ik zou graag verhalen horen van mensen die van dichtbij hebben ervaren hoe het daar in zijn werk gaat. Een oom van mijn vriend (die meer vader voor hem is dan zijn eigen vader) werd vorige week ineens erg ziek. was altijd al mager maar ging in een week van 50 naar 37kg. ook delen van zijn lichaam kon hij ineens moeilijk bewegen. eerst dachten ze aan tbc maar helaas het is kanker. hij kan niet meer eten en drinken vanwegen een tumor die er voor zorgt dat zijn slokdarm niet meer goed werkt en zijn eten in zijn longen beland. hierdoor heeft hij nu zondevoeding en ligt hij heel de dag op bed. ook heel zijn hersens zitten vol kanker en ze kunnen niks meer voor hem doen. omdat zijn oom mentaal achterloopt hebben ze hem niet ingelicht dat hij stervende is en ondanks dat zijn familie het wel weet proberen ze het leven wat er nu nog is zo positief mogelijk te maken voor hem . gisteren waren we bij hem op bezoek en hij is nog zo bij kennis, maakt nog steeds de grapjes die hij altijd maakte maar zij ook dat hij zo bang is voor wat er gaat gebeuren. hij wil zo graag naar huis maar dat is onmogelijk doordat er morfine etc moet toegedient worden en de dosis is zo hoog dat dat alleen mag gebeuren door medisch personeel. nu heeft het ziekenhuis geen plek om mensen tot hun laatste dag te verzorgen terwijl ze verder niks voor hem kunnen doen en gaan nu met spoed ene plek regelen in een sterfhuis. de naam vind ik zo beangstigend en naar. ook het feit dat zijn oom niet weet dat hij dood gaat en dan daar waarschijnlijk elke dag wel een maatje zou moeten missen lijtk me erg naar voor hem om mee te maken. hij is een sociaal mens en maakt zeer snel vrienden. bezoekuur in het ziekenhuis is ook altijd goed vol. hij krijgt een kamer alleen, 24/7 zorg en mag elk uur van de dag bezoek ontvangen wat natuurlijk erg positief is. zijn max levensverwachtingen zijn op zijn hoogst nog 2wk geteld vanaf de diagnose afgelopen woensdag. het gaat nu dus erg snel gebeuren. daarom vraag ik of iemand ervaring heeft met dit soort huizen, hoe hebben jullie dierbaren dit ervaren en wat voor sfeer hangt er in z'n huis. alvast bedankt voor jullie ervaringen
Ik heb lang geleden in het ziekenhuis gewerkt en op die afdeling gingen patienten nog weleens (uit eigen keuze) naar een Hospice. Hun verhalen - zij waren dan zelf wezen kijken- waren altijd wel érg positief. Dat waren ook mensen die gewoon niet thuis wilde sterven, maar ook zeker niet in een ziekenhuis. De hospice was dan een goed alternatief. De mensen die er werken worden als zeer warm ervaren en met persoonlijke spulletjes kan je toch nog een fijne plek voor jezelf creeeren, voor zolang het duurt. Je hebt daar de regie voor zover mogelijk, helemaal zelf in handen... Sterkte in elk geval verder.. bizar, hoe snel dingen soms ineens kunnen gaan, zeker met deze kankersoort (in elk geval slokdarmkanker) hoor je het helaas weleens vaker.
Waarom zou hij niet thuis kunnen sterven? mijn man had ook hoge morfine + infuuspomp en die kon thuis blijven omdat het ziekenhuis hier een team had met verpleegkundigen die 2x per dag thuis kwamen voor de pompen en spuiten. Hospice heb ik wel positieve verhalen over gehoord maar ik ken het niet uit mijn nabije omgeving
ik heb dit helaas al eens van dichtbij moeten meemaken met mijn eigen vader alweer een aantal jaren geleden mijn ervaringen met een hospice zijn eigenlijk wel heel erg goed. hij had een eigen kamer waar hij tv, radio en zelf een keukentje had. het was praktisch thuis alleen dan net niet. het personeel heeft als enige doel het de bewoner zo aangenaam mogelijk maken. wou mijn vader niet gewassen worden dan deden ze dat niet altijd (wel als noodzakelijk is maar dan gaat het in overleg met familie) bij ons was het ook goed geregeld met familie bezoek en in de laatste fase mochten we er gewoon bij blijven ook snachts dan hadden ze een gastenkamer en een klapbedje bij mijn vader op de kamer. voor ons was het een uitkomst aangezien mijn vader alleen woonde en dit kon toen niet meer. ook had hij enorm last van stemmingswisselingen vanwege zijn hersentumor waardoor het voor ons als kinderen te zwaar was om voor hem te zorgen vooral omdat hij geen hulp wilde en ons vaak na 5 min weer wegstuurde. ik zelf was toen 15 jaar ongeveer en in de tijd van de chemo en bestralingen zorgde we in schema's zelf voor hem ma toen de behandelingen gestopt waren en hij thuis begon te weigeren om te eten en drinken is hij opgenomen in het ziekenhuis en daarna naar een hospice gegaan.
