Ik was 26 toen ik graag zwanger wilde worden (daarvoor HELEMAAL geen behoefte!) helaas ging dit niet vlot bij ons. Toen ik 31 was kreeg ik Julia. Ben gelukkig nu weer zwanger, want voor mij is de grens 35. (ben nu 32)
Ik heb tussen 35 en 40 geantwoord. Niet omdat ik vind dat vrouwen in het algemeen het boven de 40 niet meer 'mogen' proberen, maar omdat voor mijzelf de grens bij 40 ligt. Die grens is in mijn leven al wel een paar keer opgeschoven: als kind had ik altijd het idee dat ik mijn kinderen zéker voor mijn 30e wilde krijgen. Ik heb zelf oude ouders en dat vond ik toen niet altijd leuk. (moeder was 39 en vader 53 toen ik geboren werd.) Het liep allemaal anders en rond mijn 30e was ik er gewoon niet aan toe. Daarna werd voor mij 35 wel een soort heilige grens. Op mijn 35e ben ik gestopt met de pil, omdat ik zoiets had van: het is nú of nooit. Ik ben uit hetzelfde bouwjaar als jij. Mijn eerste kindje kreeg ik toen ik 36 was, mijn tweede op 38-jarige leeftijd. Voor mij is het nu klaar. Ik vind 2 kinderen prima, het voelt compleet. Bovendien vind ik het erg vermoeiend, twee van die kleintjes. Als ik 10 jaar jonger was geweest, zou ik misschien nog overwegen om er over 5 jaar nog een keer voor te gaan, maar nu hebben we besloten dat het klaar is zo. Statistieken zijn algemeen en nooit persoonlijk. Er zijn ook grote verschillen in het teruglopen van vruchtbaarheid. Ik ben daar zelf wel een voorbeeld van, denk ik. Van mijn eerste was ik al in de tweede ronde zwanger, van de tweede was het zelfs in één keer raak. Beide zwangerschappen zijn ongecompliceerd verlopen. Bij mij is er dus geen sprake van dat mijn vruchtbaarheid al zou zijn afgenomen. Uiteindelijk is een leeftijd ook maar een getal. Een vrouw van 40 zal waarschijnlijk minder vruchtbaar zijn dan een vrouw van 20. Maar het maakt natuurlijk niets wezenlijks uit of je 39 bent, of 40. Er gaat op je verjaardag niet ineens een schakelaartje om of zo. Maak je eigen keuze, wanneer het in jouw leven past om het nog een keer te proberen. (hou eventueel wel in je achterhoofd, dat het zóu kunnen dat het niet lukt, of dat het niet goed gaat. voor mijzelf was het prettig om vooraf een beetje te bedenken wat we dan zouden gaan doen.) Ik hoop dat je uiteindelijk het voor jou ideale gezin kunt zijn!
Ik heb ook geantwoord tussen 35 en 40, maar dan eerder ivm de risico's die eraan verbonden zijn. Ik ken verschillende mensen die absoluut voor hun dertigste hun zoveel kinderen willen hebben, maar dat vind ik absurd... Dus ergens vind ik dat je gewoon op je gevoel moet afgaan.
Wij zijn al 13 jaar bezig voor onze eerste!! Ik hoopte voor mijn 35 een gezin te hebben maar helaas mocht dat niet zo zijn slik. Ben nu 38 volgende maand 39 , in mei onze laatste poging hopelijk een geslaagde poging. Als het lukt blijft het wel bij 1 of 2 wij krijgen bij iedere poging twee terug geplaatst. Ik weet heel goed hoe zwaar het is om een wondertje te willen en krijgen . Ja de grens: durf ik niet te zeggen de wens is heel groot. Spontaan wil het hier niet . Artsen willen wel met ons in overleg als het nu weer niet lukt. Maar we gaan er voor . Meid ik kan alleen maar zeggen volg je hart !!
