Ik zal even in het kort vertellen wat de situatie is ondanks dat de meeste dat nu wel weten sinds mijn "ik zoek iemand van ZP" topic : Mijn vriend en ik zijn al samen sinds de zwangerschap alleen ik heb hem nooit echt toegelaten in mijn leven, mijn dochter is niet van hem en hij heeft haar dan ook niet erkend. sinds ruim een jaar wonen we samen en hebben we samen fulltime de zorg voor onze dochter. Niemand weet dat hij niet de biologische vader is, niet in onze omgeving en niet op het kdv e.d. Alleen familie en goede vrienden verder niet. Nu ben ik dus onverwachts zwanger geworden, is geen probleem want we kunnen er best een kleintje bij hebben en zijn er dus (uiteindelijk na heel veel stress en dilemma) heel blij mee. We hebben besloten dat ondanks hij dit kindje wel erkent, om het ook mijn achternaam te geven, net als mijn huidige dochter omdat ik 1 gezin wil zijn. Niet omdat ik zijn rechten af wil nemen. Ook heb ik aangeboden dat als hij er problemen mee heeft dat we het op papier vast kunnen leggen dat ondanks mijn achternaam, hij alle rechten behoud. Het is gewoon voor mijn gevoel wat beter, stel dat we uit elkaar gaan dat ik 1 gezin blijf met 1 achternaam. of zowiezo dat als ze zo naar school gaan dat iedereen aan de achternamen kan zien dat ze bij elkaar horen dat ze er niet mee gepest worden. ze zijn gewoon broer en zus of zus en zus niet anders. Dit was allemaal prima, tot gister. ineens zegt hij er wel moeite mee te hebben. Hij deed zoveel moeite voor dit kindje omdat hij wil dat het zijn achternaam heeft. Puur omdat hij bang is dat hij anders geen rechten heeft, en daar achteraan voegde hij toe dat hij weet dat het lullig is maar dat hij nog niet klaar is om mijn dochter te erkennen. die 2 dingen dus eventjes in 1 zin. Wauw wat deed dat pijn. Je schiet een pijl dwars door mijn moederhart. Mijn dochter, het meisje waar hij al 2,5 jaar mee omgaat alsof het zijn eigen dochter is, al ruim een jaar samen met mij fulltime voor zorgt, Het meisje dat hem "pappa" noemt en tekeningen voor hem maakt. Hij is haar grote held, haar voorbeeld, ze geeft hem haar hele hartje en alles wat ze heeft. en dan krijgt ze dit terug?? Niet het feit dat hij nog niet klaar is om haar te erkennen maar dat hij wel moeite kan doen voor zijn DNA maar nog niet klaar is voor haar? Terwijl hij toch echt al lang met mij samen is en er nog niet klaar voor is en dit kleintje heeft zich pas kenbaar gemaakt sinds 3maanden en daar wil hij wel voor vechten. God god wat doet dit pijn. heb de hele avond gehuild de hele nacht gehuild en de hele ochtend op mn werk zitten huilen... Nu weer als ik het schrijf rollen de tranen over mn wangen. Hij vroeg me die avond ten huwelijk omdat hij toch een familie wilde zijn met 1 naam, ik heb boos nee gezegd en gezegd dat dat meisje beter verdiend, niet iemand die het doet omdat hij zn kindje wil maar iemand die het doet omdat hij ook dat kleine meisje wil!!! Hij zal mij niet volledig krijgen als hij haar niet volledig neemt. Weetje toen ik zwanger raakte raakte ik in paniek en wilde ik abortus op tafel gooien (alleen om dat bespreekbaar te maken als een van de opties.) Hij melde toen tegen mij dat als ik dat zou doen en besluit niet voor ZIJN kindje te gaan, hij denkt dat onze relatie kapot gaat. Nu ben ik gewoon in staat om te zeggen dat als hij niet voor MIJN kindje gaat, ik denk dat onze relatie kapot gaat. Maar dat kan ik niet zeggen want dan doet hij het omdat ik het wil niet omdat hij er 100% achter staat... Ik weet niet wat ik moet doen, hij komt zometeen thuis om 21:30 en wil dan praten. Als hij haar nu ineens wil erkennen zal ik dat niet accepteren omdat hij dat voor mij doet en niet vanuit zn hartje. Als hij haar nog niet wil erkennen zal ik dat niet kunnen accepteren en nog steeds boos verdrietig en gekwetst zijn... Dus eigenlijk kan die arme jonge niets meer met mij nu om het goed te maken... Ja of hij moet haar willen erkennen en dan ook echt uitleggen dat hij er overna gedacht heeft en het eigenlijk te gek is om het niet te doen, dat hij haar heeel graag zijn dochter wil laten zijn. dan zal ik het wel accepteren als ik voel dat hij dat dan echt meent... god wat zijn vrouwen soms moeilijk maar ik kan voor mn gevoel niet makkelijk zijn nu en maar zeggen OKE. het is mijn moederhartje waar hij op getrapt heeft en zoals jullie weten is dat kleine meisje ALLES wat ik heb dus hij zal het een EER moeten vinden dat ik haar met hem wil delen... (ik moet er wel bij zeggen dat dit "erkennen" totaal geen issue was hiervoor. Die kleine zou mijn achternaam krijgen hij zou het erkennen en als we ooit gingen trouwen krijgt de hele bups zijn achternaam en erkent hij daarmee ook gelijk mijn dochter, dat was de deal. Dan kon hij er rustig naartoe groeien en laten weten wanneer hij er klaar voor was. Maar na die opmerking kan ik dat niet meer)
