moeder zijn.. is soms idd erg zwaar, je hecht je meer aan de dagen als je eens een kinderloze dag heb, als ze bij opa en oma zijn bijv.. je krijgt zoveel lliefde van zo'n kleine das echt ongelofelijk! ik denk nooit was ik er maar nooit aan begonnen..
Ik begrijp heel goed wat je doormaakt want heb mijn porsie ellende tijdens de zwangerschap en een jaar daarna ook wel gehad. Ook vind ik het hartstikke goed van je dat je er gewoon voor durft uit te komen! En ik snap dat je dit zelf ook helemaal niet wilt. Maar op zich zou je er wel iets aan kunnen gaan doen toch? Zoals tulip al aangaf, t is nooit te laat. Nou ben ik geen psycholoog maar toch denk ik dat je nog genoeg issues hebt die je nog niet verwerkt hebt en waarbij hulp van buitenaf je heel goed zouden kunnen doen. Dat je kleintje niets tekort komt is natuurlijk hartstikke mooi, maar hoe zit het met jou? Wie denkt er aan jou? Vind je niet dat je het zelf ook waard bent om lekker in je vel te zitten?
draak : ik snap je helemaal. Hier ook iemand die inderdaad wel eens denkt, waar ben ik aan begonnen! Dat houdt niet in dat we niet van onze kids houden.. superveel. Maar dat houd in dat we ons onbezorde leventje missen en vaak gaat dat gepaard met andere problemen. want als je geen(weinig) verantwoording hoeft af te leggen en geen 30 dingen hoeft te regelen voordat je weg kan en dus gewoon kan doen wat op dat moment het beste uitkomt. kan je veel problemen op die manier makkelijker oplossen. zoals: Als je ziek bent, inderdaad in bed gaan liggen. Als er iets niet lekker loopt, er makkelijker aan werken enz. enz. zonder dat je daarnaast voor de kids zorgt. En nu hier bijv. ook ik heb net ruim 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, heb behoorlijk krachtsverlies in mijn linker arm, geen coordinatie bij het lopen. lig op een bed in de kamer, heb een rollator om mee te lopen, rolstoel als ik niet kan lopen. it aan pijnstilling vergelijkbaar met morfine. Nou geloof me als ik dan net even slaap en shannon word precies dan wakker dan baal ik en goed ook. allerlei spanning hier in huis, want ze weten niet wat er aan de hand is, 10 maart naar een kliniek toe. misschien blijft het wel zomet mij lichamelijk.. Martin heeft net 1 week zijn benen onder zijn lichaam vandaan gerend, qua oppas regelen voor de kleintjes, s avonds naar het ziekenhuis met 2 kids, nachtvoedingen en ook werken.dus jah dan heeft ie ook wel eens zoiets gehad van pff.. waar ben ik aan begonnen wat als ik nu alleen was zonder kids was het een stuk makkelijker. dus inplaats van dat iedereen maar een roze bril op moet, laat iedereen zijn mening uiten en duik er niet gelijk op als iemand misschien het zorgvuldig opgebouwde muurtje aanvalt van mama zijn en mama worden is geweldig.. nee daar is niets negatiefs aan. Mama zijn kan verdomde zwaar zijn en kan je geestelijk en lichamelijk uitputten, het is en blift het zwaarste beroep te wereld en als we nou allemaal al een stopte met dat belachelijke verwachtingspatroon dat je het allemaal even geweldig moet vinden. word de stress en onzekere want veel vrouwen hebben, over doen we het wel goed, krijg ik alles wel klaar, mijn huis moet schoon, mijn kind mag nooit vies zijn, ik moet op en top verordg, oo niet huilen baby, straks vind iemand mij een slachte moeder..enz.enz. zou een hoop teleurgestelde vrouwen, vrouwen die het heel zwaar vinden, depressies enz. enz. schelen. HEt is loeizwaar kinderen opvoeden, je hebt heel veel verantwoordelijkheid. en tuurlijk hou je van ze, veel is erg mooi en maakt je gelyukkig .. maar ook veel irriteert en vreet energie. Draak: ik zou toch wel een huisrta/psyoloog raadplegen, het is gewoonweg prettig als je alles voor jezelf op en rijtje kan zetten en het mischien allemaal wat afsluiten..
Ik weet niet of je bericht nou cynisch is of niet, maar goed. Dat een kind zichzelf niet verschoont, soms zijn/haar driftbuien heeft, af en toe vreselijk vervelend is, ervoor zorgt dat jij niet maar aan je slaap toekomt en je af en toe helemaal gek maakt, zijn voor mij geen redenen om te denken, 'Was ik er maar nooit aan begonnen'. Natuurlijk word ik af en toe ook helemaal gek van Damien, en dan ben ik vreselijk blij als hij EINDELIJK in slaap valt of even naar mn moeder kan, maar om nou te wensen dat ik nooit aan het moederschap was begonnen.. Echt niet!
