Ik zal even een korte inleiding geven. Het contact met mijn ouders is jaren lang ontzettend goed geweest.Ik kwam er dagelijk. Mijn moeder is rugpatient en hielp haar met het huishouden & grote boodschappen halen ( toen had ze nog geen rijbewijs) Op denk duur gingen we verhuizen naar een koopwoning en kreeg ik een vaste baan. Ik ging dus meer uren werken, wel probeerde ik waar het kon nog te helpen. Liet dan bijv tussen de middag de hond goed uit. 4 jaar geleden zijn ze verhuisd naar een ander dorp. Is op zo'n 15 minuten rijden. Geen ramp maar je gaat niet altijd even spontaan langs. Prima, geen probleem. Ik raakte zwanger van Esmee mijn moeder zou oppas-oma worden. Alles was in goed overleg gegaan. Zelfs alles geregeld met het gastouder bureau. Ik hoorde 4 weken voordat ik weer aan het werk moest dat mijn moeder werk had. ( ze heeft het met de rug en ging werken in de thuis zorg. Financieel hadden ze het geld nodig.) Prima, is je goedrecht maar je hebt ons wat beloofd. Ik hoorde het overigens niet eens van haar zelf maar van mijn zusje. Ik ben hierdoor ontzettend gekwetst. Langzaam aan ging het weer wat beter. Mijn moeder kreeg het weer met de rug en heeft zo'n 3 maanden in de ziekte wet gezeten. Ik ging er 2-3 keer in de week heen om schoon te maken, boodschappen te halen en eten te koken. Ik doe dit met alle liefde het zijn tenslotte mijn ouders. Maar een bedankje kan er dan niet af. Oja, heb nog 2 broertjes en een zusje maar die zie je alleen als er wat te halen valt. Met verjaardagen regel ik de cadeautjes. Hoor ik dat mijn broertje met mijn pa mee ging naar het concert waar ik de kaartjes voor geregeld had. Ik had dat ook wel leuk gevonden. Leg je je dan uiteindelijk maar bij neer. Uiteindelijk bleek het met de gastouder niet goed te gaan en kreeg ik een ander functie. Hierdoor kon ik minder gaan werken en ging slaapdiensten draaien. Heb hierdoor maximaal 2x 2 uur oppas nodig. Afgesproken met mijn ouders en schoonouders dat hen die uren gingen opvangen. Afgelopen zomer heeft mijn zusje een kindje gekregen. Mijn vader en moeder leven voor het kindje van mijn zusje. Hij komt regelmatig logeren. Mijn broertje moet dan bij zijn vriendinnetje slapen want dan heeft mijn neefje een lekker plekje. Esmee moet in het rokige kantoor van mijn pa slapen. ( Esmee slaapt er dus 1-2x per jaar wanneer het echt niet anders kan). Ik snap dat baby's heel leuk zijn en ben stapelgek op mijn neefje. Esmee hangt er een beetje bij, opa heeft geen aandacht voor Esmee. Maar wanneer we naar huis gaan moet er wel een kus worden gegeven. Dat durft ze niet. Het is toch niet normaal dat een 3 jarige " bang" is van d'r opa? Doet me zoveel verdriet. Ik ga er heen omdat ik Esmee geen opa en oma wil onthouden. Maar de bezoekjes zijn al behoorlijk geslonken. Mijn pa is altijd alleen maar chagereinig als het niet gaat zoals hij wil. Met de feestdagen zijn er ook wat dingen voorgevallen & met Esmee haar verjaardag kwam mijn pa zo uit het café gerolt. Nou is mijn zusje ook weer aan het werk en volgt daarnaast een opleiding. Hardstikke knap van haar. En mijn moeder past dus ook op mijn neefje. Met als probleem. Dat ik al een aantal keren erg omhoog zat. Ze kon zelfs geen uitzondering maken omdat wij begravenis hadden. Een vriendin kon even oppassen waardoor we alleen naar de dienst hebben kunnen gaan. ( schoonouders etc waren ook naar de begravenis) Had ook graag naar de begraafplaats gegaan. Nou was mijn moeder, na uitnodiging van mij hier vanmorgen op visite. En vroeg of ze een bepaalde datum 2 uurtjes kon oppassen. Dat was wel goed. Ik helemaal blij. Krijg ik net een sms.. Ik moet al op ......... passen. Het lijken allemaal kleine dingen maar ik sta op het punt om te zeggen: Bekijk het allemaal maar. Als het jullie uitkomt dan is Judith belangrijk.. hebben we haar niet nodig dan schenken we er geen aandacht aan. A.s. zaterdag gaan mijn vriend in en ik ingesprek met mijn ouders hierover. Het zit me gewoon erg hoog. IK wil ook niet dat er ineens verplicht gezellig wordt gedaan want daar houd ik niet van. Maar dan is het in iedergeval eens uitgesproken. Oja. Mijn pa in dit geheel? Die denkt voornamenlijk aan zichzelf.. Hoe kan ik dit het beste aanpakken??? Best een heel verhaal geworden he?! Sorry..
