Dan wordt je depressief van het overlijden van je kindje, niet van de zwangerschap. Is natuurlijk heel iets anders. (En heb dat ook meegemaakt met mijn beste vriendin, dus dat zou ik nooit bagatelliseren want het is verschrikkelijk.) Het gaat hier ook niet om het invullen van hoe erg andermans leed is, want je kan ook alleen maar uitgaan van wat doorgaans het geval is. Dat is bijvoorbeeld dat er meer vrouwen psychische hulp zoeken i.v.m. subfertiliteit dan i.v.m. zwangerschap. Natuurlijk zullen er uitzonderingen zijn, ongewenst kinderlozen die heel relaxed hun schouders ophalen en denken "Nou het zat er niet in voor ons, jammer dan." en zwangere vrouwen die een dusdanig helse zwangerschap hebben dat ze zwaar depressief worden. Ik hou het bij mezelf: ík verruil mijn situatie graag voor een zwangerschap met het risico dat het heel zwaar wordt.
Ja vandaar dat veel vrouwen postnatale depressie e.d. hebben. Ik vond mijn tweede zwangerschap echt een ware hel, niet omdat ik veel klachten had maar vanwege de onzekerheid e.d. Ik heb gebloed tot 11 weken (bleek dat er een vruchtje was overleden dat we eigenlijk een tweeling hadden) nou goed daar kan ik mee leven, klinkt hard maar er zat nog een wezentje in mijn buik dus dan vergeet je dat sneller. Toen bij 12 weken nekplooimeting bleken mijn hormonen niet goed te zijn dus op naar een vruchtwaterpunctie omdat we een sterk verhoogde kans hadden op een kindje met een afwijking (en nee niet alleen down maar veel ergere afwijkingen) pure hel in afwachting tot je 16 weken zwanger bent, dan nog het wachten op de uitslag (ook zoiets geweldigs) niet meer van je buikje durven genieten omdat je bang bent dat je afscheid moet nemen. Dan krijg je een complicatie; vruchwaterverlies weer de kans dat je je kindje verliest, weer onderzoeken, echo's e.d. (weer onzekerheid) toen na een tijdje was het weer "rustig" kreeg ik een soort pokjes dus mijn bloed werd onderzocht had ik het CMV virus dat is echt super gevaarlijk voor zwangere vrouwen (kindje kan er dood aan gaan!) gelukkig bleek ik het al een keertje gehad te hebben zodat het risico minder was, maar weer onderzoeken. echo;s elke week (soms 2 keer per week) toen eindelijk met een week of 25 was echt alles goed en rustig! EINDELIJK voelde ik me normaal zwanger en toen vanaf week 31/32 ongeveer lag ik 3/4 van de 7 nachten in bad vanwege nachtelijke voorweeen, ik ben chronisch ziek dus dit vergt heel veel omdat ik minimaal 10 uur MOET slapen anders word ik ziek, een VK die je ziekte niet serieus neemt en met bijna 39 weken heb ik gesmeekt of ze even wilde kijken of er als iets gebeurde omdat ik gewoon niet meer sliep, wilde ze niet toen heb ik verwijzing gyn gevraagd en daar gekomen bleek dat ik al met 5 cm rondliep (waarschijnlijk al langere tijd) en die nam me eindelijk serieus en zei dat dat onmenselijk was zeker met mijn ziekte, het had een kleine moeite geweest om te kijken, de volgende dag ben ik ingeleid van gelukkig de meest makkelijke bevalling aller tijden (dat dan wel gelukkig ) Maar my point is (ik weet het duurde lang ); ik snap heel goed dat een zwangerschap vreselijk KAN zijn, in elk geval alles behalve rozengeur en maneschijn. En kan nog vele maanden doorspelen als het kindje al geboren is... En dat je vooral niet zo moet oordelen over wat "makkelijker" is natuurlijk ben ik blij dat ik moeder ben geworden MAAR wens echt niemand mijn zwangerschap aan, net zoals ik iemand wens om kinderloos te blijven, je moet over beide situaties niet te licht denken en elkaar veroordelen.
dat geloof ik meteen dat je liever zwanger zou willen zijn met alle mogelijke klachten vandien. Maar het is krom om te zeggen dat fertiliteitsbehandelingen erger zijn dan een zwangerschap.