vraag me ook af waarom niet thuis wij hebben veel patienten verzorgd samen met de wijkverpleging erbij en daar was ook morfine en zuurstof aanwezig er zal dan niet iemand 24 uur per dag bij hem zijn want dit is vaaks dan familie waar dit van word verwacht.
Zelf werk ik als coordinerend verpleegkundige in de thuiszorg en coordineer onder andere de zorg in een hospice. Een hospice is een mooie mogelijkheid voor mensen om in een huiselijke omgeving te sterven. Er zijn 24 uur per dag vrijwilligers aanwezig die hem kunnen begeleiden in zijn ziekteproces en die hem kunnen helpen met dingen die nodig zijn. Hier komt vaak nog wel een thuiszorg om te helpen met wassen, medicatie etc. Ook in de thuissituatie is heel erg veel mogelijk, maar dan is het heel belangrijk dat familie een groot deel aanwezig is. 's nachts kan er nachtzorg geregeld worden, die is aanwezig van 23.00 tot 07.00 en daarna kan thuiszorg komen om te helpen met wassen, toiletgang etc. Maar alles in samenspraak met de client. Ook in de thuissituatie is het mogelijk om morfine, zuurstof, sondevoeding, infuustherapie en weet ik veel wat nog meer, te geven. (ook hoge doseringen) Als je vragen hebt, of organisaties wilt weten die dit kunnen leveren, pb me maar. Heel veel sterkte, het zal een moeilijke tijd zijn
hij heeft 24/7 zorg nodig. ook omdat hij niet meer zelfstandig kan lopen (een been is gevoelloos en heeft verlamingverschijnselen) en hierdoor draagt hij een luier die regelmatig verschoont moet worden. ook kan hij niet drinken en eten waardoor zowel infuus als sondevoeding goed in de gaten gehouden moet worden. verder zijn er nog een paar dingen die er voor zorgen dat hij niet thuis kan sterven en is hij op het moment ook door de hersentumor in staat om voor zich zelf te zorgen. zo heeft hij al een paar keer geprobeerd het infuus eruit te trekken en ook ze sonde heeft er al uitgelegen. Ook wil hij dolgraag eten en als we hem alleen laten en hij krijgt de kans dat gaat hij zeker eten en stikt hij omdat dit regelrecht in zijn longen zou belanden. hij heeft last van stemmingswisselingen en kan ineens kwaad worden op alles en iedereen en wil dan niemand in zijn buurt hebben. dit maakt de verzorging erg moeilijk voor familie die ook allemaal hun eigen gezin hebben en hun werk. hij heeft echt 24/7 hulp nodig momenteel ook woont hij alleen en heeft geen vrouw en kinderen die hem zouden kunnen helpen. zijn zussen doen hun best en zijn er voor hem wanneer nodig en zowiezo is er bezoek in het bezoekuur maar hij mist de sociale contacten en als er geen bezoekuur is dan is het momenteel een hoopje ellende. dit zou dan in het sterfhuis wel een uitkomst zijn. niet ineens heel veel bezoek in een uurtje gepropt maar verdeeld over de dag wat voor iedereen aangenaam is en zeker voor zijn oom. wel fijn om te horen dat de ervaringen die ik tot nu toe lees al positief ervaren worden
Mijn schoonvader heeft zijn laatste dagen ook in een hospice doorgebracht. Ook al zijn er meestal voldoende mogelijkheden om thuis te sterven, dit is niet voor iedereen even geschikt of even prettig. Mijn schoonvader en schoonmoeder hebben er bijv. samen voor gekozen dat hij naar het hospice ging en niet thuis zou komen. Dit is de hele familie heel goed bevallen (voor zover je daarvan kunt spreken bij overlijden). Hij heeft er helaas maar een krappe week gelegen. Je kunt inderdaad de kamer inrichten met persoonlijke spulletjes en je hebt de volledige zekerheid van 24-uurszorg direct als het nodig is. Daarnaast zijn er ook veel vrijwilligers die het hele proces voor de zieke alswel voor de familie goed kunnen begeleiden. Zoals ik het nu lees, lijkt het me voor jullie een goede optie. En wat betreft het sociale contact: heel veel mensen die daar liggen, liggen echt op sterven. Die komen hun bed of hun kamer niet uit. Degenen die nog zo 'goed' zijn, komen meestal niet in een hospice terecht. Dat was hier iig het geval. Dus ik vraag me af of hij zoveel contact met anderen op zal kunnen bouwen. Iedereen volgt daar toch zijn eigen pad.
