M'n nichtje is jarig en omdat ze ver weg woont (2,5 uur rijden) en ik met bekkenklachten zit lukt het me niet om nog mee te gaan naar de verjaardag. M'n vriend en m'n dochters zijn net op weg naar de verjaardag. 2,5 uur heen en 2,5 uur terug over de snelweg... en ik maak me zó druk Heb de meest angstaanjagende visioenen in m'n hoofd, nare ongelukken die kunnen gebeuren. Het beeld van een politieagent die naar de deur komt lopen, dat hun iets heel ergs overkomt en ik de rest van m'n leven mezelf voor het hoofd kan slaan dat ik ze met hun papa mee heb laten gaan ipv lekker thuis bij mij te blijven etc. etc. Ik weet dat het extreme en irrationele gedachtes zijn, dat een ongeluk in een klein hoekje zit, ook dichtbij huis kan gebeuren en dat de kans dat ze een dodelijk ongeluk krijgen echt heel klein is. Dat het ook geen zin heeft om me zo gek te maken. Maar toch doe ik het. Ik probeer het nu even van me af te zetten en gewoon even te genieten van een dagje rust die ik zeker wel kan gebruiken momenteel. Herkenbaar voor sommige meiden hier? Of juist wat geruststelling, kan ik wel gebruiken?
denk dat je jezelf idd gek aan het maken bent... is ook niet echt leuk voor je man lijkt me... beetje vertrouwen mag je best hebben hoor... probeer lekker te genieten van je vrije dag en doe leuke dingen of ga lekker even bijslapen ofzo.... en anders bel je ze straks even onder het mom van hoe is het daar?
Ik kan het me heel goed voorstellen meid! Ik heb geen nog geen kinderen, maar soms heb ik het ineens bij mijn ma, of bij mijn man (die is taxichauffeur)!!!! Probeer er niet aan te denken en laat ze ff bellen als ze er zijn...... NIet laten bellen als ze weer weggaan, anders moet je daar steeds weer aan denken..... Succes vandaag!
Ik moet er even op reageren dat ik alle vertrouwen in m'n vriend heb hoor! Het zijn de overige weggebruikers die ik niet vertrouw We hebben al zoveel bijna-aanrijdingen meegemaakt doordat anderen niet opletten, daar ben ik zo bang voor. Hij belt me zodra hij er is, en belt dan ook weer als ie weggaat zodat ik een beetje kan inschatten hoe laat ze thuiskomen
Ik neem aan dat t hormonaal is. Voor jezelf is t relaxter als je je gedachten probeert te stoppen. Zelf nooit last van gehad; bij de oudste ging vriend toen ik 34 weken zwanger was nog tien dagen op wintersport. Ik heb heerlijk genoten van de rust toen.
je kan ook verongelukken als je de straat uitloopt. maar ik snap je onderliggende gedachte wel. alleen als je daardoor je leven laat beheersen heb je geen leven meer. nu zit je dus de halve dag jezelf op te vreten end at kost bergen energie.
Ik herken het enorm. Als mijn vriend (mijn dochter zit nog veilig in m'n buik ) een eind moet rijden vind ik dat ook eng. In een onzekere bui kan ik er zelfs best wel bang voor zijn. Vaak bel ik hem dan een keertje extra om te checken of alles goed is... Fijn om te horen dat ik niet de enige ben .
Ik snap helemaal wat je bedoeld. Deze angsten heb ik al jaren ( in de auto). Als ik alleen ben gaat het nog wel, maar met kids erin is het veel erger. En zoals jij zegt, je hebt vertrouwen in de chauffeur maar niet in andere weggebruikers. Het is behoorlijk moeilijk om je daar overheen te zetten.
Hij belde net dat ie halverwege was, ze waren net gestopt voor een plaspauze Ik heb het al sinds ik mama ben geworden trouwens, al is het nu idd door de hormonen weer wat erger heb ik het idee. Ook als we met z'n allen in de auto zitten kan ik me ontzettend druk maken. Heb wel eens zitten huilen van angst omdat er een auto vlak voor ons opeens ging invoegen ofzo. @Blup, dat klopt idd! Er kan zoveel gebeuren. Ze kunnen bij de visite van de trap vallen, ze kunnen zelfs thuis van een stoel vallen en hun nek breken als ik ff niet oplet. Ik moet altijd héél goed oppassen dat ik mezelf daarin niet teveel meesleep. Ben bang dat ik dit heb overgenomen van m'n moeder, die heeft me overbezorgd en overbeschermend opgevoed waar ik nu nog steeds last van heb. Doe ook erg m'n best om deze angst niet weer op m'n kinderen te projecteren.
Ik heb hier gelukkig totaal geen last van! Mijn man is voor zijn werk 5 dagen per week van huis en zit ook veel op de weg. Moet er niet aan denken om zo angstig te zijn. Het lijkt me eerlijk gezegt niet echt gezond, wel heel erg lastig!
Hahaha dat heb ik ook wel es! Dan ligt ie zo stil, dan duw ik een beetje tegen hem aan om zeker te weten dat ie het nog doet
I know, is ook niet echt gezond. Gelukkig ben ik realistisch genoeg om dat te weten Ging dankzij de psych ook al een stuk beter, maar nu in de zwangerschap.... weer ff wat minder Verder gaat het loslaten eigenlijk boven verwachting. Maar in het verkeer? Pfff... maar goed, dat heeft met m'n moeder te maken en is weer een héél ander verhaal
vervelend voor je... hoop dat je ondanks dat rotgevoel toch nog een beetje van je dag kan gaan genieten.... en anders bel je gewoon eens een extra keer....