Wauw!!! Wat een succes-story!!! Van harte gefeliciteerd! Nu hopen dat die stomme eerste 12 weken voorbij vliegen
Hier ook iemand uit de MM Wij hebben alles met elkaar er zo n 9 jaar over gedaan en toen hebben we onze practhige zoon gekregen Ik zal eerlijk zeggen dat ik in de zwangerschap ook echt wel geklaagd heb,eerst 16 weken zo ontzettend beroerd echt erg toen kreeg ik rond de 20 weken last van BI en dat werd rond de 30 weken zo erg dat ik nog maar 3/4 uurtjes op een nacht sliep,ja heb dus ook lekker lopen klagen ,maar ook intens genoten van de kleine wondertje wat in mijn buik groeide nu is ons zoontje bijna 2 en ik mag blij zijn als hij in die 2 jaar 3 maanden doorgeslapen heeft (niet eens aan elkaar) Ook is hij om de 2 weken ziek en ook over deze dingen klaag ik ondanks dat wij er zo lang over gedaan hebben Ik vind dat ook niet meer dan normaal,ik zou dat ook gedaan hebben als het allemaal makkelijker was geweest ! Verkeerde opmerkingen hebben wij hier ook vaak zat gehoord in het begin stoorde ik me er mateloos aan,nu heb ik eens aan de andere kant gestaan (kennissen van ons kunnen ook geen kinderen krijgen,wij zijn zwanger geworden via KID))ik was zwanger en moest het haar gaan vertellen Nou ik zal je zeggen dat ik het echt verschrikkelijk moeilijk vond om te doen ,en ook erna wat zeg ik wel en wat niet,ik wil ze niet kwetsen nl en toen pas besefte ik me hoe moeilijk het is voor anderen die "gewoon"zwanger worden om te vertellen dat ze zwanger zijn aan iemand bij wie het niet kan Ik heb nu dus echt begrip voor beide kanten
ja.. zeker hopen dat die twaalf weken snel gaan..haha Ik lees trouwens nogal veel over klagen?! Ik heb zelf in de eerste zwangerschap geen enkele keer geklaag. Ook al was ik 19 WEKEN kotsmisselijk... Ben ik 30 kilo (ben dus superslank normaal en was alleen buik!) aangekomen,wat dus echt niet te tillen was. En heb ik regelmatig mijn kindje niet gevoeld oid.. dus met spoed naar het ZH voor een hartfilmpje.. Ik klaagde niet omdat ik wist hoe moeilijk ik het vond als anderen het wel deden.. Ik klaag nog niets terwijl we een hdhd moppie in uis hebben rondlopen, want ik weet hoe moeilijk ik dat toen ook vond... En als anderen willen klagen... geniet ervan.. Ik doe het gewoon niet! dat was toen ook mijn instelling, dat is het nu weer. haha.. en mijn man vind mij een topwijf als ik zwanger ben, want ondanks de hormonen (die ik volledig onder controle heb) Ben ik elke dag super vrolijk... maar..... ik kan wel begrijpen dat mensen klagen... tis net hoe je je opstelt en dat geeft helemaal niets
Nou is toch heel fijn dat jij geen klager bent en je zo goed kan houden al die weken met jou kwaaltjes.......geniet ervan......
Nou, mij hoor je weleens klagen hoor Kan er ontzettend van balen als ik er voor de 10x uit moet 's nacht om te plassen, of om maar weer een rennie te pakken. en het meest hoor je mij klagen dat ik al vanaf week 13 last van mijn bekken heb en dat ik mijn dochter van 2,5 daardoor zo min mogelijk moet tillen. En als ik dan een ochtend met haar op pad ben geweest, ik een ander moet vragen haar uit het autostoeltje te tillen omdat ik kapot ben. Wat ik met die opmerking bedoelde...is min of meer dat door vrouwen die zelf nooit zwanger zijn geweest en het heel graag willen de zwangerschap zelf kunnen gaan romantiseren, terwijl het echt niet 40 weken lang alleen maar rozegeur en maneschijn is. En dat er dan gezegd wordt, dat je niet mag klagen omdat je tenminste zwanger kan raken. Of nog zo'n dooddoener: jij wilde zwanger raken... @Second: Knap van je dat je je hormonen onder controle hebt, hier dus echt niet
ik snap hem helemaal! Toen ik van de eerste zo'n 12 weken zwanger was moest ik op mijn werk overgeven toen zeiden ze; dit wilde je toch zo graag??!! Ik heb er maar hartelijk om gelachen en gezegd dat het voor hun meer balen was, want zij moesten het opruimen
Ik weet wel beter dan dat ik het ga romantiseren. Daar ben ik toch echt te realistisch en te nuchter voor. En toch heb ik het er zeker voor over om 9 superzware maanden te hebben. Het kan nooit erger zijn dan de psychische en lichamelijke hel van de MMM en herhaalde miskramen.
