Wellicht dat jullie zich in mijn verhaal herkennen en misschien dat jullie ervaringen kunnen delen met mij. Het is als volgt: ik word gek van mijn heen en weer hoppen van gevoelens voor wel of niet een tweede kindje. En heb dus eigenlijk geen idee wat te doen. We hebben een schat van een zoontje van 2.5 jaar oud. Maar hij hij slaapt nog altijd niet door, soms wel 1, 2 of 3x eruit. Dit maakt ons, zoals je begrijpt, niet bepaald fit. Een (flink) gevoel van moeheid is aanwezig, en daarbij dan ook dat je het ouderschap op "moelijke" dagen zwaar vind. Mijn man heeft zoiets van ik vind een kind wel goed zo. Ik ben moe en wil weer gewoon kunnen slapen uiteindelijk. Met een kindje erbij ga je weer opnieuw het traject in en als je pech hebt een heel lang traject van verstoring van je nachtrust. Hijzelf is ook enig kind en heeft een plezierige jeugd gehad. Maar hij heeft het onderwerp overigens niet geheel afgesloten hoor. Maar van mijn gevoelens word ik af en toe helemaal iebelig. Het ene moment kriebelt het aan alle kanten en is voor mijzelf de beslissing al genomen. Ik wil nog een kindje. Maar diezelfde dag, na een bijv. drammen of een buitje van mijn zoontje, kan het ineens omslaan van pfff het is toch wel zwaar, ik ben moe, ik kan een tweede niet eens aan qua moeheid, ik had een bevalling met complicaties (lang herstel) en kans op herhaling. Laat maar. Eentje is genoeg. Maar dan dezelfde avond kan ik weer denken oh ja, geweldig. Nog een kindje erbij. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel? Ik kom er voor mezelf dus niet uit welke kant het op moet gaan. Natuurlijk is het niet alleen mijn beslissing, mijn man moet er ook achter staan. Daar ben ik me heel erg van bewust. Maar die ontzettende wisselingen van gedachten van wel/niet daar kom ik niet uit. Ik ben 35 dus heel veel tijd geef ik mezelf ook niet meer. Maar blijkbaar ben ik er toch nog niet klaar voor? Herkennen jullie dit misschien en wat moet ik hier nu mee? Wat zijn jullie ervaringen?
Heel herkenbaar! Laura wordt alweer 4 jaar. En wij hebben ook een tijd lang getwijfeld of we voor een 2de zouden gaan. Laura was een heel makkelijk kind. Sliep met 5 weken al door. Huilde weinig! Maar als puberpeuter is het er mee 1! Ik heb wat ruzie met haar gehad. Nu wordt het gelukkig allemaal weer minder. Maar haar vader moet het nog steeds ontzien. Ook ik heb niet zo'n goede bevalling gehad wat in een spoed keizersnede is uitgelopen. En ook ik heb een lang herstel gehad. Ik word dit jaar 34! Wij hebben nu besloten dat laura de enige blijft. Ik durf het niet meer aan.
Ik vind 2 kinderen juist makkelijker dan 1 Ja de slapeloze nachten zijn zwaar (geweest), ik had er 2 die niet voor hun eerste verjaardag doorsliepen, maar zelfs dat went. Zwangerschap met al een baby/dreumes/peuter is ook zeker vermoeiender en het is idd niet te voorspellen hoe de bevalling en herstelling gaat verlopen. Mijn kinderen schelen niet veel in leeftijd (nog geen 1.5 jaar) maar zijn de hele dag samen. Mijn oudste heeft mijn jongste leren lopen, en praten, en je ziet heel duidelijk dat de jongste heel erg opkijkt tegen haar grote zus en mijn oudste heel beschermend is. Nu zitten ze samen te spelen met de poppen (en het konijn ) in de buggy, en zit ik een beetje niks te doen eigenlijk Terwijl toen ik alleen nog mijn oudste had, ik haar bijna continu moest entertainen, nu hebben ze elkaar. Het zijn echt vriendinnen-zusjes, en ik begrijp heel goed dat dat zeker nog kan veranderen, en echt niet iets vanzelfsprekend is, maar ik ben heel erg blij dat we voor de 2e zijn gegaan toen!
