(Bijna) niemand wil zijn kindje bewust pijn doen lijkt me, maar dat huilen huilen huilen gaat door merg en been.. en ik heb niet eens een huilbaby. Als ik 's nachts 3 uur lang een schreeuwend kind probeerde te kalmeren maakte ik echt mijn vriend wakker (die sliep overal doorheen zucht) met de woorden: jij moet er heen, anders spoel ik hem door de wc.. Het deed me zoveel pijn dat ik hem niet kon troosten.. het doet mij ook goed om van andere jonge ouders te horen dat dit gevoel van machteloosheid herkenbaar is. Kan me indenken dat machteloosheid leidt tot bizarre daden.. daarom ben ik het eens met de dames die aangeven dat er niet alleen een filmpje moet komen maar ook hulp, 24 u per dag, voor de mensen die het écht niet meer trekken. Om uit te huilen, een luisterd oor te bieden of voor tips.
Volgens mij heeft iedere baby/kindje wel eens zo'n fase dat ze gewoon ontroostbaar zijn en ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand nog nooit gedacht heeft: WAT IS ER NOU!!!!!HOU NOU EENS OP TE JANKEN! Ik heb het wel eens geroepen, pure machteloosheid! Je wilt je kindje zo graag troosten, maar als het niet lukt dan is dat behoorlijk frustrerend. Let wel, ik keur het door elkaar schudden van je kindje absoluut niet goed, maar ik kan het me WEL voorstellen dat als je een huilbaby hebt, dat je op een gegeven moment zo moedeloos bent..... Ik ga er altijd maar van uit dat iedereen het beste voor heeft met zijn/haar kindje en dat je van uit je moeder gevoel je kindje nooit pijn wilt doen.
Het is ook indd zo, dat je soms radeloos wordt van een huilbaby. Maar je moet echt hulp zoeken. Je kindje kan er ook helemaal niets aan doen, en zal idd niet voor niets huilen..
Tis ook de vermoeidheid en alles waardoor je er op een gegeven moment niet meer tegen kan. Ik was zelf ook een huilbaby, ik huilde de eerste 3 maanden 18 uur per dag. Mijn vader was toen op cursus en alleen in het weekend thuis (militair) en mijn moeder werd dus ook redelijk gestoord. Na 2 maanden werd ze 'snachts wakker en was ik stil, ze zei, ik ben nog nooit zo bang geweest. Toen sliep ik dus gewoon Na 2,5 maand is de naar de huisarts gegaan (voor de 10e keer) en zei toen, doe er iets aan, anders mag je haar hebben. Toen pas hebben ze er is naar gekeken en bleek dat ik een scheve wervel had. Ik heb echt respect voor mijn moeder, mijn dochter had ook een werveltje scheef die na 2 weken goed is gezet door de OP, die eerste 2 weken waren echt niet leuk, het gaat dan echt door merg en been, kun je nagaan als dat maaaaanden zo doorgaat.
Ik heb zelf geen ervaring met een huilbaby, maar ook ik heb wel eens sissend boven het ledikantje gestaan met "wat is er nou". Helemaal als je voor de 10de x je bed uit stapt. Tja..ben nou eenmaal niet echt te genieten zo midden in de nacht voor de 10de keer
Ik kan me wel voor kan stellen dat je als ouder tot wanhoop gedreven wordt met een huilend kind, uit eigen ervaring. Mijn oudste had dat ook, die bleek reflux te hebben, maar dat duurde wel even voor we daar achter waren (of beter gezegd, de klachten serieus werden genomen). Ik had een zware bevalling gehad, veel bloed verloren, was zo oververmoeid en slap en dan dat constante gejank. Natuurlijk vind je het zielig en troost je zoveel mogelijk, maar ik heb haar ook een keer in de kinderwagen in de gang gezet met de deuren dicht en nog iets geroepen van 'hou nou eens je kop dicht! Dat wegzetten was echt even uit bescherming, want ik kon er niet meer tegen. Toevallig heb ik nog eens een tijdje ingevallen op de afdeling van die arts uit het stukje en weet dus dondersgoed wat de gevolgen kunnen zijn en dat blijft wel hangen. Ik denk daarom dat een filmpje goed kan helpen, maar inderdaad, laat dan ook gelijk zien hoe je wel kunt handelen en een telefoonnummer of website erbij waar ouders terecht kunnen voor hulp. En/of geef een folder mee over zoiets aan kersverse moeders over de gevolgen en waar je terecht kunt voor hulp, want het is een onderwerp wat veel moeders niet met hun omgeving zullen durven/kunnen bespreken.
