Mijn dochtertje zit opeens in een fase waarin ze heel snel huilt, maar dan niet echt huilen van verdriet maar naar mijn idee om aandacht (en geloof me, die krijgt ze echt volop). Ze opent dan haar mond, creeert een jammerend geluid en zoekt je duidelijk op om te kijken hoe je daarop reageert en of je haar in de gaten hebt. Ik merk ook dat het 'niet echt' is omdat wanneer ik haar afleid met een speeltje bijvoorbeeld, ze meteen weer lacht en ze niet met tranen huilt. Inmiddels herken je de verschillen wel Soms denk ik dat ik wel eens teveel op de 'negatieve aandachtsmomenten' ben ingegaan door haar weer op te pakken en weer te knuffelen, omdat ze het bij mijn partner minder vaak lijkt te doen. Op het moment wordt het echt storend, ze huilt vaak om niets (als ze bv heel zacht op haar bips ploft of een knuffel net even in haar weg ligt of ze deze vanaf de buitenkant niet uit de box krijgt). Ze heeft een aardig stemvolume, dus soms is het lastig om dit op een dag continue mee te maken. Het is echt iets van de laatste 2 maanden. Voorheen was ze de vrolijke noot ten top! Hoe kan ik hier nu het beste mee omgaan als ouder? Is het inderdaad een fase?
Finn heeft hetzelfde en ook in meerdere mate bij mij. Ik pak 'm ook sneller op als hij omvalt, leid 'm af als tie z'n zin niet krijgt etc. Mijn man laat 'm wanneer Finn gewoon onredelijk is gewoon even huilen en negeert het gedrag, zodra Finn weer gewoon doet wordt ie overladen met aandacht (een echte psycholoog ). Ik vind het heel lastig maar merk wel dat ik nu ook minder probeer in te gaan op die 'aandachtshuiltjes' en ik merk ook bij Finn nu langzaamaan dat hij deze wat minder uitprobeert. Ik zou het dus toch wat proberen te negeren en d'r gewoon eventjes met rust laten als ze zich zo gedraagt, zodra ze er mee ophoudt geef je haar alle aandacht die ze verdient. En zoals je zegt; je weet zelf goed genoeg wanneer ze alleen aandacht wilt of wanneer er echt iets aan de hand is. Succes!!!!
Ik denk dat je het beste haar 'negatieve' gedrag kunt negeren en zodra ze daarna weer lekker gaat spelen, haar in den treure complimenteren of belonen door (even) met haar mee te spelen. Ik denk dat je hier even doorheen moet...
Dank je mamma van Finn & Tamaraliza, fijn om die herkenbaarheid te lezen. Mijn man reageert hetzelfde als jouw man als ik het zo lees en het biedt idd meer soelaas, dus ik ben al meer die kant op aan het werken ik pakte haar idd meestal op als ze 'huilde om aandacht', knuffelde haar dan en nu krijg ik dit gedrag dus vaker voor mijn kiezen lijkt het. Ik vind het wel lastig om te negeren, soms gaat het bij mij door merg en been dat gekrijs (kan er best nerveus van worden merk ik ), maar ik ga mijn best doen hier nu consequent in te zijn. Dat is voor iedereen het beste, vooral voor de kleine natuurlijk!
HEEELLL herkenbaar! En ik begrijp je laatste reactie, ik kan echt niet tegen jengelen, en probeer alles aan te doen om mijn 3 jengelende dreumessen stil en tevreden te krijgen. Met het gevolg dat ze het nog MEER gaan doen, en mij tot wanhoop gaan brengen. Mijn man reageert ook heel anders op, en hij heeft wel drie engeltjes als die alleen met ze is. Op het moment dat ik de kamer binnenloop begint het gejengel vaak weer. Ik weet zelf dat ik dat negatieve aanstellerij moet negeren, maar ik kan het ook moeilijk hoor. Mijn dochter valt laatste tijd zelfs express, en dan kijkt ze even of ik dat gezien heb, en gaat dan brullen. Als ik doe alsof ik het niet heb gezien, staat ze weer op en loopt weer verder.....
Hey Adi, ik moest wel even lachen om het voorbeeld wat je gaf met je dochtertje wat zijn die kleintjes toch al slim he?!!? Als ik jouw verhaal lees met 3 kleintjes, durf ik bijna niet te klagen met 1 (hihi..) respect!!! Waarom lukt het de mannen over het algemeen toch beter dan de vrouwen om negatief gedrag te negeren vraag ik me af...?
Die van mij begint hier dus ook nu net mee. Fijn om te horen dat meerdere kindjes dit doen en het dus gelukkig waarschijnlijk een fase is waar ze weer doorheen moeten. Ik pak hem tot nu toe ook elke keer op als hij loopt te jammeren. Niet meer doen dus
Nou mijn man roept dagelijks tegen mij dat ik me niet zo moet laten 'opnaaien' . Hij kan echt rustig zijn koffie zitten drinken, als een kindje (of 2, of 3) zitten te klagen. Ze merken snel dat het geen effect heeft en gaan weer verder spelen. Waarom, misschien omdat ze toch niet zo emotioneel te manipuleren zijn? Ach ja, ik troost me met gedachte dat die tijd nog wel komt, helemaal als ze dochters hebben. Ik kon met een goed getimede traan ALLES voor elkaar krijgen bij mijn vader
Haha ja Adi dochters en papa's... Hier is het toch echt papa die eerder ingaat op het 'vragen van aandacht' van Liza. Ik denk ook wel dat het in je moet zitten hoor! Misschien ben ik het een beetje gewend doordat ik voor de klas sta...kun je ook niet 20 kids tegelijk aandacht geven.
haha Adi heel herkenbaar! Denk dat dat inderdaad wel scheelt Tamaraliza jouw ervaringen in de klas, beter hoor! Ik vind het fijn om de herkenbaarheid te lezen. Omdat de kleintjes rond deze leeftijd nog niet alles kunnen aangeven, merk ik dat ik het soms zo lastig vind om in te vullen. Ook dat gedrag van negatieve aandacht. Op deze manier word je je er wel meer bewust van en hopelijk kun je het gedrag dan positief manipuleren SUCCES allemaal! Ik ga proberen er wat van te maken! En dan hebben we de 'ik ben 2 en ik zeg nee' nog niet eens bereikt (hihi).....
dat is vragen om aandacht. je moet de op hun leeftijd passende aandacht geven. dat is dus niet meer knuffellen(helaas, vond ik altijd erg leuk). je moet ff naar haar toe gaan, zakken tot haar nivoo, in haar ogen kijken en vragen wat er is. of wat ze wilt. ze gilt? vragen; nog een keer. ze gilt opnieuw? dan moet je zeggen dat je haar niet verstaat als ze zo doet, en daarom je haar niet kan helpen.(heb ik net binnen van babycenter, wekelijkse info per email)als het goed is gaat ze op een gegeven moment haar best doen om op een andere manier duidelijk te maken wat ze wilt. ik zal het zelf ook proberen maar nu ff niet omdat hij nu waterpokken heeft.