Hoi dames ik zit best wel ergens mee , mijn vriend heeft een hele grote kinderwens..en ik ergens ook wel maar ik ben onwijs bang om moeder te worden. ik heb zelf niet zn geweldige jeugd gehad en ben bij mijn moeder weggehaalt toen ik 9 was. ik ben zo bang dat ik net als haar ga worden..en dit gevoel maakt ook dat ik er niet helemaal achter sta. zijn jullie wel eens bang of bang geweest om voor de eerste keer moeder te worden?
Ik ken het zelf niet hoor maar ik ken wel iemand die hetzelfde heeft, bleek dat zij het nog niet af had gesloten en is met iemand gaan praten. Nu ze eenmaal moeder is zijn die gevoelens zo sterk, ze is zo trots dat zoals haar moeder zou ze nooit worden. Ik denk dat je vriend je ook gewoon moet steunen, praat erover en denk dat het wel goed komt als het eenmaal zover is!
Ja inderdaad..hij steunt me wel hoor hij weet heel goed dat ik ermee zit maar hij is erg nuchter zo van: bewijs dan dat je niet zo bent. maarja het is gewoon een naar gevoel wat me opjut. zelf heb ik altijd al vanaf klein geroepen dat ik nooit kinderen wilde maar iedereen om me heen zegt juist dat ik super ben met kinderen omdat ik kinderen graag alles wil geven wat mijn moeder mij nooit kon geven dus misschien als ik mijn eigen kleintje heb , heb ik dat misschien ook
Heel herkenbaar in de zin van bang te zijn zoals je moeder te worden ik was niet perse bang om moeder te worden,dat leek me geweldig (en is het ook) Maar ik heb ook geen mooie jeugd gehad,ben niet bij mijn ouders weggehaald,maar heb echt heel veel nare dingen meegemaakt en ik was en ben altijd nog bang dat ik zoals mijn moeder word maar doordat ik het weet ,ben ik totaal niet zoals mijn moeder Ik heb wel eens een x heel erg lopen bekken op mijn kleine man en toen wist ik direct ik ben net mijn moeder (zo voelde ik me,en o wat voelde ik me rot ) Maar mede door mijn vriend en vriendinnen ,weet ik dat ik niet zo ben en dat (bijna ) iedere moeder wel eens een x uit de slof schiet Slaan zal ik nooit doen,ik weet hoe rot dat is en dat zal ik mijn kleine man dus nooit aan doen ! Meis ik weet zeker dat jij dus ook niet zo zal worden Je geeft het nu zelf al aan dat je dat niet wilt en geloof me dat zul jij (als je mama mag worden)dan ook zeker niet doen of zo worden je zult vast wel eens boos worden als de kleine je je bloed onder je nagels vandaan haalt ,maar dan zul je weer denken ik wil niet zoals mijn moeder zijn ,en dan zul je dus ook anders reageren ,(ik weet niet wat je moeder jou heeft aangedaan,maar ik beschrijf dus even hoe ik erin sta)en dan zul je echt niet zoals je moeder zijn Echt geloof me het komt goed !!
ja je zult altijd wel eens boos zijn op je kind of kinderen dat hoort erbij maar toch. mijn moeder was alcohol en heroine verslaafd, mijn oma ook ..en ik heb ook een periode gehad dat ik onwijs veel dronk..ik ben daar voor zelfd naar een kliniek gegaan..en toen besefte ik dat als ik zo door zou gaan ik precies als haar zou eindigen..gelukkig met steun van mijn vriendinnen en vriend ben ik er weer boven op gekomen... misschien moet ik het gewoon beleven om moeder te worden dat dan pas het gevoel weg gaat ...
