Hallo dames, Ik heb hier al eerder een soort gelijk topic geplaatst. Het topic ging erover dat ik vond dat de vader van mijn zoontje hem te weinig zag. We hebben er toen een gesprek over gehad. Hij gaf me gelijk, en we hebben de afspraak gemaakt dat hij ons zoontje iedere week een keer zou halen. Dat ging een tijdje goed. Ging ja, want nu heeft hij hem al bijna drie week niet gezien. Ik word hier zo moe van! Ten eerste begrijp ik het gewoon niet. We hebben zo'n mooi en lief kindje. Hij is altijd vrolijk en super makkelijk. Ik zou bij wijze van spreken geen dag zonder hem kunnen, laat staan drie weken!! Als mijn zoontje bij zijn vader is gaat het ook altijd goed en hebben ze het leuk. En ookal was dit allemaal niet het geval, dan nog kan je toch geen 3 week zonder je kind? Aan de ene kant denk ik, laat maar. Ik ga hem niet meer pushen of vragen om hem op te halen. Want elke keer als ik zeg of vraag van goh ga je 'zoontje' nog ophalen deze week, dan krijg ik als antwoord: Ja..ik probeer het wel maar ik heb het heel druk:x. Ik heb het OOK druk als alleenstaande studerende moeder, maar mij lukt het toch ook elke dag om er voor hem te zijn!? Dan denk ik dus laat maar, Ik red het prima in mijn eentje, en ik ben niet degene die alle leuke momenten van ons zoontje mist en later spijt zal krijgen. Maar aan de andere kant wil ik gewoon zo graag dat mijn zoontje een band met zijn vader heeft. Dat hij weet dat er niet alleen een mama is maar ook een papa. Wat me vooral een raar gevoel geeft in deze situatie is dat de vader van mijn zoontje zijn andere kinderen wel dagelijks, of sowieso een paar keer per week ziet en voor hen dus wel tijd kan maken. Dat doet me pijn, en ik krijg dan het gevoel alsof ons zoontje minder is in zijn ogen o.i.d. Als ik hem daarmee confronteer zegt hij dat hij het gevoel heeft dat ons zoontje hem minder nodig heeft omdat hij vanaf het begin al alleen met mij is. Zijn andere kinderen hebben voordat hij en zijn ex uit elkaar gingen een hele tijd samen met hem als gezin geleefd. Ik vind dit zo'n onzin, en dan vraag ik me af...heeft hij het gevoel dat ons zoontje HEM minder nodig heeft, of heeft hij ons zoontje gewoon minder nodig? Pff..sorry voor mijn klaagzang, maar ik word hier ech doodziek van en ik ben zo teleurgesteld in hem! Ik weet echt even niet meer wat ik er mee aan moet.
jeetje, wat een nare situatie. Ik snap heel goed dat je niet blij bent met zijn gedrag. Ik ben het helemaal met je eens dat elkaar zien op een regelmatige basis heel belangrijk is voor een goede relatie. Maar de vader dwingen, lijkt me ook geen goed idee. Als je de vader nou eens, in overleg met jou, een agenda laat maken voor de hele maand? En daarin plannen welke dagen je zoontje naar zn vader gaat. Dan kan de vader daar rekening mee houden en geen smoesjes meer bedenken. Jammer hoor, heel veel succes ermee...
Ik zou er niet meer teveel aandacht aan geven, want zo te lezen is het alleen maar verspilde moeite, hoe pijnlijk ook. Als hij echt zijn zoon wil zien, dan neemt ie zelf het initiatief wel.
Dat zou heel mooi zijn als zoiets zou kunnen. Maar ten eerste heeft hij volgens mij niet eens een agenda, en ten tweede leeft hij van dag tot dag. Dus als we de afspraak maken dat hij hem zaterdag komt halen is het altijd onder voorbehoud, en dan hoor ik vrijdag avond of zaterdag ochtend pas of het doorgaat of niet. Ook heel vervelend voor mij want zo kan ik nooit eens iets voor mezelf plannen.
Nou ja! Dan zou het bij mij meteen klaar zijn. Het is graag of niet! Bovendien, ik weet niet hoe oud je zoontje is, maar voor hem lijkt me dit helemaal belachelijk. "Zoon, papa komt je zaterdag halen. O nee, hij heeft toch geen tijd voor je ".
Hij is gelukkig nog maar 14 maanden dus heeft er nog geen besef van gelukkig. Maar dit moment gaat natuurlijk wel komen en ik ben inderdaad ook bang voor dat soort situaties, en wil dat dus ook voorkomen. Wat ik wel merk is dat hij het super fijn vind om zijn papa te zien, en ik snap niet dat dat voor zijn vader geen extra motivatie is om hem vaker te zien.
Mmmm moeilijk..... Natuurlijk wil je graag dat je zoontje een bandheeft/krijgt met zijn vader, maar ik denk dat hem "dwingen" ook niet echt veel nut heeft en dat dat misschien alleen maar averechts zou kunnen werken. Probeer het nog een keer aan te geven, misschien kunnen jullie een vaste (mid)dag afspreken? Anders zou ik zeggen je hebt je best gedaan....
Ik zou de vader niet meer helpen herinneren dat hij een kind heeft, Zijn verantwoordlijkheid dat hijzijn zoon ziet, is niet jou verantwoordelijkheid.
