Ik vind de BV vreselijk... Wat moet ik doen?

Meid ook ik zeg als dat je gevoel is je moet stoppen, het moet een mooi moment zijn en niet een moment om tegen op te kijken.

Denk er goed over na en vaak weet je zelf heel goed wat je wilt.....ik ben zelf gestopt met bv na 6 weken want het vergde gewoon teveel van me. Eerst heb ik 3 weken lang 8 x per dag gekolfd en elke dag heen en weer gereisd naar het zkh naar m'n tweeling. Ik woog op een gegeven moment nog maar 49 kilo en dat was het moment voor mij om te stoppen, twee kindjes voeden en dat 8 x per dag....pfff eigenlijk was ik de hele dag bezig met voeden.

De meiden hebben wel live gedronken en het aanleggen met wat hulp van de lactatiekundige in het zkh deden ze het echt meteen prima en best snel aangezien ze vanaf begin af aan gekolfde voeding uit de fles hadden gekregen. Ik vond dat echt een geweldig moment om ze live te voeden en kan me daarom niet echt goed voorstellen dat het niet fijn voelt maar dat is uiteraard per persoon verschillend.

Soms vind ik het best wel jammer en mis ik het nog wel eens want ik had een hele goede productie....maar m'n eigen gezondheid ging voor.

Er is niemand die je echt kan zeggen wat je moet doen, ik kan alleen maar zeggen volg je gevoel. Succes

 

Als eerste, je bent GEEN loser. Welke keus je ook maakt, respecteer jezelf!

Ik vraag me wel af waarom je wil stoppen. Ik snap en herken heel goed je emotie van opgeeist worden, maar waarom precies wordt je al zenuwachtig dat het bijna tijd is. Wat ervaar je dan precies? Ik zou toch bij jezelf nagaan wat je precies dwars zit.
Bij mij hielp het toen ik in het openbaar voedde en elke maandagmiddag "vrij" kreeg. Ik kolfde dan van te voren en mijn man bleef bij ons manneke. Op een gegeven moment loopt het allemaal en kun je wat makkelijker varieren.
Ik zou je willen adviseren en nog even rustig de tijd voor te nemen. Neem je gevoelens serieus en neem uiteindelijk rustig een keus.

 

ik ben ook een enorme voorstander van BV maar ook van genieten ervan...als het je zo tegenstaat dan is het idd niet goed voor je en dus ook echt niet goed voor je kindje...maar het is ook niet goed voor je om je een 'loser' te voelen. doe wat goed is voor jou en je kindje. je kindje heeft er echt niets aan als je als moeder ongelukkig bent!!de hormonen spelen natuurlijk ook nog een grote rol zo kort na de bevalling. kies voor wat prettig is zou ik zeggen...

 

Het gevoel je lichaam terug te willen herken ik inderdaad. In jouw situatie is het zelfs nog belangrijker. Ik zou je willen aanraden om toe te geven aan je gevoel. Je mag deze emoties hebben. Je mag het ook allemaal heel erg tegen vinden vallen. Soms worden dingen makkelijker als de emoties aanvaard worden ipv dat je er schuldig over voelt.

 

Mmm, ik bemerk nu toch een andere toon, je bent nu minder stellig, dus dan verander ik mijn advies in; probeer het nog even aan te zien.

Ik heb ook veel pijn ervaren tijdens de zwangerschap en bevalling. Ik had ernstige bekkenpijn en symfysiolyse waardoor ik net over de helft ook aan huis gekluisterd zat. De bevalling was ook erg zwaar omdat ik bij 36 weken zwangerschapsvergiftiging met pre-eclampsie bleek te hebben. De baby moest eruit en dat duurde nog een week met veel pijn, verdriet en stress en als toetje een spoedkeizersnee waar ik lichamelijk (mede door de symfysiolyse) erg lang last van heb gehad.

Ik had het gevoel dat mijn lijf had gefaald. Juist daardoor heb ik alles op alles gezet om de borstvoeding te doen slagen! Ik had een stevige drinker en zo kon ik uren op de bank vertoeven met mijn baby; ik vond het heerlijk en kwam er erg van bij. Ik ben nog steeds trots op mezelf dat ik ben waar ik nu ben en daarom houd ik ook van dit lijf! Wat is dat; je lijf terugwillen? Het doet nu wat het moet doen; melk maken voor je baby, dat is toch hartstikke mooi?

Je moet je lijf nu nog niet terugwillen.a De termijn om te ontzwangeren is 9 maanden, vergeet dat niet! Neem je rust en geniet! Als de borstvoeding goed loopt, heb je er geen omkijken naar. Straks kan je ook gaan kolven zodat je man een flesje kan geven.

Probeer het nog maar even!