Hoi meiden, mijn allereerste berichtje op een forum. Voelde me al een tijdje een 'voyeur', door te googelen en zo op fora terecht te komen en hoopvolle verhalen van anderen te lezen. En nu voelt het kwetsbaar om zelf erin te stappen, hoewel alles anoniem is. In het kort mijn verhaal. Sept 2009 gestopt met de pil, pas na 4 maanden ontrekkingsbloeding gehad, toen gyneacologisch traject in, clomid voorgeschreven gekregen, sloeg meteen goed aan. Echter, naar een Afrikaans land geemigreerd voor werk, en daar geen toegang tot goede medische voorzieningen, dus maar hopen dat het goed bleef gaan met de clomid. Enkele keren terug geweest in Nederland voor controle, en eisprong leek goed te blijven gaan (1 x positieve progesteron test), tot afgelopen december cystevorming werd geconstateerd. Sindsdien gestopt met clomid. Intussen ook aantal keren sperma-onderzoek laten doen bij mijn man - dat kan hier wel - en dat was niet best. Laatste keer in Nederland bij de opzwemtest kwam eruit dat het zelfs voor IVF niet goed genoeg zou zijn, hoewel eerdere tests er wel op leken dat dat zou kunnen. Misschien gewoon een eenmalige superslechte 'lozing'. Om 9u s ochtends in zo'n vies zweetkamertje in het ziekenhuis is ook niet ideaal. Vorige maand dacht ik echt dat het raak was, maar helaas. Heb nu al 3 maanden geen clomid meer genomen, maar menstruatie blijft regelmatig, dus ik vermoed dat het nu uit zichzelf goed gaat. Wel lange cyclus van 35 dagen. Mijn man aan de pillen gezet, je leest er positieve verhalen over. Je blijft hopen, tegen beter weten in. Nu vanmiddag trad de rode vloed weer op, hoopte er ook al niet meer op dat het raak zou zijn, maar toch doet het pijn. Raak de hoop langzamerhand kwijt, en ondertussen blijven de geboortemailtjes, kaartjes en nieuwtjes van vriendinnen die zwanger zijn maar binnenstromen. Slechts heel kleine kring weet van onze problemen, want vind het makkelijker als niemand het weet. Maar zelfs al zien we iedereen nu minder omdat we in Afrika wonen, het wordt steeds zwaarder om blij te zijn voor anderen, iets wat ik totaal niet zou willen dat gebeurt, want ik wil het anderen zo graag juist wel gunnen en vind mezelf vreselijk dat ik merk dat ik er tegenop zie om meer zwangerschapsverhalen te horen in mijn omgeving als we op leave zijn in Nederland. Ik denk dat ik dadelijk toch maar wel weer clomid neem, dan weet ik iets zekerder dat er wel een eisprong plaatsvindt. Maar hoe lang moet je nog zelf proberen. Vind het ook zo erg dat manlief er ook zo verdrietig over is. Beetje hoopje ellende hier nu. Mijn excuses over het uitstorten van deze klaagzang, wat moet je hier nou op reageren. Anyways, ik hoop kortom dat ik toch ooit kan schrijven dat het onmogelijke gebeurd is en wij bij de 'spontane' gevallen gaan horen. Voorlopig voor ons iig geen IVF of ICSI want dat kan hier niet. Zijn pas volgend jaar weer in Nederland woonachtig en zouden dan pas kunnen beginnen. Of we moeten onze banen hier eerder opgeven, maar dat is ook niet makkelijk. Gelukkig beiden nog wel vrij jong, ik 29, mijn man 33. We zijn overigens zelfs naar een soort 'waarzegster' geweest laatste bezoek in Nederland. Achteraf belachelijk, maar zij kon ons 'zielskind' oproepen en praatte met haar...dat we vertrouwen moesten blijven houden, en dat ze zou komen, misschien zelfs wel binnen twee maanden want ze stond precies tussen ons in, en dus een weegschaal oftewel uitgerekend in oktober...nou ja, niets van uitgekomen dus. Je wordt op een gegeven moment zo wanhopig dat je alles wel wilt doen als het maar lukt...
