Ik doe enorm mijn best voor mijn lieve schatjes. Ze zijn 2 jaar en 0 jaar, dus moet altijd goed opletten. Maar soms betrap ik mezelf er op dat ik niet altijd even alert ben. Dat ik ons slaapkamerraam bijvoorbeeld nog open heb terwijl de kinderen op bed liggen en de oudste er zo uit kan en dan misschien uit het raam gaat hangen.. Of dat ik 's ochtends als de jongste slaapt en de oudste lekker speelt ik achter de computer even rustig ontbijt. En dan ineens zie ik dat ze haar elastiekjes heel strak om haar been heeft gerold. Zulke dingen gebeuren wel eens en voel me dan zo slecht. Hebben jullie dit gevoel ook weleens?
Ik herken het zeker wel, helaas, ik vind het dan ook echt heel erg. Zoals vandaag, Lisa was met Eva's kassa aan het spelen, die zit eigenlijk altijd op slot, maar ik kwam vandaag uit de keuken, zat Lisa met de muntjes te spelen... En zo wel meer van dit soort dingetjes, ik merk dat het echt lastiger is om op te letten als je ook al een ouder kindje hebt die met kleine prulletjes speelt.
Ja, dat gevoel heeft elke moeder toch wel eens. Zo ook van de week, ik was met mijn zoontje in de supermarkt en stond al bij de kassa. Nu is hij tegenwoordig in zijn wegren fase, en rende hij dus weer eens weg.. Grr! Dus ik om het hoekje kijken en zeggen kom, mama gaat weg hoor! Dus ik ging 2 tellen om het hoekje staan, normaal weet hij dan niet hoe snel hij naar me toe moet komen. Ik kijk na 2 sec om het hoekje, zie ik hem niet meer!! Kreeg het spaans benauwd! Ik snel erna toe, stond hij bij de chipjes! Pfff.. Ik voelde me echt even een slechte moeder toen. Gewoon puur omdat ik 2 sec had gewacht zodat hij naar me toe zou komen. Die manier laat ik dus tegenwoordig maar achterwege! Moet er niet aan denken om hem kwijt te raken!!
Ik heb het hier ook wel hoor, Angela is bijna 3 jaar en Evelien is net 8 maanden, en die kruipt vrolijk rond, en Angela laat regelmatig klein speelgoed slinger, en Evelien stopt dat lekker in dr mond...soms schrik ik me ook wel is te pletter hoor...van de week ook Angela had een doosje dummies en zat op de bank, Evelien in de box...ik loop even naar de keuken wat drinken in schenken kom ik terrug Evelien aan het smakken....je raadt het al Angela wou dummies delen met Evelien...gelukkig is het goed gegaan
Ik voel me ook best regelmatig een slechte moeder... Zeker nu ik lichamelijk lichtelijk aan het aftakelen ben (zie banner) en dus niet meer zoveel kan doen met Lucas als ik zou willen . Heb sinds gisteren ook een extra tv-halfuurtje ingevoerd. Hij keek altijd alleen 's avonds (tijdens het koken), maar nu ook 's ochtends een half uurtje teletubbies. Vond het heel moeilijk, maar ik hou het lichamelijk niet vol zonder dat halve uurtje 'relatieve rust' Ik heb overigens (ondanks nog maar 1 kind), ook best van die OEPS-momentjes hoor! Laatst bijv.... staat Lucas boven aan de trap te zwaaien met het traphek... 'open!'.... 'dicht'......'open'..... Ik durfde echt te zweren dat ie dichtzat! pas de eerste keer dat me dat overkwam
Ik voel me momenteel vanwege een fikse pnd meer dan de helft van de tijd een slechte moeder. Het is idd een stuk lastiger met een ondernemende peuter die graag ook moedert maar soms dr eigen kracht niet kent. Als Aelinn eenmaal gaat kruipen gaan de kleine speeltjes denk ik naar Ivy dr eigen kamer.
