Huilen, gillen, krijsen!

Heb hier niet echt ervaring mee, mijn zoontje is pas 2,5, maar moet wel zeggen dat als hij een keer begint te zeuren of uit te proberen dan probeer ik het gewoon te negeren en dat is soms erg moeilijk, maar toch. Ik probeer rustig te blijven zeg 1x nee dat mag niet en loop ook soms gewoon weg om zelf niet te boos te worden. Soms duurt het echt wel even, maar meestal wordt hij daarna wel weer rustiger en dan prober ik hem ook uit te leggen waarom mama dat niet goed vind. Tja soms helpt het wel en soms ook niet.

 

nu njij zo hoog zwanger bent en alles klaar gemaakt wordt voor de kleien doet dat ook wat met je peuterpuber..
Ik denk dat je dat gedrag zoveel mogelijk moet proberen te negeren.. Net doen of je het niet hoort..
Dan merkt ze vanzelf dat het niet werkt...

Sterkte!

 

anne probeert dat ook

deels negeren we het.. deels zit ze ineens toch wel vaak op de gang/trap.

ze gilt nogal hoog dus het doet echt pijn aan je oren
en als het nou met reden is.. maar het is puur omdat ze haar zin niet krijgt.
dus hier zijn de teugeltjes een beetje aangetrokken in een poging onze lieve vertrouwde en vooral heel nette, rustige altijd luisterende peutertje weer terug te krijgen

 

Denk dat het met je zwangerschap te maken heeft. Hoever ben je? (Je ticker werkt niet op mijn pc) Ik ben nu 41 wkn, maar ik merk ook aan mijn dochter van 2,5 dat ze een beetje 'anders' doet. Ze huilt heel snel, rent naar boven als ze haar zin niet krijgt en gaat daar alsnog huilen. Is voortdurend 'moeeeee' en wil dan ook ineens naar bed en ik moet dan 'deg' (ze kan de w nog niet haha). En dat terwijl ik een mama van weinig regels ben eigenlijk. Vandaar dat we het niet constant hebben, maar merk wel dat ze ergens spanning heeft ofzo. Ze is verder heel dol op de baby in mijn buik, koopt uit zichzelf dingetjes voor hem, en wil hem kusjes en knuffels geven en weet ik wat als hij eruit komt. Ze roept ook dat hij eruit moet komen naar hem, haha. Maar ik denk dat ze alle spanning voelen omtrent de naderende bevalling voelen en dat ze er zo mee omgaat. Oja, ze is hier ook ineens overal 'bang' voor. Dat kan zelfs zijn voor in de auto zitten, en dan wil ze dus bij mama zijn en mij vasthouden. Tja, ik denk juist dat ze mij extra nodig heeft om haar vertrouwen te geven en dus probeer ik wat extra tijd in haar te steken; veel knuffelen, vasthouden, op schoot (voor zover mogelijk), met haar in bad. We doen ook 'babyspelletjes'; dan is ze even een klein baby'tje en krijgt ze een luier om bijv (ze is al sinds 22 mnd zindelijk) waar ze niet in plast ofzo hoor , of ze doet of ze aan de borst gaat (niet echt, maar alsof). Laatst heeft ze haar knuffel laten geboren worden uit haar buik whaha. Echt grappig. En die babyspelletjes helpen wel, want eerst wou ze geen 'grote meid' genoemd worden en nu zegt ze ineens zelf dat ze een grote meid is en grote zus is. Ik heb geen tip voor je, niet echt althans, maar probeer eens andersom te redeneren misschien, en dan niet alleen als ze al ontploft is. 'Children need love the most when they deserve it the least', heb ik wel eens gehoord. En daar zit wat in (hoewel ikzelf nog verder ga, want mijn kinderen hoeven mijn liefde natuurlijk niet te verdienen, daar hebben ze recht op! Te allen tijde! Maar dat heeft hier weer niks mee te maken natuurlijk ); misschien juist wat extra aandacht, extra lief zijn, extra inleven in haar belevingswereld van wat er te gebeuren staat baby-technisch, extra fysiek contact zal ook werken denk ik... En dan bedoel ik niet als ze al een uitbarsting heeft natuurlijk, maar gewoon in het algemeen. Qua uitbarstingen; misschien kun je ook proberen te benoemen naar haar waar ze boos om is: 'ik snap best dat je boos bent dat je geen koekje mag. Dat is natuurlijk ook niet leuk. Je mag best even boos zijn hoor.' Ikzelf ben in dat benoemen niet een kei, probeer het wel, maar zeg er wel vaak bij '...maar anders heb je straks geen honger meer en dan heeft mama voor niks gekookt' Als dat niet helpt negeer ik het altijd, maar erg lang duurt het niet. Na een minuutje speelt ze alweer lekker...

 

Sorry voor de lap tekst trouwens *bloos* (zelfs nog wat toegevoegd, ben echt te lang van stof, zucht, haha)

 

@DD: ja, daarom zei ik al: de uitspraak is niet per definitie helemaal geldig, maar mijn punt is ook meer; als al het andere niet werkt, probeer het eens andersom. Knuffel d'r helemaal plat, zeg honderd keer dat je van haar houdt, nou ja 'you get the point'. Sowieso maakt zo'n instelling denk ik ook wel weer een andere sfeer in het geheel, is het niet van haar kant, dan zeker van jouw kant. Je kan het iig altijd proberen toch en zij wordt er zeker niet slechter van

 

En je hoeft natuurlijk niet extra toegeeflijk te zijn hoor. Extra veel 'mogen' of 'krijgen', materiële dingen dus eigenlijk, is niet wat ik bedoel. Ik loop hier nu over van de klefheidshormonen (icky dit klinkt vies zeg hahaha), dus ik ben de hele dag alleen maar aan het kussen en knuffelen, in haar nek aan het hijgen dus haha, zeggen dat ze zo geweldig is, aan haar snuiven omdat ze zo lekker ruikt, en irriteren aan het feit dat ze niet meer op schoot past Ik til ook nog regelmatig 15 kilo kind omdat ik haar zo graag vasthou, maar met 41 wkn is dat niet echt lekker