Hier nog iemand die bewust voor fv gekozen heeft. Weliswaar na 4 weken bv. Het liep prima, ze groeide goed en zat melk, maar ik was gesloopt! ze dronk soms om de twee uur en deed dan een uur of de voeding (twee kanten), waardoor ik dus maar 1 uurtje van huis kon, want ergens anders bv geven, daar voelde ik me niet goed bij. Ook kolven voelde gewoon niet goed. Dus na 4 weken langzaam over op de fles. En daarbij groeide ze ook prima, ze vond het heerlijk en ze had weer een blije mama
Ik wist nog voordat mijn kindje geboren was, dat borstvoeding niks voor mij zou zijn. Ik heb er gewoon helemaal niets mee. Als andere borstvoeding geven, vind ik het prima en ook nog wel mooi om te zien. Maar zelf zag ik me echt niet zo zitten. Daarnaast houd ik wel van structuur. Ik mag graag van tevoren weten hoe mijn dag er ongeveer uit komt te zien. Met flesvoeding valt nog aardig te plannen, met borstvoeding wat minder. Tot slot ben ik iemand die zn slaap heeeel hard nodig heeft. Een fles kun je nog een keer uitbesteden, de borst niet (of je moet al gaan kolven, maar daarmee zijn punt 1 en 2 niet opgelost) Ik heb het 1 dag geprobeerd. Misschien kreeg ik toch het ''wow-gevoel". Dit had ik niet en ben toen dus vrij snel gestopt. En ja, ik weet dat borstvoeding de beste voeding is. Maar wat heeft een kind aan een mama die borstvoeding geeft maar zelf niet lekker in haar vel zit?? Vandaar mijn keus voor flesvoeding. En bij nummer twee heb ik het niet eens meer geprobeerd
Ik heb geen borstvoeding gegeven, omdat het na de geboorte absoluut niet mee zat. Zoon had een hele slechte start en lag op het NICU en ik lag op de IC vanwege teveel bloedverlies en een hb van 3.4. Ik had gewoon de puf niet om ook nog te moeten kolven. Anderen zullen het zwak vinden, maar ik had mijn krachten nodig om er voor m'n kleintje te zijn. Nu laat ik het ook weer afhangen van de situatie. Is de situatie goed en voelt het voor mij goed, dan geef ik borstvoeding. Voelt het niet goed, dan wordt het weer flesvoeding!
Ik heb bij beide kinderen bewust gekozen voor fv, ik zag het gewoon niet zitten om bv te geven. Respect voor de moeders die voor bv kiezen.
wat een opmerking zeg... Ik heb mijn beide kinderen borstvoeding gegeven tot ze gingen doorslapen (beide tussen 6 en 8 weken) en daarna snel gestopt omdat ik de afhankelijkheid vreselijk vond.
Ik heb 1 week borstvoeding gegeven bij mijn jongste. Bij mijn oudste heb ik 4 weken gekolfd omdat hij niet goed aanhapte. na 4 weken kreeg ik een ontsteking en was het over met de productie. Bij de jongste lukte het aanleggen wel alleen dronk hij niet genoeg of had ik teveel voeding. Ik heb 5 dagen met stuwing rondgelopen wat uiteindelijk resulteerde in een dubbele borstontsteking met hoge koorts. Voeding was hierna ook verdwenen. Tevens had ik enorme tepelkloven en bloedblaren (bleek spruw te zijn maar niemand die dit in het ziekenhuis had opgemerkt, heb er 5 dagen in gelegen). Mijn klientje kreeg ook spruw. Vind het erg jammer vooral bij de jongste omdat hij goedhapte. Drinken is nu nog steeds problematisch door omstandigheden dus we hebben beide (jongste en ik) nu negatieve gevoelens bij de flesvoeding.
Hier bewust voor fv gekozen, aangezien bv me te veel energie zou gaan kosten (en in energie kom ik toch al niet om..... ) Ben ook erg blij met deze keuze. Voorgaande verhalen ook veel IRL gehoord. Er wordt over het algemeen heel makkelijk over BV gedaan, maar het kost meestal de nodige moeite en energie om het goed op gang te brengen (en houden). En die energie kan ik zelf wel anders gebruiken.
tja je zegt niet aanvallend maar komt wel een beetje zo over bij mij.... iedereen wilt denk ik het beste voor hun kindje en geeft dat op de manier die aansluit bij zowel het kind als de ouder.