Ik denk dat elke moeder dat weleens heeft hoor, je kan die kleintjes niet 100% in de gaten houden. Sommige dingen glippen net tussen je vingers door. En je kunt je kind ook niet alle gevaren ontnemen, zou ook niet gezond zijn denk ik. Ik heb me ook weleens heel slecht gevoeld. Mijn dochter was in de supermarkt met zo'n klein karretje en ging uit d'r pannetje, omdat ik daar een zak aardappelen in legde. Dus er was niets meer mee te bereiken, dus heb ik haar toen ook even laten staan en ben ik niet uit haar zicht en ik bleef haar ook horen. Dus ik verder kijken wat voor groenten ik wilde gaan kopen en ineens stonden er zo een paar mensen rondom haar heen en de bedrijfsleider, zo van "Aaahhh meisje ben je je moeder kwijt". Dus ze had in de tussentijd alle aandacht. En ik was zelf ook gefrustreerd en ben er naar toe gelopen dat er niets aan de hand was en ik in de buurt was. Achteraf dacht ik, ze zullen wel niet gedacht hebben, wat een slechte moeder om je kind zo alleen te laten staan en dan zo te zeggen dat er niets aan de hand is.
Ik heb dat gevoel ook wel eens ja. Laat ik het zo zeggen: ik ben een hele liefdevolle, maar ook een hele onhandige moeder Verder zeg ik maar niks
zo voel ik me ook weleens soms ben ik het gehuil zo zat en laat ik haar ff gaan en dan vindt ik mezelf ook wel een slechte moeder je laat je kind toch zo niet liggen
Oh ja, ik ken het wel hoor. Die van mij hadden ook al heel jong door dat als je bijv. ergens een krukje neerzet, je op nog meer plaatsen kunt komen. Dus krukje voor de voordeur en hij kan open, krukje voor het aanrecht en je kunt alles pakken (en het koffiezetapparaat enzo aanzetten). Dan haal ik wel weer de stekker er uit of doe ik de deur op slot, maar het zijn dingen die je gebruikt en steeds weer mee bezig bent. Mijn zoontje is momenteel helemaal gek van potjes crème en zalfjes en smeert dat dan op zijn gezicht. Van de week had hij de pot pindakaas van het aanrecht gehaald, dekseltje eraf geschroefd en zat heerlijk zijn gezicht in te smeren met pindakaas. Nou ja, dan is dat niet echt gevaarlijk, maar soms denk ik 'ooeh, dat ging maar weer net goed'.
Tja herken het helemaal. Van de week liep naar de keuken om wat te drinken te pakken, En dochterlief zat in haar doos te spelen ik kom terug had ze de zak nibbits van de grote tafel getrokken?? Hoe tja kinderwegen zijn ondoorgrondelijk haha. Heb er maar een foto van gemaakt met een paar nibbits toe op de vroege morgen. Voortaan s avonds netjes opbergen haah die handel Van de week dacht ik van als je de keukenkastjes overhoop trekt mij boeit het even niet ga je gang haha. Heb ik even rust En net ze was super lief maar dat gedartel soms de halve dag om me heen. Ze ligt dus een uur eerder op bed dan normaal en moet haar er zo uit halen omdat ik weg moet stom ze had beter in de kinderwagen kunnen slapen trouwens hier komt een foto van z.n fout moment
Herkenbaar. Een paar weken geleden op de psz. WE waren daar om een ochtend mee te draaien. Ze hebben daar ook grote kinderstoelen zodat ze ook aan de grote tafel kunnen spelen. En daar is ze dus afgekukeld en ik zat er naast. We hebben thuis een bambino-stoel van kruidvat en daar zitten hoge zijkanten/leuningen op dus kan ze er dus niet afglijden. Op de psz hebben ze stoelen waar geen hoge zijleuningen opzitten en is ze er aan de zijkant vanaf gekukeld.
ik herken dat ook wel hoor, volgens mij is dat gevoel van je "slecht" voelen de realisatie wat voor een verantwoordelijkheid je hebt en dat er werkelijk overal wel iets kan gebeuren. Zeker in situaties die je ogenschijnlijk veilig had ingeschat, en daar schrik je van, een soort zelfcorrigerend gevoel; dat moeten we zo niet meer doen. Ik had dat vooral 's avonds als ik de dag een beetje aan het verwerken was, dan schrok ik achteraf door iets wat had kunnen gebeuren in een situatie die goed afliep. Ik overwon dat gevoel meestal door dankbaar te zijn dat het goed was afgelopen.
