat ik en de meiden die net als mij in een soortgelijke situatie zitten meer verdriet hebben dan jij. Want jij bent moeder en hebt 2 kinderen. Wij niet, en we weten ook niet of we dat ooit gaan worden. Ik begrijp dat jij ook verdriet hebt vanwege de wens voor een 3e kindje, maar het is heel anders dan (nog) helemaal geen moeder zijn.

Begrijp me niet verkeerd hoor. Maar ik hoop dat ik het nu beter uitgelegd heb.

 

Natuurlijk mag dat! Daar is het forum voor. In dit topic reageer ik vooral op jouw hoofdvraag, dat dat voor iedereen anders ligt. Maar voor JOU is het een klap in je gezicht dat je de mmm in moet voor een 3e, heel goed te begrijpen, vind het echt rot voor je...
Je zult hier veel dames vinden die weten hoe naar het is om in het medische traject te zitten en (nog) een kindje willen. Mocht je inderdaad aan IUI of IVF moeten beginnen, kan ik je aanraden om mee te schrijven. Ik hoop dat je veel steun zal krijgen, het heeft mij in elk geval veel geholpen. Succes!

 

Als DES dochter wist ik al heel vroeg dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend was. We zijn toen vrij jong "begonnen" met in mijn achterhoofd dat het een heel zwaar traject zou gaan worden plus dat we niet wisten of het wel zou lukken.

Gelukkig werd ik al na 9 rondes spontaan zwanger. Maar door baarmoederhalsinsufficiente werd mijn zoontje geboren na 22 weken en overleed hij. Verschrikkelijk... Echt een drama. Daarna pas weer zwanger na 18 rondes en die zwangerschap eindigde in een miskraam. Daarna pas weer zwanger na 16 rondes en dit kindje bleef zitten. Ik heb van week 12 tot en met week 32 bedrust gehad. Hij is dus met 32 weken geboren maar is kerngezond. Door de achterliggende zware periode kreeg ik er gratis en voor niets een heftige postnatale depressie bij cadeau.

Nu zijn we 12 jaar verder en inmiddels alweer 5 jaar "bezig" waarvan nu ruim 1,5 jaar in de MMM. Ook zijn we weer een miskraam rijker.

De wens voor een broertje of zusje is enorm, maar besef me wel heel erg goed dat ik echt in mijn handen mag knijpen dat ik een gezonde zoon op de wereld heb gezet. Alle "eerste keren" heb ik bewust meegemaakt (hoe verrot ik ook was door de depressie) en heb mijn zegeningen altijd geteld.

We hopen heel erg dat de ICSI gaat lukken en we weten niet hoelang we door gaan, maar mocht het niet lukken dan hebben we daar wel vrede mee omdat we al een gezond kind hebben.

De wens voor een volgend kindje is net zo groot als bij de allereerste, maar het verdriet als het niet lukt is minder groot. Voor mij was het idee om nooit moeder te worden gruwelijker en verschrikkelijker dan het idee om geen broertje of zusje te krijgen hoe graag we ook echt willen. Voor ons zit er qua verdriet echt verschil in tussen nooit moeder worden of nooit moeder worden van een volgend kindje.

Het scheelt voor mij ook wel dat als het niet lukt we er echt alles aan hebben gedaan wat binnen onze mogelijkheden ligt. Als ik nu terugkijk op de periode zit het krijgen van een broertje of zusje al zeker 10 jaar in ons hoofd. Een kinderwens van 10 jaar die niet vervuld wordt dat is echt heftig. Dat er ooit een eind komt aan die onzekerheid dwz of ja, of nee, is goed.

Wij gaan nog een half jaar door tot aan mijn verjaardag in augustus. Daarna zetten we er punt achter hoe moeilijk ook, want de wens is zo groot.

 

Ik begrijp heel goed dat je veel verdriet hebt om het idee dat een 3e er misschien niet kan komen. De wens naar een kindje is er nu eenmaal en die is intens! Maar ik denk wel dat er een verschil in zit of je al een kind hebt of niet.