Hier ook de hele tijd wel/niet/wel/niet...Ook omdat mijn zwangerschap echt vreselijk was (door de hormonen) en we een moeilijke start met Danique hadden, en ik een lange tijd heb moeten herstellen van alles. Dan denk ik ook vaak: trek ik dat alles wel nog een keer? Zeker als er ook al een kleintje rondhuppelt? Ik heb nu voor mezelf zoiets: als ik een tweede wil dan komt er een moment dat ik dus zeker weet en niet meer twijfel, zolang ik twijfel, ben ik er duidelijk nog niet klaar voor. Mijn vriend vind het allemaal prima, hij zou graag nog een tweede willen maar als we het bij eentje laten dan is het ook prima voor hem Moeilijk he...ik weet het dus ook niet...
Ik herken het wel. De gevoelens die jij hebt over een tweede, heb ik nu over een derde. Ik heb 2 moeizame zwangerschappen en kraamperiodes gehad en daarnaast heeft mijn dochtertje een aangeboren nierafwijking. We vliegen momenteel dus nog steeds ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Voornamelijk met m'n dochtertje, maar mijn zoontje kan er ook wat van. Dit houdt me tegen om voor een derde te gaan. De volgende dag denk ik er weer compleet anders over; ben ik er heilig van overtuigd dat daar bij een derde helemaal geen sprake van hoeft te zijn. Dat 3 keer scheepsrecht is en ik dan wel een normale zwangerschap en een fijne kraamperiode ga hebben. En de dag daarna vraag ik me af of ik echt een derde kindje wil, of dat ik zo graag een normale zwangerschap met een normale kraamperiode wil... Ik snap dus heel goed dat je er gek van wordt heen en weer geslingerd te worden tussen je eigen gevoelens. Daarbij werkt natuurlijk het slaapgebrek door je zoontje ook niet mee. Maar zoals MamaMars ook zegt, het went. En om dezelfde redenen die zij geeft, vind ik 2 ook makkelijker dan 1 (zelfs ondanks dat ik nu 2 kindjes heb die regelmatig naar het ziekenhuis moeten, is niet te vergelijken met slaapgebrek hoor, maar is ook behoorlijk pittig). Het is natuurlijk niet gezegd dat een volgend kindje net zo slecht gaat slapen, al snap ik dat je daar bang voor bent. Ik had bij de 2e ook gehoopt op een 'perfecte' zwangerschap en kraamtijd en bovenal een gezond kindje, maar dat mocht niet zo zijn. En tuurlijk is het zwaar, maar (hoe cliché ook) als ik zie wat ik ervoor terug krijg zou ik het zo weer doen. Ik denk dat je voor jezelf misschien eens op papier moet zetten waarom je wel voor een tweede zou willen gaan en waarom niet. En dan kijken wat je zwaarder vindt wegen. Ik opper maar wat hoor, misschien kun je er wel niks mee Mijn situatie is natuurlijk wat anders, omdat ik er al 2 heb en er medische dingen meespelen, maar hoop toch dat je iets aan m'n reactie hebt
Mijn dochter van 2,5 is van mening dat doorslapen zwaar overschat is Ik had zoiets van, dit zijn de tropenjaren! Ik ga voor nog een kindje en dan komt de rust ooit wel weer een keertje terug. Gewoon niet te veel van verwachten en verstand op nul in de nachten. Voor de rest vind ik het gewoon geweldig en prachtig dat ik zelf zoiets moois kan maken dus wilde het zeker nog een keertje doen.
Ik vind het af en toe loeizwaar. Af en toe kan je me opvegen. Maar de genietmoment laten de weegschaal weer helemaal doorslaan naar geluk. Juist die momentjes doen het 'm. Ik herken je gevoelens, maar dan over een derde kindje. Toch denk ik wel dat er over een aantal jaren een derde kindje komt, ik wil me niet laten leiden door het negatieve. Het zijn tropenjaren, maar die gaan voorbij. Je moet het zelf overwegen. Wat was je droombeeld toen jullie begonnen aan kinderen? Zijn de gebroken nachten doorslaggevend voor jou? Wat houd je tegen? Hoe zie jij je leven over tien jaar? Als je sterke gevoelens hebt voor een tweede kindje, dan zou ik ervoor gaan. En al die beren op de weg heeeeeeeeeeel hard wegjagen! Succes met je beslissing.
