Luna: Prachtig gedicht! Maar.. wat doe je als jouw zoon straks verslaafd is en van je jat, je hem niet kan helpen omdat hij jouw de schuld geeft van zijn ellende en het hele gezin meesleept in zijn problemen? Ik wilde dit eigenlijk helemaal niet schrijven maar dit is dus mijn broertje van 21. Hem helpen??? Dat proberen we al 7 jaar maar hij bedonderd ons waar we bij staan. Het enige wat je dan als moeder kan doen is hem los laten en weet je hoeveel pijn, ellende en verdriet dat geeft? Tuurlijk blijf je van hem houden, ja met heel je hart maar op een gegeven moment moet je voor jezelf kiezen, ook als moeder zijnde.
Draakje, ik vind het heel knap dat je voor uit komt dat je het moederschap gewoon loeizwaar vindt. Tuurlijk wil je je kindje niet kwijt en hou je van hem, maar dat wil niet zeggen dat je jezelf wel eens verdomde kl*** kunt voelen. Chai, ik vnd het jammer dat je zo reageert. Niet beledigend bedoel maar duidelijk een opmerking van iemand zonder kinderen. Toen mijn zoontje 6 weken was heb ik eens met mijn schoonouders op een terrasje gezeten en ik was OP. Gebroken nachten, regelperiode door bv en wennen aan het nieuwe leventje als moeder.... het is nou eenmaal pittig in het begin. Ik vertelde dit ook zo. Nou ik kreeg me een dikke pluim van schoonmama dat ik er zo open voor uit kwam, want de meeste verse mama's houden de schone schijn voor de buitenwereld op. Zo is het maar net. Iedereen wil maar laten zien hoe makkelijk het allemaal gaat en hoe geweldig het wel niet is en zwaar... nee hoor hoe kom je erbij. Zeg je dat je het zwaar vindt, wordt je afgekeurd. Het is toch normaal om op bepaalde momenten te denken: pfff wat is dit zwaar zeg. Slapeloze nachten, driftbuien, het nieuwe leven, je nieuwe taak, je zorgen of je het wel goed doet, zorgen dat je relatie goed blijft. Opeens ben je vrouw, partner, huisvrouw EN MAMA en heb je de verantwoordelijk om een hulpeloos wezentje op te voeden tot een zelfstandige, goede man/vrouw. Het is me nogal wat zeg...... Ik hou zielsveel van mijn zoontje en over een paar weken ben ik mama van een meisje. Ik kan niet wachten. Toch is moederschap voor mij niet alleen maar rozegeur en maneschijn hoor. Het is op momenten gewoon verdomde zwaar als hij weer eens in zijn driftbui/eigenwijsheid hangt. Dan denk ik: pfff waar ben ik aan begonnen. Toch zou ik het nooit meer willen missen hoor!!!!!!!! Ouder zijn is geen verandering in je leven, het is een verandering van je ziel.
Ik heb een eigen bedrijf aan huis. Ik draai 7 dagen per week 24 uur-diensten en dat 365 dagen per jaar. Ik ben verzorgende, verpleegster en leerkracht. Ik ben secretaresse , huishoudster en kokkin. Ik ben politieagent en zwemlerares. Ik kom 's avonds naar zijn bedje toe om hem in te stoppen. 'S nachts sta ik op om hem te troosten. Ik ben nog wakker als iedereen al slaapt en sta weer op voordat hij wakker wordt......... maar 1 ding is zeker : Ik ben een trotse moeder ! En zijn er dan nog mensen die beweren dat moeder zijn geen werk is? Want wij moeders werken wel degelijk onszelf een slag in de rondte! maar het is het allemaal waard ook al zijn er soms dagen, dat ik hem achter het behang wil plakken
tja, ik denk eerlijk gezegd wel eens "waar ben ik aan begonnen" maar meteen er achter aan "ik zou ze ook niet willen missen".... Het is idd heel zwaar, en ik vind het echt wel zwaarder dan ik ooit had kunnen vermoeden!
Als hij dat doet dan krijgt hij nog een zware kluif aan deze moeder. Overigens afschuwelijk dat dit jullie moet overkomen. Ik heb het in mijn omgeving wel meegemaakt, dus ik weet hoe zwaar het is voor de ouders. Bij haar was van kleins af aan al duidelijk dat er iets niet goed zat. Ach we proberen er als ouder zijnde maar het beste van te maken, uiteindelijk kiezen ze toch hun eigen weg en ik kan voor mijn kinderen (jongen en meid straks) alleen maar hopen dat ze de goede kiezen.
Heel herkenbaar! Ook hier is het moederschap echt het aller aller aller mooiste wat me is overkomen maar het is inderdaad niet enkel maar rozengeur en maneschijn!