@ Marnat: Jeetje, al 13 jaar. Ik kan me niet eens een voorstelling maken van hoe zwaar dat moet zijn. Zo graag willen en dat het nog steeds niet gelukt is. Ik ga heel hard duimen voor je in mei! Ik heb gestemd om 35-40. Ik wilde altijd graag voor mijn 25ste een eerste en dat ik gelukt; ik was 17! Nu 19 en zwanger van de 2e. Mijn eerste zw was absoluut niet zonder complicaties dus ik denk dat het in ons geval misschien wel gunstig is dat we zo vroeg aan kindjes begonnen zijn. Denk dat een jong lichaam toch net wat sneller/beter hersteld dan dat van een 40 jarige. Ik zou zelf niet meer proberen na die leeftijd, gewoon omdat ik dan al kindjes heb. Maar ik kan me voorstellen dat als je nog geen baby hebt mogen krijgen dat je dan na je 40ste toch nog wel wil proberen.
off-topic, maar als reactie op Denise K: niet alleen 35 of 40 plussers hebben een verhoogd risico op problemen rondom zwangerschap, dit geldt ook voor 20 minners... Pre-eclampsie en vroeggeboorte komt bijvoorbeeld vaker voor bij heel jonge moeders. Maar ik ben blij voor je dat je goed bent hersteld (dat is zéker een voordeel van een jong lichaam) en dat er nu zelfs een tweede komt. Het is jou ook gegund hoor!
Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, ben je 25 dan kan ik begrijpen dat je na 5 jaar zegt geen 2e voor ons. Maar ben je nu 28, dan sta ik van je uitspraak echt te kijken. Als je toch eenmaal die wens hebt, hoe kan je dat dan stoppen? Bedoel het niet aanvallend hoor, je bent immers mn prikpil maat
Denise@ Meid wees blij dat je je dat niet hoeft voor testellen want het is soms een hel !! en geniet van dat wat jij hebt elke dag !! En ik nog steeds niet heb. En dankje voor het duimen. Bri@ Ben het met je eens. Alexandra@ Dankje wel meid.
Het hangr van de situatie af. Als zwanger worden niet lukt of je vind je partner pas laat, dan is het pech gehad en raak je laat zwanger. Wat ik erg vind zijn vrouwen die per se eerst moeten werken, dan tegen hun veertigste ineens bedenken dat ze moeder willen worden, en dan klagen dat het niet lukt. Ik heb het hier over een gemakszuchtige keuze, niet over omstandigheden!! Dit klinkt zo harder dan ik het bedoel, het is ook voor iedereen anders. Mijn moeder en oma kwamen vroeg in de overgang, dus wij zijn op tijd begonnen. Mijn eigen grens is 30, om dezelfde reden als Foxter. Als mijn tweede 18 wordt, ben ik pas 45 jaar. Mijn man en ik willen dan ook weer gaan reizen.
Ik vind niet dat je er een leeftijd aan mag en kan koppelen. Het gaat erom wat jij voor jezelf belangrijk vind, niet wat de rest ervan vind. Soms loop het niet zoals je wilt in het leven en daar pas je je naar aan. Daar heb je niet te willen of te wensen eigenlijk. Wij zijn al bijna 9 jaar bezig voor een wondertje en 1 mk en 1 vmk verder wordt ik dit jaar 40 en wil het nog altijd niet lukken. Ik zei vroeger ook altijd "als ik 40 ben en ik heb nog geen kind, dan hoeft het niet meer", maar geloof me dat met dat je kinderwens groter wordt, je die principes heel makkelijk kan aanpassen.
ik heb gestemd tussen 35 en 40, maar dan voor de eerste, als jij je goed voelt, en de vorige keer is alles goed gegaan zou ik nog wel voor een tweede durven gaan. het ligt ook aan de omstandigheden, maar ik heb een beetje moeite met vrouwen die op hun 45e ineens bedenken dat ze toch moeder willen worden en daar moet dan alles voor uit de kast getrokken worden. ik wil trouwens niemand voor het hoofd stoten, en ik gun iedereen een kind hoor, maar dit is mijn bescheiden mening
Jeetje.. best een moeilijke vraag.. mijn eerste gedachte was : het maximum is hetzelfde maximum als de natuur aangeeft.. maar gezien inderdaad de risico's zou ik zeggen dat het afhankelijk is van de persoon/gezondheid en de situatie. Verschilt per vrouw denk ik.. moeilijk om hierover na te denken zeg.. ik ken een vrouw die ook nog boven haar 40ste haar 3e kindje kreeg, tegen advies van de dokters in zelfs.. en het kindje is ook gezond op de wereld gebracht. Dus waar trek je een grens.. ik geloof er ergens ook in dat dingen gebeuren als ze moeten gebeuren, en als de natuur het zo regelt dat jij weer zwanger wordt, denk ik dat je daarop mag vertrouwen dat het goed gaat.. maar er zijn nooit garanties.. jeetje wat moeilijk dit.. of had ik dat al gezegd ? Poehhee..
