tja ik vind de opmerkingen van dat het geestelijk is, op vakantie gaan erg kwetsend. We zijn 2x op vakantie geweest zonder succes. De eerste maanden waren we erg relex.... en maakte we ons echt nog geen zorgen. Maar mijn baarmoederslijm is vijandig, dus tja... komt geen zaadcel doorheen, hoe ik me ook geestelijk voelde en hoeveel vakanties! Wij zijn dolblij met onze wonders. En we hebben het zwaar gehad, onze oudste ging met anderhalf weer spoken en kwam keer of 4 a 5 per nacht en dan hadden we nog een baby erbij die veel snachts kwam en nu nog steeds. We hebben weken nachten van 2 uur slaap gehad. En moet zeggen dat dit heeeeeeeeeeeeeel zwaar is. Maar dit 1000000x liever als kinderloos. Slecht slapen gaat een keer voorbij, kinderloosheid nooit!
Ironie: met mijn vorige partner heb ik zaad moeten laten invriezen, omdat hij chemo's kreeg en zou een normale zwangerschap er hoogst waarschijnlijk niet meer inzitten.... toen hij overleed, kwam ik later iemand anders tegen bleek ik door de pil zwanger.... ook mijn kindjes daarna zijn er "ingevlogen".... Zat zelf in gedachte om die vruchtbaarheid te delen... (was al info aan t vragen voor ECD etc) en nu....... gisteren bloeduitslagen gehad, omdat ik vreemde klachten heb, blijkt mijn oestradiolgehalte maar 0,07 te zijn... (mn vent is waarschijnlijk momenteel vrouwelijker dan ik...) wat misschien duidt op een vervroegde overgang.... Zo blij met mn drie guppen... want het muntje kan zo op de andere kant vallen..... Hopelijk voor de meeste de goed kant op!!! (en mensen maar commentaar hebben, dat ik mijn kinderen zo snel achter elkaar heb gekregen...)
Hoe oud ben je als ik vragen mag? (Ik moet er niet aan denken dat ik vervroegd in de overgang zou komen, het is al moeilijk genoeg zo.) Mensen hebben altijd commentaar. Ook als er juist wel veel verschil zit in de leeftijden. "Dan hebben ze toch niks aan elkaar" en dat soort opmerkingen. Lekker laten gaan.
Nou, daar ben ik t niet helemaal mee eens. Tuurlijk KAN een zwangerschap rampzalig zijn met heel veel onzekerheid of pijn. Maar het gaat natuurlijk ook gewoon vaak goed met de bekende kwaaltjes als misselijkheid e.d. Laten we nu niet gaan overdrijven en zwangerschap als een soort ziekte bestempelen. Het is een bijzondere natuurlijke situatie; echter met lichamelijke en mentale belasting.......waar altijd complicaties kunnen optreden. Fertiliteitsbehandelingen tja....hoe plaats je die dan? Geen idee eigenlijk.... Ik heb zelf wel eens gezegd "eigenlijk is het een luxeprobleem"(terwijl ik er middenin zat/zit en er doodongelukkig door werd), maar daarmee doe ik mezelf toch ook wel tekort. Het is gewoon een RAMP en een zwangerschap KAN dat ook zijn, maar gelukkig heel vaak niet...... Snap je wat ik bedoel?
Ennuh.....dat verhaal over wonderen die gebeuren.....ik ben dat ZO ZAT!!!! In hoor ze ZO VAAK. Als dat zo vaak gebeurt, waarom dan niet een keer bij ons? (na 3,5 jaar heeft t wonder toch lang genoeg de tijd gehad...) Xxx Hypo
Herkenbaar! Die verhalen heb ik nu ook wel genoeg gehoord, hoe goed bedoeld ook. (p.s. hier volgende maand ook 3,5 jaar)
Die wonderen zijn vaak niet zo wonderlijk, (onbegrepen)verminderd vruchtbaar betekent niet onvruchtbaar. Dus tja dan kan het natuurlijk altijd eens voorkomen. Wij hadden zo'n 5% kans op een spontane zwangerschap, dus als je maar lang genoeg doorgaat, gebeurt het idd mss wel een keer, maar ja 95% kans dat dat dus nooit gebeurd... Als je het hele artikel goed leest, dan lees je dat het betekent dat na een flink aantal jaren, van alle stellen met een kinderwens 75 vd 100 een kindje heeft (met of zonder hulp, maar uiteindelijk krijgt 75% een kind), dus nog altijd zo'n 25 van die stellen niet (die moesten maar eens op vakantie, hahaha)
ja, ik dacht dat ook altijd als ik die verhalen hoorde. Goed bedoelde verhalen van mensen die zeiden. "oow, ik ken ook een stel, helemaal uitbehandeld en nu toch 2 gezonde kinderen op de natuurlijke manier". Ja, dacht ik dan altijd, dat gebeurd alleen bij anderen en niet bij ons. wil niemand kwetsen en snap dat jullie er niets mee kunnen, maar het is ons dus toch overkomen. na bijna 2 jaar, waarvan 1 jaar in de mmm(manlief slechte zwemmers, ik 38 jaar ), 6x iui en 1x ivf. In de rustronde , zwanger geraakt. Het heeft lang geduurd voor ik het kon geloven. En al is het nog pril, tot nu toe gaat alles heel goed. wilde dit jullie toch even zeggen dat de wonderen echt de wereld nog niet uit zijn en dat jullie echt hoop moeten houden dat het goed gaat komen, met of zonder hulp.
Als ik geen hoop had zat ik niet in een ICSI-traject. Maar niemand kan mij garanderen dat het gaat lukken. En als het al lukt, is het nog maar de vraag of het goed blijft gaan. (Ik heb mijn wonder al gehad en die is geëindigd in een MA in juni 2009.) Is gewoon realistisch zijn en dat is doodeng.
Edit: mamavanjuul: ik lees dat je op je opmerking bent terug gekomen. Heel fijn, m'n nekharen gaan nl recht overeind staan bij dit soort opmerkingen vandaar m'n felle reactie.
Geweldig stukje! Waren meer mensen maar zo!~ Eigenlijk is het heel simpel: Ik ben al heel blij als mensen alleen maar zeggen; Ik vind het echt heel klote voor jullie.Ik leef met jullie mee en hoop dat het echt een keer gaat lukken. That's it. Helaas hoor ik dit bijna nooit.Hoe langer je in deze shit zit hoe 'gewoner' het blijkbaar wordt voor de omgeving.Meestal wordt het gewoon genegeerd of worden er opmerkingen geplaatst in de trant van 'je moet er niet zoveel mee bezig zijn'. Ik begrijp héél goed dat je natuurlijk nooit kunt voelen wat het is als je zelf niet in deze shit zit.Maar het lijkt mij dat je met een beetje inlevingsvermogen toch wel kunt bedenken dat zulke opmerkingen héél fout zijn. (hier bedoel ik niet jou mee hoor, maar meer in het algemeen)