Onze zoon is bijna 2,5 jaar en heeft altijd al een sterk eigen willetje gehad. Prima, er zit gewoon een kop op zeg maar en dat vind ik ook niet erg, want je weet nooit waar het tegenwoordig goed voor is. Maar wat ik mij soms afvraag: van het ene op het andere moment kan de bui van mijn zoon omslaan. Meestal is dit op een moment wanneer hij zijn zin niet krijgt: geen snoepje, geen tv, niet naar een vriendje o.i.d., maar ook wanneer hem iets niet in 1x lukt: direct gefrustreerd en kwaad. Bij beide situaties uit zich dat in een gekrijs en gejammer en soms brutaal gedrag. Dit vind ik toch zo vreselijk jammer. Dan kan het zo vreselijk gezellig zijn en dan ineens: boem, over. Ik weet wel dat dit ook bij de leeftijd hoort en icm met het pittige karaktertje wilt dat wel, maar toch vind ik het soms lastig en vraag me af of het ooit nog goedkomt en of ik het anders moet aanpakken. Maar gisteren waren wij bij mijn schoonouders, die hebben afgelopen maandag opgepast. Toen ik mijn zoon ging halen was het allemaal goed gegaan en hij was lief geweest, wel 1x op de gang gestaan, omdat hij geen snoepje kreeg en toen zo'n drift- / gilbui kreeg, compleet met optreden op de grond hihi. Gister echter zaten we te praten en toen kwam er naar voren dat het zo jammer is dat zijn buien zo om kunnen slaan en dat het dan ook ineens over is. Toen gaf ze allerlei voorbeelden: hij wilde geen brood met gekookt ei, maar chocopasta, dit had ze niet in huis. Allerlei andere alternatieven aangeboden, maar als hij in zijn hoofd heeft dat ie pasta wilt, dan wilt hij pasta en vertikt het gewoon om iets anders te eten. Helaas wel gepaard met een huilbui. Mijn schoonmoeder voelde d'r schuldig over, omdat ie dus niet wilde eten en hij het probeert af te dwingen door te gaan gillen en jammeren. Zo noemde ze verspreid over de dag nog een paar voorbeeldjes. Wij weten allebei dat onze zoon zo is en zijn ons er van bewust. We zijn ook consequent, NEE is NEE, al ga je op je kop staan. Toch doet het verhaal van mijn schoonmoeder me stiekem een beetje zeer, zeker als ik hoor dat haar andere kleinzoon (10 maanden jonger) zo lief is, zo goed eet en je daar geen omkijken naar hebt. Dit klopt overigens allemaal wel, onze zoon is echt een boef en heel ondeugend, ons neefje is lief en braaf en volgens de boekjes. Ik weet trouwens zeker dat ze op allebei even gek is, maar toch...vind het jammer. Goed, heel verhaal met eigenlijk als conclusie: komt het goed? ligt het echt aan de leeftijd? Moet ik anders ingrijpen? Kortom, hoe gaat het bij jullie?
Ik heb deze twijfels ook wel eens. Vooral als je van een ander te horen krijgt: nou, hij is wel koppig/claimerig/snel afgeleid he? Dan denk ik altijd: is het zó erg dat het anderen opvalt? En is het bij mijn zoon erger dan bij 'het gemiddelde kind'? Ik lees dus even mee... Wat ik wel wil zeggen: je neefje is 10 maanden jonger, en zit nog niet in de peuterpuberteit. Misschien wordt hij over een tijdje nog wel een draak van de bovenste plank
pff nou hoe maar op ik word er gek van hier, waar is mijn lieve engeltje gebleven haha. Meestal is ze heel erg lief maar de boze huilbuien van de laatste tijd zijn erg vervelend. Omdat toch opa s en oma minder consequent zijn is denk ik voor de kinderen de grens veel moeilijker te bepalen. Maar ja je heb t gewoon een boefje wie weet wat dat andere ventje straks gaat uitspoken. Ik denk dat het een combinatie is van karakter en leeftijd. Mijn spookje is ook 2,5 hoop dat het gauw weer over is. Meer als consequent zijn en het zo veel mogelijk te negeren kun je toch ook niet doen?
