Dat is zeker wel verbeterd. Ik heb er jaren over gedaan om eindelijk de juiste hulp te krijgen. Na 9 jaar kreeg ik EMDR en toen was het "over" Schrik wel van bovenstaand berichtje. Dat ik een grotere kans heb mijn kinderen te mishandelen. Klinkt erg veroordelend. (niet dat diegene het schrijft, maar dat dat onderzocht is!) Voelt voor mij alsof ik dan nooit een eerlijke kans zal krijgen.
@Within: als jij stappen zet/hebt gezet naar hulpverlening, verkleint dat de kans weer aanzienlijk dat jij zelf een mishandelende ouder wordt. Maar helaas is het dus idd zo dat als je zelf mishandelt bent, je ook een grotere kans hebt dat je het gaat doen. Heeft alles te maken met dat je vooral niet geleerd hebt hoe het WEL moet. Daarin wel een nuancering: als je als kind wel plekken hebt gehad waar je veilig was en je goede voorbeelden kreeg, zijn dat ook weer factoren die van positieve invloed zijn op hoe je als volwassene functioneert. Het is gelukkig ook geen 1-op-1 zwart-witverhaal dat als je zelf mishandeld bent, je later niets anders zou kunnen dan ook mishandelen! Dat het onderzocht is,is ook geen veroordeling: er valtop een gegeven moment binnen onderzoeken gewoon op dat ouders die mishandelen, zelf ook opvallend vaak, (vaker dan binnen controlegropen) mishandeld zijn. Zo worden die erbanden gevonden doorgaans, niet door et denken: we gaan nu eens kijke hoe vaak iemand die zelf mshandeld is, z'n eige kids mishandelt...
Heb je gelijk in. Ik heb voor mezelf ook het gevoel dat ik alle mogelijke hulp heb aangepakt. Maar andere slachtoffers misschien niet. Je kan het ook zo bekijken: wat ik heb meegemaakt, wil ik mijn kids niet aandoen.
Ja, maar juist vanuit die houding, komen ouders toch vaak wel tot mishandeling. Je kunt je van daaruit namelijk heel krampachtig gaan gedragen en te weinig grenzen aan geven vanuit angst om te streng te zijn. Dan is er ergens een keer een druppel die de emmer over doet lopen e hup: daar ga je dan toch, hoe hard je ook probeerde om het niet te doen. De meeste ouders die mishandelen WILLEN dat helemaal niet! Dat is nou ook het lastige ervan! Maar, als je dus hulp hebt gezocht, dan gaat dat krampachtige er vaak wel vanaf en komt er gewoon de gezonde wens om je kind het beste mee te willen geven. Dan heb je alle pijn van vroeger een plek gegeven en zal gedrag van je kinderen die pijn ook niet zo snel triggeren, (om een voorbeeld te noemen: een moeder die in haar gezin van herkomst altijd voor iedereen liep te zorgen en nooit gezien werd. Die een huilbaby krijgt, waarbij het niets uit lijkt te maken wat je doet, want je kind blijft huilen. Zich opnieuw niet gezien voelt, (heel irrationeel, maar die gevoelens komen dan gewoon echt boven!), en dus haar kind begint te rammelen). Als je aan jezelf gewerkt hebt, de pijn een plekje hebt gegeven en geleerd hebt om weer aan de bel te trekken als het niet goed gaat, verklein je die kans aanzienlijk. Dus er is een boel hoop
Ik denk dat met shaken baby syndrome vooral vermoeidheid een belangrijk punt is. Je kunt nog zo mooi aan al die punten voldoen in positieve zin, maar als je oververmoeid bent, moet je echt je best doen om reëel na te blijven denken en niet uit je slof te schieten.
Ja, maar dan blijven die factoren nog steeds meetellen! Ik was op den duur ook dodelijk vermoeid, maar zit bij al die factoren aan de goede kant vn het verhaal. Ik heb dus ook nooit de neiging gevoeld om Thirza te rammelen, maar zat er dan gewoon zelfeen potje bij te janken... Dat maakt dus wel een hoop verschil! (En ik ben echt heeeeeeeeeel moe geweest!)