@Isademi Ik vind wat jij omschrijft ook niet een typische zwangerschap hoor. Ik zal me even verduidelijken: ik heb het over zwangerschappen waarbij het kind gewoon gezond is. Natuurlijk is het logisch dat je door een hel gaat als er iets met het kindje aan de hand is of kan zijn. Voor wat betreft jouw ziekte, die heb je helaas ook als je niet zwanger bent, maar dat maakt een zwangerschap er allemaal natuurlijk niet makkelijker op. Ik vind het heel erg wat jij hebt moeten meemaken. Nogmaals, iedereen mag van mij klagen, ik denk nergens licht over en ik veroordeel niemand.
alexandra, dan nog weet jij niet wat je evt. nog te wachten staat. En het verhaal van isademi, niet precies natuurlijk, maar de onzekerheid of het wel goed is met je kindje dat komt vaker voor dan jij denkt. Van 10 vriendinnen (incluis mijzelf) was er maar bij 2 niks aan de hand of geen twijfels. o.i.d.
@Tulip Oh ik weet zeker dat ik geen relaxte zwangerschap zal hebben. Daarvoor heb ik teveel meegemaakt en rottigheid om me heen gezien. Maar ik zal er toch doorheen moeten want ik wil echt graag een kindje. Nu speelt bij mij de onzekerheid of ik ooit moeder zal worden. Als ik eenmaal zwanger ben zal er onzekerheid zijn of het wel goed gaat met het kindje. Maar laten we even onderscheid maken tussen gewone normale gezonde zwangerschappen (de meerderheid) en bij zwangerschappen waarbij iets ernstigs aan de hand is. Ook bij normale zwangerschappen krijgen vrouwen zwangerschapskwaaltjes. Die horen er nou (meestal) eenmaal bij. Toen ik even 10 weken zwanger was had ik geen kwaaltjes. Ik heb vurig kwaaltjes gewenst zodat ik zeker wist dat het nog zo was. Ik dacht toen echt:"Alsjeblieft, laat me kotsmisselijk zijn, geef me rugpijn, dikke enkels, striae, benauwdheid, alles! Als ik maar zwanger mag zijn van een gezond kindje." Maar het mocht niet zo zijn. In plaats van dat ik nu een kindje had gehad van ruim een jaar, zit ik in de MMM en ben ik depressief. In het artikel van dit topic staat: ''Slechts een klein gedeelte van hen kan écht geen kinderen krijgen. De meesten haakten af, omdat bijvoorbeeld de behandeling te belastend was of de relatie stuk liep. Ik kan mij voorstellen dat mensen de behandeling staken omdat het gewoonweg te zwaar wordt. Ik denk soms ook wel eens dat ik na x rondes wil stoppen omdat ik wel weer eens "normaal" wil leven. Qua relatie maak ik me absoluut geen zorgen. Mijn huwelijk is ijzersterk en ik besef dat dat al heel wat is en dat ik daar enorm mee gezegend ben. Dat zal dan ook hetgeen zijn waar ik me aan vastklamp als ik (noodgedwongen) stop met behandelingen.
Ik begrijp wel enigzins wat Alexandra2008 bedoelt. Om voor mezelf te spreken. Ik heb meer genoten van mijn zangerschap dan dat ik had gedaan zonder mijn voorgeschiedenis. Bij mijn eerste zwangerschappen (en miskramen) heb ik steen en been geklaagd, omdat ik constant overgaf. Bij latere zwangerschappen vond ik het 'overgeven' niet meer boeiend en was zelfs blij als ik boven de pot hing. Ik beschouwde het als een goed teken. Feitelijk gezien is de zwangerschap van mijn dochter zwaar geweest (grote onzekerheid, ziekenhuisopnames, heftige bloedingen, schildklierafwijking, grote kans op afwijkingen, vroeggeboorte en doodgeboorte, door het bloedverlies vroegtijdige weeen etc.) en toch heb ik intens genoten van alles wat wel goed ging. De schopjes, mijn groeiende buik, het shoppen, de ontelbare, maar goede echo's, het fantaseren etc. Juist omdat we na al het knokken zover zijn gekomen en ik erg goed besefte dat dit waarschijnlijk onze enige kans zou zijn op het ouderschap. Natuurlijk heb ik ook weleens geklaagd en flink gebaald als ik weer voor de zoveelste keer richting ziekenhuis ging, maar in mijn beleving heb ik toch een fijne zwangerschap gehad. Ik vond de onzekerheid tijdens en na de zwangerschap in het niet staan met de onzekerheid in de jaren ervoor. Je afvragen of je ooit ouders zou worden is letterlijk killing. Slapeloze nachten en huilbaby's zijn zwaar, maar niet killing . Ik vind dat iedereen het recht heeft om te 'klagen' ongeacht voorgeschiedenis, maar ik ben het wel met Alexandra eens dat je een zwangerschap anders kan ervaren als je er veel moeite voor hebt gedaan. Het zal vast niet voor iedereen gelden, maar ook ik zie in mijn omgeving wel verschil tussen de vrouwen zonder mmm-geschiedenis.
