Kyra heeft de eerste 3 maanden ook erg veel gehuild. Man was uiteraard gewoon aan het werk en ik zat thuis. Overdag vond ik het nog wel gaan, maar dat elke keer wakker worden in de nacht, dat breekt je gewoon op. Ik heb wat huilend op de bank gezeten met een kind dat ook niet wilde stoppen met huilen. En dan was het hier niet eens 3 maanden lang dat ze 's nachts wakker werd. Maar op een gegeven moment ben je gewoon op. En ja, ik heb haar wel eens laten liggen. Alle deuren dicht, kussen en dekens over mijn hoofd en dan maar blijven hopen dat het stil werd. Ik heb ook wel eens gezegd "hou nou eens je smoel met dat gejank!!!" Puur frustratie. Maar je kind door elkaar schudden........nee, dat is niet eens in me op gekomen. Achteraf als ik dit aan mensen vertel, dat ik er wel eens helemaal doorheen zat en dat ik gewoon eens een echte volle nacht wilde slapen, dan zeiden ze allemaal........had dat dan gezegd, dan hadden wij haar wel een nachtje/dagje willen hebben! Tja, maar op dat moment wil je anderen er niet meer lastig vallen. Bij een eventuele volgende en ik zit er weer doorheen, dan ga ik idd vragen of vrienden/familie eens een nachtje/dagje willen oppassen!
In jouw geval zou ik naar je familie gaan, hoe ver ze ook mogen wonen. Ik bedoel van, alles beter toch dan die agressieve gedachten en risico dat je helemaal doordraait en je kind wat aandoet.
Ik kan me wel voorstellen dat wanneer je er zo erg doorheen zit (denoods een pnd) je soms dingen gaat doen die totaal niet door de beugel kunnen. Ik zou het van mezelf ook niet voorstellen dat ik dat zou doen. En eisen dat je man vrijneemt, mijn man heeft een fulltime baan en een eigen zaak, die kon geen vrij nemen, er was geen uitweg, geen vrienden, geen familie.. ik kende hier niemand. Ik kon niet eens boodschappen gaan doen want daar krijste ze ook alles bij elkaar. Zelf ben ik inderdaad weleens even buiten gaan zitten om af te koelen, zo helder was ik dan nog wel. Maar vrouwen met bijv een pnd en een huilbaby erbij.. tja, dat kan erg fout gaan. Denk dat je eerst zelf in zo´n situatie moet zitten voordat je weet wat het is. En bij sommige zal het idd weleens knappen, heel triest.
Mijn vader lag destijds in het ziekenhuis en mijn zus zat in een depressie, was dus ook geen optie. Edit, en vind ook dat het cb op deze punten zwaar te kort is geschoten. Ik ben daar zowat wekelijks geweest, half in tranen.. maar meer dan rust, regelmaat, ritme konden ze me niet adviseren.. geen hulp ofzo. Dus daar mag ook zeker wat in verbeterd worden.
Ja, okay, maar het wordt heel vaak door de vader of partner gedaan. Dan is er geen pnd in het spel. Dus nee, nog steeds geen begrip voor.
Ik was vroeger zelf een huilbaby en kan me voorstellen dat dat heel vermoeiend en slopend is. Ik snap dan ook niet dat ik hier verhalen lees van mensen van wie de huisarts en het CB geen hulp wilde of konden geven. Dat kan toch niet?! Als je als moeder zijnde er zo doorheen zit dat je in tranen bij het CB zit en dan de 3 R's roepen dat vind ik echt slecht hoor! Ik hoop dat ze hier nog meer mee gaan doen dat moeders met een huilbaby maar ook moeders met PND beter geholpen gaan worden.
Precies! tussen begijpen en er begrip voor hebben zit een wereld van verschil. Ik kon me beheersen hem heen en weer te rammelen maar ik voelde van alles op die wanhoop momenten maar geen liefdevolle dingen hoor. Het sloopt je, het beekt je. Ik weet nog dat hij op een gegeven moment 2 maanden was, en het huilen was toen natuurlijk al 2 maanden bezig, en wij met elkaar aan het praten waren en we elkaar niet eens konden verstaan door het huilen (ondanks het troosten) ik tegen mijn vriend brulde 'kan dat kind nou nooit eens zijn harses houden'. Tja heel erg maar op zo'n punt kom je na een tijdje. Voor iemand die niet het niet meegemaakt heeft is het niet te bevatten wat een impact het heeft.
Heb je zelf een huilbaby gehad? Want de meeste mensen die dit roepen, hebben er zelf niet mee te maken gehad.... Wij hadden dus wel te maken met hele dagen door huilen van Thirza en ik vind het wel herkenbaar dat idd de vader het eerste zijn geduld verliest. Ik nam het dan altijd over van mijn man. Voor mezelf was het wel dat hoe erg het ook was, ik nooit mijn geduld verloor met Thirza. Ik heb wel meerdere malen heel hard meegejankt, omdat ik het gewoon niet meer wist. Maar dat mensen zich dus volkomen machteloos gaan voelen, dat is heel herkenbaar. Goed dat er actie op komt.