Hmmm moederschap....Ik heb heel vaak het gevoel: wilde ik dit echt? Ik verlang dan zo naar mijn oude leventje. Het is toch gewoon zo: je verandert zo erg! Mijn oude leventje komt nooit meer terug, en dat vind ik heel eng en eerlijk gezegd baal ik er soms van. Maar ja het is nou eenmaal soms moeilijk dat je bijvoorbeeld je "vrijheden" moet opgeven. Ik baal soms vreselijk als ik een lunch moet afzeggen omdat mijn zoontje ziek is, ik baal soms vreselijk als ik zo moe ben van het voeden snachts dat ik savonds geen puf meer heb om leuke dingen te doen en jankend boven de commode sta te verschonen, ik kan het soms niet uitstaan dat ik niet gewoon een paar uur kan gaan shoppen zonder dat ik eerst zeshonderd dingen moet regelen, ik kan soms wel janken als ik iets leuks had gepland met mijn vriend en de oppas zegt af. Dan denk ik af en toe echt: pff waarom wilde ik kinderen?? Ik mis het alles kunnen doen wat ik wil! Ik mis het dat ik me niet moe voel, ik maak me zorgen om de toekomst om van alles. Pats boem met een kind besef ik me ineens: ik zal me tot aan mijn dood ALTIJD zorgen maken en ALTIJD voor NOG iemand anders dan ikzelf verantwoordelijk zijn. Maar weetje...als zo'n kindje naar je lacht, in je armen in slaap valt, alleen door jou getroost wil worden omdat jij nou eenmaal zijn mammie bent en alles maar dan ook alles voor hem betekent, als je hem ziet huilen en je hart breekt, als je ziet hoe je familie straalt als hij bij ze op schoot zit, als je helemaal dubbel ligt om debiele geluidjes die hij maakt, als je vol trots bent omdat hij kan omrollen, als je ineens ziet dat hij op je lijkt, als hij gaat lachen en je wel kan janken omdat het zo schattig is, als je bedenkt hoe gezellig het nog gaat worden in de toekomst en zo kan ik nog uuuuuuuuuuuuren doorgaan......maar dat maakt zoveel goed
Waar ik tot nu toe ook nog niemand over gehoord heb is het verschil in kindjes... Het ene kindje maakt het je relatief makkelijk, het andere kindje is vanaf het begin een stuk zwaarder te handelen.. Voorbeeld, mijn nichtje heeft een kindje nu bijna 3, super makkelijk, snel qua ontwikkeling, slaapt overal al vanaf baby, en kan vanaf het begin ook echt uitslapen... Hij ligt makkelijk tot 10.00 uur in bed, eet perfect, heeft veel last van zijn oortjes gehad en nog steeds soms, maar ook dan een ontzettende bikkel... Soms merkte ze pas iets aan hem als er troep uit kwam, en niets qua gedrag... Toen kwam zoontje nr 2, was zo ontzettend anders in de omgang, sliep vanaf het begin slecht, eet niet geweldig, slaapt niet goed ergens anders, efin, je begrijpt waar in heen wil! Voordat de 2e was geboren was een gevleugelde uitspraak van haar: Zoals je ze went, heb je ze. Nu denkt ze daar anders over... Het ene kindje maakt het heeeeel zwaar, het andere kindje heb je letterlijk "geen kind aan".
dat denk ik ook wel. Ik zou mijn dochter voor geen goud willen missen, maar toen ze 8 weken was heeft ze dagen 24 uur per dag gehuild, (bleek achteraf een medische oorzaak en heb haar steeds bij mij gehouden gelukkig, maar dan weet je even niet hoe je het hebt hoor.
@ Alle mama's!Wat knap dat julie je zo goed houden, en wat mooi om de mooie kanten van mama worden is te lezen! Al maken de negatieve kanten me wel een beetje bang!, Kan ik dit wel.. Maargoed ik kan mezelf maar 1 ding zeggen: Welcome to the real world,, En ga erg mijn best doen!
Moederschap is zeker weten mooi, en zou mn zoontje nooit meer kwijt willen, maar...... ik heb toch wel eens gedacht, (soms meer dan vaak) waar ben ik aan begonnen?? De bevalling was al een HEL, (ze zeggen dat je het vergeet, echt niet) Sinds dien is slapen tot 2 1/2 werkelijk drama geweest. Quinn is verschrikkelijk vaak ziek geweest, veel ziekenhuis bezoeken gehad, artsen, nachtelijk ritten, verkeerde reacties op ab kuren. Quinn is hoog sensitief, en daar zijn we pas net achter. Vorige week jankend schoonmoeder gebelt, of ze alsjeblieft Quinn kon komen halen, na driftbui 100, en die zijn behoorlijk heftig. Quinn is enorm bewerkelijk. Hierdoor vrienden en familie door kwijt geraakt door onbegrip, geen moeder meer om je verdriet en vreugde mee te delen. IK kan nog heel lang door vertellen, maar doe ik niet Hou onwijs veel van mn mannetje, het is een lieverd, schatje, mijn kanjer, mijn knapperd, mn alls, en ik ga voor hem door het vuur! Maar heb het echt wel eens gedacht........