Sluit me hier 100% bij aan: wij hebben erg lang gedaan over zwanger worden, uiteindelijk gelukt, maar wat volgde na jaren zware MMM was een zeer zware zwangerschap, zware kraamtijd en helaas een zeer zorgelijk verlof met zelfs een operatie voor onze Porkie. Nooit, werkelijk nooit vergat ik hoe blij ik was dat wij een kindje kregen, ik heb niet geklaagd, maar was ondanks alles op en top gelukkig. Ik erger(de) me aan vrouwen bij wie alles makkelijk gaat en die toch klagen, tuurlijk mag iedereeen altijd klagen (zo liberaal zijn we toch?) maar mij haalt het heel eerlijk het bloed onder de nagels vandaan Ik weet dat een postnatale depressie heftig en droevig is, een van mijn vriendinnen lijdt eraan, MAAR met de juiste meds, tijd en begeleiding is daar iets aan te doen en het gaat uiteindelijk over, onvruchtbaarheid helaas niet....
ik heb een klote eerste zwangerschap gehad (met 4 mnd al uit mijn werk ivm bekkenpijn ed..) waren loodzware maanden.. Maar ik zou het er zo weer voor over hebben al sik eindelijk zwanger mag blijven...
Ik heb niet alles gelezen maar in het begin zag ik iemand die zich afvroeg hoe dat dan kan. Nou kijk maar naar mijn onderschrift. Ik heb een gesloten eileider en de ander is ernstig vernauwd. De gyn gaf ons eigenlijk geen kans. De afspraak voor IVF stond al en toen bleek ik toch in de 5e ronde spontaan zwanger van onze zoon. Nou ja, zoveel geluk kan je maar 1 keer hebben denk je dan maar nu van de 2e, in de 3e ronde spontaan zwanger... Wij hebben geen geluk, we lijken wel gezegend met deze wonders Deze zwangerschap heb ik me behoorlijk beroerd gevoeld tot nu toe maar dat maakt mij echt niet uit hoor.. komt ook wel weer goed. En hoe dit nou kan? Waarschijnlijk zit die vernauwing net 'aan de goede kant' waardoor een bevrucht eitje toch in mijn baarmoeder kan komen.
Wat een hoop reacties over klagen alleen al.. ik heb er echt van GENOTEN in de zwangerschap dat ik er ook soms over kon klagen, en heb alle klachten voor lief genomen.. misschien kwam het voor de buitenwereld niet zo over, maar ik dacht zelf ik heb pijn ja, maar het komt door de zwangerschap dus ik vind het niet zo erg.. als m'n mannetje maar gezond is.. Hier de MMM afgekapt omdat het er niet in zou zitten, met icsi ook niet, het zou KID worden, maar zo ver is het niet eens gekomen. Ben niet ongesteld geworden toen, toch ineens spontaan zwanger. Afgelopen december werd ik ook niet ongesteld, testje gedaan en warempel positief gewoon weer spontaan.. Ik moet wel zeggen dat er ook mensen zijn die mij niet hebben geloofd. Omdat we heel weinig zaad hadden. Maar uiteindelijk was 1 zaadje toch genoeg.. (en ik ben nogal vruchtbaar kennelijk) maar dat is ook wel pijnlijk hoor als er wordt gesuggereerd dat ik ben vreemdgegaan.