jeetje, das best wel erg wat je allemaal vertelt. Mijn eerste advies zou zijn, wat je zelf al zegt, bespreken! Dus precies wat je eigenlijk hier schrijft ook zo tegen hen vertellen, over dat je je zo gekwetst voelde toen en met die concertkaartjes en het verschil tussen esmee en neefje. heel veel suc6!
pfft jeetje, kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt! wat goed dat je met je ouders in gesprek gaat! ik zou in dit gesprek ook werkelijk alles vertellen wat me dwars zit. zoals ik het bekijk heb je meer "last" van ze dan profijt! en dat is moeilijk te zeggen want het zijn je ouders, maar die moeten zich ook gedragen als ouders! als je alles hebt verteld zou ik het daarna van hun laten afhangen... maar dan ook niet meer gaan helpen met schoonmaken ed. dan komen ze er vanzaelf achter wat ze missen! succes!
Oja.. Niet een heel onbelangrijk detail. Mijn moeder loopt weg als het haar te heet onder de voeten doet en mijn pa is het type dat alles wat we zeggen van tafel veegt en zegt: dat hebben we niet zo bedoeld.
Het verdrietige hieraan is dat ik op het moment een betere band heb met mijn schoonouders. En niet omdat ze alles voor ons doen maar omdat ze ons behandelen als volwassen mensen, ons respecteren en trots op ons zijn!
Weet niet of het uitpraten zo`n goed plan is, als ik je laatste stukje lees. Ik zou gewoon voortaan afstand bewaren en niets van ze verwachten. Breken vind ik ook te definitief en we doen het daarom maar zo. Uitpraten is zinloos ze verdraaien hier de boel altijd zo dat ik het gedaan heb.
inderdaad goed dat je een gesprek aan gaat zaterdag! Als ze heel dom reageren zou ik eerst een tijdje afstand nemen en dan kijken of ze jou ook bellen of bij je komen... Succes! Is niet leuk om je zo te voelen!
Zo gaat hier ook al jaren en iedereen doet gezellig mee. En ik zit constant met een knoop in mijn maag.