Hoi meiden, Bedankt voor jullie reacties! Helpt wel weer wat meer te relativeren. Ja die beren op de weg.... ik weet het. Ik ben voornamelijk zo bang voor herhaling, dus een bevalling met complicaties, veel bloedverlies en lang herstel. En dan ook wel de vrees van die ruim (nu dan) 2,5 jaar slaapgebrek (want het einde is nog niet in zicht vrezen we haha). Het went ook wel dat heb ik ook wel, maar ja toch. Als ons zoontje even niet lekker in zijn vel zit trekt hij dat ene beetje energie er op dat moment echt uit mijn lijf. Dan denk ik dat ik dat niet trek als er een tweede zou komen. En begrijp me goed hoor, het is een lekker lief en blij jochie die eigenlijk helemaal niet moeilijk is (op het slapen en peuterpuberteitdingetjes na). Maar het andere moment kriebelt het zo erg. Als ik al weer foto's van ons zoontje als babietje kijk dan denk ik ja dat wil ik weer. Of als hij nu de oren van onze hoofden kletst en liedjes op zijn manier zingt dan denk ik ook van oh ja gezellig. Maar ja, dan kan het ook zo weer om slaan. En om en om Tja.... wel lastig vind ik het hoor. Zo'n wirwar aan gevoelens, ben ik eigenlijk niet echt gewend van mezelf.
Heel herkenbaar. Ik heb een zware zwangerschap gehad,hyperemisis gravidarum (overmatig zwangerschapsbraken).. Ik zit al jaren psygisch niet lekker in mijn vel.(niks ernstigs) Jinthe is een heel lief en rustig meisje,ik ben ook echt bang dat ik een 2e niet aankan erbij.. Ik hou heel veel van mijn kleine meisje,en nu wordt het alleen maar makkelijker. heel eerlijk,ik zou nu graag een 2e kindje willen krijgen voor Jinthe,niet eens voor mezelf! Ik heb namelijk het idee,dat het zielig is enigs kind en dat ik haar wat ontneem,m.b.t een broertje of zusje! Ook speelt het overgewicht heel erg mee. Ik worstel hier dus ook erg mee. Kortom,ik vind het zielig voor Jinthe dat ze alleen zal blijven.
Ik herken het helemaal, maar het nog wel willen van een 2e is groter dan de twijfel vandaar dat wij er toch voor gaan. We zien wel hoe het loopt. Voorlopig zijn wij ook nog niet zwanger hebben een mmm verleden en het zou zomaar kunnen dat we weer dat traject in moeten.
Herkenbaar, alleen voor mij is het qua gevoel momenteel sowieso (nog) niet haalbaar. Ik heb ook een zwangerschap gehad die voor mij bijna niet te doen was (eerst hyperemesis/uitgedroogd, daarna heel erge maagklachten/heel veel eten niet meer verdragen en heel heel moe). Het eerste trimester kon ik niet voor mezelf zorgen, ik zou denk ik pas vanaf een week of 25 weer voor mijn dochter kunnen zorgen. Als t hetzelfde zou gaan. Mijn dochter sliep 's avonds/nachts slecht t/m 11 maanden, toen hebben we dr slaaptraining gegeven. Nu slaapt ze gelukkig erg goed. Was best zwaar, maar ik vond het nog wel meevallen destijds. Verder is t een pittige meid met een zeer sterke eigen wil, niet echt een makkelijk kindje Helaas vond mijn lichaam het slechte slapen van mijn dochter toch zwaarder dan ik dacht (icm 15 maanden BV). Ik pikte vorig jaar ieder griepje mee en uiteindelijk heb ik daar een zeer ernstige prikkelbare darm + overgevoelige maag aan overgehouden. Houdt in dat ik nu alweer een jaar met dagelijkse maagpijn en misselijkheid zit, ondanks medicatie. Gelukkig gaat t de laatste maand wel stukken beter met een zéér streng dieet (ook frustrerend).. Maar de kans is aanwezig dat ik er nooit meer vanaf kom. Het komt erop neer dat ik een zwangerschap gewoon niet meer aandurf. Ik wil niet weten hoe ik eraan toe zal zijn als beide klachten bij elkaar op gaan tellen. Ik denk niet dat ik dat ga trekken. Bovendien gebruik ik teveel medicatie nu (en moet ik er in mijn zwangerschap ook nog medicatie bijnemen voor de hyperemesis). Nu het met mijn huidige klachten weer wat beter gaat, komt direct die 'tweede kindje wens' weer opzetten. Omdat ik nu weer de energie zou hebben om 2 kindjes te kunnen verzorgen. Zonder mijn huidige klachten ben ik nu wel zo ver dat ik ws ooit wel weer een zwangerschap zou aandurven (met heel veel angst en voorzorgsmaatregelen ). Maar met mijn huidige klachten dus echt niet. Heel erg moeilijk om daarmee te worstelen. Ik moet er de laatste tijd ook erg vaak aan denken dat ik t zielig vind voor mijn dochter. Ze is gek op babies en zelf heb ik een goede band met mijn zusje (wat minder met mijn broer). Het lijkt me erg alleen. Al weet ik ook wel dat het helemaal niet zo hoeft te zijn voor haar. Ze heeft gelukkig wel een nichtje en 2 neefjes. Anderzijds weet ik ook wel dat het niet verstandig is om mijn eigen gezondheid op het spel te zetten voor een tweede kindje. Tijdens de zwangerschap, maar het is ook maar de vraag hoe mijn klachten zich daarna zullen ontwikkelen. Om nog maar te zwijgen of ik t psychisch zal trekken/volhouden... Daar hebben we allemaal ook niets aan. Pfff! Ik kan me dr gewoon niet bij neerleggen .
