Verstandelijk beperkte ouders

Ik heb gewerkt op een afdeling voor mensen met een lichte verstandelijke beperking, (moeilijk lerend dus, dus praktijkschool-vmbo basisberoepsgericht en soms zelfs kader, niveau 1 ROC).
Die zaten dan met de duim in de mond sesamstraat te kijken en een half uur later lagen ze bovenop elkaar. Daar was ook weinig ingewikkelds aan, als je de verhalen van hen zelf hoorde, (meiden waren niet geweldig positief over sex, niet zo raar ook), want het was echt erop, klaarkomen (voor de man/jongen dan) en eraf. En ja, daar komen dus, helaas, ook kids van

Ik vind het niet kunnen. Mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen, kunnen dat ook niet voor een kind en dat moet je een kind dus niet aandoen. Voorstanders roepen idd allemaal dat elk mens recht heeft op het mogen krijgen van kinderen, maar het recht van die kinderen wordt daarbij volledig buiten beschouwing gelaten...
Effect is namelijk bepaald niet het ontzettend overgeromatiseerde beeld van I am Sam, (ik kan echt wel kotsen van die film, die slaat he-le-maal nergens op!!!!).
Maar je krijgt dan kinderen die niet veilig gehecht zijn, (want de begeleiders van mama en papa zijn vaak de enige mensen bij wie dat kan, maar die wisselen elk jaar of half jaar).
En als ze wat ouder zijn, gaan ze dus idd voor hun ouders lopen zorgen, ipv andersom, en in hulpverlenerstermen krijg je dan dus kids die geparentificeerd zijn: die hebben nooit geleerd of ervaren dat zij zelf het waard zijn om zorg te ontvangen en kunnen dus alleen maar geven, zijn hardstikke leeg van binnen en hebben extreem veel moeite met het aangaan van relaties met andere mensen.

Dus ik ben er vrij kort in, (en ben normaal gesproken redelijk genuanceerd!): alle verstandelijk gehandicapten sterriliseren.

 

Nog even ter toelichting: mensen met dit intelligentieniveau die WEL voor zichzelf kunnen zorgen, mogen wat mij betreft dus ook prima kids krijgen. Het gaat mij om die groep die dagelijks begeleiding nodig heeft, (vanaf een uur per dag, zeg maar).

 

Pff moeilijke vraag.

De catogorie waar TS het over heeft mag wat mij betreft verboden worden om kinderen te krijgen. Mensen die constant hulp nodig hebben om zichzelf te kunnen onderhouden kunnen niet verwachten dat de staat maar voor hulp zorgt zodat hun ook kinderen kunnen krijgen.
De staat wordt dan belast met de lasten van de kinderen terwijl de ouders enkel de lusten meemaken. In dit geval kunnen die ouders de lasten zelf niet dragen of zelfs inzien.


Dan heb ik het dus niet over mensen die lichamelijk hulp nodig hebben.

Mensen die door een ongeval of hersenbloeding o.i.d. verstandelijk beperkt raken is wat mij betreft anders. Je verlangt namelijk niet van de staat alle hulp om maar een kindje te kunnen krijgen. Mocht je dit overkomen vind ik het niet meer dan logisch dat je alle hulp krijgt die nodig is.

Mensen met een laag IQ vind ik er ook niet bij horen. Zolang ze toch goed over het leven en de problemen ervan na kunnen denken kunnen ze ook gewoon leren hoe het met kinderen werkt.

Wat ik ergens las is dat mensen met een laag IQ hun kinderen niet kunnen stimuleren enzo met school. Dit vind ik bullshit. Je stimuleert je kinderen met doorzettingsvermogen, dit door te geven, aan te leren en hierop te blijven letten. Je stimuleert je kinderen niet door te zeggen, ik heb een hoog IQ dus doe je best op school. IQ heeft niks te maken met het stimuleren van je kinderen.

Wel vind ik dat ze dit echt per situatie moeten bekijken. Je kan niet mensen met een bepaalde beperking in een groep zetten en dan zeggen, iedereen in die groep mag geen kinderen krijgen. Dt moet persoonlijk en per situatie bekeken worden.
Wie weet heeft een verstandelijk beperkt stel wel heeeeeel veel hulp binnen de familie. Wellicht mensen bij hun wonen. Er zullen dan ook mogelijkheden zijn dat die stellen kinderen kunnen krijgen en wellicht de familieleden als voogd aan kunnen stellen? Of hoe dat dan ook in zijn werk gaat. Dat maakt een situatie gewoon weer compleet anders.

 

autisme bestaat ook ZONDER verstandelijke beperking hoor
ikzelf heb het syndroom van asperger ( wat vaak samengaat met hoogbegaafdheid/hoge intelligentie. Autisme wil niet zeggen dat iemand een verstandelijke beperking heeft, vaak gaat autisme en een verstandelijke beperking wel samen, maar autisme alleen is geen verstandelijke beperking

 

Even ter verduidelijking (en uit mijn hoofd):
lichte verstandelijke beperking: IQ van 75-90
Matige verstandelijke beperking: IQ van 50-75
Ernstige verstandelijke beperking: IQ van 50 of lager. Die laatste groep is trouwens in een groot aantal gevallen fysiek niet eens in staat om kids te verwekken, omdat dat een groep is waarbij meervoudige handicaps veelvuldig voorkomen, dus TS heeft het denk ik vooral over de groep matig verstandelijk gehandicapten.
Maar zoals ik al aangaf: ik heb ook met die groep die daarboven zit gewerkt en die hebben dus in de meeste gevallen ook aardig wat begeleiding nodig, en dan vind ik zelf kids krijgen echt not-done.