Wat klote dat het zo gaat.. Hopelijk kunnen jullie straks goed praten. En volgens mij krijgt je tweede kind automatisch dezelfde achternaam als de oudste. Ik weet niet hoe dat gaat met een andere vader.
Nee zodra je het kind aangeeft geef je aan wie de biologische vader is en wat de achternaam van je kindje word. Daaruit kun je bij elk kindje kiezen zonder dat de rechten van de vader of moeder daarmee aangetast worden. Net zoals je bij een huwelijk kan kiezen om je eigen achternaam te houden, dan is het huwelijk ineens ook niet minder geldig.
hey ts.. Allereerst heeft de achternaam echt niks met rechten te maken.. Je kunt kiezen uit naam... maar verder niet Je vriend moet de baby dus erkennen.. En dat geeft hem ook nog geen rechten.. (niet veel tenminste) pas na de geboorte kun jij hem gelijke rechten geven en dit laten vastleggen.. (ben even kwijt hoe dat heet) Ik snap dat jij overstuur bent doordat hij zei dat hij er niet aan toe was jullie eerste kind te erkennen.. Dat zou mij als mama ook zeer doen.. Maar meis, hij zegt daarmee niet dat hij niet van haar houdt! Dat is wel een groot verschil he Ik kan me in alle eerlijkheid best voorstellen dat het moeilijk is om officieel vast te leggen dat een kind jou kind is als dat niet zo is.. Hoeveel je ook van het kindje houdt! (dit ter relativering) Dus zet niet gelijk alles op het spel is mijn advies geef ook je vriend de ruimte zijn gevoelens openlijk te kunnen bespreken zonder dat je gelijk conclusies trekt die niet waar hoeven zijn.. (dit is geen aanval hoor.. gewoon gratis advies) En nogmaals.. hoewel ik het helemaal met mijzelf eens ben kan ik mij wel voorstellen dat het jou pijn doet hoor.. Een kind is zozeer deel van jezelf dat het voelt alsof ze in je snijden als zoiets gezegd wordt
Jeetje joh, dat is inderdaad heel pijnlijk. Kan alleen maar hopen dat hij niet goed over zijn woorden heeft nagedacht. Of heel erg bang is dat jullie uit elkaar gaan. Maar goed, dan zit er dus ook al iets heel erg scheef. Ik zou in elk geval mooi bij jullie eerste plan blijven, het kindje krijgt jouw achternaam. En trouwens als hij dit kindje erkent en straks bij de geboorte voogdijschap aanvraagt dan maakt het echt niet uit wiens naam het kindje draagt hoor... Dan heeft hij nog steeds net zoveel rechten als dat het kind wel zijn achternaam zou dragen..... Sterkt in elk geval, hopelijk komen jullie hier samen uit! Liefs, Kweenie
dit staat bij het loket: "Ouders van Nederlandse kinderen kunnen voor hun eerste kind kiezen tussen de achternaam van de vader of de moeder. Alle volgende kinderen krijgen dan ook deze naam. Dit wordt gedaan om binnen het gezin eenheid van naam te bewaren. Vooral kinderen blijken dit belangrijk te vinden. De eenmaal gemaakte keuze kan door de ouders niet meer ongedaan gemaakt worden." en verder staat er nog: "Ongehuwde ouders Zijn de ouders ongehuwd, dan krijgt het kind automatisch de naam van de moeder. Wilt u dat het kind de naam van de vader krijgt, dan moet u bij de erkenning ook persoonlijk een verklaring van naamskeuze afleggen. Het is verstandig dit voor de geboorte van het kind te doen. Als er bij de erkenning geen naamskeuze wordt gedaan, krijgen alle kinderen de achternaam van de moeder." Dus als ik gewoon niet teken krijgt het mijn achternaam
wat een rot situatie hoop dat jullie er vanavond uitkomen en tot een oplossing komen ik wil je heel erg veel succes wensen en hoop dat het goed komt
Ik kan me voorstellen dat dit pijn doet. Als je kind wordt afgewezen snijdt dat als moeder dwars door je ziel. Waarom is hij er niet klaar voor om haar te erkennen? Heb je dat gevraagd?