Net weer 2 uur met een krijsende houten plank rondgelopen....blijft moeilijk!! Met 7 mnden (en 8200 gram) kan ik haar bijna niet meer vasthouden en nu slaat ze ook Doe mij idd maar zo'n telefoonnummer of buddy !!
Maar het is niet alleen in de baby-periode....ik heb op het moment een dwarse peuter! En ik blij dat ik even kan zeggen: Mooi, die ligt op bed Dan merk ik dat het gepiep en gedram ook wel zat ben hoor...dan ligt ze zo dom te schoppen met pamper verwisselen en dan zit je daar met een dikke buik...dan kan ik nog wel eens te bot uit de hoek komen, maar dan ben ik dat domme getrap zoooo zat, kan er wel om janken. En dat gedram: Ik wil de speen, ik wil de speen, ik wil de speen maaaamaaaaaa....grrr en dan ben je net bezig de pyjama aan te trekken. Ook dan denk ik: hou nou je K*P eenssss! Maar goed.....boink: schuldgevoel....
Ik keur het uiteraard ook af, maar kan het me wel voorstellen.. Ook hier was onze eerste een huilbaby.. ook werd dit afgedaan als pittig.. kreeg eigen van HA en CB geen enkele hulp.. ik werd er letterlijk knettergek van.. de eerste 14 weken heeft ie 18 uur per dag gekrijsd.. ik heb meerdere keren hem in de maxi cosi gelegd, in de bus gestapt naar mijn ouders, hem daar neergezet met " veel plezier ermee" en me weer omgedraaid om weer naar huis te gaan.. als ik dat niet had gedaan had ik waarschijnlijk van 4-hoog naar beneden gegooid.. (zo voelde het althans.. denk niet dat ik het werkelijk had gedaan, maar wilde het risico ook niet lopen). Ook legde ik m wel s in bed en ging ikzelf eenrondje om de flat lopen.. Als ik dan s een middag zonder hem naar de stad ging..(ver weg van huis) hoorde ik m nog huilen.. het zat in mijn systeem.. vreselijk.. na 14 weken stopte het...zo ineens...ik wist niet wat me overkwam.. maar ik heb nog maanden bij elk huiltje kotsend boven de pot gehangen.. ik kon het gewoon niet verdragen.. Ik gaf ook bij elk kikje toe.. hij kreeg elk koekje dat ie wilde en mocht alles, zolang hij maar niet zou huilen.. Pas toen hij 1 jaar werd had ik de boel weer op een rijtje en zag ik in dat ik nu echt moest gaan opvoeden als ik geen strontverwend kind wilde.. Dat is gelukt en gelukkig zonder al teveel moeite.. GOD ZIJ DANK!!!! was LISA de rust zelve.. ik was er nu wel op voorbereid en had de hulptroepen deze keer klaar en had me ingelezen wat huilbaby's en evt oorzaken betreft.. ik kon het aan.. Maar gelukkig is het niet nodig geweest.. Marijn heeft zijn eerste levensjaar geslapen..whahaha.. en ook Anna is een zonnetje.. Maar nog steeds als (in deze tijd) Anna dan een keer onverklaarbaar huilt en t duurt iets langer dan gebruikelijk (en ze huilt niet vaak) dan voel ik mijn nekharen alweer overeind staan.. Het heeft zo'n enorme inpact gehad.. dat ik het weer heb aangedurft snap ik soms nog steeds niet.. Gelukkig maakt een lachje van je kind heel veel tranen goed... GOEDE VOORLICHTING.. is echt van essentieel belang.. Als ik toendertijd had gehoord van een osteopaat.. pfff.. wat had me dat waarschijnlijk een boel bespaard zeg.. Ik vermoed nog steeds het kiss-syndroom na een hel van een bevalling, maar zal t nooit weten.. ik had er toen nog nooit van gehoord, maar bij het inlezen tijdens de zw.schap van Lisa viel alles op z'n plek..
nog ff opmerking... Denken is heel wat anders dan het ook daadwerkelijk doen... Voor de gedachten heb ik begrip... Voor het doen toon ik geen enkele begrip!! Ook al is het machteloosheid... . wat voor een kronkel in je kop heb je dan wel niet. Mijn dochter was ook een "huilbaby"(ik hou dus echt niet van deze term) waarvan de oorzaak pas maanden later aan het licht kwam. Dus ik heb ook meerdere malen rare gedachten door mijn hoofd laten flitsen, waar zeker weten een hoge straf voor staat als ik het ook daadwerkelijk gedaan had, omdat ik knetterbek werd van het gehuil, het gespuug, de slapeloze nachten, mijn eigen herstel wat niet lekker ging etc... Maar nooit, maar dan ook nooit heb ik mijn frustratie c.q. onmacht op mijn kind botgevierd. NOOIT!!!! zoooo dat moest ik even kwijt....