Zo te horen is hij flink zijn grenzen aan het verkennen. Mr K (toch alweer 4) kan ook in huilen uitbarsten (maar dan meer de zielige variant) als hij zijn zin niet krijgt. Ms K is meer van de uitbarstigen van het dramatische soort. Op dit moment misschien niet zo leuk omdat ze nog niet goed weten hoe ze met hun eigen koppigheid om moeten gaan maar later kan het weer heel positief uitpakken bij een eventuele studie of baan. Ik kan me voorstellen dat oma hiermee zit want als ze chocopasta in huis had gehad had hij dat hoogstwaarschijnlijk gewoon mogen hebben. Maar goed ook kleine kindjes moeten leren dat niet altijd alles voor handen is, hoe moeilijk dat ook voor ze is. zelf doe ik het Pick your battle systeem (zelf bedacht hoor). Ik kijk gewoon wat waard is om over te "vechten" en wat niet.
Laura is nu bijna 4 en doet dit nog steeds! Ze heeft dan wel geen huilbuien en gaat niet hysterisch schreeuwen, maar daagt je wel de hele dag uit! Als je nee zegt, het toch nog 1 keer wel doen. Terug praten de ganze dag. En als ze iets niet wil zegt ze "nee, nee,nee,nee" echt irritant. Als ze niet wil slapen gaat ze me trappen. Ach ja, ze zullen er ooit wel overheen groeien, toch?
Het helpt mij om me te realiseren dat de wereld voor een 2,5 jarige behoorlijk zwart-wit is... ze kunnen nog geen nuances aanbrengen en dat maakt het voor hen en voor de mama's zo lastig. Enne.. mijn neefje van 9 is een ongelofelijk zoetje en mijn moeder (oma) houdt ongelofelijk veel van hem maar ik weet dat ze mijn boender / boef / dolle dries stiekem veel leuker vindt (ze houdt niet meer van hem hoor maar leuker ja, dat wel!) Lief is ook maar betrekkelijk.
Tja, ik denk iig dat je schoonmoeder over een jaar ook wel anders piept over je neefje Wat betreft het gedrag van je zoontje: ik vind het niet zo gek dat hij zich helemaal vastbijt in de chocopasta, als je schoonmoeder met de wereld aan alternatieven langskomt: enerzijds is dat een lijst van mogelijkheden die hij op zijn leeftijd helemaal niet kan overzien en anderzijds krijgt hij daarmee de boodschap dat er dus van alles mogelijk is, dus dan toch ook de chocopasta? Het zou veel handiger zijn om op dat moment 2 alternatieven te bieden, (nee, oma heeft heen chocopasta, je kunt wel ... of ... op brood krijgen. En als daarop weigerachtig gereageerd wordt: Nee, chocopasta hebben we niet, als jij niet kiest, kiest oma en dan eet je een boterham met ...) Op deze leeftijd willen ze graag regie hebben, (ze ontdekken hun eigen wil en het feit dat ze nee kunnen zeggen enzo), en daar moet je dus ruimte voor geven, zonder dat je daar zelf de controle over verliest. Dat doe je het beste door ze steeds uit 2 dingen te laten kiezen. (Je schoonmoeder zou er dus sowieso verstandig aan doen om geen open vraag te stellen. Dus niet vragen: Wat wil je op brood? (Dan kiest hij het hem bekende chocopasta), maar direct dus 2 mogelijkheden te bieden waaruit hij kan kiezen ).