Begrijpen en ergens begrip voor hebben is precies hetzelfde. Je kunt iets begrijpen, (ik kan ook begrijpen, vanuit onze eigen ervaringen, dat je je volkomen machteloos gaat voelen), en je kunt iets goedkeuren of afkeuren. Ik begrijp ouders die hun kind schudden wel, (ik begrijp waar het vandaan komt), ik keur het niet goed.
Ik schijn er zelf ook 1 geweest te zijn.. mijn vader heeft me aan 1 been het wiegje uit getild en me door elkaar geschud om me stil te laten zijn. Hielp niet uiteraard.. Enige wat ik er aan overhield was een panische angst op mn kop te hangen.
Ik zal nou wel een hoop krietiek over me heen krijgen maar ik heb een huil baby gehad (de middelste) en soms weet je het gewoon echt niet meer hoor!!! Ik keur het niet goed dat het gebeurd maar vind het ook niet raar. Ik heb met de middelste gehad dat ik haar in bad deed en ze hield maar niet op met huilen (dag en nacht janken) dat ik dacht wat nou als ik haar onder water hou. Heb haar toen snel uit bad gehaald en op bed gelecht. Heb haar nooit pijn gedaan door elkaar geschud of verwaarloosd voordat jullie dat gaan denken. Dus ik snap dat er mensen ten einde raad zijn...
Het zou al erg fijn zijn als er betere bundeling van kennis komt en men het standpunt gaat hanteren dat er ALTIJD wat aan de hand is met een baby die alsmaar huilt, in plaats van het huidige uitgangspunt: MIsschien is er wat, maar als we niets kunnen vinden, is het niks en is het afwachten tot het over gaat.
Er zijn een aantal factoren te noemen die een invloed hebben op hoe ouders zich in deze situatie gedragen: *hoe hoger het opleidingsniveau, hoe langer ouders doorgaans hun geduld bewaren *ouders die vroeger zelf te maken hebben gehad met verwaarlozing, misbruik of mishandeling gaan zelf ook eerder over tot mishandeling *ouders die in staat zijn op zichzelf te reflecteren, gaan minder snel tot mishandeling over dan ouders die niet tot weinig kunnen reflecteren *ouders die in staat zijn hulpbronnen aan te boren, (dus ze moeten er ZIJN, die hulpbronnen, en de ouder moet IN STAAT ZIJN die hulp ook echt te vragen, (het wordt doorgaans te weinig aangeboden door de omgeving)), gaan minder snel tot mishandeling over. Je kunt heel gemakkelijk roepen dat je het niet begrijpt, ook als je zelf in de situatie hebt gezeten. Als jij namelijk de mazzel hebt dat je, als je naar bovenstaand rijtje kijkt, je voldoet aan alle positieve factoren, dan kun je nog steeds moeilijk indenken hoe het werkt bij iemand die de pech heeft dat alle negatieve factoren van toepassing zijn.... En misschien handig om je vooraf te realiseren dat hoe goed je hierop ook actie zet, je het nooit volledig zult gaan voorkomen en uitbannen. Het zal altijd blijven gebeuren, omdat je als maatschappij niet op alle factoren invloed uit kunt oefenen...
Ja vreselijk :x:x:x En weet je wat zo erg is, ze gooien je op tv bijna dood met spotjes over dierenmishandeling enz. maar over kindermishandeling hoor en zie je veeeeeeel te weinig. Echt afschuwelijk!
Komt ook wel omdat er op gebied van kindermishandeling erg gericht wordt op professionals hoor... Alle mensen die dagelijks door hun werk in aanraking komen met kids: daar wordt de laatste jaren steeds verder geschoold, zodat die mishandeling en misbruik eerder herkennen en melden.
Moet het ook wel gebeuren. Geloof me, ik ben bijna 6 jaar mishandeld en nooit heeft iemand het doorgehad. ja, achteraf pas.. Dus je kan er wel zoveel scholing en voorlichting aan besteden, als mensen het niet willen zien, zien ze het niet.
Ik heb het over de laatste paar jaar he? Dus sinds een jaar of 5 ofzo, dat er echt goed aandacht voor gekomen is. En dan blijft het idd afhankelijk van met wie het kind te maken krijgt. Sommige mensen kunnen nog zo intensief geschoold worden, maar zien het gewoon niet. Maarja, om dan maar niet te scholen....
Ja, het blijft een probleem van alle tijden. Maar hulpverlening is wel enorm verbeterd en daarmee worden kinderen steeds eerder en beter geholpen. Mits een situatie uiteraard herkend wordt.