Mijn opa heeft er gelegen, was niet in een ziekenhuis maar een 'gewoon' pand dichtbij het centrum van Groningen. Hij had een kamer waar al zijn meubeltjes konden staan, heel huiselijk. En een tv en zo. Het was heel rustig maar wel heel huiselijk. Hij kon niet in zijn eigen huis blijven, dat was een flatje en dan kon hij de deur niet open doen want dan moest hij zijn bed uit. Dat sterfhuis, daar waren nog een paar kamers en altijd iemand aanwezig, uiteraard.
als hij naar huis wil kan dat hoor er zijn hele instellingen voor die er dan voor zorgen dat dat mogelijk is ook op de korte termijn. Bij mijn vader was dat ook toen belden ze op vrijdag naar mijn moeder uw man komt morgen thuis hij wil thuis sterven dezelfde dag werd vanuit het ziekenhuis alles in orde gemaakt bed werd gebracht, medisch team werd in gang gezet en de volgende morgen werd hij om 10.00 met de ambulance thuis gebracht, het medisch team was aanwezig en kregen overdracht van ambulancemedwerkers en die hadden overdracht en dossier van de arts gehad, medisch team thuis kwam 4 keer per dag dan voor de medicatie alleen de laatste ronde was alleen insuline die deden wij zelf maar dat was eigenlijk op het moment dat de nachtverpleging thuis kwam mijn mijn vader is op 1 juli thuis gekomen en op 11 juli overleden en al die nachten hebben we verpleging gehad, dan kwam er een zuster en die was de hele nacht bij hem praatte met hem als hij dat wilde en anders zat ze vlakbij hem maar liet hem slapen en als er wat was kwam ze 1 van ons wakker maken . Dit was heel fijn helaas is mijn vader op de dag van zijn overlijden alsnog naar het ziekenhuis gebracht in verband met enorme pijnklachten en bleek hij een darmperforatie te hebben hij is toen binnen 1,5 uur overleden. Nu moet ik wel zeggen wij waren 24 uur per dag aanwezig en deden heel veel zelf, mijn vader had dunne darmkanker met uitzaaiinegen ook in zijn hoofd zaten 5 grote tumoren hij was halfzijdig verlamd en na epileptische aanvallen ook ook helemaal in de war hij lag 24 uur per dag in bed was 35 graden toen had een catether, infuus, morfine ook enkele dagen sonde voeding gehad hij was enorm incontinent werd natuurlijk opgevangen door catether maar ook ontlasting liet hij lopen, Was een hele opgave maar wij deden hem zelf verschonen. en dit weet ik heel zeker heeft hij heel fijn gevonden. Zoals ik het misschien zeg klinkt het raar maar op dat moment doe je dat en is dat doodnormaal. sterkte
Ik heb helaas ook van zeer dichtbij twee jonge sterfgevallen meegemaakt. Beide zijn opgenomen in een hospice en daar overleden. Ik vond het altijd heel heftig om er te zijn, je voelt de dood er echt hangen, vond ik. Maar het personeel is over het algemeen ontzettend liefdevol en gaat respectvol om met de stervende en zijn/haar familie. Het is een hele mooie plek voor als de zieke niet thuis kan/wil sterven, zeker beter dan in bijvoorbeeld een ziekenhuis. Ondanks de afschuwelijke situatie (je verliest immers wel een dierbare) heb ik er een mooi gevoel aan overgehouden.