Ik denk dat er sowieso een verschil in zit of je de eerste 2 ook al m.b.v. de mmm hebt gekregen of niet. Als je al zo ontzettend veel moeite hebt moeten doen voor een eerste of tweede, dan denk ik dat je ook iets gemakkelijker kunt berusten in het feit dat het er bij die 2 blijft, hoeveel verdriet je dat ook doet.

Je kunt niet spreken over of iets erg of minder erg is, iedereen ervaart zijn verdriet op zijn eigen manier. Ik begrijp wel wel dat er mensen zijn die zeggen dat je al een heel groot geschenk hebt waar je dankbaar voor mag zijn. Wat Tuana ook al schreef, denk je eens in dat je de 2 kinderen die je nu hebt niet zou hebben, het idee dat je kinderloos zal blijven...

De machteloosheid, de angst en de onzekerheid of je ooit wel moeder zult worden, ooit wel een wondertje van jouw en je man mag krijgen is zo intens... Dat gevoel kun je je bijna niet voor stellen als je het niet zelf meemaakt, en gelukkig maar!

Ik hoop oprecht dat een 3e kindje jullie toch gegeven is! Ik heb altijd gezegd dat ik 3 kinderen wilde, al toen ik nog een kleine ukkeduk was. Toen mijn vriend en ik hoorden dat het er op de spontane manier niet in zat, heb ik tranen met tuiten gehuild. Niet alleen om het feit dat we misschien wel nooit een kindje zullen krijgen, maar ook omdat ik die droom van 3 kinderen moest opgeven. En dat doet pijn, heel erg veel pijn!

 

Tuana, ik denk dat ik je begrijp, maar toch denk ik dat het zo niet werk.
Het gaat er namelijk niet om wat erger IS, maar wat je als erger ERVAART.
Tuurlijk is het mooi als je al kinderen hebt, maar misschien is het juist daarom wel dat je ten volle kunt beseffen wat je mist.
Wij (ik, als vrouw zonder kinderen) denken te weten hoe het is om kinderen te hebben en hoe gelukkig ons dat zou maken. Maar we hebben dit nog nooit aan de realiteit kunnen toetsen.

Het gaat er ook om hoe makkelijk iemand de knop kan vinden om door te gaan met het leven en je neer te leggen bij hoe de situatie is.
Als voorbeeld: De 1 zal iets ergs meemaken en daar jaren van in de depressie raken. Een ander kan hetzelfde meemaken en binnen no-time alles weer op de rit hebben.

Ik heb met 8 weken een miskraam gehad. Is een miskraam bij 8 weken minder erg dan 1 bij 16 weken? Gevoelsmatig zou je zeggen van wel. Maar ook daarin zit verschil tussen vrouwen. Ik lees hier geregeld dat vrouwen die bij 3 dagen overtijd en een vage test helemaal in de put zitten vanwege hun miskraam (en begrijp me niet verkeerd, dat is hun goed recht!) Ik kreeg bij 8 weken een miskraam, had het hartje zien kloppen. Tuurlijk vond ik het erg, maar na een dag thuis ben ik gewoon weer aan het werk gegaan.

Je kunt dus niet spreken van erg of minder erg. Iedereen heeft hier zijn eigen maatstaven voor.
Dus (waarschijnlijk) geen derde kind kunnen krijgen... ja dat is heel erg.

(maar dat is dus mijn mening)

 

Mee eens! Maar dat geldt ook andersom, het is voor vrouwen die al wel kinderen hebben (en die makkelijk hebben gekregen) waarschijnlijk óók moeilijker om voor te stellen hoe het is om kinderloos te zijn. Het idee dat het net zo erg is als je moeilijk/geen eerste kan kan krijgen als een derde slaat daarom bij mij in elk geval de plank net zo mis als bij Moos andersom.

Ik denk dus dat je in algemeenheid moeilijk kunt zeggen wat 'erger' is (zinloos ook), verdriet is ook persoonlijk, maar wél voor je zelf. En je achtergrond heeft daar veel mee te maken denk ik.

En technisch gezien heeft iemand met twee gezonde lieve kindjes natuurlijk méér dan iemand die geen kindjes heeft...

 

helemaal mee eens!