Ik wilde altijd in ieder geval voor m'n 30e kinderen, dat leek me al zoooo oud! Nou, dat is me alleen met de eerste gelukt -op 2 maanden na.. Voor mezelf ligt de uiterste grens rond de 35, ik ben al superblij en dankbaar dat ik zometeen 2 kindjes heb om van te genieten, of er nog een derde zal/kan/mag komen zullen we over een paar jaar wel zien. Maar ik snap het gevoel van een kinderwens heel goed en heb ook een paar ongewenst kinderloze stellen in m'n omgeving dus begrijp wel dat mensen er na hun 40e nog voor gaan hoor! Tegenwoordig is 40 ook lang niet meer zo oud als dat vroeger was.
Kan ik ook niet goed tegen! Als je carriere maken en geld verdienen schijnbaar zoveel belangrijker vind moet je het ook accepteren dat je niet zo makkelijk zwanger word. Dat kan je van te voren ook weten. Wij willen 1 of 2 kinderen. De eerste is onderweg en ik ben 21, mochten we een 2e willen dan hoop ik dat die voor mijn 25e mag komen. Ik wilde altijd al graag rond m'n 25e 'klaar' zijn als het even kan. Edit; als maximum heb ik voor mezelf 25-30 ingevuld.
Ik wilde altijd voor mijn 30e mijn gezin compleet hebben. Dat is helaas niet gelukt. Niet omdat ik geen relatie had, maar omdat ik de voorwaarden steeds niet goed vond (opleiding, geen vast contract, te klein huis etc.). Op een bepaald moment heb ik echt gedacht: bekijk het, als ik moet wachten tot mijn leven helemaal geregeld is komt het er nooit van. Eerste dochter is geboren toen ik (nog net) 28 was, en ben nu (31) zwanger van de 2e en hoop ook ooit nog een 3e te krijgen. Mijn grens is dus al aardig verschoven en ik heb ook wel begrip voor vrouwen die "ouder" moeder worden. Een vriendin van mij bijvoorbeeld, wil dolgraag een gezin maar heeft nog geen vaste relatie. Tsja, moet ze die kinderwens dan maar opzij zetten? Voor mij is de grens wel: zolang het biologisch haalbaar is. Zolang ik gewoon nog een cyclus heb, niet in de overgang ben oid en (eventueel met een beetje hulp) fysiek nog in staat bent tot een zwangerschap, vind ik een zwangerschap nog acceptabel. Welke leeftijdsgrens daaraan hangt? Ik denk rond de 40 (bij nader inzien) of zo. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het verhaal van die mevrouw van 62 uit Harlingen die in het buitenland zwanger is geworden (met hulp uiteraard) bijvoorbeeld wel echt shocking vind. Ik zou dat voor mezelf niet willen.
Blondi@ Meid ik duim en hoop voor dat je voor je 30 ste je gezin compleet hebt. Nog gefeliciteerd met je zwangerschap.
Ik heb voor mijzelf persoonlijk 30-35 jaar gestemd. Na die tijd wil ik zelf niet meer. Maar dat zeg ik nu op 22 jarige leeftijd. We zijn nu bezig voor de eerste. Voor vrouwen algemeen ligt het helemaal aan de omstandigheden. Maar na je 45e vind ik zelf niet kunnen.. Medisch gezien dan vooral. Gevallen als die vrouw van 62 vind ik dus helemaal onzin.. gebruik die IVF techniek dan voor iemand die het echt nodig heeft.
Ik heb hier toch wel heel veel moeite mee hoor. Dit doen 'wij' ook om zo goed mogelijk voor onszelf en onze kinderen te kunnen zorgen. Ik zou het in sommige gevallen ook willen omdraaien, als een vrouw die nauwelijks opleiding heeft, en nauwelijks werkervaring, maar wel kinderen, en ze gaat klagen dat ze niet rond kan komen, of dat ze haar kinderen dingen moet ontzeggen omdat alles zo duur is. Dat moet ze dan ook accepteren, want dat kon ze van tevoren ook weten. (hier bedoel ik niemand specifiek mee, maar als algemene opmerking)