Ik denk hetzelfde als de vorige dames inderdaad.. Misschien was jou zoontje 9 maanden geleden ook nog wel zo als je neefje (ok met misschien iets meer karakter dan). Mijn zoontje is over t algemeen erg lief, kan wel kattekwaad uithalen, maar niet extreem en we moeten er altijd wel om lachen. Bij ons thuis kan het ook wel een enorme boef zijn met inderdaad een sterke eigen wil. Als hij iets wilt, is niets anders meer goed. Wij zijn daarin net als jullie gewoon consequent, meer kun je denk ik niet doen. Wij hebben het verder juist tegenovergesteld. Ik durf amper te "klagen" bij me ouders of schoonouders als onze zoon een hele dag een enorme draak was. Hun wuiven dat gelijk van de hand en zeggen dat viel vast wel mee, dat kan niet hij is altijd zó lief! Pff.. nou dat wil je ook niet hebben hoor. Dan voel ik me vaak pas een slechte moeder, alsof ik dus mijn kind zomaar een draak vind ofzo..
Hier ook wel herkenbaar hoor Ik merk dat het heel erg helpt om ook kort te zijn in dit soort situaties. Dus niet eindeloos proberen hem over te halen maar gewoon te zeggen: er is geen chocopasta, je mag dit en anders geen boterham. Meestal kiest Thijmen dan alsnog eieren voor zijn geld en wordt ie weer rustig. Bij Thijmen is het bij anderen vaak ook minder erg. Op de creche vinden ze hem zo rustig en lief...
Hahaha heel erg herkenbaar en mijn zoontje is al 3,5 en heeft het nog steeds ! En ik ben toch altijd heel duidelijk en nee is nee, maar hij probeert het toch altijd nog ff. Hier heeft hij het ook op de psz.
Bedankt voor jullie reacties! Oma moet inderdaad consequenter worden, daar is zij zich ook wel van bewust, maar zij wilt zo graag een lieve oma zijn. Wij hebben al gezegd, door consequent te zijn bereik je duidelijkheid en dat heeft onze zoon nodig. Hij neemt anders zo een loopje met je en daar heb ik geen zin in. Ik merk nu aan mijn zoon dat ie het bij ons zeker nog wel probeert, maar af en toe doet zich een situatie voor en dan heb ik echt het gevoel dat het consequent zijn zijn vruchten begint af te werpen. (om vervolgens een half uur later weer in zo'n gezellige situatie te komen haha). Maar die strijd steeds, zooooo vermoeiend. Over mijn neefje en mijn zoon: mijn zoon is altijd al een pittig karaktertje geweest en mijn neefje altijd al zo lief, ben benieuwd of zijn ook nog komt. Ach, en stiekem kan ik soms echt wel lachen om de streken van mijn zoon, humor heeft hij wel haha.
Ik zit momenteel met onze dochter echt met mn handen in het haar en ben echt zoo bang dat ik haar nog eens iets zal aandoen. Het is een hele leuke lieve meid maar zodra haar zusje in de buurt komt dan begint ze te etteren en haar dingen te laten doen waarvan ze weet dat ik het helemaaal niet goed vind. Ze wilt de hele dag aandacht positief als negatief. Krijgt ze dr zin niet gaat ze schreeuwen slaan en huilen. Zet ik dr vervolgens op de trap gaat ze met de wc deur gooien net zolang tot je naar dr toegaat. 5 Minuutjes geleden gaf ik de jongste een fruithap en als ik 1 tel even wegloop geeft ze dr elke keer klei om te eten terwijl ik het al had gezegt en had afgepakt. Ze gaat nu zover door dat ik af en toe echt de wanhoop nabij ben en haar misschien te hard aanpak. Daarmee bedoel ik te hard in dr arm beetpak. Begrijp me niet verkeerd dat is niet mn bedoeling uiteraard maar ze maakt me zo gek de laatste tijd. Ik ben bijna bang dat ze me straks helemaaal niet meer lief of aardig vind omdat ik haar soms aanpak met de dingen waarvan ze weet wat niet door de beugel kan.
