een tweede willen maar bang zijn

wist ik dat maar ik vecht zo met die vraag. moet wel zeggen dat deze 1.5jaar(+9maanden) érg snel zijn voorbij gevlogen! En hoor van mensen om me heen dat het met een 2de kindje allemaal nog veel sneller gaat. Zolang ik nog velen hoor zeggen dat het eerste jaar hard werken is blijf ik maar twijfelen denk ik. Heb nog geen overtuigend verhaal gehoord hoe geweldig fijn het is met 2 kids (het eerste jaar dan) het is en blijft hard werken blijf ik maar horen. Ze zeggen dan wel dat het t allemaal dubbel en dwars waard is omdat je er onwijs veel liefde ervoor terug krijgt. maar zolang ik die liefde (nog)niet voel, gaan die vreselijke twijfels nog lang niet weg ben ik bang.

 

Hoi Roozjuh en Noralie,
Ik herken me in jullie verhaal. Wij zijn sinds kort 'bezig' voor een tweede, na een hele zware zwangerschap, nu nog steeds bekkenpijn en pijn van onderen vanwege subtotaalruptuur... Daarnaast een traumatische bevalling en een enorme huilbaby, die de eerste 7 maanden bijna niet heeft geslapen (flarden van 30 - 60 minuten) en waar ik nu -20 mnd later- nog steeds mee bij de fysio, kinderarts etc loop.
Ik voel me vaak echt helemaal afgedraaid en gestresst, de grote zorg voor je kind, je werk, alle lichamelijke ongemakken... Maar als ik terug ga naar mijn gevoel, dan weet ik gewoon dat ik een tweede wil. Die enorme band die je hebt met je kind, het grote geluksgevoel.. tsja, het is mij het allemaal waard!

En wat betreft succesverhalen over een tweede: ik zie het wel om me heen hoor! Ik ken een paar stellen die het afgelopen jaar een tweede hebben gehad en die zijn natuurlijk nu heel erg druk, maar ook heel blij! En ik vind het erg ontroerend de 'grote' broers/zussen te zien reageren op de komst van een kleintje...

 

ik herken het ook wel.
ik heb na mijn zwangerschap een depressie gehad en ben dik een jaar aan de medicijnen geweest en bij een psycholoog geweest. dit alles heeft me er weer boven op geholpen.
en nu kriebelt het als een gek om een tweede kindje te krijgen.
ik had dat echt niet verwacht. Jill huilde ook veel de eerste 3 maanden wat ik erg vervelend vond en niet wist mee om te gaan.
daarom snap ik ergens ook niet dat ik het nu weer 'aandurf' om een tweede kindje te krijgen.
ergens denk ik gewoon... ik laat me in het diepe gooien en ik zie wel wat er op me af komt. mocht het weer helemaal mis gaan weet ik dat er genoeg hulp is en anders weer gewoon de medicijnen. daar voelde ik me prima bij en als die me er doorheen kunnen slepen en ik me daardoor beter ga voelen waarom niet?
ik denk er niet zo veel overna gelukkig.

 

dank voor jullie verhalen en ervaringen. vind het knap dat sommige kunnen zeggen: kom maar op en kzie wel waar het schip strand.

begrijp me niet verkeerd, ik ben ziels gelukkig met mn zoontje. maar ben bang dat met 2kids mijn 'eigen ik' een beetje weggedrukt wordt. Buiten dat ik mama ben, ben ik ook iemands vrouw en ben ook gewoon mezelf. Ik heb alles over voor mn knulletje maar die vrije momenten als hij bij opa en oma is, of ligt te slapen, die zijn me heilig. ik heb die tijd en rust heel hard nodig en gok dat ik die momenten vaarwel kan zeggen als er een 2de bij komt. Damian gaat regelmatig naar opa en oma voor een weekendje. Ze zien me al aankomen met 2 kids! nee dat doen ze denk ik dan niet meer zo snel. vaak als we even op bezoek zijn en damian hangt lekker aan opa dan zeggen ze 'laat de knul maar lekker hier' Noway dat ze dat ook zo makkelijk zeggen als er een 2de bij is.