ik herken het gevoel wel. al hebben wij al 3 kinderen. wij hebben plannen voor een sterilisatie en rationeel gezien zijn we er beiden over uit dat 3 kinderen in deze tijd goed is zo. en dat we bewust maar 1 kleintje willen. maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het blijft knagen. zouden we wel/ zouden we niet. rationeel gezien weten we dat het goed is zo. zeker in deze onzekere tijden, maar gevoelsmatig is het soms anders. ikzelf ben inmiddels 41 nog een redenw aarom eht eigenlijk beter is van niet en en instabiel bekken overgehouden. maar toch, het verlangen blijft zo af en toe.
Heeel herkenbaar!! Misschien heeft t met mn cyclus te maken... het ene moment denk ik : 'ja, die spiraal gaat er NU meteen uit' en het andere moment is het: ' hoe gaan we dat allemaal doen financieel, overleeft mn relatie het blablablabla...' Normaal is mijn motto: bij twijfel altijd doen, beter spijt van iets wat je gedaan hebt dan van iets wat je gelaten hebt, maar nu... het is wel een hele verantwoordelijkheid. Lichamelijk weet ik dat ik het aankan (ons meisje is ook altijd een hele slechte slaper geweest, en nog, maar ik heb gelukkig een onverwoestbaar gestel..) en ik zou het ook erg leuk vinden, maar die beren, die beren, die beren op de weg... We twijfelen voorlopig nog ff verder...
Bedenk ook goed dat ze de eerste 4 jaar van een kinderleven niet voor niets de tropenjaren noemen. Het ìs voor heel veel mensen gewoon heel erg pittig. Als je dat al kan accepteren, ben je al een heel eind..Deze zware jaren gaan echt voorbij en dan wordt het allemaal weer makkelijker... Dat zie ik ook bij mijn zus bijvoorbeeld, die heeft 2 puberzonen. Als het tijd is, zegt ze, 'joh, ga alvast even douchen'. Waarop ik dan verwonderd uitroep, "Jeeeej, die van jou douchen gewoon zichzelf, wat heeeeeeeerlijk" Ik zou de zwaarte van die eerste jaren niet teveel mee laten wegen met de keuze wel/niet, maar meer naar het toekomstplaatje kijken. Hoe zie je jezelf over bijvoorbeeld 10 jaar. Is het perfecte plaatje compleet met z'n 3-tjes of bestaat je gezin in gedachten dan uit 4 personen...Lijkt me dat dàt plaatje aangeeft wat je in je hart wilt en dat daar je keuze ligt. Is er trouwens echt geen oplossing te vinden voor het slaapprobleem van je zoontje? Ik weet dat Milan (mijn oudste, hij is nu ruim 6) ook zo'n 2x per nacht wakker werd, maar sliep daarna wel weer door. Natuurlijk braken die gebroken nachten me ook regelmatig op, maar eerlijk gezegd ben ik dat nu alweer grotendeels vergeten met nu 2 goed slapende kinderen...
Men pakke ene jachtgeweer, vult deze met 2 patronen en knalt die beren zonder pardon neer (sorry voor de berenliefhebbers onder ons, maar soms moet je gewoon iets minder diervriendelijk zijn in het leven)
Helemaal eens met loetje! Die tropenjaren schrikken mij ook echt niet af. Helaas kan ik niet alleen naar mijn hart luisteren. Sterker nog, door alle gezondheidsdilemma's vind ik het moeilijk om te bepalen wat mijn hart zegt. Hoe ik er over zou denken als het allemaal niet mee zou spelen.