Mijn moeder is nota bene al 25 jaar met veel plezier en gemak peuterleidster maar heeft nog moeite om ons mannetje 'nee' te verkopen (hij is een lekker pre-peuter-pubertje) Met haar eigen kinderen had ze er ook minder moeite mee maar haar kleinkind, tja.. die wil ze het liefst alleen maar verwennen! Vind ze het zielig om hem wat te weigeren. Ik heb haar maar gezegd dat ze het gewoon moet doen hoor, dat kan hij echt wel hebben en hij is nog steeds dol op z'n grootouders!
Hier precies dezelfde opmerking! Mijn schoonmoeder zegt zo vaak dat het toch anders is met een kleinkind dan met een ander kind. Als wij onze zoon corrigeren, zegt zij vaak naderhand: ah joh, laat hem toch, hij is zo klein. Maar ze weet en zegt zelf ook dat ze zich er niet mee mag bemoeien. Dan vraagt mijn man of hij en zijn broer dat vroeger wel mochten....nee is dan het antwoord. Ze zijn inderdaad echt niet minder dol op opa of oma als ze ook regels hebben. @biancaa: ik pak mijn zoon soms ook even bij zijn arm hoor, hij kan soms het bloed onder je nagels halen door maar door te gaan en uit te dagen, dan heeft hij dat echt even nodig.
Oh! Herkenbare dingen! Dochtertjelief is ook pas weer uit zo'n fase, gaat nu weer een stuk beter. Kan de hele dag door om vanalles jengelen/huilen en (herhaaldelijk) stoute dingen uithalen. In huis gaat het me nog wel aardig af, dan kan ik dr als ze t te gek maakt een minuutje op de gang parkeren, bord even afpakken oid. Consequentie is zeker the key. Maar buitenshuis!!? Ik heb al een paar keer met mijn handen in t haar gestaan hoe ik me nu weer uit deze situatie zou gaan redden.. Winkelwagentje klom ze uit en kreeg ik dr met geen mogelijkheid meer in (ook niet met rozijntjes oid ). Maar ook niet bij me blijven dan in de winkel natuurlijk. Nee, lachend wegrennen en evt zelfs de winkel uit.. Gelukkig momenteel weer een rustigere periode, ook weer wat meer uitslapen. Stilte voor de volgende storm?!! Ik probeer dr nu wel vaker rustig te krijgen door het iig goed uit te leggen waarom iets niet mag ipv direct boos te worden, want dat versterkt het ook alleen maar. Maar das makkelijk om nu te zeggen, omdat ze weer wat rustiger is Ik vraag me ook heel erg af hoe ze haar binnenkort gaan ervaren op de psz. Bij de oma's kan ze dr willetje ook flink laten zien, maar in grote groepen/nieuwe omgevingen kan ze nog wel eens wat timide zijn.
Mijn zoontje heeft ook van die buien. Is een lief kind, maar als we de duplo op gaan ruimen omdat we aan tafel gaan stort hij zich nog net niet op de vloer en als hij geen 'zijns' (rozijntjes) krijgt omdat hij al twee handjes op heeft, barst hij in huilen uit, met tranen. Ik neem hem dan eerst even bij me, maar hij is dan zo overstuur dat dat vaak niet werkt, laten gaan dan blijft hij erin, dus leidt ik hem af met iets dat hij leuk vindt (even dansen, hond eten geven) en dan is het zo over. Ik maak me er niet druk om hoor, hoort er gewoon bij denk ik!
Ik heb hier op het persoonlijke vlak geen ervaring mee, maar dit klinkt echt als jaloezie. Misschien hebben andere moeders met twee kindjes tips hoe je de oudste het beste aandacht kan geven? Ik denk dat straffen, apart zetten averechts werkt en dat mee laten helpen met de jongste en belonen bij gewenst gedrag beter werkt.