Ik heb in eenzelfde situatie gezeten. Mijn relatie met de vader van mijn dochter was slecht sinds ik zwanger was. Veel gepraat, veel loze woorden van zijn kant.. Ik wist dat ik niet thuis hoorde in die relatie. Het had geen toekomst, maar ik wist voor mijn gevoel niet hoe ik de stap moest nemen om weg te gaan. Tot ik een oude bekende tegen kwam op internet. Hoe meer contact ik met hem kreeg, hoe erger ik de drang kreeg om daadwerkelijk de stap te nemen weg te gaan bij mijn ex. Omdat ik voor mezelf al wel wist dat er geen toekomst was voor mij en mijn ex, maar de stap niet durfde te nemen heb ik toen het besluit gemaakt. Ik ben weggegaan met mijn dochter. Wel heb ik de 'oude bekende' waar ik inmiddels gevoelens voor gekregen had, op afstand gehouden tot het daadwerkelijk allemaal afgerond was. Tot mijn ex mijn ex was en ik gesetteld was bij mijn moeder. Daarna is de oude bekende op bezoek gekomen en sindsdien is hij mijn vriend. Hoewel ik hoopte op een relatie met hem, is hij niet de reden geweest van de breuk tussen mij en mijn ex. Wel was het gevoel wat hij mij gaf de reden om toch de stap te nemen. Mijn ex was gewoon echt slecht voor mij (en had geen aandacht voor zijn dochter) en ik merkte gewoon dat ik dus wel beter kon krijgen. Dit geloofde ik daarvoor niet echt door de geestelijke mishandeling van mijn ex.
Weet hoe je je voelt....kom hier een andere keer op terug zit nu via mijn telefoon en kan het dan niet goed uitleggen. Lastig typen.
als je recentelijk een kindje hebt gekregen en nog niet helemaal vrij bent van het aangepaste hormoonhuishouden, denk ik niet dat je echt een objectief oordeel over je relatie kunt hebben. Het is een tijd waarin je erg op elkaar aangewezen ben, je kiest toch niet voor niets samen voor een kindje? Dan moet het toch goed gezeten hebben toen je zwanger raakte? Ik herken je gevoel wel een beetje en bovenstaande vragen heb ik mezelf ook gesteld toen ik onredelijke gedachten had over mijn relatie. Achteraf gezien kwam ik tot de conclusie dat IK veranderd ben en mijn (inmiddels man) gewoon nog dezelfde was en daarnaast ook een lieve en zorgzame vader voor zijn zoon. Het duurde wel tot een jaar na mijn bevalling van mijn zoon, tot ik besefte dat ik zo in mijn handjes mag wrijven met mijn man. Ook ik heb weleens mannen/jongens om me heen gehad waarvan ik merkte dat de aandacht die ze mij gaven, niet zo heel onschuldig was. Maar achteraf gezien hebben ze altijd wel wat waarvan in denk, nee, daar had ik het nog geen jaar mee uitgehouden. Één ervan heeft nu bijvoorbeeld ook een dochtertje met zijn vriendin en hij doet gewoon helemaal niks. Staat nooit eens 's nachts op om de kleine te doen en laat zijn vriendin overal alleen voor staan. Het cliché is al vaker voorbij gekomen, maar het is dus echt zo. Het gras LIJKT altijd groener aan de andere kant. Als je er eenmaal aan begint, dan kun je niet meer terug. Mijn advies zou zijn, neem afstand van die andere jongen en geef je eigen relatie een eerlijke kans. Je kindje is ook nog zo klein. Als er echt niets meer is om voor bij elkaar te blijven, dan merk je dat vanzelf. Daar heb je geen andere man voor nodig.
Hier ben ik het niet mee eens. Je weet namelijk niet hoe lang het al speelt. En iets kan al slechter gaan voor je aan een kindje begint.. Was bij mij ook zo. Maar dan was er een 'reden' voor.. Stress om een bepaalde reden werdt door mijn ex als een excuus gebruikt. Hij had tijdelijk geen werk. Dus dat hij zich als een eikel gedroeg lag eraan dat hij ziek werdt van de stress en zou veranderen als hij een baan had. Op zich niet gek dat iemand dan veel stress heeft dus dat geloofde ik. Helaas is hij nooit veranderd en werdt het alleen maar erger na die tijd. Er zijn dus meer dingen die meespelen dan alleen jouw 1e 2 punten. In die situatie zijn die punten dan ook niet echt van toepassing vind ik.
en ik denk toch omdat jullie samen besloten hebben voor het ouderschap dat je eerst alles geprobeerd moet hebben om de relatie beter te krijgen, dus praten praten praten en misschien wel relatietherapie,maar het lijkt me vreselijk dat je later aan je kindmoet vertellen dat jullie zo uit elkaar zijn gegaan en mama gelijk een nieuwe vriend had
Dan verschillen we van mening. Ik vind ze wel van toepassing in de situatie van TS. Als iemand hier nou neer zou zetten dat het ineens heel belabberd gaat en dat haar man in een eikel is veranderd na de bevalling, dan zou ik een andere reactie hebben geplaatst. Ik zet hier neer wat mijn idee erbij is en hoe ik er zelf mee om ben gegaan in een tijd dat ik dacht dat het niet zo goed ging tussen mij en mijn man. Hoe anderen hiermee omgaan is weer hun ding. Ik adviseer TS vanuit mijn eigen ervaring en standpunt.
Ok, op mij kwam het verhaal van TS over als problemen die er al een hele tijd zijn en geprobeerd hebben op te lossen, maar dat hij weigert te veranderen. Kan zijn dat het op mij anders is overgekomen. Als het echt in de afgelopen 10 maanden slechter is gegaan zijn idd jouw punten hier zowiezo van toepassing. Wellicht dat TS zichzelf dat dan ook moet afvragen, voor ze daadwerkelijk een keuze maakt.
Ik ben het helemaal met je eens. Eerst keihard vechten en je best doen er alles aan te doen het weer op de rit te krijgen. En als je het een EERLIJKE kans wilt geven, zul je m.i. ook je man moeten vertellen over die jongen (alles) en breken met die jongen. Je relatie een kans geven terwijl je ondertussen gewoon contact houd met iemand waar je verliefd op bent; je kunt die kans om je huwelijk om je huwelijk te redden m.i. dan net zo goed meteen in de prullenbak kieperen...