Onze dochter is flink aan het "puberen". Thuis maakt me dat niet zoveel uit, ik blijf consequent en moet er van binnen soms stiekem om lachen. Ik blijf bij mijn standpunt en vaak zijn de probleempjes snel opgelost. Een paar tranen, gesprekje o.i.d. en we gaan weer vrolijk verder. Maar.... zodra er visite komt of we gaan op visite lijkt het wel 10 keer zo erg. Opeens gaat mevrouw overal aan zitten (bv de schaal met paaseitjes of vaas met bloemen, waar ze, zonder visite, nooit aan zit) en gaat van alles doen wat niet mag. Bv op haar stoel staan en mij dan recht aankijken of expres haar eten laten staan. Als ik haar dan waarschuw of op haar gedrag aanspreek krijgen we dikke tranen, een meisje dat op de grond ligt te dreinen en een dramaqueen op en top. En dan komt het, ik word super onzeker omdat iedereen dan stil wordt en dan lekker zit te kijken hoe ik dit op ga lossen. Ik voel me dan helemaal warm en rood worden en zou het liefst weg willen lopen. Mevrouwtje voelt dit natuurlijk aan en blijft dan heel fijn lekker doorgaan. Vervolgens komen mensen met tips/ opmerkingen waardoor ik me nog onzekerder voel. Ik weet dat ik me niets van anderen aan moet trekken en ten alle tijden consequent moet blijven en dit doe ik naar mijn mening ook, maar ik voel me zo bekeken en opgelaten. Dan zit ik achteraf thuis weer te bedenken dat ze me vast geen goede moeder vinden, die haar kind niet aankan of niet kan opvoeden. Op deze manier zie ik al een beetje op tegen (op) visite (gaan), want ik heb echt geen moeilijk meisje, kent haar manieren en ze is hartstikke lief. Volgens mij zoek ik het veel te veel bij mezelf. Herkent iemand dit? Alvast bedankt! Groetjes shampoo
Jazekers, ben ook leidster kdv geweest en heb t idee dat ik t allemaal natuurlijk wel moet kunnen/oplossen haha. En dan nog alles pedagogisch verantwoord ook Valt niet altijd mee moet ik zeggen.
Ik ken het wel ja, ik maak al snel duidelijk als hij dit gedrag laat zien, dat er hier ook een gang is. Ik zet hem iets sneller op de gang op visite of als er visite is, dan ik alleen met hem ben, juist om te laten merken dat ik van dit gedrag niet gedient ben, en moet zeggen werkt wel. Je eigen niet gek laten maken hoor!!
ze voelen het haar fijn aan he, die muppies... hier ook een lekkere dwarse peuter wanneer het echt niet uitkomt... ben het helemaal met mijn voorganger eens en laat inderdaad ook sneller zien dat ze bij de desbetreffende visite ook een gang hebben...dan zie je het kwartje snel genoeg vallen..o,ja...regels.. en je niet schamen meid..of naar voelen... denk dat iedere ouder het wel herkend... succes met je kleine boefje!
Ja ik heb dat ook hoor,onze vrienden hebben allemaal nog geen kinderen,en je ziet ze dan echt zo kijken van "nou dat zal mijn kind later nooit doen" . Tsja het is een fase en het hoort erbij,ik ben ook altijd strenger als we ergens anders zijn,omdat ik het toch niet leuk vind dat mijn zoontje dan "vervelend" doet. En dat terwijl hij er toch echt recht op heeft.
pfffffff vandaag was mijn dochter ook een echte draak! luisteren doet ze normaal prima vandaag dus niet en ik voel het net als jou hoor het is echt 2 is nee
Sorry, hihi iedere keer als ik denk het kan niet erger, verbaasd het me weer.Maar je groeit er in mee
Ik heb dit ook heel erg gehad met mijn kinderen. Ik heb de oplossing gevonden: Extra consequent zijn. Ik was vaak een beetje te soepel omdat ik bang was dat mensen me te streng zouden vinden. En dat voelen de kinderen feilloos aan. Zo was ik laatst op een verjaardag van een vriendin. Hartstikke gezellig maar de kinderen twee ware draakjes omdat samen spelen met andere kinderen nu opeens niet ging. Na de hele tijd meebewegen en priemende ogen, inderdaad van: Hoe gaat ze dit oplossen? Besloten dat zij ook een gang hebben en toen ben ik samen met mijn zoontje op de gang gaan staan. Niet alleen erop gezet omdat ik dat sneu vond in een vreemde gang. Het werkte echt. Nu probeer ik me met visite gewoon aan mijn eigen structuur te houden en dat werkt. En ik maak wat vaker gebruik van een tekenfilmpje als er visite is.
Ik denk dat Nikita gelijk heeft: kinderen voelen het feilloos aan als mama zich ongemakkelijk voelt . Dus net zo consequent zijn als thuis, je niet ongemakkelijk voelen etc. M doet het ook hoor, als bijv oma hier eet. Maar ik doe dan net als anders en M na verloop van tijd dus ook
Als ik Iris niet echt kan ' bereiken' als er bezoek is (meestal is 'straf' krijgen voor haar dan ook vervelend omdat er anderen bij zijn) dan neem ik haar even mee naar de gang en vertel ik haar wat ze doet en ik dat niet wil en dat ze mee naar de kamer mag als ze kan luisteren en anders even op de gang moet zitten. Ze kan dan dus kiezen. Ik deed dit ook al toen ze krap 2 was...mischien kan je dat een keer proberen?
Ja dat herken ik ook! Heel vervelend is dat, en dan vooral opmerkingen 'zo zouden wij dat niet aanpakken' of iets in die trant. Ik ben ook, zoals ikke al aangaf, een stuk strenger als er mensen bij zijn. Gelukkig zijn ze altijd juist een stuk liever als er mensen komen of we zijn ergens misschien ook wel daardoor.
Onze kleine man is dan nog geen 2, maar uitdagen kan hij als de beste, hahaha... Eerst voelde ik me ook zo onzeker als wat, maar nu pak ik 'm aan (heb al goed geoefend bij de opa's en oma's thuis, nu moet het bij anderen ook lukken ) Maar wat ik dan ook zo vervelend vind is dat anderen zich er mee gaan bemoeien, zo van: "dat mag vast niet van papa en mama." Heb ik zelf niet de kans gehad om er wat van te zeggen, of ik vind het wel goed. Dan voel ik me weer onzeker, denk dat ik dan weer geen goede "normen en waarden" heb, pffff Volgens mij blijft het gewoon lastig, juist omdat iedereen er anders over denkt/ het anders doet. Probeer daarom maar zo dicht mogelijk bij mijn eigen regeltjes te blijven...