Draak, ik heb er ook respect voor dat je dit hier neerzet. Aan de reacties te zien is het nog steeds een taboe om toe te geven dat het moederschap niet alleen maar rozegeur en maneschijn is. Waarom eigenlijk??? Als je dat zo voelt betekent dat nog niet dat je als moeder minder van je kind houdt. Ik vind het moeder zijn ook wel eens zwaar, en niet altijd leuk. Daarmee bedoel ik niet dat ik mijn kind niet leuk vind, maar soms wel de zaken die daarbij komen kijken (het rennen, het regelen, het plannen, zorgen, verantwoordelijkheid, elke avond moeten koken, eetperikelen, nachtelijk gespook, ziektes etc.). Dat heeft niks met mijn zoon persoonlijk te maken. Van hem hou ik uiteraard met elke vezel in mijn lijf, dat staat als een paal boven water. Een van de mooiste dingen van het moederschap vind ik dat ik nu geleerd heb wat échte liefde is. Daarmee bedoel ik onvoorwaardelijke liefde. Door dat te ervaren ben ik denk ik wel een 'beter mens' geworden. Jezelf belangeloos opofferen voor een ander mens, dat had ik nog niet eerder gedaan. Zo leer je als moeder allemaal nieuwe kanten en rollen van jezelf kennen, en groei je als mens. Het zwaarste vind ik de zorgen en angsten die je om je kind hebt. Ik heb nu echt iets te verliezen in het leven, een hele beangstigende gedachte. Dat heb ik van te voren echt onderschat.
sorry trouwnes als het wat warrig is.. hoop dat jullie mijn verhaal wel snappen. komt door de med's maar voorals door mijn onvolledige zicht.
Het mooiste wat er is in het leven! Kzou niet meer zonder mijn kinderen kunnen en ja heb mijn jeugd weggegooid maar ertegen over staat wel ik ben nog jong als mijn kinderen ouder zijn en die gedachten alleen al maken me nog gelukkiger. We hebben zelf gekozen voor vroeg kinderen.
Draak. Meis ik begrijpje vind het ook knap dat je zo eerlijk durft te zijn dat zouden wij moeders vaker moeten doen. Het moederschap is niet alleen roze geur en manenschijn. En het is idd nog niet te laat om te kijken of je wat met je gevoels kunt en wilt doen. Er zijn mensen die het wel roze geur en manenschijn vinden maar er zijn er zat zo als wij die moeten roeien met de riemen die we hebben. En dat maakt ons geen slechte moeder wel een eerlijker en dat telt net zo goed. Knuf.
Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik voor mijn pleegje mag 'moederen'. moet er niet aan denken dat ik het nooit had mogen meemaken
pfoeh... Om te beginnen heb ik nooit, maar dan ook echt nooit gedacht "was ik er maar nooit aan begonnen." Ik hou onwijs veel van mijn kinderen, en kan en wil me geen leven voorstellen zonder ze. Daarnaast wil ik wel zeggen dat er bij mij een aantal maanden geleden een enorme omschakkeling is geweest. de eerste 2 jaar heb ik mezelf volledig weg gecijferd, niet alleen vanwege de kinderen maar ook vanwege mijn ex. Tot ik voor het eerst in ruim 2 jaar weer eens een avond naar een concert ging met mijn best vriendinnetje en me voor het eerst in een hele lange tijd weer echt even mezelf voelde. Even geen verantwoordelijkheden, even helemaal los, zoals voordat ik kinderen kreeg. Lang verhaal kort, dit is het moment geweest waarop ik besloot dat ik geen toekomst wilde met mijn ex, en echt meer tijd aan mezelf moest besteden. De maanden erna heb ik bewust wat vaker voor mezelf gekozen, mijn ex en de kinderen een weekendje naar mijn ex-schoonouders om zelf evenop te laden. Ik merk gewoon aan mezelf dat als ik die momenten ook heb, ik een veel leukere moeder ben voor mijn kinderen, ik vond het zwaar, ik voelde me opgesloten, iedere dag voelde hetzelfde en was soms echt uitgeput. Nu als ik even een dag of een weekendje alleen heb gehad kan ik alles weer aan, heb ik veel meer geduld en veel meer energie om een hoop te ondernemen met de kinderen. En ik heb ook zeker zware dagen hoor (zoals vandaag...) peuterpubertijd van de oudste, 13-maandensprong van de jongste, slaaptekort en heb gewoon ff niet mijn dag vandaag. Heb echt minder geduld met ze, en kijk echt even uit naar vrijdag dat ze naar hun vader gaan en ik ga carnavallen. Vind het ook wel lastig zijn dat er dingen zijn die moeilijker gaan, ik zou graag willen studeren, maar wat ik wil is zwaar, duur, ik zou naar de andere kant van nederland moeten verhuizen en erg lastig qua opvang. Dit kan dus gewoon niet omdat ik kinderen heb. Dingen als Lowlands, spontane weekendjes Parijs gaan gewoon niet meer. Maar als ik kijk wat ik er voor terug kijk, mijn jongste die met haar armen open op me af rent als ik terug kom van boodschappen doen, mijn oudste die helemaal door het dolle heen is omdat ik een pinguin heb getekend, dan is de keus heel snel gemaakt. Parijs is er over 18 jaar ook nog, maar mijn peuter en dreumes worden veel te snel groot, en daar geniet ik veel meer van. Zelfs als ze hun snotneusjes en modderhandjes aan mijn witte kleding afvegen.
