"toneelstukje spelen" bij brengen op KDV

Mijn dochter vindt het afscheid nog steeds spannend, hoewel ze het geweldig heeft op het kdv. Blijft denk ik toch een beetje een dingetje. Ik ga er niet in mee maar 'bestraf' het gedrag ook niet. Gewoon aan de hand mee naar binnen (en anders optillen) en binnen proberen af te leiden. Ik vraag (nadat ze even een poosje heeft rondgekeken) altijd waar ze wil spelen en geef haar dan een paar opties. Meestal kiest ze er wel eentje en anders neemt de leidster het over. Dan 'veel plezier, tot vanmiddag!' en een dikke kus en vertrekken.

 

Herkenbaar verhaal. Bij ons wordt het nooit een drama, omdat het de gewoonte is dat ze samen met een leidster gaat zwaaien. En dat werkt heel goed. Een paar maand geleden (leeftijd van je zoontje) was het erger dan nu. Toen "moest" ik haar ook optillen om naar binnen te kunnen. Tegenwoordig "schuif" ik haar naar binnen .

Ik geef haar over aan een leidster en dan gaan ze samen zwaaien bij het raampje. En dan heeft ze dikke lol. Dus misschien een tip? Dus: wel oppakken en knuffelen en dan zeggen: ga je nog even met .... naar mama zwaaien? En dan overgeven en weggaan en zwaaien. Werkt wel alleen bij vertrouwde leidsters.

En inderdaad: ze heeft het reuze naar zin en 's middags wil ze niet mee naar huis .

 

Hier is dit begonnen 2 weken geleden, na een paar weken erg ziek zijn. Hard huilen, drama tot en met, helemaal overstuur. Volgens de leidsters kon ik het afscheid het beste zo kort mogelijk houden, uit ervaring wisten ze dat het vaak snel voorbij was. Dus ik vertrok echt zelf huilend, verschrikkelijk vond ik het. Dan belde ik na 10 minuten en zeiden ze dat ze binnen 1 minuut weer aan het spelen was.
Zo hebben wij het aangepakt:
Vorige week maandag hetzelfde verhaal, helemaal overstuur dus ik ging weg met een heeeeel dikke brok in mijn keel en natte ogen. Kom ik bij de auto, hoestdrankje vergeten mee te geven dus ik loop terug (geen halve minuut later) en mevrouw zat al bij de poppen te spelen
Heb gezorgd dat ze me niet zag en ben opgelucht vertrokken. Wat ik toen gedaan heb ik dagelijks een paar keer tegen mijn dochter (even oud als jouw zoontje) gezegd: nog 2 nachtjes slapen, dan ga je weer naar .... (naam kdv) met de kindjes spelen. En dan ga je niet meer zo huilen want daar wordt mama heel erg verdrietig van. En je hoeft niet bang te zijn want mama komt je ALTIJD weer ophalen. En zo herhaald en herhaald, ook haar zelf laten zeggen van: als je naar .... gaat, ga je NIET (huilen, zei zij dan weer) en heel vaak gezegd dat ik haar altijd weer ga ophalen.
En donderdags gingen we weer, in de auto gezegd: we gaan naar .... Toen pruttelde ze nog wel van neeeeeee NIET! maar we kwamen daar aan en wat denk je, niks meer aan de hand. Teen ze een pruillip trok hoefde ik alleen maar te zeggen: je gaat NIET huilen he, wat had mama nou gezegd? Zei zij weer: mama altijd halen!
En toen was het klaar, niks geen probleem meer gehad.

Dus ik denk ook dat het echt een manier om aandacht vragen is, dat je je schuldig gaat voelen enz enz. Zeker zijn ze liever bij jou maar ja, er moet natuurlijk ook gewerkt worden!

Sterkte ermee!

 

Ik heb niet alles gelezen, maar het is zeker herkenbaar. Hier is het ook erg verschillend hoe ze reageert als ik haar wegbreng of mijn vriend. Ik ben er namelijk wel vrij makkelijk in, dus bij mij vindt ze het over het algemeen wel prima als ik wegga. Bij mijn vriend begint ze meteen te brullen, en die vindt dat ook zielig en reageert daar dan op.
Wat wij sinds kort ontdekt hebben.. Zwaaien. Ze vindt het geweldig leuk om te zwaaien, dus als we afscheid moeten nemen, dan zeg ik heel enthousiast, 'ga maar voor het raam zwaaien..'. En dan rent ze naar het raam en kan ik gaan (eerst natuurlijk even terugzwaaien buiten). Bij mijn vriend helpt het ook.

 

Dat hij het erg op zijn zin heeft op het kdv, betekent niet dat het niet moeilijk is als papa of mama weg gaat en je in een andere situatie terecht komt. Soms moeten kinderen (en volwassenen ook trouwens ) even wennen en acclimatiseren voor ze weer zichzelf kunnen zijn. Door hem te negeren of je geduld te verliezen, maak je het alleen maar moeilijker. Hij is ook nog best jong zo te lezen. Ik denk dat hij geen toneelstukje speelt en zou hem serieus nemen in zijn gevoel. Dan wordt het met verloop van tijd steeds makkelijker. Maar soms kosten kinderen nu eenmaal wat meer energie en duurt het wat langer.

 

@Sisa, kleine kanttekening bij jouw uitleg.
Je zegt tegen je dochter dat je niet wilt dat ze huilt omdat mama dan verdrietig wordt. Dat is eigenlijk niet de beste manier om haar niet te laten huilen.
Kinderen zijn sowieso al sneller geneigd om zich aan te passen aan de gevoelens van hun moeder, maar eigenlijk is dat absoluut niet de bedoeling.
Je kan er beter een andere uitleg aan geven, zoals bv: niet huilen, want je gaat het heel leuk vinden en mama komt je straks weer halen. Oid.
Maar niet omdat jij daar verdrietig van wordt....

 

het kan zijn dat hij op het moment van binnenkomen het even heel spannend vind. Mijn dochter heeft het ook, ze gaat 2 dagen. Voor haar voelt het kdv nog vertrouwder dan voor de meeste kinderen denk, omdat mama er ook werkt. Ik sta in de groep naast haar, maar ook zij gaat ineens verlegen doen, zodra ik de deur van haar groep open doe. Als ze 5 minuten binnen is, is het prima en zegt ze: mama, ander groepje toe, en dan wijst ze waar ik heen moet

 

@caithlin: ja daar heb je helemaal gelijk in, nu ik het zo lees. Ga ik vanaf morgen anders doen, bedankt voor je tip!

 

@druif: hier mag ze altijd zelf een puzzel uitzoeken op de andere groep... en dan eenmaal aan tafel met een puzzel si het geen probleem meer.

daarvoor hangt ze vaak in mijn jas of aan mn broek te mopperen en soort van verlegen te doen.

 

Ik zou hem gewoon even oppakken of aan de arm meenemen en eenmaal binnen proberen af te leiden (met de leidster bijvoorbeeld).
Herkenbaar hoor, mijn dochter rent ook uit de auto en eenmaal bij de deur van haar groep.. is ze toch wel heuul verlegen Terwijl ze daar de rest van de dag helemaal niet verlegen is en de lakens uitdeelt