Dat gevoel heb ik HEEL VAAK. Vooral omdat we nu een dreumes hebben van 17 maanden die gewoon heel erg veel aandacht vraagt. Omdat ik nu zwanger ben en erge last heb van mijn bekken, ben ik sneller geneigd om maar even makkelijk de tv aan te zetten. Of om niet iedere avond een gezonde maaltijd op tafel te zetten (werk ook nog 3 dagen wk). Of als hij heel erg boos wordt en ik het even gehad heb met hem dan kan ik me ook schuldig voelen omdat ik hem dan genegeerd heb ofzo. Ik denk dat het voor veel moeders een heel herkenbaar gevoel is.
Ja hoor, hier ook een moeder die heeeeel veel liefde heeft voor haar kleine meid, maar in de opvoeding soms net zo klunzig is als in alle andere dingen die ik doe... Kwam er hier bijvoorbeeld een maandje geleden pas NA een lange autorit achter dat mevrouw haar armpjes uit de gordeltjes van de autostoel had gewurmd (en dus de hele rit met alleen het buikgordelje had gezeten... je wil er niet aan denken wat er had KUNNEN gebeuren!) Pfff... nog maar weer strakker aantrekken en daar leren we weer van zullen we maar zeggen!!
Jaa schrikken is dat he!! ik zat eens in de auto, dochter en ik allebei doodmoe en we moesten zeker 1,5 uur rijden nog. Zij stontvervelend ik sacherijnig. "Mag mijn trui uit? Mag ik een deken, mag ik dit mag ik dat? Mag mijn shirt uit .. " Dus ik zeg tegen haar: doe wat je moet doen als je maar gaat slapen. Had ze haar gordel losgemaakt! En was daarna poeslief gaan slapen, dus ik lekker doorrijden. Was ze een jaar of 5 ofzo. Schrok echt toen ik haar slapend uit de auto wilde tillen, met haar tui uit, shirt uit, riem los en dan dekentje eroverheen!!!! Zat ze al in zo'n stoel met een normale gordel dus die krijgt ze gemakkelijk los... ... hmmmm slechte mama gevoel to the maxxx moet je niet aan denken wat allemaal wel niet had kunnen gebeuren.
Ik rijd het parkeerterrein van de AH af en hoor mijn dochtertje opeens zeggen 'ik hou me stevig vast hoor mama'! Ze klom er namelijk zelf wel in en ondertussen zette ik dan eerst haar broertje vast. Echt stom, omdat ze gewoon zo zat, helemaal vergeten vast te zetten. Gelukkig zei ze het dus zelf.
Ach ja, je kunt niet meer doen dan je best toch? Alle 3 mijn kids is al vanalles overkomen terwijl ik toch goed oplet, maar heb nu eenmaal geen ogen in m'n achterhoofd. Kinderen zijn gewoon enorm onhandig en zien geen gevaar. Zijn regelmatig in het ziekenhuis beland voor een gat in het hoofd, in de kin, arm uit de kom, kapotte voortanden, een val van het balkon en ga zo maar door... Moet zeggen dat het wel meestal mijn jongste dochter betreft. En gister viel mijn zoontje in een boze bui met zijn hoofd tegen de tafelrand, ja een heel dik blauw paars oog dus. Kan er echt niets aan doen. Ik voel me dan ook niet schuldig over dit soort dingen. Hij is ook al eens uit bed gevallen en van het aanrecht, daar had ik beter moeten opletten maar ja het was een crisismoment helaas. Het overkomt ons allemaal en meer dan je best kun je niet doen.
Ik voel me soms ook een slechte moeder. Vooral nu ik aardig op weg ben wbt de zwangerschap, doodmoe ben na een werkdag en dan friet wil halen en mijn dochter ook patat mee-eet. Meestal maak ik wat anders voor haar of laat dr eerst groente eten maar heb de puf niet. Of als ik om bovenstaande redenen sneller mijn geduld verlies tegen mijn lieverdje.