 

Ja, dat alle praktische dingen wat lastiger worden met een tweede zal een feit zijn ja.... Dat is ook wat mij wel wat afschrikt hoor.. ik noem de middagslaap van mijn dochter ook echt pauze, haha! En 's avonds om 19.00 uur ben ik erg blij dat ik weer wat eigen tijd heb! En dan nog kan ik af en toe gek worden van het feit dat ik niet zomaar even de deur uit kan, maar eerst oppas moet regelen. Tsja, dat zal allemaal noóg lastiger worden als er een tweede gup bij is. Of als je met een dikke toeter rondloopt.. pfoeh..
Ach, het is allemaal tijdelijk.....

 

Bang of niet, ik ben gewoon zwanger!! Vanmorgen positief getest!

 

Ook hier herkenning. Wij weten alleen dat we met een gevalletje "nu-of-nooit" zitten. Want ik word dit jaar 40 (en hij 43) dus als we nog een brusje willen voor onze mooie dochter van 17 maanden, dan kunnen we eigenlijk niet wachten.

Er zijn veel bezwaren: we wonen nog niet samen maar 150 km uit elkaar (onze dochter kwam nadat was gezegd dat ik langs normale weg waarschijnlijk nooit zwanger zou worden wegens ontbrekende eisprong en ik heb daar tot op heden geen werk kunnen vinden en hij niet hier) ik heb alleen gezwangerd en had al vanaf week 13 (!!) bekkenklachten gehad. Door mijn hoge gewicht moest ik bij de gyn, mijn bloeddruk steeg en nou ja..de laatste maanden heb ik mezelf vaak huilend de trap op gesleept aan het einde van de dag. Ik kón niet meer. Slapen ook niet, trouwens.

Nu komt er nog meer angst bij kijken, want dat ik bijna 40 ben, maakt ook de kans op miskramen en aangeboren afwijkingen groter. En ik zou het vreselijk vinden als we onze dochter op zouden schepen met een handicapt broertje of zusje. Dus komt het vraagstuk prenatale diagnostiek dan om de hoek kijken..doen of niet?

Pfff..zoveel redenen tegen...

Maar 2 redenen vóór die toch wel héél zwaar wegen: in ons hart is nog zoveel plaats en we gunnen ons meisje toch ook een broertje of zusje. Mijn lief is enig kind en had ook oudere ouders, zodat hij al vroeg helemaal alleen kwam te staan. Dat willen we onze lieve dochter toch eigenlijk ook wel besparen...
en zo'n zwangerschap is 9 maanden. In mijn geval dus wederom -en waarschijnlijk nog meer- doorbikkelen, maar dan héb je ook wel wat he

 

Serephina: GEFELICITEERD!!!!!!

Hellen: ja dat is wel even een moeilijke keuze, je zwangerschap was geen pretje en je staat er ook nog eens 'alleen' voor. Wat zegt je vriend ervan?

Noralie: oh ik ben ook zo jaloers op die meiden die dat kunnen! Ik denk te veel na inderdaad. Dat heeft goeie kanten maar ook slechte. Je gaat vanalles verzinnen wat er fout kan gaan.

Hoor hier op forum zoveel hellse zwangerschappen die toch gaan voor een 2de, en dan denk ik bij mezelf: stel je niet zo aan! Ik had het lang iet zo slecht als vele anderen. Ja bevalling was een hell, maarja welke niet.

Lekker dat je meissie daar de creche gaat. Ik heb zoonlief gewoon hele dag thuis. Met 2.5jaar gaat ie wel naar psz gelukkig

 

Die zou het liefst er vandaag alweer voor gaan En als ik alle praktische bezwaren liet varen en er "gewoon voor ging" ik eigenlijk ook wel.

Mja.....ben dus best een beetje bang. Ook omdat ik vrees dat hij voorlopig nog steeds geen werk vind en als mijn bekkenklachten weer de kop op gaan steken (en dat dus even gesteld, dat ik al het geluk héb om zwanger te mogen worden, want zo vanzelfsprekend is het sowieso niet en al helemaal niet als je een ouwe taart bent zoals ik) dat ik er dan alleen voor sta met een peuterpuberende dreumes...

 

ja als je bekken niet mee willen werken heb je inderdaad een probleem. 1ste keer ging 'makkelijker' dan als je het nu zou hebben want je heb nu een kleine rondlopen.

Ik blijf de keuze heel moeilijk vinden. Naja keuze, we zijn er eigenlijk al mee bezig. maar ben wel heel eerlijk, ik ging gister vroeg mn bedje in om maar onder het kindje-maken-moment uit te komen *schaam* naja niet bewust daarom. Had mn slaap heel hard nodig en t kwam me wel goed uit. Weet dus zeker dat ik nu niet zwanger ben deze maand. had ergens deze dagen mn eisprong (volgens zp calculator gister) en klussen was voor t laatst zondag. Dus denk niet dat het raak is.