onze jongste was ook een huil baby en ik heb er nog nooit aan gedacht om hem door mekaar te schudden..het zou echt nooit in me opkomen. Ik vind wel dat ziekenhuizen of andere instanties wel beter gehoor moeten geven als ouders aangeven dat het voor hun niet te doen is en dat ze hulp krijgen geboden. Als het bij ons een keer te veel werd met het gehuil dan legde ik hem in zn bedje voor 10 minuten zodat we even wat rust konden krijgen maar schudden no way. Of gewoon even iemand bellen met de vraag of ie een uurtje kan oppassen
Daar heb je inderdaad een punt.. denken is anders dan doen...Tis heel belangrijk om je eigen grens te kennen.. zo bracht ik m weg als ik er echt echt echt niet meer tegen kon.. juist om te voorkomen dat ik m wel iets zou aandoen.. denk niet dat ik dat echt had gedaan, maar het risico wilde ik gewoon niet lopen...
huh?? baby door elkaar schudden?? Als je t niet meer aankan, kan je beter toch even weggaan. DAt je een oppas regelt ofzoiets. Vreemd dat het zo vaak gebeurt. Ik weet ook wel dat ik helemaal gek werd van het gehuil,maar dan liet ik mijn kind even achter bij iemand om tot mezelf te komen, want anders kan je wel flippen idd en rare dingen doen.
Ik vind het vreselijk dat het gebeurd maar ik kan het wel voorstellen. Kyan huilde de eerste 4,5maand echt heel veel. Werd GEK ervan. Daarna was ik behoorlijk depressief en van mijn part hoefde 'dat kind' helemaal niet meer. Alleen maar huilen,huilen,huilen. Heb hem nooit geschud! Maar wel eens iets harder dan nodig in zijn bed gedaan en heb meerdere malen geschreeuwd '' WAT MOET JE NOU en HOU JE KOP. Ja als ik het zo terug lees heel erg maar je wordt zo radeloos. En de gedachten waren niet mis hoor die ik weleens eens had (vooral met in bad doen ) Meestal als ik het niet meer aan kon legde ik hem in bed, veilig en wel, en ging zelf ff roken, of douchen of weet ik het. Puur uit bescherming. En ook mijn moeder heeft de term 'neem hem mee want ik doe hem wat' geregeld gehoord toendertijd. Daarna is het een tijd best oke gegaan. Maar zoals eerder gezegd vind ik deze leeftijd ook weer heeeel pittig hoor, het enorme uittesten en drammen,het slaan het altijd tegenwerken. En ja da spring ik ook wel eens uit mijn vel en ook met de bijbehorende verwensingen (in mijn hoofd) Maar dat huilen was wel nog heftiger hoor.
Ik wil het absoluut niet goed praten. Maar ik kan me best voorstellen dat je in een situatie komt dat dit gebeurt. Als je een kindje hebt dat veel huilt, zelf aan het einde van je latijn bent, geen hulp krijgt.... Als je zelf doodmoe bent en het gaaaaaaat maar door.... Zeker als je dan niet weet wat het risico is, kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die een keer de controle verliezen. Als je wel weet wat de risico's zijn, is het natuurlijk makkelijk om te zeggen "Leg je kind veilig neer en loop evenweg." Maar ja: hoe vaak kun je dat doen? Zolang je binnen in je huis blijft, hoor je je kindje toch nog, dus in hoeverre helpt dat? Maar je kunt ook niet elke keer naar weg gaan en je kind alleen achter laten. Ik vind het heel erg dat dit gebeurt en keur het zeker niet goed. Maar ik zal mensen er ook niet zomaar om veroordelen, terwijl je niet het hele verhaal kent.
Precies, las hier al eerder ´dan laat je toch even iemand anders oppassen´.. ja die iemand anders had ik dus niet. Tot 5 maanden was ik dag en nacht met haar bezig, mijn man was amper thuis. Heb haar nooit wat aangedaan maar heel vaak gedacht ´waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen´. Ben kilo´s afgevallen destijds en mijn relatie was echt gedaald naar een nulpunt. Het Cb kon me niet helpen, de huisarts niet.. tja wat dan?
Sorry ik kan niet begrijpen dat sommigen zich wel kunnen voorstellen dat dit kan. Wanneer je geen oppas kunt regelen dan je kind desnoods een half uur in bed en doe je oordopjes in en even wat anders doen. Of vragen, nee eisen, dat je man een paar dagen vrij neemt. Maar een kindje van paar weken door eljkaar schudden, nee daar kan ik geen begrip voor brengen.
Ik heb er ook totaal geen begrip voor. Je eigen kind wat aan doen, dat gaat er bij mij niet in. Hoe erg het gehuil ook is.