 

Ach meis, wat sneu dat je je zo voelt!

Doe maar rustig aan en maak een goede beslissing voor jezelf, niet voor anderen!

 

Zoals je het nu vertelt, herken ik mezelf hélemaal in jouw verhaal. Ook wij hebben hulp nodig gehad met zwanger worden, het heeft hier ook 2 jaar geduurd. Ook ik had te kampen met BI en ben de tweede helft van m'n zwangerschap niet meer buiten de deur kunnen gaan. De bevalling wilde ik graag erg natuurlijk houden maar dit ging ook niet echt zoals ik het graag had gewild.
En toen de BV...het kwam maar niet op gang, ik had kloven, het deed pijn, ik wilde slapen en m'n kind wilde drinken,... De hele dag voeden, pijn,... Wat dat betreft, verschillen we wel, denk ik. Ik wilde persé de BV doen slagen omdat dat, naar mijn gevoel, het enige was dat nog overbleef! Als ik dat (soms allesoverheersende) gevoel niet had gehad, zou ik ook gestopt zijn. Want ik haatte het idd ook! Continu beschikbaar moeten zijn, niet rustig kunnen eten, niet rustig een paar uurtjes kunnen slapen, de voedingen die elke keer precies op een verkeerd moment vielen,... Ik denk dat ik een beetje op automatische piloot heb verdergedaan gedurende een tijd maar ik heb er zeker geen spijt van. Het werd stilletjes aan zoveel makkelijker en nu vind ik het echt héél leuk! Ik geniet er nog elk weegmoment van dat mijn zoon voor een groot deel in leven wordt gehouden door mijn melk, die geproduceerd wordt door mijn lijf. Het lijf dat niet eens in staat leek te zijn om zwanger te worden, zwanger te zijn of een kind op de wereld te zetten...

 

Je bent pas 10 dagen bezig. Het hoeft nog helemaal niet leuk te zijn. Gun jezelf tijd om aan het moederschap en het voeden te wennen.

Ik kan je wel delen hoe het bij mij ging.
De eerste 10 a 12 weken vond ik er GEEN BAL AAN.
Ik was moe, het deed pijn, het vrat tijd...

Maar goed ik wist al van te voren dat ik me de eerste 10 a 12 weken ook geen illusies moest maken, omdat dat je kraamperiode is, en voor borstvoeding de leerperiode. Dan MAG het stom zijn en tegenvallen. Maar ik zag het als een investering in de toekomst. NU ongemak en vervelend, straks leuk en gemakkelijk.
En dat kwam ook uit.

(speelt wel mee dat ik so wie so van plan was om richting de 2 jaar te voeden bij de jongste, en wat is nou 10 weken modderen op een paar jaar?)

 

Ik herken heel erg het gevoel van jarenlang je lijf ter beschukking stellen, hier ook lange mmm, een zwangerschap aan bed gekluisterd als een halve invalide, het falen van mijn lichaam dmv vroeggeboorte en daarna 21-24 melkvoedingen per dag verzorgen.
Ik was ook letterlijk op, en op het punt dat ik zelf tegen een zkh-opname aanzat ben ik gestopt met de bv.

Op dat moment voelde dat als een juiste beslissing, maar als je maar ergens twijfelt, zou ik je aanraden om het nog 2 weken te proberen. Want ik heb er 20 maanden later elke dag nog spijt dat ik het opgegeven heb. En dat moet voor jou natuurlijk geen reden zijn, maar dit gevoel gun ik niemand.

Overigens heb ik geen spijt omdat ik me een loser of een slechte moeder vind, maar omdat ik dat gevoel mis. De manier van voeden geeft geen waardeoordeel over iemand als moeder. Je bent geen slechte moeder als je stopt, je bent dan juist een goede moeder omdat je probeert om een juiste keuze te maken die bij jullie past

 

Klopt, de voeding die je je kind geeft maakt je geen goede of slechte moeder.
Maar bij twijfel: even doorzetten. Geef het even tijd. So wie so denk ik dat het het beste is om niet op het diepste dieptepunt iets op te geven, je kijkt dan altijd in wrok om en je blijft zitten met een nare herinnering. Terwijl als je even jezelf de tijd gunt, even wat afstand neemt en je besluit om te stoppen als het wat beter gaat je je volgens mij minder rot voelt. Omdat je je niet hebt laten verslaan door de situatie.
Ik ben het dus niet eens met mensen die zeggen dat je moet stoppen als het niet goed voelt of niet leuk is. Als ik dat bij alles in mijn leven gedaan had dan had ik waarschijnlijk niet veel bereikt.