Wat geweldig dat het voor jou zo heeft mogen uitpakken! En wat ontzettend stom dat mensen suggereren dat je zou zijn vreemdgegaan. Hoe heb je daar op gereageerd? Bij mij en mijn lief ligt het ook aan zijn zaad (motiliteit), vandaar dat we nu in een ICSI-traject zitten. Maar ook ik ben spontaan zwanger geweest. Was dan wel uitgedraaid op een missed abortion op 10 weken, maar toch. Eén zaadje is inderdaad genoeg, maar je moet wel net dat geluk hebben, pfff...
Ik vond het absoluut zwaar. Dochter is zelfs opgenomen geweest als huilbaby en ik zit nog steeds op twee nachtvoedingen. Alleen ik vond het niet vergelijkbaar met de jaren ervoor. Toen was ik vooral diepongelukkig en hebben we vreselijke dingen meegemaakt. Nu vind ik het 'alleen' zwaar en vermoeiend, maar ik ben wel gelukkig en hou zielsveel van mijn dochter. Voor mij een wereld van verschil en de periode ervoor heeft mij geholpen om te leren relativeren (iets wat ik wel nodig had ).
Ik vind jouw verhaal echt een wonder! Alleen wat afschuwelijk dat mensen durven te suggereren dat je vreemd bent gegaan. Sommige kunnen alleen maar van het negatieve uitgaan i.p.v. zien hoe geweldig het is dat het toch gelukt is.
Ik wilde me helemaal niet mengen in deze nare discussie, maar wat jij hier beschrijft voel ik precies hetzelfde. Mijn zwangerschap is 1 grote aaneenschakeling van angst, onzekerheid en pijn geweest. Als je vanaf dag 1 alleen maar te horen krijgt wat voor honderden risico's je wel niet loopt, een flinke bloeding krijgt met 14 weken (!) zwangerschap en vanaf dat moment rust moet houden, de baarmoeder zich begint te openen met 23 weken en elke dag daarna als een geschenk gezien wordt, elk steekje en pijntje met heel veel angst wordt ontvangen omdat het begin van de bevalling kan betekenen en dus het verlies van 3 babys. Start van de bevalling met 27 weken, ritje naar het academisch zkh met loeiende sirenes, opname op de verloskamers, toch geen bevalling gelukkig, opname in het zkh met volledige bedrust. 24/7 harde buiken en krampen, niet eens kunnen draaien en in bed zonder hulp enz enz enz O ja, vervolgens moeder worden van 3 extreme prematuurtjes, 5 weken lang dag in dag uit naar zkh en weer met lege handen naar huis. Slapeloze nachten, niet door het gehuil van een baby, maar door de stilte in huis bij gebrek van een baby, en de vraag hoe ze de nacht zijn doorgekomen. Na gelukkige thuiskomst 21-22 voedingen per dag 'draaien', van de 3 babys, 1 huilbaby die geopereerd is met 4 maanden en 2 refluxkindjes tot 14 maanden enz enz enz Dit hele verhaal heb ik met een glimlach doorgekomen, hoe 'zwaar' het ook was. Het is gewoon niet te vergelijken met het verschrikkelijke gevoel van niet zwanger kunnen worden, die teleurstelling in eigen lichaam, de haat die je voelt voor jezelf als je weer ongesteld wordt en weer naar het zkh moet. Het is gewoon niet te vergelijken, en daarom is deze discussie zinloos en voor sommigen heel erg kwetsend (van beide kanten)
@Adi Wauw. Respect voor jou meid. Heb jij 3 embryo's terug laten plaatsen als ik vragen mag? Ben wel benieuwd naar jouw verhaal over het zwanger worden.
Wij zijn gelukkig zwanger geworden met clomid. Ik had een drievoudige eisprong die door de gyn niet opgemerkt was tijdens de follikelmeting. Ze dacht dat het derde eitje een cycte was. En wonder boven wonder (na een hele lange tijd helemaal niks), zijn alle drie eitjes bevrucht, resulterend in die drie bengeltjes op de foto hieronder
Jeetje, dat is ook heftig, van het ene uiterste in het andere uiterste. Hoe raar kan het lopen. Kun je nagaan he, dat ze toch lang niet alles kunnen zien op zo'n echo. Ik wil ook een wonder....