Meid wat naar, ik kan me heel goed voorstellen dat hij je hart hiermee echt breekt! Ik zelf persoonlijk zou zoiets nooit meer kunnen vergeten als mijn vriend dit zou doen, ik snap het ook niet, Hij zorgt al zolang voor je meisje, en zoals ik lees noemt zijn hem papa. Ze weet dus ook niet anders, wat voelt hij dan naar je meisje toe? Voelt hij zich ook echt haar papa, vind het erg sneu en jammer hij dit zo moest doen. Wil je een dikke knuffel geven!
Wat een verhaal. Maar wat maakt het uit of je eerste kind jou naam houd en het tweede kind zijn naam het eerste kind kan hij dan wel opvoeden als zijn kind zien als zijn kind maar het is officieel niet zijn. Het tweede kind is dat we. Waarom wil je dat als hij het kindje erkent dat ook je eerste dan zijn naam gaat krijgen of alleen in het val jou naam. Omdat de buitenwereld niet mag weten dat je eerste kindje niet van hem is. Je famillie weet het al toch. Zou me er niet zo druk over maken. Hij heeft je te huwelijk gevraagd en je zegt nee omdat hij ineens het kindje zijn naam wil geven. Er komt ook iets kijken van het mannelijke eer. Dat kan bij mannen diep zitten. Ja hij kan wel eerst gezegt hebben dat het hem niks uit maakt maar mannen blijven vaak mannen. En stel je krijgt een zoon dan willen ze vaak zeker hun naam door geven. Ik weet het klinkt ouderwets maar zo raar is het eigenlijk niet. JIj bent al langer moeder dan hij vader. Hij zorgd er voor ect ect. maar nu komt er een kind van hem zelf. Oeps dat verander de boel. Je hoeft het niet me eens te zijn maar zo bekijk ik dit verhaal. Er zitten twee kanten aangevoelens hier ook. Succes er mee laat zo iets als naam bepaling niet je relatie verpesten. En zeg ja als die thuis komt. Een man vraagd het niet zo maar hij wil zich met je binden hij wil officieel jou partner worden officieel papa. Gelijke rechten in een klap.