Eigenlijk best erg dat ik het ook niet eens erg vind dat ik nu niet zwanger ben. maybe denk ik er bij volgende eisprong weer heel anders over. Wie weet

 

Ik weet in elk geval zeker dat ik veel meer hulp ga vragen als ik weer zwanger ben. Ik heb nu dus nog steeds last van mijn bekken, en kan wel raden wat er gebeurt als ik wer zwanger ben. Ik had het bij mijn 1e al direct..en dat werd steeds erger.
Ik heb nu een paar kenissen om me heen die ongeveer tegelijk hun 1e hebben gekregen en nu opnieuw zwanger zijn.. en oh, wat valt het me tegen dat ik stikjaloers ben zeg! Zijn ook precies meiden die een fijne zwangerschap hadden (of dat deden ze zo voorkomen), een vlotte bevalling, en heel snel daarna geen lichamelijke klachten en extra kilo's meer.... boehoe.. ik geloof dat ik vandaag een beetje in zelfmedelijden zwelg, haha..sorry!

 

Ja..als je dan zelf niet zo'n gemakkelijke zwangerschap had, voel je je best eens lullig, niet? Had ik wel hoor!

Hier zijn we voorzichtig aan het praten. Want uiteindelijk komt het neer op hoe graag je zoiets wilt en wat je er dan voor over hebt. Waag ik mezelf aan een periode met heel veel pijn, alleen de zorg hebben voor ene peuter en een full--time baan om een brusje te krijgen? Of gaan we wachten tot haar vader hier een baan heeft en hierheen kan verhuizen en nemen we dan het risico te lang te hebben gewacht? Ik weet het nog niet. Ik weet wat mijn hart wil...hij ook...nu het hoofd nog.

 

Gefeliciteerd!!!!! spannend

 

Poeh, wat herken ik veel in jouw verhaal!
Ik ben werkelijk door een hel gegaan de eerste maanden tot een jaar na de bevalling.
PPD en eerst 9 maanden medicatie, stoppen, na 3 maanden terugval en tot juli 2010 wederom medicatie.
"Pas" na 2 1/2 jaar durfde ik er weer aan te denken. Ik heb zo enorm getwijfeld, zelfs lijstjes met voors en tegens gemaakt .
Maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat die items op de lijstjes er over 3 jaar nog wel zouden staan en dat ik dan niet meer de leeftijd ervoor zou hebben.
Dus knop om, afkicken (letterlijk) van de medicatie en ben dus nu zwanger.
Doooooooooodeng vind ik het en tuurlijk ben ik bang voor een herhaling. Maar er is 1 heel heel heel groot verschil.
Ik weet dat het beter wordt, dan wel door een andere ervaring, dan wel doordat ik dan permanent aan de medicatie kan blijven en nooit meer door de hel van afkicken hoef.

Nu komen "gelukkig" al weer hele andere zorgen, namelijk: klopt het hartje wel, hoe zal de prenatale screening verlopen, hoe gaat mijn lichaam deze zwangerschap ervaren, krijgen we wel een gezond kindje, enz enz.

Op heel veel vragen kunnen we pas over een jaar of 2 antwoord geven, ontzettend vervelend als je een controle-freak en planner bent.....

 

nou meid, ik snap je angst wel als ik lees dat je depressief bent geweest!! Ik zou je willen aanraden om 's goed met de huisarts en /of een psycholoog te gaan praten over je situatie, want het is niet niks om depressief te raken. Dat kan gevolgen hebben voor jou maar ook voor de hechting met je kindje! Dus geef jezelf de mogelijkheid om alles goed op een rij te zetten met professionele hulp!!

 

Hier het nieuws gekregen dat ik minimaal 5maanden moet wachten met een volgende zwangerschap. Ik ga voor mijn rug 8weken naar rotterdam(2x in de week) om mijn rug te trainen. Maandag te horen gekregen dat mijn spieren niet goed werken en zwaar overbelast zijn. Na die 8weken moet ik thuis verder gaan met training en nog paar keer terug komen. Ze raden het af om in die tijd zwanger te worden/zijn. Dussss hier nog voorlopig geen 2de kindje. Tenzij ik zaterdag/maandag niet ongi ben en positief test maar daar ga ik niet van uit

 

Reageer je op mij?