Naar aanleiding van een ander topic, kwam het tot een interessant gesprek/discussie tussen een andere mama en mij. Om niet verder offtopic te gaan, heb ik een nieuw topic geopend. Dus anderen die geïnteresseerd zijn en hun mening willen geven, zijn uiteraard ook welkom. Dit is de link van een artikel waarover onze discussie ging. Het breken van de weerbarstige kinderwil | Kiind.nl
Elke1984: Als mijn zoontje iets niet wil wat, naar mijn mening, toch moet gebeuren dan leg ik hem dit wel uit. Bv; als zijn tandjes gepoetst moeten worden en hij heeft er écht geen zin in, wil ik dit gerust eens één keertje overslaan maar de volgende dag moet het dan wel echt gebeuren. Als hij dan nog niet wil, zeg ik hem dat ik besef dat hij het vervelend vindt dat ik zijn tanden poets en dat ik het niet leuk vind hem ertoe te dwingen maar dat het nodig is owv zijn gezondheid. Hij begrijpt dit uiteraard niet allemaal maar ik vind het wel belangrijk om dit te doen. Ook naarmate hij ouder wordt en dus meer zal gaan begrijpen. Ik vind het dan ook wel belangrijk om hem alleen te dwingen dingen te doen/ondergaan die nodig zijn en niet zomaar alles... Dus zijn haren kammen zou ik dan weer niet persé doen als hij dit niet wil. Mroos: @Elke, het is inderdaad goed om je kind te laten merken wat wel mag ipv niet, maar dat werkt hier bijvoorbeeld ook niet. En afstandsbedieningen, kastjes etc. heeft hij toch echt van af te blijven. Ik heb je link globaal doorgelezen en ik ben het er zo NIET mee eens haha (geen aanval op jou, gewoon verschil van mening dus). Ik geloof niet dat een kind zich meteen niet geliefd voelt door een time-out en daarom het gewenste gedrag vertoont. Kinderen doen vaak sneller dan ze denken, en daar is een time-out heel handig voor, om hen te laten beseffen dat wat ze doen geen slimme actie is(niet op deze leeftijd natuurlijk, vanaf 2 jaar ongeveer). Ik vind dat een straf passend moet zijn, snel op de daad moet volgen en niet te lang moet duren, maar ik denk wel dat het leerzaam is. Als wij te hard rijden, krijgen we een boete, als wij ons werk niet goed doen, een berispend gesprek, dat is nu eenmaal hoe het leven werkt. Zo wil ik het mijn zoon ook meegeven, dingen die niet kunnen hebben bepaalde gevolgen, en zo leer je dus ook wat wel kan. Hetzelfde is dat stukje over belonen; er wordt gesuggereerd dat belonen het van het doel opzich afleidt. Daar ben ik het zo niet mee eens. Om kinderen gewenst gedrag aan te leren is het soms nodig om een stimulans te krijgen, net als dat wij harder gaan werken voor meer salaris, daardoor doen wij ons werk niet per se slechter en we zijn ook niet alleen gefouccused op het salaris. als de beloning er eenmaal is voor een kind zal het vaak het gewenste gedrag voortzetten omdat het zich daar prettig bij voelt. Positieve aandacht is namelijk altijd gunstig voor een kind (en een beloning op zich..). Ik kan er nog veel meer over kwijt, mar ik vond het een kort door de bocht stukje, grappig hoe iedereen dat dus anders leest!