Hier ook heel bewust gekozen voor de fles. Zie mezelf gewoon geen bv geven. Is gewoon niets voor mij. Heb ook teveel voorbeelden gezien waarbij het allesbehalve goed ging, ook met goede begeleiding. En ik heb ook te vaak gezien dat ondanks dat de vrouwen toch gepushed werden om door te zetten onder het motto van 'het is het beste voor je kindje'. Krijg dan wel eens het idee dat de moeders in kwestie dan even vergeten worden (en dan vooral de pijn, etc die door hen wordt ervaren....) Ik begrijp dat bv het beste is voor je kindje en ik heb veel respect voor vrouwen die bv geven. En vind het dan ook altijd rot als er vrouwen zijn die wel graag willen maar niet kunnen. Zou trouwens wel graag willen dat er ook wat meer begrip zou zijn voor vrouwen die bewust voor fv kiezen en zichzelf wat betreft dat standpunt niet altijd te hoeven verdedigen (want ik heb het gevoel dat ik me nog wel eens voor m'n keuze moet verantwoorden)....
bij mijn oudste heb ik geprobeerd bv te geven, mijn dochter had haar tongriempje vastzitten waar ze te laat achter kwamen, mijn dochtertje was al uit aan het drogen en was veel te veel afgevallen... en mijn tepels zaten vol met kloven en blaren door het verkeerd happen en zuigen van mijn dochter..... daarom na 7 dagen gestopt met voeden... bij mijn jongste ook weer geprobeerd.. ik ging er helemaal voor en wilde zo graag dat het lukte!! in het ziekenhuis aan mijn lot over gelaten!! er stond overal geschreven dat ze goed dronk.... eenmaal thuis aangekomen huilde mijn dochter heel erg veel en ik was de hele dag aan het "voeden".... de vk kwam op controle terwijl ik voedde en kwam tot de ondekking dat mijn jongste ook niet goed zoog.... en ze was ook aan het uitdrogen en wederom te veel afgevallen... toen mijn vk mijn tepels zag schrok ze... ze waren erg gehavend!! (maar ik zei tegen niemand iets omdat ik zo graag wilde dat het lukte!).... de vk kwam tot de ontdekking dat mijn jongste haar bovenlip vast heeft zitten aan haar bovenkaak... (in het ziekenhuis hebben ze wel haar tong gecontroleerd)... ik heb toen ook mijn jongste kv gaan geven en toen kwam er rust en mijn dochter huilde eindelijk niet meer... wat heb ik me schuldig gevoeld... heb mijn kleine meisje gewoon honger laten leiden..... ik heb dus 2 keer niet kunnen genieten van mijn kraamtijd door die rottige BV.... ik heb nu al besloten dat als we ooit een 3e krijgen dat ik het nog niet eens meer ga proberen, maar ga genieten van mijn kraambed en baby!!!
Ik ben na drie dagen bv overgestapt naar fv omdat ik snachts last van stuwing had en mijn meisje niet wou drinken, ik haar niet meer kon aanleggen van de pijn en dus zijn we overgestapt op fv..
Doordat ik zo'n zware bevalling + herstel periode heb gehad, is mijn productie nooit op gang gekomen, met als gevolg een verkrampte mama en dito kind aan de borst, tepelkloven, blaren en bloedende tepels... Ik heb geprobeerd te kolven, maar na 3 weken druppels persen, heb ik het opgegeven. Uk kreeg vanaf de eerste week in het ziekenhuis al bijvoeding trouwens. Had overigens minimaal 9 maand zelf willen voeden...
Hier ook zo'n soort situatie maar ik heb de BV helaas na 6 dagen moeten stoppen. Ik kon gewoon niet meer. Had een liter bloed verloren na de bevalling en had 2dagen voordat ik bevallen ben al weeen en na de bevalling ben ik out gegaan van vermoeidheid en het bloedverlies. Ik heb nog geprobeerd te kolven maar ook dit kostte me teveel energie. En indd ik was zo gestrest dat het niet wilde lukken, dat Tycho er ook helemaal van slag door raakte. Liefs
Onze dochter had een te kort tongriempje waardoor ze 4 dagen niet goed dronk aan de borst. Door het verkeerd aanhappen, had ik aan beide borsten tepelkloven tot bloedens toe. Na 10 dagen kregen we er ook nog spruw bij en ben ik op dag 12 gaan kolven (vaak met kromme tenen van de pijn).. Dit heb ik nog drie weken volgehouden totdat mijn produktie terugliep en het brak echt op om zeven voedingen te kolven en daarna nog fles te geven, en ben ik overgegaan op kv.. Ik ben overigens wel goed begeleid door kraamhulp, cb en lactatiekundige..
Da's eigenlijk best jammer, omdat heel veel flink sterke pijnstillers samen mogen met borstvoeding! Maar met reuma moederen, tjee, ik ken dat uit mijn omgeving, dat is niet makkelijk. Petje af! En veel sterkte!