Je zit nog midden in je kraamtijd, je MAG het allemaal niet leuk vinden, je MAG het zelfs verschrikkelijk vinden, en je MOET niets. Je hoeft alleen maar aan je kind en aan jezelf te denken.
Probeer vooral je op je kind en op jezelf te concentreren.
EN: je mag naar hartelust klagen!!!
Huishouden, wassen, koken, dat zijn allemaal dingen die je kunt uitbesteden. Maar tijd aan jezelf en je kind besteden, dat is iets wat je alleen maar zelf doen kunt.

 

Tja, hier nog iemand die de borstvoeding in eerste instantie verschrikkelijk vond.. Leek wel of m'n meisje de hele dag aan m'n tieten hing! Na een week ook nog tepelkloven er bij gekregen, en heb wel eens jankend liggen voeden, en natuurlijk wel 100x gezegd dat ik wou stoppen. Mensen in mijn omgeving vonden dat ik voor mezelf moest kiezen, en dan maar beter over kon gaan op kv.

Toen ze 4 weken was heeft m'n vriend om 5 uur 's ochtends voeding gehaald bij de apotheek in het ziekenhuis, omdat ik er toen echt flauw van werd (iedere nacht, half uur drinken, half uur slapen, half uur drinken, half uur slapen). Toen zijn we begonnen met 1x kv per dag. Na 2 maanden was dat 2x per dag, na 3 maanden 3x per dag. Ze is nu ruim 5 maand, en krijgt nog 1x per dag bv.

Van de ene kant vind ik het jammer dat ik aan het begin niet gewoon stug door heb gezet, zodat ze nu nog volledig bv zou krijgen. Geniet er namelijk nog iedere dag van (tenzij ze m'n andere tepel pakt en er flink in knijpt en aan trekt . Maar van de andere kant ben ik best trots op mezelf dat ik het al best lang volhoud (ok, niet zo lang als sommige mensen hier) terwijl ik van te voren iets had van: ik probeer het, maar als er ook maar iets tegenzit ga ik over op de fles.

Mja, ik blijf het het belangrijkste vinden dat mama zich er ook happy bij voelt, want een gelukkige moeder is een gelukkige baby (meestal dan). Als jij het gewoon niet wilt, moet je er mee stoppen, maar als je nog twijfelt zou ik doorgaan.. Zoals sommige al zeiden, stoppen kun je altijd, maar weer starten meestal niet..

 

Allereerst een knuffel! Klinkt als een heftig traject wat je achter de rug hebt! En ten tweede natuurlijk gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindje!

Even persoonlijk: ik vond er de eerste 3 weken geen bal aan. Niet aan de borstvoeding en.. (heel eerlijk) niet aan het moederschap. Oh ik genoot wel hoor van mijn kereltje, maar het aan huis gekluisterd zijn, steeds naar de klok staren "kan ik nu even boodschappen doen of komt hij zo voor een voeding", nee dat was het voor mij niet.

Pas na 3/4 weken voeden op verzoek kwam er een beetje regelmaat in zijn voedingspatroon. Hij hoefde niet meer iedere 1,5/2 uur te drinken. En ik kon zijn langere slaapjes redelijk voorspellen zodat ik niet voor niets de halve middag thuis zat te wachten omdat ik er vanuit ging dat hij ieder moment wakker zou worden (wat dan dus niet gebeurde).

Vanaf ongeveer 5 weken loopt het eigenlijk pas echt lekker. Baby heeft een schema, we weten wat we van elkaar kunnen verwachten. En sinds 1,5/2 weken heb ik zelf niet de hele tijd meer stuwing en knalborsten maar begint mijn lijf ook wat te stabiliseren.

En nog steeds baal ik af en toe hoor, als ik zit te kolven (vind ik weinig aan). Maar dat weegt voor mij niet op tegen het gevoel wat ik krijg als mijn ventje aan de borst ligt. Juist nu het wat minder voorkomt (5 a 6 keer per 24 uur) vind ik het heerlijk. Gisteren heeft hij zijn prikjes gehad en wilde hij niets liever dan tegen mijn blote borst liggen en daarop slapen en af en toe lekker drinken. Voor mij zou het gevoel dat mijn lichaam hem zoveel kan geven niet opwegen tegen het geven van een flesje. Maar dat is persoonlijk.

Het is jouw keuze, jouw lichaam, jouw afweging. Niemand anders heeft daarover te oordelen. Maar weet dus dat er meer vrouwen zijn die het helemaal niet zo genieten vonden in het begin en dat dat dus niet raar is. Je bent niet raar, of slap of een slechte moeder. Ongeacht te keuze die je maakt. Succes de komende dagen en ik hoop dat het genieten kan beginnen. Dat heb je wel verdient na al die zware maanden die je achter de rug hebt!

 

Heb niet alles gelezen; kon niet meer. Haha!