Hhm, moeilijk..... ik ben op de hoogte van leerprincipes en maak daar wel gebruik van. Ik denk dat als je het op de juiste manier doet het namelijk wel effectief is. Sommige dingen die in het artikel staan lijken mij wel logisch, bijv dat je eerst moet kijken waarom een kind een bepaalde gedraging vertoont. Dochterlief is weleens vervelend en zit dan aan dingen die niet mogen. Ik kan haar dna straffen, maar vaak zijn het momenten dat ze echt 1 op 1 aandacht nodig heeft. Dan is het kwestie van gedrag onderbreken en de benodigde aandacht geven. Wanneer een situatie gevaarlijk voor haar is (bijv. staan op de bank) en ik er geen andere oorzaak voor kan vinden en ze luistert ook niet naar mijn uitleg (dat het gevaarlijk is en ze gaat vallen en au krijgt) gaat ze toch echt op de strafplek. Dan maar 1 minuut geen liefde, daar gaat geen kind dood aan ljkt me.
ik vind het wel interessant om te reageren, maar val er dus nu pas in. Wat is nu precies de discussie??? het eerste stukje van elke ben ik het tot op elke letter mee eens. Maar de link daar staan voor mij wel stukjes in waar ik het niet mee eens ben. Val ik er nu tussenin?? Ik ben tegen straffen, dat staat voorop. Daar doe ik dus niet aan. Maar ik ben wel voor belonen. Het is al laat, maar kan morgen nog wel duidelijke uitleg geven met voorbeelden.
ik ben het met mroos eens. toch.... ben ik het wat betreft uitleggen met elke eens, ook hier leggen wij ons zoontje uit hoe en wat, en wil best een keer iets overslaan.
Er staat trouwens veel in het stuk wat niet goed zou zijn, maar wat is dan wel goed? En als mijn dochter iets niet wil wat echt moet, bijv tandenpoetsen dan zal ik haar ook uitleg geven en toch doorgaan. Ben van mening dat een kind ook heel goed geconditioneerd kan raken in: als ik protesteer, lukt het me er onderuit te komen, wat resulteert in toename van het gedrag (negatieve bekrachtiging).
Oké, ik kan eindelijk reageren! Eerst en vooral vind ik dat je deels gelijk hebt dat het artikel wat kort door de bocht is maar het is natuurlijk maar een artikel. Ik kan je ook enkele boeken aanbevelen maar die lees je zo niet even tussen 'de soep en de patatten'. Dan: ik denk ook niet dat een kind zich metéén niet geliefd meer voelt als het een time-out krijgt. Maar ik denk wél dat een time-out een kind afleidt van datgene waar het op dat moment bij jou om gaat. Je geeft je kind een time-out owv bepaald gedrag. Bijvoorbeeld omdat hij de kat heeft geslagen. Als je kind dan een bepaalde tijd alleen (overstuur, huilend, boos, stilletjes,...?) op de trap moet gaan zitten, zou hij dan bij zichzelf aan het overdenken zijn dat de poes het echt niet fijn vindt om geslagen te worden? Of zou je kind dan zitten denken aan het feit dat hij het helemaal niet leuk vindt om daar alleen te zitten of dat mama nu boos is op hem of dat hij sewwes graag met zijn lego wil spelen of... Ik ben het wel met je eens dat kinderen vaak sneller doen dan ze denken maar dat vind ik niet iets typisch voor een kind. Ken zo veel volwassenen ook, mezelf inclusief. Wat het geven van straf betreft; ik begrijp je visie daarrond wel maar ik deel ze niet. Kijk, ik zou het leuker vinden dat mijn kind zich later, als hij met de auto rijdt, aan de snelheidsbeperking houdt omdat hij zichzelf of een ander niet graag iets aandoet dan omdat hij bang is voor een boete! Hoe vaak zie je geen auto's ergens te hard rijden en dan beginnen remmen omdat er een flitspaal staat?! Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat mijn zoon nooit zo met de auto rijdt. En ik vind dat je je werk goed moet proberen te doen omdat JIJ vindt dat dat belangrijk is, omdat je je werk graag doet, omdat je weet waarom het belangrijk is om je best te doen etc... en NIET omdat je bang bent voor een berispend gesprek of ontslag. Over de beloningen. Ik begrijp de theorie van het artikel rond de nadelen van belonen maar vind het ook nog erg moeilijk om die 'knop bij mezelf om te draaien'. Het zit namelijk zoooo erg IN ons om complimenten te geven, te prijzen, te belonen,... Wat ik wél heel erg vind, is dat ermee overdreven wordt! Als ik bijvoorbeeld naar de grootouders kijk tov ons kind: als hij één boterham eet, krijgt hij wel 10x (zonder overdrijven) te horen hoe flink hij is en 'bravo'! Of als hij met een autootje rijdt of 'dada' doet of... Ik vind dat een beloning wel eens mag maar als je er zoooo mee strooit, verliest het al snel zijn waarde, denk ik. Ook ga je op die manier snel voorbij aan de beleving van het kind, geloof ik.