Vind het moederschap leuk, daarom ook een 4e. Maar wél met de juiste partner. Met de verkeerde is er weinig aan:x. Het is wel druk druk druk!!! Idd de een op bed en de ander aandacht en af en toe blij als het half 9 s 'avonds is dan liggen ze allemaal op bed. En ook nu, 7 weken zwanger, moe en misselijk en écht ze houden geen rekening met je. En dat mag ook natuurlijk, het zijn kinderen. Aan de oudste heb ik wel veel. Ik ben wel makkelijk in het huishouden, schoon is schoon en niet meer dan dat. Het huis is meestal aan kant, de kamers van de meiden niet. Maar ach, waar gaat het om? Ze doen het goed op school, redelijk beleefd, sociaal en eten goed. Elke avond een gezonde hap op tafel of knus voor de tv. Spelletjes hier en daar en vaak gezellig kletsen en praten over van alles. Nee zou ze niet willen missen, denk ook nooit was ik er maar nooit aan begonnen. Moet zeggen dat ik af en toe blij ben dat ze om het weekend bij hun vader zijn, dat geeft rust en geeft ons veel energie om er daarna weer tegenaan te gaan. Dat werkt erg goed. Samen relativeer je en als je goed op elkaar ingesteld bent is het erg leuk om kinderen te hebben. Ik heb het geluk dat nu in mijn leven te hebben en is deze 4e meer dan welkom. Helaas ken ik de keerzijde van het geluk met kinderen ook en dat is verdomde zwaar!
TS schrijft toch niet dat ze het niet leuk vind of alleen maar negatief? Ik lees juist dat ze nu eens de 'mindere' kant meer belicht ipv alleen de mooie dingen.Mag toch best? Ik vind het ook wel s zwaar..dat mag toch best toegegeven worden? Maar ik zou ze voor geen goud willen missen en ben erg gelukkig met ze!!
draak@ ik wil je een dik compliment geven dat je zo open en eerlijk verteld. weet je ik heb op dit forum al heelw at keren opmerkingen gelezen van mensen die dan heel wijs roepen. noud at zou bij mij nooit gebeuren. en als die van mij als puber dit of dat zou doen dan zou ik dit of dat doen. en dan zou ik dit of dat zeggen bij mij zou dat niet gebeuren. het zijn aaaaltijd mensen zonder kinderen ( al dan niet zwanger) of mensen met klein(e )kind(eren) . ik weet inmiddels na 17 jaar moederschap wel beter. het moederschap kan keihard zijn en je raakt onderweg heel wat illusies kwijt en je kinderen gaan je te zijnertijd weleens teleurstellen en heel hard kwetsen met dingen waarvan je hoopte dat ze dat nu juist nooit zouden doen.ik ga niet eens voorbeelden meer noemen omdat ik zo gefrustreerd raak van die betweters. ik vind het daarom moedig van je dat je gewoon eerlijk zegt hoe jij het beleefd meid en ik weet zeker dat je heus wel hulp zoekt op het moment dat jou zoon er op wat voor manier dan ook last van krijgt. het zijn de mensen die niks zeggen en niks toegeven waar je mee moet oppassen.
Blup: Helemaal met je eens! Ik heb geen oudere kinderen maar wel 2 veel jongere broertjes.. ik leef met mijn moeder mee Ik heb ook nooit gedacht 'was ik er maar nooit aan begonnen' maar toen mijn zoon de 1ste 4 maanden niks anders deed dan krijsen, spugen, niet slapen dacht ik wel eens 'waar ben ik aan begonnen'.. Nu weet ik dat dat ook weer over gaat en natuurlijk wil ik hem niet missen, zou ik m'n hand voor hem af laten hakken en dat soort dingen maar moederschap is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn.
Dit heb ik voor mijn zoontje bedacht toen hij ongeveer een half jaar oud was en dat is precies hoe ik me erbij voel. Een gevoel dat ik niet kende, toen het leven nog onbezorgd was. Een gevoel dat onbekend was, toen het leven nog van mij was. Een onvoorwaardelijke liefde, het doet soms gewoon pijn. Hoe moet je dat plaatsen, om intens gelukkig en tegelijkertijd intens bezorgd te zijn? Nu weet ik hoe het voelt om te leven, nu weet ik waarom ik hier nog heel lang wil zijn. Dit is om jou bij me te hebben, op te voeden, een man te zien worden Geweldig om jouw moeder te zijn.
Wauw! Heel mooi!! Verwoord echt hoe ik me ook voel. Ookal vind ik het soms ook wel zwaar hoor. En heb wel eens een paar keer gedacht van : was ik er maar nooit aan begonnen! Maar dan ga ik denken van : hoe zou mijn leven dan zijn zonder de kindjes en dan kom ik tot de conclussie dat het leven een stuk minder bijzonder, afwisselend, liefdevol en speciaal zou zijn. En dan kom ik snel terug op mijn gedachte van : was ik er maar nooit aan begonnen