Ik hoorde namelijk vandaag van een vriendin dat ze vond dat ik kinderachtig tegen m'n kinderen praat, met een hoog stemmetje en een andere intonatie dan tegen volwassenen. Wel zeg ik normale woorden en hele zinnen maar blijkbaar wel op een andere toon... Het was mij nooit opgevallen (ik hoor mezelf niet zo vaak blijkbaar) maar een andere vriendin zei zojuist dat ze het eigenlijk ook vaak doet omdat haar kind daar beter naar luistert, zij praat wel vaak kinderachtig 'daar is het hondje, hou mama maar goed vast' terwijl ik zeg 'hey daar is een hond'... maar wat is eigenlijk normaal en 'beter'? Volgens die vriendin zouden mensen normaal tegen kinderen moeten praten zodat kinderen niet betutteld worden. Alvast bedankt voor jullie reacties!
Volgens mij is het goed om normaal tegen een kind te praten maar wel rekening te houden met het feit dat je tegen een kind praat. Dat betekent voor mij een normale toonhoogte maar misschien wel met andere woordkeuze. Ik gebruik ook sneller verkleinwoorden (hondje, poesje, eendje) maar probeer wel gewoon te praten. Natuurlijk klinkt dat wel wat anders dan als ik tegen mijn man praat. Zo gaat aanmoeding natuurlijk met wat 'sier' etc etc. Betuttelen is naar mijn idee nergens voor nodig ('hou mama maar goed vast' als er een hond aankomt.. lijkt me overbodig) maar kinderen zijn geen volwassenen!
Goh ik moet hier echt even over nadenken Ik praat volgens mij op een normale toon tegen de oudste, in normale (niet al te moeilijke) zinnen. Tegen de jongste gaat de intonatie wel omhoog, maar dat vind ik ook niet zo raar (aangezien baby's daar positief op reageren, dus ik ben gewoon geconditioneerd ). Ik denk dat je tegen peuters (en ouder) het beste op een normale manier tegen ze kunt praten. Het is tenslotte het moment waarop ze zelf de taal kundig worden.
ik praat gewoon normale woorden. Wel soms wat meer verkleinwoorden als tegen mn vriend. Maar geen woorden als toet toet (auto) bv. Ik zorg dat de zinnen compact maar duidelijk zijn. Dus geen ellenlange verhalen, maar wel een duidelijke boodschap waardoor ze begrijpt wat ik bedoel of wat er van haar verwacht wordt. Ook vanuit de ik boodschap. Dus niet: leg eens op tafel. Maar: ik wil graag dat je dat nu op tafel legt.
ik praat tegen alledrie mijn kinderen anders. om het simpele feit dat ze alledrie anders zijn. tegen de oudste praat ik als een volwassene want die is heel intiligent en veel wijzer dan haar kalenderleeftijd. tegen de middelste moet je kort en duidelijk zijn die heeft een handicap en volgt anders niet meer. tegen de jongste praat ik volgens mij vrijwel hetzelfde als jij.ik probeer me aan te passen op het nivo waar hij op dat moment ongeveer zit. veel woordjes voorzeggen veel korte zinnetjes maken.geen rare zinnen of woorden. gewoon de nederlandse woorden en zinnen dus. maar wel op een andere toon soms. hij praat nog niet echt maar begint nu flink te oefenen. ik vind dat geen betuttelen. ik probeer ook positieve dingen flink te benadrukken om zijn zelfvertrouwen omhoog te krikken. dan kom je automatisch al in dat toontje terrecht denk ik. ik zie het niet als stom of betuttelen. mijn oudste is ook goed terrecht gekomen met dezelfde behandeling.
ik praat op een normale toon tegen mijn kinderen... maar toen ze nog heel klein waren (paar maand oud) deed ik ook best leip als ik er zo over nadenk.... maar nu niet meer
Ik praat redelijk normaal en ik gebruik soms ook wel moeilijke woorden, want in de juiste context snappen ze ook wel wat je bedoelt. Natuurlijk ga ik geen verhalen ophangen of discussies voeren zoals met een volwassene, maar dat lijkt me logisch. Sowieso denk ik dat ze heel veel begrijpen. Verder praat ik weinig tot geen 'babytaal'. Het doet pijn en niet het doet auw. Ook geen 'doe eens lachen', maar gewoon 'lach eens'. Volgens mij wel zo makkelijk als je ze het gelijk goed aanleert. Hetzelfde geldt voor 'dankjewel en alsjeblieft' als je zelf het goede voorbeeld geeft, nemen ze dat makkelijk over. Mijn toonhoogte is soms wel wat anders, maar dat verandert gewoon met de leeftijd.
Ik praat normaal tegen onze dochter (2), op normale toon en duidelijke en relatief korte zinnen. Wel met wat meer verkleinwoorden zoals 'hondje, boekje' enz. maar niet op een hoge toon. Wel toen ze baby was maar dat is denk ik normaal. Ik moedig haar wel overdreven aan vaak, van 'goedzoooooo! of 'goeiemorrege poppetjeeeee' maar verder valt het best mee.
Ik praat normaal tegen Luca en ook duidelijk. Maar ook gewoon moeilijke woorden. Die gebruiken we tegen elkaar ook en hij begrijpt ze gewoon. Ik geloof zelfs, dat verkleinwoorden niet worden aangeraden voor kinderen, omdat ze dan de 'normale' benamingen niet kennen. Ik maak het soms misschien wel moeilijk voorhem, maar hij pikt het makkelijk op. Hij komt ook uitzichzelf met die 'moeilijkere' woorden aanzetten. Ik moet daar dan wel om lachen. Kleine slimmerd.