 

@Pandora: diagnostisch gezien wordt autisme aangeduid als een ontwikkelingsstoornis.
Het is iig ZEER ZEKER geen verstandelijke beperking, alhoewel onder de groep mensen met een verstandelijke beperking, autisme wel weer vaker voorkomt dan onder mensen met een normale intelligentie.
Maar je haalt echt even twee dingen door elkaar in de quote die daantje hierboven aanhaalt...

 

Dank je, rozemarijke, voor het delen van je ervaringen.
Het bevestigt mij in mijn opvatting dat er mensen zijn die gewoon echt beter geen kinderen kunnen krijgen, en dat de huidige wettelijke mogelijkheden om dat te voorkomen te beperkt zijn.

Dat hoop ik ook, maar niet omdat ik zou vinden dat in deze situatie kinderen uit huis geplaatst zouden moeten worden. Dat heb ik ook nergens gezegd.
Wat ik bedoelde: of een verstandelijke beperking nu aangeboren of later verkregen is, maakt mij niet uit. Maar als mensen niet in staat zijn om een veilige omgeving voor een kind te bieden, dan vind ik dat een kind daar niet in huis hoort.
Als je het met hulp van anderen wel veilig kunt maken, dan is dat mooi, dan kan een kind mogelijk wel gewoon thuis blijven. En het gaat mij niet alleen om fysieke veiligheid en mogelijkheden, maar vooral om een emotioneel veilige omgeving. Dus niet dat een kind zich alleen zou kunnen hechten aan begeleiders die elkaar afwisselen; maar aan een ouderfiguur op wie zij kunnen vertrouwen.
Natúúrlijk moet er eerst hulp worden geboden, als er eenmaal een kind is dat in de knel komt. Thuissituatie is in principe te prefereren boven een pleegsituatie. Maar als het thuis onhoudbaar is, moet het kind naar een veiliger plek worden gebracht. zelfs al is dat heel verdrietig voor de ouders, en kunnen zij er niets aan doen dat het bij hen thuis niet veilig is. En als dit al meermalen is gebeurd met een jong kind, en er wordt er wéér een verwekt, dan moet de maatschappij kunnen ingrijpen. Liefst in overleg, maar desnoods met dwang.

Hoe dan ook: het belang van het kind weegt voor mij vele malen zwaarder dan het belang van de ouder. Ook het belang van het ongeboren/onverwekte kind.

 

Probleem met het wel wettelijk mogelijk maken van maatregelen is alleen dat dit ingaat tegen de Verklaring van de Rechten van de Mens, die Nederland ook ondertekend heeft.

Op de afdeling waar ik werkte, probeerden we meiden zover te krijgen zich vrijwillig te laten sterriliseren, door met hen te praten over hun kinderwens. Die had namelijk meestal meer te maken met de wens een levende knuffelpop te willen hebben, dan met de wens om een kind door voorspoed en tegenspoed alles mee te gaan geven om op te groeien tot een stabiele volwassene.
Als je dan met meiden regelmatig sprak over wat het opvoeden van een kind dan inhield, krabbelden ze vaak wel terug.
"Daar heb ik geen zin in hoor, dat ik elke nacht wakker moet worden om eten te geven." (Om maar eens een voorbeeld te noemen. Na de afgelopen twee jaar met slapeloze nachten door de gezondheidsproblemen bij Thirza, ben ik iig erg blij dat ik dit soort gesprekken tegenwoordig niet meer hoef te voeren... Ik zou uit mijn vel klappen oderhand, geloof ik ).

Er waren natuurlijk altijd meiden die het zich niet uit hun hoofd lieten praten. Als ze al bekend waren bij jeugdzorg, werd dan idd hun kindje direct na de geboorte afgenomen, (dat was meestal op zo'n manier dat ze het kind niet eens te zien kregen). En als dat niet zo was, deden wij een melding bij het AMK, zodat er direct onderzoek en toezicht was als zo'n kindje geboren werd.
Heeeeeeeeeel soms ging dat wel goed/beter dan wij in hadden geschat, maar meestal waren de drama's niet te overzien en hadden die kids echt een vreselijke start met schreeuwende ouders, en als ze dan wat groter werden en het grote nee-zeggen aan de orde kwam, ook met slaan enzo. De uitspraken die deze clienten dan over hun kinderen deden, die gingen echt door merg en been!

Ik ben dus zelf wel voor wettelijke maatregelen, (en voor aanpassing van de Rechten van de Mens op zo'n manier dat daarin ook de rechten voor ongeboren kinderen meetellen). Want je behoedt uiteindelijk niet alleen het kind zelf voor een hoop ellende, maar ook de ouders zelf: moet je voorstellen: nu is het zo dat een kind afgenomen wordt: dat is een veel groter verlies dan er nooit een kunnen krijgen.
En als het dan wel een tijd zo ging dat ouders hun kind opvoedden: je behoedt ouders voor die jarenlange frustratie van niet weten hoe je je kind fatsoenlijk begeleidt en daar heel boos van worden en je machteloos voelen en dus in situaties van mishandeling komen... Daar wil je niet alleen de kinderen voor beschermen!

 

Rozemarijke, wat een vreselijke dingen gebeuren er toch.... Kindjes die al worden weggehaald bij geboorte; het blijft in mijn ogen toch gek dat dat wél mag, en voorkomen dat zo'n kindje wordt verwekt niet.