Denk dat je 2 stappen moet ondernemen. Uitpraten en accepteren.(aangezien je breken niet wil) Dat maakt het voor jezelf zoveel makkelijker. Ik heb ook een kwestie gehad met mijn vader. Sinds mijn ouder gescheiden zijn (6 jaar terug) herken ik mijn vader niet meer. Hij is een compleet ander persoon. Hij toont ook totaal geen belangstelling in ons. Doet zijn eigen ding, we zijn altijd welkom daar maar hij komt nooit bij ons langs of nodigt ons uit oid. Alle initatief moet bij mij vandaan komen. Hij en zijn nieuwe vriendin hebben vrienden met jonge kids. Die worden dagjes meegenomen naar pretparken, dierentuinen etc. En mijn kind word nooit ergens mee naar toe gevraagt. Ja, ze krijgt een mega duur verjaardags en kerstkado. Maar mijn kind is niet te koop. Als ze er is krijgt zij overigens wel alle aandacht (en ik duidelijk iet...) Ik heb hier heel erg en heel lang mee gezeten. Heb er een aantal maal met mijn vader over gepraat maar zonder resultaat. Ook ik wil mijn dochter haar opa niet ontnemen, hoe minimaal dan ook. En dus heb ik de situatie geaccepteerd. En dat maakt he zoveel makkelijker
Sidmick.. Bedankt voor je reactie. Wat jij verteld is voor mij ook erg herkenbaar. Het gevoel dat je niet belangrijk bent. Niet dat ik wil dat alles om mij draait hoor. Zo ben ik helemaal niet. Maar het gevoel dat ik er ook ben. Breken met mijn ouders.. vind dat zo definitief als denk ik dat het voor een stuk meer rust zal zorgen. Mijn vriend is al sinds de kerst niet meer bij mijn ouders geweest. Hij is er helemaal klaar mee.
Moeilijk zeg! Kan me helemaal indenken hoe je je voelt, bij ons speelt iets soortgelijks maar dan met mijn schoonouders. Kan eigenlijk geen tips geven, wil je alleen sterkte wensen!
Ik zit helemaal niet in zo`n situatie met m`n ouders, gelukkig maar kan me er iets bij voorstellen door andere gebeurtenissen. Breken is inderdaad erg definitief. Ik zou, in jouw schoenen staande, een gesprek aangaan, jouw frustaties uitleggen zodat je ouders weten hoe jij er over denkt. Waarschijnlijk zal het aan jou liggen en niet aan hen, ga daar vanuit. En bewaar daarna wat afstand, hoe lief je ouders ook tegen jou en Esmée doen, trap er niet in. Want dan begin je weer van voor af aan. Heel veel sterkte meid!
Weet je wat het is meid, de situatie zal niet veranderen (althans dat was bij mij zo) Ik werd er alleen maar heel verdrietig van. En dat vreet energie. Gelukkig zijn er nog heel veel andere mensen om me heen die me wel belangrijk vinden. Dus heb ik besloten mezelf erbij neer te leggen. Zo heb ik geen verwachtingen meer en word ik ook niet meer teleurgesteld.
Maar wat ik moeilijk vind is dat ze wel de moeite nemen om naar mijn zusje of broertje heen te gaan. Daar energie en tijd in te steken. Dat doet me pijn. En dan kan ik wel denken, ik heb geen verwachtingen & dan hoor je dat en dat doet pijn. En daar kan ik me niet voor afsluiten helaas.
Herkenbaar, dat heb ik me de kids van die vrienden van hun. Heeft tijd nodig meis. Het is niet zo dat je nu zegt "ok ik accepteer het en leg me erbij neer" Maar op den duur gaat die knop om omdat je niet meer toestaat dat het je raakt maar denkt "so be it" Wel zou ik het eens duidelijk uitspreken tegenover je ouders.
best oneerlijk en snap je gevoel best wel... wat ik zou doen in jouw situatie is een andere soort opvang regelen.. je ouders niet meer vragen.... is misschien heel rot, ook voor je kindje die zo geen band kan opbouwen maarja het zal toch van je ouder's kant moeten komen nu....
mamavanesmee.. wil alleen even zeggen dat ik denk dat de manier waarop je het aanpakt de beste en meest verstandige is. Ik zie je nergens vanuit woede reageren.. Je ngaat vertellen wat het met je doet! Respect!
Ik zou het proberen uit te praten, tenminste als je ouders jouw gevoel/mening kunnen accepteren. Zo niet denk ik dat jij je er bij moet neerleggen dat de situatie nu in eenmaal zo is en proberen wat afstand te bewaren daarmee bespaar jij jezelf de onnodige pijn!