Het maken van afspraken is ook geen garantie hoor. Ik en mijn ex hebben een ouderschapsplan opgezet waarin vast gelegd is dat hij onze dochter om de week een weekend op komt halen. De laatste tijd is dit immers niet het geval. In het weekend van 4 december had ie "wel andere dingen aan z'n hoofd" Het was namelijk uit met zijn vriendin. Het weekend van 15 januari stuurt ie 3 minuten voor half 11 (hij komt haar normaal om half 11 halen) of het goed is als hij haar zondag op komt halen want hij was "ziek" Heb toen gezegd, of binnen nu en een half uur of het gaat over dit weekend" we zaten al helemaal klaar en op hem te wachten. Hij zei gewoonweg "dan niet" Afgelopen weekend was ie er niet om half 11 en ben vanaf kwart voor 11 gaan bellen. Uiteindelijk kreeg ik hem om kwart voor 3 te pakken en het antwoord op de vraag: waar was je vanmorgen was "op bed, had me verslapen, zal het wel nodig gehad hebben. Hij had verwacht dat ie haar nog op mocht komen halen maar ik moest een duidelijke grens stellen. Afijn, hier gaat het eigenlijk niet om maar wil alleen maar aangeven dat het vastleggen van afspraken ook geen garantie is. Wat ik nu doe, ik vertel niet meer aan mijn dochter dat ze dat weekend naar papa gaat. Ze is dan ook nog maar 14 maanden maar ze merkt toch wel dat er iets niet klopt hoor. Wens je heel veel sterkte en onthoud dat je hem niet kan dwingen.
wat een waardeloos sujet! sorry hoor! En natuurlijk doet het jou als moeder zeer! verdorie! verder heb ik niet wezenlijk iets bij te dragen wat al niet gezegd is..
Nare situatie, maar jij heb je kind tenminste nog. Hier is het precies andersom.. De vader van mijn dochter houd haar bij mij weg. Heb haar nu ook al 3 weken niet gezien. Zie haar hooguit 2x in de maand.
@Ts Wat een klote situatie zo zeg, en net wat je zegt, je kleine heeft het nu nog niet zo door maar over een jaar wel.. Ik zou de vader helemaal niet meer bellen, en als hij belt gewoon zeggen dat het niet uitkomt. Misschien dat hij er meer voor doet als hij merkt dat jij een beetje tegengas geeft. Veel sterkte ermee!
Ja als ik dat zelf eens wist. Zou alles een stuk makkelijker maken denk. Zijn sinds juli 2009 gescheiden, en sindsdien houd hij haar bij mij weg. Ik zou niet goed genoeg zijn ofzo.. het zal wel.. gevecht op gevecht. Maar ik blijf er in geloven dat ik haar nog wel terug krijg!
Wat een nare situatie gravid! Kan me voorstellen dat je het er moeilijk mee hebt. Maar hij kan dit toch niet zomaar doen? Heb je al stappen ondernomen. Wat ik nog wel even wilde zeggen. Je zei: wees blij dat je je kind tenminste hebt. Daar ben ik ook heel blij om. Godzijdank, ik moet er niet aan denken dat dat niet het geval was. Maar dat betekent niet dat ik alles maar moet accepteren en moet laten zoals het is puur omdat ik mijn zoon heb. Ik wil graag dat hij krijgt wat hij verdiend voor zo ver dat kan in deze situatie. Ik heb ook besloten dat ik hem er niet meer naar vraag of laat merken dat ik et erg vind dat hij zijn zoon niet komt ophalen. En ik kijk even aan hoe dat gaat. Verbeterd het niet dan weet ik nog niet wat ik dan ga doen. Maar ik wil niet dat mijn zoontje over een tijdje denkt: goh papa komt nooit langs voor mij, misschien vind hij mij wel niet lief o.i.d. Dat zou werkelijk mijn hart breken. Dan is het misschien beter om helemaal geen contact te hebben. Maar ik hoop uit het diepst van mijn hart dat het niet zo ver komt.
Ben ook super blij voor je dat je je kind nog heb! Ik zie mijn dochter bijna niet meer sinds dat ze anderhalf is, en ze is nu 3. Mis zo ontzettend veel van haar ontwikkelingen. En inderdaad, je hoeft dit allemaal niet te accepteren, logisch dat je wil dat je kind krijgt wat hij verdiend. Ik accepteer ook niet dat hij mn dochter bij me weg hou, en heb de rechtzaal al meerdere keren van binnen gezien, helaas nog zonder resultaten. Hij heeft inderdaad geen poot om op te staan, en ik heb even goed recht als hij, maar helaas is hij nogal erg moeilijk. Khou me nu even gedeisd, zodat hij mn eigen woorden niet tegen me kan gebruiken, maar ga binnenkort opnieuw stappen ondernemen. laat het hier niet bij zitten. ook ik heb recht op mijn eigen dochter.
wat verdrietig voor jullie... je kunt beter ophouden met pushen al bedoel je het goed maar die man ziet blijkbaar niet in wat een prachtig kindje jullie hebben en dat hij ook een vader nodig heeft al wonen en zijn jullie niet meer samen... er komt ooit een dag later dat hij het kan gaan uitleggen aan jullie zoon... en geloof me dan hebben ze spijt als haren op hun hoofd! heb zelf ook zo'n "vader" alleen was hij er echt nooit en heeft ons laten barsten... (bedoel dan mijn eigen vader hoor, niet de papa van mijn dochters) jij hebt je best toch gedaan!! natuurlijk neemt dat het verdriet en de teleurstelling niet weg bij jullie maar als hij niet kan of wil of het te druk heeft met andere dingen kan jij er weinig aan doen... heeft hij gezag samen met jou dan?
Nee, hij heeft geen gezag. En na alle drama tijdens de zwangerschap mag hij blij zijn dat hij zijn zoon überhaupt mag zien. Als ik puur aan mezelf zou denken had ik hem allang verboden om contact met ons zoontje te hebben. Maar ik wil ze allebij d kans geven om een band met elkaar op te bouwen, puur in mijn zoontjes belang. Ik weet alleen dus niet of mijn zoontje hier nu wel echt zoveel belang bij heeft.