Ik kan me goed voorstellen dat je beide kinderen dezelfde achternaam wil geven. Ze zijn tenslotte zussen of broer/zus van elkaar. Ik heb in dezelfde situatie gezeten als kind. Mijn moeder kreeg mij, ik werd niet erkend door mijn biologische vader en op mijn 3e leerde mijn moeder mijn niet-biologische vader kennen. Hij heeft mij erkend toen ze gingen trouwen, toen was ik bijna 6 jaar. Mijn moeder is vlak daarna bevallen van mijn zusje en we hadden dus dezelfde achternaam. Ik ben dus van achternaam gewisseld op mijn 5e. Wel grappig, op mijn geboorteakte staat dus mijn oude naam. Dat voelt wel bijzonder trouwens, om dat toch nog ergens zwart op wit te hebben staan. Maar tegelijkertijd ben ik blij dat mijn zusje en ik als volledige zussen door het leven gingen en dezelfde achternaam droegen. Ik zie haar dan ook als mijn volledige zusje, al is ze eigenlijk mijn halfzusje. Ik weet niet beter dan dat mijn vader zonder moeite mij heeft erkend, terwijl hij toen pas 23 jaar was. Al ben ik er natuurlijk niet bewust bij geweest die tijd. Aan de andere kant kan ik me wel voorstellen dat zoiets wellicht wat terughoudendheid kan oproepen bij een man. Ik kan me jouw verdriet voorstellen, maar ik denk niet dat hij het zo verkeerd bedoelt. Ik denk in ieder geval dat jullie heel goed met elkaar moeten praten, om eventuele misverstanden uit de weg te gaan. En hopelijk komt het dan uiteindelijk allemaal goed
Ik snap hem eerlijk gezegd wel. Geestelijk voelt hij zich heus wel (deels) papa maar erkennen geeft ook veel verplichtingen. Gezien je nog jong bent en dit de tweede ongeplande zwangerschap van de tweede vader is, kan ik me voorstellen dat hij nog niet zo zeker weet wat hij in de toekomst aan je heeft. Als jullie nou al 15 jaar samen zouden zijn zou ik het anders zien. Stel, je gaat bij hem weg over een jaartje. Hij zit dan wel aan alimentatie vast voor een kind waar eigenlijk een andere vader bij hoort. Ik kan me zijn idee in ieder geval goed voorstellen, hoewel ik me ook kan voorstellen dat het voor jou een principekwestie is. Je vraagt nogal wat van hem als je het mij vraagt. Daarnaast vind ik het niet zo raar dat hij jullie kindje graag zijn achternaam geeft. Maar ik vind het ook niet raar wanneer jij ervoor kiest dat beide kinderen dezelfde (dus jouwe) achternaam krijgen! Voor beide wat te zeggen en ik wens jullie dan ook veel wijsheid toe. Ps: Wat ontzettend fijn dat je zo'n zorgzame vriend gevonden hebt! Wauw, hij zorgt voor je dochter alsof het de zijne is, je hebt het waanzinnig getroffen! (Tel je zegeningen...)
O meis, wat een kl*te situatie. Maar weet je wat...ik denk dat jullie hier uit gaan komen hoor! Jullie zijn van ver gekomen, vergeet dat niet! En kijk eens waar je nu staat!!!! Ik begrijp dat dit een grote donkere wolk boven jullie zonnige gezinnetje is, maar het komt goed. Mannen kunnen flink bot zijn (soms), kort door de bocht, of noem het niet sociaal vaardig... Ik denk niet dat hij je kleine meisje af zal wijzen... Praat Praat Praat Hij wil niet voor niets met je trouwen he!? Succes dalijk! XXX
Dit klopt voor alle kinderen uit één relatie (dus zelfde vader, zelfde moeder). Zolang je vriend jouw eerste dochter niet erkent, kan je tweede kind een andere achternaam krijgen dan je eerste. Ik snap overigens wel dat jij dit niet prettig vindt, omdat je de eenheid wilt bewaren en je kinderen zich volledig broer en zus of zus en zus moeten kunnen voelen. Tegelijk snap ik ook wel iets van je vriend. Mannelijke trots kan een rol spelen, maar ook de dingen die Nikita hiervoor al opschreef. Juist omdat jij die eenheid onder jouw naam wilt vastleggen, kan hij zich een buitenstaander, of zelfs een passant gaan voelen. Het lijkt me belangrijk dat hij de ruimte krijgt om dat soort gevoelens te onderkennen en te uiten (als hij die heeft, natuurlijk. ik vul ook maar wat in....) Sterkte, praat erover en probeer je niet te gekwetst te voelen om open te blijven luisteren naar hem. Ik ga er maar even van uit dat hij dit niet zegt en doet om jou of je dochter pijn te doen, maar dat er voor hem iets anders speelt. enne... mannen zijn geen 'vrouwen met een piemel'. ze denken anders, ze voelen anders en ze kunnen op een wat andere manier over hun gevoel praten. dat wil niet zeggen dat hij dat gevoel niet heeft.
Jeetje wat een situatie ik kan me voorstellen dat je het heel erg vindt. ik wil je heel veel sterkte toewensen en laat hem maar goed nadenken wat de échte reden is dat hij jouw dochter niet wil erkennen. 'ik weet het niet' is geen goede reden.
Jeetje wat een gedoe.. En hij voelt er zich niet lekker bij dat het kind jouw achternaam krijgt, zodat het in ieder geval hetzelfde is als het zusje? Hij moet dan ook begrijpen dat jij je er niet lekker bij voelt dat hij dat niet zo wil zien en zelfs je dochter niet erkennen en 'opnemen' in het gezin..