Ik vind dat als je het vanuit dat perspectief bekijkt, overkomt alsof kinderen steeds proberen hun 'zin' door te drijven. En dat is nu precies wat ik écht niet geloof en waarvan ik de indruk krijg dat dat een vrij heersend idee is onder ouders, opvoeders,... Misschien leert een kind op die manier wel dat men naar hem luistert als hij iets niet wil (bij een klein kind door huilen of verzet, bij een groter kind doordat hij 'nee' zegt) en dat er soms een compromis gesloten kan worden of dat mama iets wel doet om een bepaalde reden maar wél rekening houdend met zijn gevoel daarbij.
Elke, tuurlijk moet je rekening houden met wat je kind echt wel en niet wil. Bij dingen die (m.i.) kunnen zal ik dat ook zeker doen. Mijn dochter wil bijvoorbeeld niet graag geknuffeld worden, prima ik zal haar nooit forceren. Ik zeg haar dan ook "oh wil je niet knuffelen, dat is goed hoor meis". En als ze niet wil eten, ook prima. Klaar is klaar. Maar dingen waarbij het belangrijk is voor de gezondheid/welzijn die je nog niet goed genoeg kan uitleggen (tandenpoetsen/wassen/dergelijke dingen) dienen toch echt te gebeuren voor eigen bestwil. In de maatschappij moeten we nu eenmaal wel dingen doen die goed voor ons zijn terwijl we er geen fluit aan vinden. Daar wil ik mijn kind op voorbereiden. Wat betreft het voorbeeld van de kat: nee een time out vind ik daar ook zeker niet op zijn plaats. Een kind leert meer door de kijken wat er met de kat gebeurt en uitleg daarbij. Eens dus. (eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat mijn dochter nooit erg opstandig is hoor... meestal lukt het me met een rustige benadering en uitleg wel voor elkaar te krijgen wat nodig is)
Ik vind het een heel interessant stuk. Ik vind het geweldig klinken, maar aan de andere kant heb ik er wel heel erg mijn twijfels over. Ik vraag me dan af: zijn er al oudere kinderen/ jonge volwassenen die op deze manier zijn opgevoed?
Allistair, mijn vrienden hebben hun dochter zonder straffen en belonen opgevoed, en ik denk dat zij een beetje doorgeslagen zijn daarin. Het eerste twee jaar vond ik het een heel mooie methode zoals zij het deden en riep ik dat ik mijn kind ook zo zou opvoeden, maar dit meisje is inmiddels 3,5 en,ik zeg het eerlijk, die wil je gewoon niet te gast hebben. Alles wat het kind bedenkt te doen, mag. Of gaat de moeder tot in de treure uitleggen waarom niet, maar uiteindelijk doet ze het toch. En eerlijk gezegd heeft zij lak aan de meeste redenen waarom iets niet mag. Ik vind de uitgangspunten hiervan heel logisch en zeker om rekening mee te houden, maar een kind krijgt pas rond 5-6jaar besef van moraal, en het inleven in een ander kan een kind van 2-3 ook niet. Op dezer leeftijd speelt alleen het primaire egocentrische gedrag van het kind. en naar mijn mening is het de taak van de ouder om dit in goede banen te leiden. Een voorbeeld: laatst waren we op een kinderverjaardag van andere vrienden. En dit meisje ging pal naast de jarige staan en wilde perse zelf de kaarsjes blazen. Mama ging dan even uitleggen waarom dat niet de bedoeling is, maar het kind bleef herhalen 'ikke blazen, ikke blazen'. Hoe leuk ook een methode is, een kind van drie geeft echt niks om het feit dat iemand anders jarig is. Uiteindelijk heeft zij dus de kaarsen geblazen voor de neus van het jarige jongetje en stond deze te huilen naast zijn taart. De moeder weigerde gewoon haar dochter even weg te halen en het elders uit te leggen, want 'zo doen zij het niet'. En zo kan ik we'll honderd voorbeelden bedenken. Dit meisje is thuis enig kind en thuis gebeurt meestal alles zoals zij het wil, en met alle goede wil van de wereld is het niet mogelijk om een kindje van drie te laten begrijpen (of helemaal uit zichzelf te bedenken) dat dat niet overal kan. Wij zelf zitten er tussenin, we proberen alles uit te leggen en te laten zien, en doen niet aan de straffen op de gang oid, maar ik hou rekening met de psychische ontwikkeling van een kind en het feit dat zij op deze leeftijd sommige dingen gewoon niet kunnen weten of beseffen, en dan zijn wij als ouders ervoor om de grenzen aan te geven.