Laat ik voorop stellen dat ik nooit een bv-evangelist ben geweest voor mezelf, ik wilde het wel proberen en heb ook een voorlichtingsavond bijgewoond, maar ik wilde niet koste wat kost bv geven, de fles is een prima alternatief vond ik altijd al (had erg vervelende dingen gezien bij vriendinnen die werden gedwongen onderhand en ontzettend met zichzelf en hun omgeving in de knoop kwamen en dat wilde ik niet). Bij Mini1 was door het omstandigheden, althans, dat dacht ik. Ze heeft de eerste week in het zh gelegen en daar gaf ik 2 keer per dag live bv. Eigenlijk ging dat niet zo goed want ze was te zwak om echt effectief te drinken, maar het voelde wel fijn omdat ik dan dichtbij mijn kindje kon zijn (die in de couveuse lag) en ik had voldoende productie. Bij thuiskomst ging het mis. Lactatiekundige erbij maar die kon er ook niet zo veel mee eigenlijk en ik stond er ook niet meer zo voor open want ik was alleen maar bezig met kolven, slangetjes, tepelhoedjes , baby die nog niet heel krachtig kon drinken, enzovoort. Dus na een week of 2 overgegaan op de fles wat een mega-opluchting was. Bij Mini2 ook weer begonnen met bv en daar ging alles vanaf het begin eigenlijk helemaal prima, op een paar tepelkloven na. En toen kwam ik er achter dat ik het helemaal niet prettig vond! Ik was helemaal uitgeput en werd heel gestresst van het idee dat het allemaal op mij neerkwam. Ik trok het niet dat ze een uur aan het drinken was (twee borsten) en dan na een uur weer kwam en in de tussentijd gewoon niet verzadigd leek. Ik weet dat dat erbij hoort in het begin maar ik kreeg het er benauwd van. Bovendien was ik zo moe en had ik zo'n last van mijn hormonen dat ik de realiteit een beetje uit het oog verloor. Dus ik ben na 1,5 week gestopt. Vond dat wel moeilijk en egoïstisch want alle redenen om te stoppen waren voor mij en niet voor de baby. Maar nu is de rust wedergekeerd en ik vind de fles echt, wederom, een uitvinding! Ik kan de verantwoordelijkheid delen met mijn man of anderen uit de omgeving en ik voel me weer een beetje mezelf worden, iets waar ik na 9 maanden zwangerschap en hormonen ontzettend behoefte aan had gekregen. Achteraf kan ik zeggen dat deze redenen bij Mini1 ook al golden, maar dat dat een beetje op de achtergrond geraakte omdat zíj het moeilijk had. Maar in werkelijkheid verloor ik mijn interesse (en kreeg ik er een mega-portie stress bij) op het moment dat ik het allemaal alleen moest doen toen ze thuis kwam. Zo voelt dat voor mij in ieder geval.
Ik heb 1 week borstvoeding gegeven. In het ziekenhuis (heb een ks gehad)kreeg onze dochter bijvoeding omdat ze 7% was afgevallen. Dit is geloof ik de norm om bij te voeden. Daarnaast dus bv. Ze is in het ziekenhuis ook voor en na een bv-voeding gewogen en had ze dus heel goed gedronken. Toen we naar huis gingen was ze al weer een beetje aangekomen en toen werd tegen mij gezegd, dit komt helemaal goed over een paar dagen krijg je enorme stuwing en dit was normaal zeiden ze in het z-huis. Eenmaal thuis gekomen, kwam de bv maar niet op gang, geen stuwing, nooit gehad ook, ze dronk en dronk maar er kwam gewoon te weinig. Ook met een (hand)kolf kwam er weinig tot niks. Oorzaak ks, spanning? Wie zal het zeggen. We hebben op een gegeven moment samen (man, vk, kh, ha) besloten om een punt achter de bv te zetten en toen ging het een stuk beter met de Friso HA. Ik heb me wel eens schuldig gevoeld dat ik niet 'meer' heb doorgezet, maar op dat moment was dit de beste keus. Wellicht had ik nog een electrische kolf kunnen huren, een lactatiekundige oid inschakelen, maar daar op dat moment niet aan gedacht. Mijn dochter heeft het goed gedaan, en doet het nog steeds prima, op de kv; is niets mis mee. En voor de moeder-kind-hechting denk ik niet dat het enig verschil maakt. Mijn dochter krijgt net zoveel, misschien wel meer, moederliefde en aandacht als, sommige, borstgevoedde kindertjes.