Ook zwangerschappen kunnen zwaar en onzeker zijn. Je kunt nooit zeggen wat erger is. Dat is voor iedereen anders. En bij ernstig leed, vind iedereen zijn leed het ergste, want zij/hij moet er doorheen. Dus zeg aub niet dat iets niet erger kan zijn.
( Zit het tussen de oren) Even mijn verhaaltje. Met mijn eerste ben ik binnen 3 maanden zwanger geraakt( Wist wel dat ik dus zwanger kon raken) en zie banner de tweede is pas 9 jaar later gekomen. We gebruikte niks nada noppes wel een paar keer naar de gyn geweest. Maar bijde wilden we het traject niet in we hadden er al een het was goed zo toch elke maand hoopte ik en hoopte. Tot twee jaar terug zeg nog tegen me stiefma (jan 2009) ik word toch nooit meer zwanger. Ik had het dus wel bewust los gelaten denk de oudste woord groot het hoeft van mij niet meer. In mei 2009 ben ik zwanger geraakt en ik kwam er pas 25 juni achter bijna 6 weken zwanger. Niet eens in de gaten dat ik niet ongesteld werd zo zie je maar weer rare wereld. (Als dit dom klinkt voor de mmmeisjes dat spijt me dan zo is het niet bedoeld maar in mijn geval was het wel heel toevallig raar maar waar.)
@pnirmal, ik vind het niet dom klinken. Denk dat het in sommige gevallen ook best waar kan zijn. Dan denk ik niet aan de bewezen verminderde vruchtbaarheid maar de onbegrepen onvruchtbaarheid. Want vanuit die hoek heb ik vaker gehoord dat ze zwanger werden na het stoppen van de vruchtbaarheidsbehandelingen. btw; ik ben ook een gewezen mmm meisje.
Vind het niet dom....na 9 jaar is het natuurlijk mogelijk dat er een keer een spontane zwangerschap optreedt. Zolang die kans er is, al is hij minimaal, dan is die kans er. Ik denk alleen niet dat het met "loslaten" te maken heeft omdat je het tijdens IVF/ICSI behandelingen simpelweg niet los KAN laten. Toevalstreffers, daar hou ik het op. Als ik nu zwanger zou zijn heeft dat niks met loslaten te maken maar alles met heel veel geluk.
Dat is zeker zo. Alleen in mijn geval vind het zo raar zo dubbel. Met de eerste binnen drie maanden zwanger dan verwacht je eigenlijk geen problemen met de 2 zo zie je maar. Dus wat ben ik vruchtbaar of verminder haha ik weet het nu zelf niet meer ik hou het maar in het midden. En zeker als je die mmm gaat bewandelen dan kan je het idd niet los laten dat geloof ik zeker. Ik heb er alleen niet voor gekozen. Maar dat komt denk omdat ik er al een had. En had zo iets als het me gegunt is ik zie wel. Blijf er bij rare wereld.
Ja ik weet ook dat zwangerschappen superzwaar kunnen zijn. En ik kan natuurlijk niet oordelen over het leed van anderen, maar ik kan mij gewoon niet voorstellen dat een zwangerschap een dusdanige psychische belasting is dat depressie het gevolg kan zijn. En dan nog, een zwangerschap "gaat over" na 8 maanden dus je weet dat er snel een eind komt aan de zware tijd. Maar gelukkig zie ik om me heen dat de meeste vrouwen zich goed voelen tijden hun zwangerschap want dat wens ik iedereen toe.
Je kindje zal maar eens niet gezond zijn en in het ergste geval komen te overlijden. Daar zou je best depressief van kunnen worden. Dat verdriet gaat ook niet over na 8 maanden! Nogmaals, niemand heeft het recht om voor anderen in te vullen hoe erg leed is of om te zeggen dat zijn eigen leed erger is.