moeder zijn is je de hele dag ergeren aan zo'n meiske omdat ze echt een rotdag heeft en als je haar dan in de avond in bed ziet liggen helemaal in coma, wegsmelten en uuuuren blijven kijken naast haar bedje... mamma zijn is verwachten dat je kleine meid uitslaapt tot minimaal 9:00 (die van ons is echt een uitslaper) en dan ineens om 7 uur op die ENE dag dat je het wat later hebt gemaakt, een meisje naast je dat je overal kusjes geeft vervolgens boven op je kruipt 2 armpjes om je heen slaat en je stevig knuffelt en zachtjes fluisterd: "Mamma wakker he??? pappa slaapt nog he!! SSHHT!!!" Hoe vervelend ik het ook vind om zo vroeg wakker te worden, ben elke keer weer blij dat ze mij wakker maakt ipv mn ventje, geen ochtend is beter begonnen als ze me zo wakker maakt! hihi nee denk nooit was ik hier maar niet aan begonnen. wel heel vaak in het begin gedacht: wat moet ik hier nou mee, kan ik dit wel aan... maar heb haar altijd gekoesterd en van haar gehouden met heel mn hard.
Ook ik heb een mening... Over mijn kleine man dan. Tot nu toe... Vind ik het geweldig. En heb ik denk ik een makkelijk meneertje.. Hij is soms jammerig of kan ik niet helemaal peilen wat er aan de hand is. Maar het is mij.. (tot nu toe) nog geen moment tegen gevallen. Hij is mij het mooiste dat me is overkomen. Hij is mijn hele leven. En ik kan me prima aanpassen in mijn rol als moeder, minares en vriendin voor mijn man. Zodat we met zijn allen heel gelukkig zijn. Ik vind bloedzuiger een heel negatief beladen woord. En nee ik kan me niet voorstellen dat je zoiets kan zeggen wanneer je kindje nog zo jong is als van de ts. Het is een onschuldig kind... Wat ik me wel kan voorstellen is dat het je tegenvalt om moeder te zijn. Of dat je het zwaar vind. Of dat je zo moe bent dat je tijd voor jezelf nodig hebt. En ook dat je zelf problemen hebt.. Maar wanneer je de term bloedzuiger gebruikt voor een kindje van 2 geloof ik... Dan kan ik me bijna niet voorstellen dat je jouw ontevreden of ongelukkige gevoel niet projecteerd op je kindje. En als dat zo is vind ik het erg sneu voor hem en als ik met bovenstaande fout zit dan bvb sorry. Maar wat ik je vooral wil meegeven voor jezelf en je zoontje ben je het verplicht om je zo lekker mogelijk te voelen. Daar heb je recht op. En hoe je dat kan bereiken weet jij alleen zelf. En dan denk ik dat je gevoelens van onvrede of het zwaar vinden misschien wat minder op de voorgrond komen maar dat je een wat algemener van geluk ervoor terugkrijgt.. Ik wens je in ieder geval het allerbeste en hoop dat je je gauw wat beter voelt!. Sterkte
tussen mijn dochters zit een groot verschil...! mijn jongste is echt zo'n gevoelig meisje en wil graag overal bij geholpen worden..... kletst je de oren van je hoofd en is echt zo'n gezellig ding mijn oudste is heel wijs vind ik zelf... ze doet graag zelfstandig haar dingen en komt zelf wel als ze iets wil... ze is behoorlijk pittig en een leidertje... wil alles bepalen en in de hand houden... is dus een stuk lastiger soms.... ze komt dan zo ineens even knuffelen of een boek lezen.... maaaaar.... ik hou enorm veel van ze! ze zijn hun eigen persoontjes....
De gene die het wel geschreven heeft is geen slechte mama ze heeft gewoon haar gevoel hier neer gezet hoe ze het soms voelt. Ik heb gezegt had ik er maar nooit aan begonnen( Niet dat ik dat echt meen) was meer uit doem gedachten dat staat er trouwens ook. De zorgen over je kind kunnen je soms als moeder wel eens machteloosheid. Van pff was ik er maar niet aan begonnen. Niet dat ik dat persoonlijk echt zo zou willen. Wel dat ik dat wel eens gedacht heb in machteloosheids gevoelens. Onzekerheid ect ect.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Het eerste jaar voor mij is heel zwaar geweest, vooral zelf heel veel last gehad van de hormonen maar ook een kindje wat heel veel huilde, spuugde en veel ziek is geweest. Het is tot nu toe altijd een heel pittig ventje, huilt nog steeds veel en is vaak heel driftig. Toen in mijn zwangerschap waar ik 200% van heb genoten had ik nooit maar dan ook nooit durven bedenken dat ik ooit zal zeggen was ik er maar nooit aan begonnen maar het is toch echt zo. Moet eerlijk zeggen dat ik zelf wel onzeker ben van aard, dat heeft ook niet veel mee geholpen maar ik ben idd ook van mening dat het ook heel erg ligt aan of je een snel tevreden baby hebt of een kindje dat veel zorg van je vraagt Er is nu een 2e onderweg, dat is toch ook wel het bewijs dat ik ook erg van het moederschap geniet hoor. Het valt mij alleen best zwaar soms, snap niet wat daar erg aan is om eerlijk voor uit te komen.