 

Ik wil overigens nog wel even benadrukken dat ik niet wil zeggen dat het een erger is dan het ander. Of in ieder geval laten overkomen dat het niet krijgen van een 3e kindje helemaal niet erg of verdrietig is.

Maar ik vind dat er dus een duidelijk verschil in zit. En ongewenste kinderloosheid blijft in mijn ogen pijnlijker. Een moeder weet wat het is om moeder te zijn, en weet daarom aan de ene kant wat ze mist als het een 2e keer niet lukt. Maar wat ze mist in een 2e heeft ze wel weer in een 1e. Als je snapt hoe ik bedoel..

Iemand die nog geen moeder is, en niet eens weet of ze dat word, heeft te kampen met emoties die in mijn ogen heftiger zijn. Ik ben al jaren lang dag in dag uit bang voor de toekomst. Ik vraag me elke dag af of ik moeder word. Ik vraag me elke dag af of er een tijd komt dat er iemand mama tegen me zegt, en papa tegen mijn man. Ik fantaseer hoe het zal zijn om een kindje van mezelf te knuffelen, eraan te ruiken, gewoon moeder zijn... Het is een open wond.

Dus ik blijf er bij dat het niet te vergelijken is met het verdriet van niet een 2e of 3e kindje krijgen. En fout of niet, maar ik wil er niet omheen draaien; ik vind ongewenste kinderloosheid erger en pijnlijker dan moeder zijn van 1 kindje, of zelfs 2. En ik kan me ook niet zo goed voorstellen dat iemand die al moeder is (en zich inleeft in de gedachte nog geen moeder te zijn, of nooit te worden) er niet zo over denkt.

Onderstaand stukje vind ik erg mooi beschreven. Ik kan het niet zo omschrijven omdat ik niet in een situatie zit waarin ik al moeder ben. Maar ik probeer dus alleen uit te leggen dat er een verschil zit in emoties als het gaat om ongewenst kinderloos blijven (het idee nooit moeder te worden), of niet opnieuw moeder worden van een volgend kindje.

Verder hoop ik voor TS dat een 3e kindje er zal komen, en haar wens daarmee in vervulling zal gaan. Net als dat ik hoop dat de wens van ons allen voor een kindje, of een volgend kindje in vervulling zal gaan.

 

Ik spring even kort in,

Is het voor je gevoel niet veel erger omdat het de eerste keer is dat je afhankelijk bent van de MMM om zwanger te worden?

Ik kan me voorstellen dat dát nogal een schok is.

Als de eerste twee je gegeven zijn 'zoals het hoort' lijkt dit me nogal een koude douche...

 

Het is vooral de reactie van de buiten wereld die het dubbel moeilijk maakt is onze ervaring.
Wij hebben gisteren te horen gekregen dat een tweede kindje voor ons altijd een wens zal blijven en dat er nooit een tweede kindje zal komen.
De buiten wereld snapt het niet dat wij verdriet hebben want ach we hebben er al 1. Die trouwens echt een wondertje is. Gelijk de eerste ronde zwanger. Heb ook diverse miskramen gehad zelfs tot in de 14de week.

En danopmerking als maar goed jullie lopen ook al tegen de 40 dus dan kan je dat verwachten......................

 

@lin71,wat erg om te horen dat het voor jullie game over is, bij ons is het deze poging erop of eronder om dezelfde redenen als bij jou! Ik houd rekening met het ergste maar ik hoop op een wonder dat er toch nog (al zijn het er maar 3) eitjes bij mij gaan groeien.

Wij hebben voor ons zoontje ook in de MMM gezeten (2,5 jaar) en het verdriet van toen dat ik misschien nooit moeder zou worden was veel erger dan mijn verdriet van nu om een broertje of zusje voor Luca. Begrijp me niet verkeerd, ik heb wel verdriet en pijn maar ook heel veel geluk dat we een zoontje hebben waar we elke dag van genieten. Ik zou het alleen allemaal nog heel graag een keer mee willen maken want ik vond zwanger zijn geweldig en zo'n minimensje voor het eerst in je armen houden is zo overweldigend.

Veel liefs
Nataly