Erg interessant stuk (heb het niet helemaal gelezen), maar ik ben duidelijk wél voor straffen en belonen. Dat betekend alleen niet dat ik zomaar alles hoppa doe zoals ik het wil, zonder Julia ergens in te betrekken. Ik vind het artikel nogal narrow minded... Ik doe nog niet aan op de gang zetten ofzo. Heeft helemaal geen zin, Julia vind het heel leuk op de gang en begrijpt mijn uitleg niet. Maar ik zoek wel naar manieren om haar bepaalde dingen te leren, bijvoorbeeld dat slaan en schoppen niet mag. Als ze mij wel slaat, dan zeg ik 1 keer dat het niet mag en dat ze anders weer zelf moet gaan spelen. Als het nog een keer gebeurd, zeg ik dat nog een keer en zet ik haar op de grond. Dit werkt voor haar heel goed, ze begrijpt het en als ze even later weer op schoot zit, doet ze het niet weer. Daarbij geloof ik dat de band tussen Julia en mij wel zo stevig is, dat ze zich niet meteen als persoon afgewezen en onveilig voelt als ik haar gedrag afwijs. Ze weet ook dat als er wel iets is of als ze mij nodig heeft, ik ook in die situaties er voor haar ben. Die hechting is al veel eerder vastgelegd en ik geloof niet dat mijn straffen/belonen daar iets kapot in maakt. Wat belonen betreft, ik denk dat complimenten heel erg belangrijk zijn voor iedereen. Het is een stukje bevestiging en ik vond het zelf als kind ook heel leuk om te horen als ik iets goed deed.
Toch het hele artikel maar ff gelezen en dit viel me op: Vooral die laatste zin. Seriously, alsof je kinderen naar mate ze ouder worden steeds losbandiger worden en je er geen "controle" meer over hebt. Een kind kun je toch niet serieus meteen los laten, omdat ze je 'mening als waardevol moeten leren beschouwen'. Sommige dingen zijn geen mening, sommige dingen moeten. Daarbij vind ik het echt heel sneu voor die kinderen, want ze hebben geen enkele veiligheid in wat wel en niet goed voor ze is. De hele wereld is helaas niet zo opgebouwd dat ze altijd maar zelf mogen bedenken wat ze denken dat goed is. Dat betekend niet dat je kind niet hoeft te leren waarom iets is, in tegendeel! Maar een kind moet eerst wel leren wat slimme keuzes zijn en hoe hij zelf kan kiezen in een situatie waar hij de vrijheid heeft om zelf te bedenken wat hij wil en wat goed is. Ik geloof dat je met duidelijke, veilige grenzen veel meer bereikt!