Ik denk idd dat het moeilijk oordelen is als je zelf geen huilbaby hebt of hebt gehad. Ik heb regelmatig toen ik s nachts weer de hele nacht over de overloop liep de trap af gekeken en gedacht wat als... Ik verbaas mij nog altijd hoe weinig hulp wij hebben gehad. In de kraamweek al heb ik iedere nacht wel een of andere hulp lijn gebeld. Op het cb heb ik meerdere malen wanhopig gezeten, bij de ha bij de hap en later ook in het zh. Ik heb nooit hulp gehad. Alleen maar probeer eens dit of probeer eens dat maar het hielp allemaal niets. Heel internet speurde ik af naar hulp ik smeekte het cb een dagje met me mee te lopen....NIKS! Daar kan ik nog altijd heel verdrietig om worden!!! Ik zat pas nog te denken om iets op te zetten als een soort bemiddeling voor moeders van vroegere huilbaby's aan moeders met huilbaby's?! Tuurlijk kun je zeggen breng je kind ff weg, maar dat is ook niet de oplossing! Als het lange tijd aanhoud (zoals hier) heeft dat weinig zin. Ik wilde gewoon zo graag dat ik haar stil kon krijgen en kon helpen. Hoe gek ook, haar wegbrengen gaf mij een enorm schuldgevoel. Ik wist dat ze dan net zoveel verdriet had en dan ook nog eens zonder haar mama erbij! Het is niet zo dat als je een krijsend kind even bij oma brengt jij lekker relax even gaat winkelen ofzo....het huilen zat in mijn systeem en dat was er echt niet met een uurtje of nachtje uit!
Ik vindt jou echt 100% eerlijk! En je hebt he-le-maal gelijk, haha. Ik had dit stukje geschreven kunnen hebben. Krijsen, gillen, roepen, maar vooral kei hard krijsen gaat door merg en been. Ongeacht leeftijd, wordt je daar soms helemaal gek van Dus als ik me in de ouders MET huilbaby moet verplaatsen, nou.. ik zou ook wel gek worden hoor! Pff... hier was het minimaal 2 uurtjes op een aaf, en soms in de nachten dat je wakker getetterd werdt door oorverdovend gekrijs. Maar nooit geschud!! Ik heb wel eens op de gang (trap) behoorlijk liggen janken omdat ik het echt niet meer wist. Daar lag mevrouw weer in haar bedje te gillen en krijssen.. ik wil uit!! ik wil uit!! Wel eens gedacht, waarom... ben ik er aan begonnen. Ik noem dat MOEDER zijn, maar dan ook met gevoelens dat je echt ff niet meer weet wat je doen moet.
mijn oudste heb ik wel eens net iets te hard terug in zn bedje gelegd als ik weer de halve nacht heen en weer liep voor hem. met mijn jongste zoon ben ik veel rustiger, al loop ik s nachts 300x heen en weer het maakt me niets uit. of ik neem hem bij me in bed, scheelt me een stuk lopen maarrr ik heb geen huilbaby's gelukkig, ik zou dat ook echt niet aan kunnen. ik heb juist heel veel hulp gekregen met mijn jongens! ik heb borderline en zware depressies, vanaf de geboorte van mijn oudste zoon krijg ik al hulp vanuit het cb en vitras, zelfs nu komen ze nog wel eens langs of ze bellen hoe het gaat.
YenD, maar was dat niet juist omdat je dus borderline hebt en depressies? Dat ze je meer in de gaten houden? Noukie, zo'n bemiddeling lijkt me echt een goed plan. Of misschien een soort nummer waar je naar kan bellen wanneer je het gewoon niet meer ziet zitten. Overigens vind ik kinderen echt helemaal leuk, maar nu nr 2 er is en hij Godzijdank geen huilbaby is durf ik eigenlijk niet meer aan een derde te beginnen. Ben zo bang dat hij of zij net als onze dochter zal zijn en ik dan echt helemaal gestoord raak met dan dus nog 2 kinderen ernaast.. ik heb nu heel soms weleens dat ik gewoon even de deur achter me dicht zou willen trekken omdat ik dat gejengel even niet meer kan aanhoren (zoals vandaag, beide kids wilde niet slapen dus je kunt wel raden hoe gezellig het hier was rond een uur of 5 haha).. nagaan hoe dat zou zijn met nog een huilbaby erbij waaah!
Dank je Ik heb het ook hoor, kan me het voorstellen dat je soms te ver gaat. Heb het zelf gelukkig nooit gedaan (alleen de gedachte er aan bezorgd(e) me al een schuldgevoel. Ik keur het niet goed, maar poeh he, je zal maar een huilbaby hebben en weken dat gehuil/gejank moeten aanhoren. Dan hoor je het nog als je op je werk zit... Denk dat er jaaaaaaren te licht over gedacht is en dat ze "schuld" heel vaak bij de ouders wordt neer gelegd. Daarom kan ik me absoluut niet vinden in dat lijstje. Ik denk echt dat het op een gegeven moment machteloosheid in combinatie met vermoeidheid is. Want onderschat vermoeidheid niet! En wat je achtergrond ook is..iedereen wil het beste voor zijn kind..toch?!
