ik heb dit ook hor... en weet je ik ben er blij om!! kamertje is helemaal onze smaak omdat ik geengoed bedoelde adviesen van een ander heb aangenomen. Dat jayden net geboren was hebben alleen mijn moeder,mn s moeder mn zwager en mn zus m ff vast gehouden. na een week belde mn s moeder mn man om te klagen dat ze m pas 1x had vastgehouden. De vk was erbij toen mn man dit aan mij vertelde en die zei das juist goed! een kindje moet eerst de tijd krijgen om aan zn ouders te wennen. jayden is nu bijna 2 en is 1 keertje te logeren geweest omdat we een bruiloft hadden en ik vond het helemaal niks! ik ben nu zwanger van de 2e en niemand mag aan mn buik zitten(behalve mn man en de vk) en kraamvisite ben blij dat dat bij de 2e minder zal zijn, en de eerste week wil ik t zowiezo niet! en de bevalling...ik vertel tegen niemand dat t begonnen is. De vorige x moest ik naar het ziekenhuis en dat had ik wel verteld mn moeder en mn zus zijn samen gaan zitten wachten en hebben 4!!!!! keer naar het ziekenhuis gebeld om te vragen hoe het ging. lang verhaal haha maar ik begrijp je dus
Herkenbaar, alhoewel: een beetje herkenbaar. Zoals ik er nu over denk mogen bepaalde mensen wel ons kindje ff vasthouden (maar niet te lang ) Alleen... Schoonzus wilde komen kramen. Manlief was direct laaiend enthousiast. Ik niet. Sterker nog: ik wil het pertinent niet!!! Ik wil dat 'wij zelf de primeur hebben'. Weet niet hoe ik het beter kan verwoorden, maar ik wil perse niet dat zij - hoe lief ik haar ook vind!!!! - in die eerste week voor ons kindje gaat zorgen. Bovendien wil ik gewoon ongelimiteerd zelf knuffelen met ons kindje en wil ik niet dat een familielid dat plekje inpikt. Manlief vind het niet leuk dat ik er zo over denk, maar jammer dan!!!!! IK ben zwanger, IK moet bevallen, IK ben straks de kraamvrouw, dus IK bepaal hoe IK het straks wil hebben Hihi
ohh zooo herkenbaar! Mijn eigen ouders laten me nog heerlijk met rust, maar van mijn schoonfamilie kan ik af en toe echt al gek worden! Vooral de oma van mijn vriend, die denkt alles wel even aan ons uit te kunnen leggen en ik vrees nu al voor de dag dat onze dochter geboren wordt, want ik weet zeker dat ze allerlei pogingen gaat ondernemen om haar toe te eigenen. Ook ben ik de eerste maanden nauwelijks alleen met mijn vriend en ons kindje, omdat mijn schoonmoeder speciaal voor de geboorte naar ons komt, mijn ouders, zijn vader woont naast ons en zijn oma in het appartement boven ons. Ook mijn vriendinnen en de vrienden van mijn vriend willen langskomen (en logeren want we wonen op een eiland en iedereen komt van ver) en mijn vriend wil de kleine ook heel graag dopen en een doopfeest geven (wat dan in de eerste maand moet gebeuren en heel spectaculair moet worden uitgepakt). Ik zie dat echt totaal niet zitten en sta nu al soms op mijn achterste poten als men met tips en adviezen komt. Dat bepaal ik zelf wel! Mijn vriend wilde eerst ook met zijn stiefvader de muren van de kinderkamer gaan schilderen als ik op vakantie was, maar dat wilde ik echt niet hebben net als dat ik zelf de meubels wil neerzetten in het kamertje en niet, zoals mijn schoonmoeder voorstelde, dat zij het dan meeneemt ergens in juni (kindje wordt verwacht in juli) en dat ze het dan in elkaar zetten als ik lig te bevallen (want bijgeloof dat het ongeluk brengt de meubeltjes in huis te halen voor het kindje geboren wordt) Ik denk dat ik hier alvast een plan de campagne kan gaan maken, en iedereen op zijn plaats moet wijzen, zodat ik niet straks overvallen word door allerlei ontevreden familieleden die het gevoel hebben achtergesteld te worden