Er zijn in onze samenleving bepaalde regels en grenzen. Kinderen moeten die nog leren kennen. De meeste kinderen leren grenzen kennen door ze op te zoeken en er soms overheen te gaan. Op een moment dat een kind iets doet dat niet mag, dan zal ik een kind dat vertellen en (afhankelijk van de leeftijd) uitleggen waarom het niet mag of juist wel moet. Daarbij vind ik het wel heel belangrijk om het kind een alternatief te bieden; wat is dan wel de bedoeling? Bijvoorbeeld; Regel: je mag niet rennen opde trap. Reden: het is gevaarlijk, als je struikelt val je naar beneden, dat doet pijn Alternatief: Op de trap loop je rustig, buiten oo het grasveldmag je rennen. Dit riedeltje is na eenpaar keer wel duidelijk bij een kind. En als hij het dan (bewust!) toch weer doet, vind ik straf wel degelijk op zijn plek. Heeft een kind over het algemeen ook geen moeite mee. Oké: knal, ik ben tegen een grens opgebotst, daar ligt ie, da's duidelijk, hoef ik er niet meer naar te zoeken. Wanneer het gedrag te maken heeft met sociale interactie, vind ik het belangrijk om te bespreken welke gevoelens er een rol spelen bij bepaald gedrag. (wat deed het met jou / wat deed het met de ander) En behalve praten is daarbij het uitspelen in een rollenspel een goed hulpmiddel om een kind sociale vaardigheden te leren. Wanneer een kind iets doet waarvan hij nog niet weet dat het niet mag, denk ik dat je er goed aan doet om een kind dat te leren (als het qua ontwikkeling eraan toe doet). Ik vind het dan prima om te bevestigen dat het goed was, als hij het de volgende keer wel gied doet. En dan bedoel ik dus dat je gewoon zegt dat het goed was, je hoeft geen feestje te geven. Als een kind bewust, willens en wetens iets doet waarvan bekend is dat het niet mag, dan zoekt dat kind in mijn ogen grenzen. Geef die dan!
@ Adi Ik sta zelf voor de klas (de hogere groepen) en heb al heel veel kinderen voorbij zien komen. Wat jij vertelt over dat meisje, dat herken ik ook. Daarom vroeg ik inderdaad af of er al jonge mensen zijn waarbij deze manier van omgaan met je kind al een positief resultaat heeft gehad. Heb jaaaren geleden (oei, ik word oud) eens een moeder aan mijn tafel gehad die haar kinderen (12 en 9) had opgevoed door steeds maar weer uit te leggen waarom dingen moeten/zijn/gebeuren etcetc. Ze had er zoveel spijt van, want de kinderen verlangden altijd een uitleg waarom iets moest. (Op de leeftijd van 12 en 9 vinden kinderen namelijk dat bijna alles moet en niks mag ). Haar kinderen wogen dan zelf af of ze dat een goede reden vonden (natuurlijk niet) en lieten moeder dan links liggen. Die kinderen bepaalden thuis de regels. Natuurlijk zijn niet alle kinderen hetzelfde en daarom was ik benieuwd hoe dat bij meer kinderen werkt. Ik merk in de klas dat een duidelijke structuur met duidelijke regels (die consequent gehanteerd worden) de kinderen een groot stuk veiligheid biedt. En over heel veel valt te praten, maar over sommige dingen gewoon niet. Ik ben ook van plan mijn dochter op deze wijze op te voeden. Straf krijgen vind ik erbij horen, net als belonen. En binnen een afgebakend gebied mag ze zichzelf vinden en wil ze buiten dat afgebakende gebied, dan mag dat ook, maar dan gaan we erover praten en samen een oplossing vinden.
Ohh, erg joh! Daarom vind ik ook dat ik veel dingen uit kan leggen, maar sommige dingen moeten ook omdat ik het zeg. Dan ga je het eerst maar doen, omdat ik het zeg, en dan wil ik daarna best uitleggen waarom dat is. Ik hou ze niet dom, maar er is ook zoiets als 'je doet het omdat ik het zeg'. In sommige situaties moet dat even. Daar ben je als ouder ook ouder voor, dat is ook de veiligheid die je kind leert.