Natuurlijk is het zo dat je vermoeidheid een rol speelt. Duh, zou ik bijna willen zeggen... Maar ik heb er eea over gelezen, ook vanuit mijn professionele achtergrond en die groep ouders van huilbaby's die dus overgaat tot het schudden van hun kind, behoort dus meestal wel tot 1 of meerdere van de groepen uit dat lijstje: lager opgeleid of minder goed in staat tot zelfreflectie, als kind mishandeld of niet de beschikking hebben over hulptroepen. Het is altijd een optelsom van factoren, maar deze factoren verergeren een situatie die erg veel van je vraagt, waardoor juist die groep als eerste dus overgaat tot mishandeling. De groep die met deze factoren beschreven wordt, is (in z'n algemeen gesproken uiteraard, je hebt altijd uitzonderingen op de regel) een groep met een lage draagkracht op een zware draaglast. Zo'n lijstje is nou juis helemaal niet bedoeld omde schuld bij ouders te leggen, maar om duidelijk te krijgen in welke situaties mensen nou komen tot dit soort handelen, zodat je als maatschappij kunt gaan ondersteunen. Dat laatste gebeurt in e praktijk nauwelijks, de enige oplossing die nu voor huilbaby's aangeboden wordt, is een ziekenhuisopname waar ze door laten-huilen het huilen proberen te doorbreken. Voor mij met al mijn kennis over de psychologische ontwikkeling van jonge baby's en absolute non-oplossing die problmatiek bij zo'n kleintje alleen maar erger maakt, en dus is mijn stelling dat er helemaal geen fatsoenlijke georganiseerde hulp is voor ouders van huilbaby's. Beschamend, als je dan dus zit dat die lijstjes met uitlokkende factoren wijd en zijd bekend zijn binnen de hulpverlening.... (en dus helemaal als je je beseft dat die onderzoeken gedaan worden om hulp op touw te zetten voor die groepen...). En uiteraard, zoals ik eerder ook al aangaf; er is geen mens te vinden die op voorhand als je dat zou vragen, gaat zeggen: Ja, ik heb wel zin om mijn kind te mishandelen. Geen enkel mens wil dat, elk mens wil juist zijn kind het beste meegeven. Dat mislukt alleen in sommige gevallen en juist door onz ogen te sluiten voor de factoren die daarop van negatiev invloed zijn, laat je die mensen vreselijk in de kou staan!!
M'n toetsenbord doet het niet helemaal goed meer trouwens, dus er missen hier en daar wat letters en spaties....
In de praktijk is het ook niet makkelijk om zo'n lijstje factoren toe te passen. Ten eerste omdat waarschijnlijk de helft van de bevolking wel aan wat risicofactoren daarvan voldoet en daarnaast is het vaker de vader/partner die de baby door elkaar schudt, dan de moeder. Moeders komen eerder op plekken waar zoiets opgemerkt zou kunnen worden, zoals bijv. het CB, mannen meestal niet. Tijdens de zwangerschap gaat ook alle aandacht uit naar de moeder, of ze last heeft gehad van postnatele depressies bij vorige zwangerschappen of eventuele psychologische aandoeningen, vaders wordt niet veel gevraagd. Wie moet beoordelen of je tot een 'risico'geval behoort of niet, een (huis)arts, een verloskundige of een psycholoog? Ik denk daarom dat zo'n filmpje een makkelijkere manier is om mensen te bereiken en het te voorkomen, goede voorlichting, maar daarnaast inderdaad vooral de juiste hulp aanbieden, want op dat gebied wordt er zeer tekort geschoten.
Ja, is ook zo Maar het lijkt me nogal logisch dat er eerst vermoeidheid nodig is om tot "schudden" over te gaan. Die andere risicofactoren moet je daarvoor plaatsen. 1+1 is dus 2. Nou ja, simpel genomen dan (het is natuurlijk niet zo zwart/wit).
Ja, als moeder lijkt dat een logisch gevolg (zware bevalling, borstvoeding, kind wat constant jankt 24 uur om je heen, hormonen die door je lichaam vliegen etc.), maar voor vaders/partners telt deze factor toch een stuk minder mee. Tenminste, die zullen over het algemeen genomen niet half zo vermoeid zijn als de moeder, bovendien werken de meeste mannen buiten de deur en die hebben er dus ook een stuk minder mee te maken. Maar dit is wel dé groep die blijkbaar eerder 'knapt' door het kind door elkaar te schudden. Dus dan is het een stuk minder 'logisch' dat er eerst vermoeidheid voor nodig is om tot schudden over te gaan. Of mannen zijn gewoon een stuk sneller oververmoeid dan vrouwen of vallen vaker in de risicocategorie van dat lijstje, dat kan natuurlijk ook.