Sommige dingen zijn wel herkenbaar vooral tijdens de zwangerschap eerst vond ik al die aandacht heel erg fijn later had ik zoiets waar bemoeid iedereen zich mee het is ons kind...Het zullen zeker de hormonen geweest zijn. Gelukkig maar! Sommige dingen lopen allemaal anders..ik bedoel eigenlijk je kunt het allemaal niet plannen zoals jij het wilt en dan erger je je er alleen maar meer aan als het anders loopt. Laat het een beetje los en tel wat vaker tot 10 ik wilde bijv. dat niemand wist dat de bevalling begonnen was maar het duurde zo lang dat we er niet onderuit konden.. En voor de mensen die het toen wisten ook natuurlijk een hele bijzondere ervaring want hun kleinkind werd geboren. Die 2 dagen zijn voor hun ook heel spannend geweest en zullen ze nooit meer vergeten. Ik bekijk het nu vaak ook vanuit hun kant. Zou ik het leuk vinden als ik later het gevoel krijg dat mijn schoondochter niks van me wilt weten mag ik dan niet lekker met mijn kleinkind wandelen in de zomer of op de fiets, zwemmen enz. En als ik zie dat mijn zoontje nu ontzettend geniet van de opa's en oma's dat wil ik ze niet afpakken. En tuurlijk bekruipt met dat slechte' gevoel nog wel eens maar dan tel ik gewoon even tot 10 of bel mijn vriendin om bij haar te klagen en dan is het weer oké. Oh en wat ik ook had was dat ik niet wilde dat iemand mijn Zoontje vasthad na de bevalling alleen ik en papa. Gelukkig voor mij want mijn zoontje moest 2 dagen in de warmtebak dus niemand behalve wij mochten hem vasthouden. Toen was ik er blij mee maar nu baal ik dat ik de mensen die ik lief heb niet op de foto heb met mijn kleine lieve pasgeboren baby. Volgende keer doe ik dat dus wel anders als het kan.
oh pfff ik snap het wel hoor! Ik ben al heel mijn zwangerschap ziek, eerste 20 weken zelfs doodziek geweest, lag aan het infuus te soppen in het ziekenhuis of lag thuis in een donkere kamer en kon verder niks vanwege hyperemesis. Als ik dan nu zie hoe iedereen klaar staat om mijn kind uit mijn armen weg te kunnen kapen. Brrrrrrr!! Mag ik ook zelf van mijn kindje genieten? Voel me door mijn schoonmoeder echt een soort zeug, ik kan haar kleinkinderen werpen en dan zijn ze van HAAR. Ik vind dat echt een klote gevoel. Zij heeft sowieso onverwerkte problemen zelf omdat ze 'maar' 1 kind heeft kunnen krijgen, dus nu moet ik het doen. Na de geboorte van onze eerste pakte ze mijn dochter en zei zoiets van: dank je wel dat je dat aan mij hebt gegeven. De manier waarop ze het zei maakte me misselijk. Niet van dank je dat je me oma hebt gemaakt maar dat ik dit kind nu heb, ze is sowieso heel claimerig. Dus iets delen tijdens de zwangerschap? Nee liever niet. Laat mij maar lekker. En na de bevalling blijf in God's naam een eind van me vandaan en gun mij ook een momentje. Want al die maanden dat zij ongeduldig zit te zijn ben ik wel hondsberoerd geweest om dit kindje te kunnen krijgen. Heb dat niet enkel met mijn schoonmoeder hoor, net als TS wil ik gewoon dat het van ons blijft, binnen ons gezinnetje.