ik snap helemaal wat je bedoelt. ik ben dan niet weg gehaald bij mijn moeder, maar heb het een en ander mee gemaakt en heb eigenlijk sinds mijn 15de (ben nu bijna 27) geen contact meer met mijn moeder. tussendoor af en toe maar ging altijd mis. uit eindelijk koos ze gewoon nooit voor mij als haar dochter en dat heeft me heel veel pijn gedaan en doet het soms nog. ik heb dan ook jaren geroepen ik wil geen kinderen door alles wat er gebeurt was maar werk wel al vanaf mijn 19de met kinderen en iedereen vind ook dat ik super ben met kinderen. ik denk dat angst er altijd wel is en dat je dan wel overwogen een keus maakt om er voor te gaan omdat je snapt wat er speelt (snap je wat ik bedoel?) je erkend je angst zeg maar... wij zijn nu een tijdje bezig en ik kan niet wachten tot ik mijn kleine wonder in mijn armen kan houden.. natuurlijk zal mijn moeder er niet bij zijn en dat zal ook pijn doen maar ik weet ook in mijn hart dat ik goed zal zorgen voor mijn kleine en er alles voor zal doen om hem/haar een goed leven te geven met alles er op en eraan... (ik heb gelukkig ook een super schoonfamilie die mij overal in steunen) dikke knuffel
Mijn moeder had echt niet de beste jeugd maar is toch echt de beste moeder die ik me kan wensen hoor! Ik denk juist doordat ze zelf heeft meegemaakt hoe het niet moet en wat voor een effect dat op een kind heeft dat ze het voor mij en m'n broers zo fantastisch deed (en doet). Ik kan alles bij haar kwijt en bel bijna dagelijks met haar over de kleintjes hier. En vergeet niet, je bént altijd nog een ander persoon en niet precies hetzelfde als je moeder, genetisch en door ervaringen niet.
Ik was ook heel bang.. bang om hetzelfde als mn vader te worden. Die is zwaar overspannen geraakt toen ik werd geboren, is ook nooit meer goed gekomen, heeft een jaar in een inrichting gewoond en daarna gelukkig weer thuis maar het was niet je van het... Hij was er wel maar ook weer niet, dus ik heb best een vaderfiguur gemist in mn jeugd. Maar nu ik moeder ben, ben ik over al mn angsten heen, dit ventje gaat een mooie toekomst tegemoed, dat wil ik niet verpesten. Ik was voorheen altijd bang 'wat nou als.. stel dat...' ik heb het over me heen laten komen, wel veel over gesproken met mn man en met mn ouders. Ze begrepen mn angsten en ben er samen met hun overheen gekomen. Zonder hun steun was het me niet gelukt alleen. Dus ik denk wel dat je 'hulp' moet vragen meis. Heel veel sterkte alvast!
iedergeval heel erg bedankt iedereen....als ik jullie verhalen zo hoor...zoals ik altijd zeg: het verleden kan dus toch een toekomst hebben !
Je geeft zelf al aan hoe sterk je bent, je bent uit jezelf naar een kliniek gegaan voor het drinken. Dat geeft aan hoeveel wilskracht je hebt. Je bent sterker dan je denkt hoor
Herken het wel een beetje, ik heb een verleden met negatieve seksuele ervaringen, verkrachting enz. Toen mijn zoon net was geboren wantrouwde ik iedereen met hem. Stel dat ik nu zwanger ben van een meisje dan zal dat wel erg heftig worden, heb al besloten daar dan hulp bij te zoeken.
Dat vloog mij vooral tijdens de zwangerschap ineens aan Maar dat hoor ik van bijna alle vrouwen, dan ga je ineens lopen deken: Kan ik dat allemaal wel?!? Wat betreft jouw persoonlijke vraag: Dat je daar over nadenkt alleen al, wil al zeggen dat je het anders zult gaan doen dan je moeder. Je denkt blijkbaar na over hoe je dingen doet en aanpakt, en dat is een hele belangrijke eigenschap om herhaling van het verleden te voorkomen. Dat wil niet zeggen dat je niet dezelfde neigingen zult hebben als je moeder had, maar je zult er -met deze insteek- wel eerder over nadenken dat je dingen moeilijk vindt, en op die momenten kun je dan dus gewoon hulp inschakelen. Dat kan allerleisoortige hulp zijn: van iemand die even een avondje op komt passen zodat je zelf even kunt ontspannen en bijtanken, tot aan professionele hulp, als bepaalde dingen van vroeger steeds terugkomen en dus blijkbaar nog verwerkt moeten worden. Maar zoals je er nu instaat, zou ik dus zeggen: Super, je denkt er over na, dus ga ervoor! Jij wordt een goeie moeder! En even nog een mooie ter overdenking--> een mooie spreuk: met elke geboorte van een kind, wordt er ook een moeder geboren!
Ik denk er wel veel over na de laatste weken, maar bang... nee dat niet gelukkig. Wel onzeker denk ik, maar wie zou dat niet zijn als ze voor de eerste keer moeder zou worden? Ik ben wel bang dat ik op mijn moeder ga lijken op bepaalde vlakken. Men zegt toch altijd dat je dat niet kan voorkomen? Daar ben ik echt heel bang voor, ook gevraagd aan m'n man dat als dat dreigt te gebeuren dat hij me een halt toe roept. Geen hele erge dingen hoor, gelukkig niet, maar voor mij wel zo erg dat ik het 100% anders wil doen.