Ik praat ook op normale toon tegen ze. Ik probeer er wel op te letten dat ik begrijpelijke zinnen maak, eigenlijk gaat dat heel vanzelf, denk ik niet eens zo bewust over na. Wel betrap ik mezelf er nogal eens op dat ik 'mama gaat' zeg ipv 'ik ga', dat moet ik nog ff afleren bij ze Een vriendin van me praat echt met zo'n heel overdreven hoog stemmetje tegen ze (en tegen haar eigen zoontje), dat vind ik best irritant eigenlijk
Ik ben voor 'gewoon' praten tegen mijn kinderen. Inderdaad zeggen dat het pijn of zeer doet en niet "au", en daar rijd een auto, zwemt een eend we gaan eten en niet 'happen'. Ook zeggen we gewoon netjes dankjewel ipv dank, hoor je je kind al dank zeggen als hij/zij vier is? Mijn oudsten zijn vandaag 4 geworden en praten al jaren netjes en begrijpelijk. Martijn is nu zelfs in zijn taalontwikkeling al zover dat hij volgens de psz juf oudste-kleuter ipv oudste-peuter taal en beredenatie heeft. Maar dat zal dan ook wel weer aanleg zijn, want Lotte ontwikkeld zich normaal en daar praat ik toch echt hetzelfde tegen. Ik persoonlijk heb er dus een ongelooflijke hekel aan om makkelijke woordjes te verzinnen voor bepaalde dingen omdat je ze later weer wat anders moet aanleren..... Is alleen maar dubbel werk! En wie wil dat nou? Daar word je toch alleen maar moe van?
wij praten vanaf het begin heel normaal tegen onze dochter en ook veel. We lezen ook veel voor. Ik geloof wel dat dit bijdraagt aan een goede taalontwikkeling van kinderen.. Woorden worden pas moeilijk als ze nooit gebruikt worden, anders wennen ze gewoon aan woorden.. Want waarom is auto moeilijker als toet-toet.. De toon doe ik wel veel mee... Gewoon omdat ik daar bij mijn dochter veel mee bereik.. Hoger is leuk en lager is minder leuk.. Maar als je heel erg goed naar jezelf luistert merk je dat je dat ook doet in gesprekken met volwassenen.. Met kinderen benadruk je dat misschien iets meer
Ik praat heel bewust heel normaal tegen mijn zoon. Ik heb echt een vreselijke hekel aan dat rare gepraat tegen kinderen. Zo zeggen mensen soms ineens dingen als 'Doe maar happen' in plaats van 'Neem maar een hap' en alle andere vormen van 'doe maar.......' bij een werkwoord. Brrrrr! Daar krijg ik echt de kriebels van. Mijn moeder heeft er ook een handje van tegen hem te praten alsof hij 1 of andere debiel is. Ik wil dat hij gewoon de normale woorden voor dingen leert. Zo heb ik ook erg weinig met 'Heb je een grote BAH gedaan?' en zeg ik dus altijd 'Soow! Heb je gepoept?!'
Hier hetzelfde.. Toen onze dochter zelf korte zinnetjes ging maken, betrapte ik mezelf er op dat ik dat zelf ook ging doen. Daar ben ik op gaan letten. Nu begint ze met ik/jij/mijn/jouw enz, dus daar probeer ik nu ook op te letten. Dus 'zal ik dat even voor jou pakken' ipv 'zal mama dat even voor E. pakken'. Dat pikt ze nu goed op. Voor woorden als 'au' ipv pijn of 'waf' ipv hond ben ik allergisch... Onze dochter heeft dus altijd alles geleerd zoals iets ook werkelijk heet.
Ook al zoiets. Helaas betrap ik mezelf er wel eens op dat ik een 'doe maar..' zin zeg, maar ik probeer het zoveel mogelijk te voorkomen.
Volgens mij hebben wij zulke woorden niet, op 1 na dan! Prullenbak heet bij ons 'bahbak'. Die naam hadden ze er zelf aan gegeven, dat vonden we zo leuk dat we het nog steeds zeggen
dit vind ik zo mooi om te lezen, mijn smoeder zegt dat dus, nou de eerste keren netjes gezegd dat ik wil dat ze voluit dankjewel leert. Nu ze er maar mee door blijft gaan en ik hoor weer: dank!, dan schreeuw ik het echt uit: dank je wel!!!!! Dat kan ze nu dus ook makkelijk zeggen. In het begin was het dankelel, maar dat is met een jaar gewoon schattig.
Hier praat ik ook gewone taal alleen de verandering in toonhoogte heb ik wel soms, goeddddddddddd zooooooooo, wat mooooooooooooiiii, etc. Nu ik er over nadenk, op de peuterschool praten sommige juffen ook veel hoger tegen de kids dan bv. tegen mij.
Volgens mij zit betutteling niet zozeer in je toonhoogte, als wel in wat je inhoudelijk zegt en doet... Het is wel zinvol om normaal nederlands te praten tegen je kind, want anders leert het gewoon krom nederlanda praten. Dus gewone zinnen, niet 'doen' als hulpwerkwoord gebruiken, (doet mama jou nu wassen? bijvoorbeeld. Dan zeg ik dus gewoon: zal mama je nu even wassen?) Als ik tegen Thirza praat, praat ik wel wat hoger dan tegen anderen. Lijkt me niets mis mee op deze leeftijd.