Heel herkenbaar. Als je zwanger bent, wordt je een soort van publiek bezit en iedereen heeft daar wel iets over te zeggen. Ik werd er niet goed van, m'n haren gingen er regelmatig van overeind staan, zo irritant! Ik zei er dan ook gewoon wat van hoor, jammer dan dat ik mensen daarmee beledigden, moeten ze zich er maar niet constant mee willen bemoeien. Sterkte ermee! Liefs Huismus
Herkenbaar hoor! En nog steeds overigens... het is mijn/ons kind en dus doe ik het zoals ik wil De enige van wie ik advies goed kan hebben is van mijn eigen moeder en zelfs dan denk ik nog wel eens: jahaaa... nou weet ik het wel. Ik had een hekel aan de kraamvisite omdat ik mijn kind niet wilde afgeven (heb dit ook niet gedaan, maar voelde me daar dan weer schuldig over). Opa's en oma's hebben hem wel vastgehouden en een goede vriendin ook, maar IK BEPAAL ... en dus ook wanneer ik hem weer terug wil, hihi Ik wilde ook dat niemand wist dat de bevalling begonnen was, uiteindelijk kon het niet anders, maar iedereen heeft ons gelukkig met rust gelaten. We hebben ze 2x op de hoogte gehouden (1x halverwege en meteen na de geboorte). Ik denk niet dat het raar is, je kruipt als mama steeds meer in je 'leeuwinnen-rol' om je kindje te beschermen, of dat nou aardig is of niet naar anderen toe. Je zult merken dat het loslaten straks wel ietsje makkelijker wordt naarmate je kindje ouder wordt. Al heeft s-mama hier pas 1x opgepast toen Lucas NIET in bed lag erg hè? Bij mijn ouders is ie al 4x wezen logeren... Mama's zijn vreemde wezens...
Zo.. ik heb even bijgelezen.. Heel "fijn" te lezen dat ik niet alleen zo in elkaar zit. Zoals ik bij iemand las.. tuurlijk vind ik het ook leuk dat mijn ouders en s-ouders een kleinkind leren kennen en natuurlijk moeten hier foto's van gemaakt worden. Maar dan wel wanneer IK dat wil. Ach.. het duurt nog +/- 20 weken ben benieuwd wat dat zal brengen
Het kan iig geen kwaad om je gevoelens ook met je man/vriend te bespreken, zodat hij ook weet hoe jij erover denkt. Hij kan je dan wellicht ondersteunen in de kraamtijd door niet de baby zomaar bij iedereen in de armen te schuiven. Mannen staan daar soms helemaal niet bij stil dat moeders daar zo over denkt! Scheelt je straks een hoop frustratie naar hem toe
Ben gelukkig niet de enige hihi Ik bepaal ook wat er gebeurd! Bel pas ouders/s.ouders/vrienden NA de bevalling, enniet wanneer het begonnen is! Want wil echt niet van die histerische gevallen aan mijn bed (wil thuis bevallen)...pffff En ik wil de eerste dag ook geen visite, dat wil ik lekker voor onszelf houden De visite moet het ook niet proberen de kleine uit de mijn armen/wandelwagen/box te pakken... Ik geef de kleine dan zelf wel!!
Klinkt allemaal heel herkenbaar. Toen mijn dochter geboren werd zat ik gewoon helemaal vast in mijn eigen cocon. Ik wilde haar niet aan anderen geven, zelfs liever niet aan mijn eigen familie. We hebben daar toen gewoon aan toegegeven. Alleen naar mijn ouders toe heb ik me er soms overheen gezet, omdat ik vond dat ik het mijn moeder niet aan kon doen om haar niet eens vast te mogen houden. Maar logeren is er echt nog steeds niet bij (ze is nu bijna 3). Na een tijdje werd ik vanzelf makkelijker, maar op het moment dat ik daar zelf aan toe was. Bij het nieuwe kindje kies ik er weer voor om het de eerste tijd helemaal voor onszelf te houden. Loslaten moet al snel genoeg en juist die eerste tijd is zo fijn. Ik denk dat ik er nu zelfs strikter in ben dan de eerste keer. Het komt allemaal vanzelf wel. Ik zou het liefste pas een dag later bellen om te vertellen dat het geboren is (of in ieder geval alle bezoek flink uitstellen). Gelukkig woont alle familie zo ver weg dat ze nooit aan komen waaien, dat scheelt wel . Overigens superlieve mensen verder, allemaal hoor. En echt heel leuke opa's en oma's ook. Maar fijn dat we heerlijk op onszelf kunnen zijn.