Anja meid, ik heb echt precies met hetzelfde gezeten. In die tijd wilde ik ook telkens stoppen en ik vond er ook niets aan. Hier was het ook zo moeilijk en zag ik er ook vreselijk tegenop etc.
Maar ik ben nu ZO BLIJ dat ik niet gestopt ben!!! Eerder ook al uiteraard. Het wordt echt steeds makkelijker en steeds fijner. En het is op een gegeven moment wél echt genieten.
Het begin is heel zwaar.... dat is gewoon. En het is doorzetten, doorzetten en doorzetten.
Ik had dat er persoonlijk voro over, dus dat moet je bij jezelf nagaan. Maar ik zeg stop niet en zet door!
Milan is nu 10 dagen en ik herinner me die tijd echt als zo zwaar en moeilijk. Maar echt hoor, strakjes ben je echt blij dat je doorgezet hebt. Ik weet hoe graag je BV wilde geven. En ik begrijp je gevoelens echt totaal!! Ik had ook reacties nodig toen van meiden hier en op een ander forum die me er doorheen trokken, want ik had er ook echt geen zin meer in.
Maar daarna ging het steeds makkelijker en ging ik pas echt genieten.
Succes meid!!

 

Het valt mij echt op dat velen de ervaring hebben dat het in het begin verschrikkelijk was en later zo fijn werd.... Ik vond het namelijk vanaf de allereerste voeding heel erg fijn! Natuurlijk was ik wel eens onzeker oid maar heb het voeden zelf meteen als geweldig ervaren. Apart dat het zo verschillend kan zijn.

 

Als het makkelijk gaat zal het fijn zijn denk ik.
Hier heb ik heel veel moeite moeten doen (fulltime gekolft, 5 weken spruw, kloven, kindje dat niet aan de borst wilde (dus samen zaten we te huilen) en extreem veel clusteren etc) dat is niet echt genieten! Maar doorgezet en op een gegeven moment ging alles ook weer voorbij.

Bij een 1e is het gewoon moeilijk, als er wat tegen zit denk je meteen aan stoppen. Bij een 2e weet ik nu dat ik koste wat kost door zal zetten. Ik weet nu hoe geweldig het is.

 

Iets lichamelijk heel zwaar vinden en geestelijk heel fijn gaat prima samen! Hier ging die vlieger op bij zowel de zwangerschap als de borstvoeding.

 

Ik vond het begin psychisch ook zwaar. Ik kon wel tranen in mijn ogen krijgen als ik er aan dacht dat ze over een uur weer kwam voor een voeding. Het is niet altijd voor iedereen genieten. Maar het wordt wel steeds makkelijker en ik ben nooit gestopt omdat ik bang was er spijt van te krijgen. Ook had ik altijd gezegd BV te geven, koste wat kost! En nu ben ik gewoon heel blij dat ik dat doorgezet heb! Want uiteindelijk is het écht genieten en ZO speciaal. Zelfs mijn man is jaloers en zegt wel eens dat hij zou willen dat hij onze dochter BV kon geven haha!
Maar het is wel doorzetten.... en ik vind het dan jammer dat veel mensen reageren met, stoppen! Tuurlijk als iemand echt niet meer wil, moet je stoppen. Maar bij ook maar 0,01% twijfel, lekker doorgaan!

 

Ik bevestig de anderen: je bent geen loser! Nee zeg, het idee alleen al.
Ik heb geen ervaring met de MMM, ben een geluksvogel bij wie het allemaal vanzelf ging. Het voeden heb ik ook bijna de hele periode erg prettig en fijn gevonden; wel vermoeiend maar niet belastend. Dus ik kan me jouw situatie wel proberen in te denken, maar ken hem niet.

Mijn eerste gedachte toen ik je verhaal las, was: haal er eens een lactatiekundige bij. Maar verder lezend dacht ik: het zit 'm misschien helemaal niet in het voeden op zichzelf, maar in het (overweldigende) gevoel van altijd maar beschikbaar moeten zijn. Ongeacht wat jouw behoeftes op dat moment zijn. Dat gevoel kennen, denk ik, alle moeders wel. En bij de ene valt dat makkelijker op z'n plek dan bij de andere.
Wat ik maar wil zeggen: je mag alles voelen en vinden wat je maar voelt en vindt. Je bent niet ondankbaar, je hebt er niet te weinig voor over, je bent vooral geen slechte moeder, je bent een mens dat een heftige tijd heeft meegemaakt. Nu is de tijd gekomen dat je van het resultaat daarvan mag genieten! (mag he, niet moet...) Misschien heb je er wel meer aan om eens met je huisarts of ander vertrouwenspersoon te praten dan met een lactatiekundige. Want nogmaals: ik heb niet het idee dat het om het voeden zelf gaat. Zorg voor jezelf, je bent het waard.