Een goede vriendin van me heeft sinds half december een relatie met een man. Nu wonen ze eigenlijk al vanaf het begin af aan samen, wat ik zelf niet snap maar dat komt meer omdat ik zelf nooit zo snel zou samenwonen, vind dat je eerst lekker van de prille verliefdheid enz moet kunnen genieten voordat het helemaal serieus word. Maar ik respecteer haar keus, als zij zich er goed bij voelt. Alhoewel ik denk dat ze zich er meer in heeft gestort omdat ze zich eenzaam voelt/voelde is in een eerdere relatie ook gebeurd en dat liep net zo. Maar nu zorgt ze ook helemaal voor zijn kindje alsof het haar eigen kindje is. Ze praat er zelfs over alsof het haar eigen kind is. En dat terwijl het kindje gewoon een eigen moeder heeft waar ze grotendeels is. Ben ik nu de enige die het vreemd vind?
Tja wat is vreemd.... Zoals je al zegt, t zou niet jou keus zijn (die van mij ook niet hoor). Maar ik ken wel meer stellen die vanaf dag 1 eigenlijk al samen wonen en wat al jaren goed gaat. En wat betreft t kind, beter dit, dan dat ze er niet naar omkijkt toch
Tuurlijk dat is zo...maar ik zou echt niet willen dat een kindje zich te snel aan me zou hechten, al helemaal niet in een beginstadium van een relatie. Ik denk dat ik me meer zorgen maak,omdat ik niet wil dat het voor haar een teleurstelling word,omdat haar dit eerder overkomen is.
tjah, hoe voelt het kindje zich erbij en de echte mama. zolang je dat niet weet is het moeilijk oordelen. maar goed liever dat er goed voor een kindje gezorgd wordt dan dat het buitengesloten wordt door de nieuwe liefde.
Tsja, is het vreemd? Ik denk wel dat je haar erop mag aanspreken dat je vind dat ze wel hard van stapel loopt en dat ze misschien gekwetst wordt als ze zich zo snel in deze relatie stort. Maar zeg er wel bij dat je je gewoon zorgen maakt. Ik hoop wel dat je je vriendin deze relatie gunt. Je weet nooit hoe een relatie loopt. Daarom kun je als vriendin niets anders doen dan klaarstaan voor haar en haar van opbouwende, goedbedoelde kritiek voorzien. Maar het blijft haar leven. Jij kunt dit niet sturen. Mijn beste vriendin heeft ook eens voor de kinderen van een geliefde gezorgd, als die kids daar waren. En die hadden natuurlijk ook een eigen moeder. Ze namen echter wel gewoon alles van haar aan en ze zorgde echt voor hen, als ware het haar eigen kinderen. Natuurlijk gaf het verdriet toen die relatie uitging, ook voor de kids, maar helaas kun je dat niet voorzien of voorkomen. Ook relaties tussen ouders gaan uit en dat geeft ook verdriet. Het is wel verstandig dat je vriendin zich realiseert dat het voor het kindje wel extra pijnlijk kan zijn om een tweede scheiding door te maken, en dat ze duidelijk onderscheid naar het kind maakt dat zij niet de moeder is. Maar als ze verder gewoon leuk en goed voor het kind zorgt en er echt van houdt, vind ik dat geen probleem. Ik weet ook nog steeds niet of ik het woord 'raar' hierop van toepassing vind. Ik ken heel veel mensen die vanaf dag 1 samenwoonden en die nu nog heel gelukkig samen zijn, jaren later.... Je maakt je gewoon zorgen en dat is begrijpelijk, maar uit die zorgen naar je vriendin. Hou het wel bij jezelf! Succes!
Hmm dan ben ik ook vreemd haha, ik woonde al na 1 maand samen met mn man en 3 maanden later hadden we een huis gekocht en 2 jaar later kregen we Jayden. Het is maar net hoe het voelt in de relatie. We hadden allebei zoiets 'we komen beide uit een lange relatie dus we weten hoe het er aan toe gaat maar waarom eerst maanden/jaren heen en weer rijden en daarna pas samenwonen' Als het goed voelt voelt het goed.
Ja, en dan ben ik ook vreemd... mijn vriend en keken na een maand al naar koophuizen en na 3 maanden hebben we samen een kavel gekocht en het huis wat we wilden laten bouwen uitgezocht. Tijdens de bouw nog thuis blijven wonen om te sparen. Ik woonde weer thuis na een lange relatie waarbij ik al samengewoond had. Nu inmiddels 5 jaar en een huis en prachtig kind verder! En met de dag gelukkiger!
Ik gun haar alle geluk van de wereld! Dat is zeker! Maar ik ken haar ook goed, en ik maak me echt niet zomaar zorgen. En blijkbaar ben ik niet de enige 2 andere vriendinnen hebben het ook al wat laten doorschemeren aan mij. Zoals ik al eerder zei denk ik ook dat ze zich er zo in stort om een bepaalde leegte op te vullen. Helaas zie ik haar pas over 3 weken, ze is dan jarig dus dan ook niet echt een moment om het er eens met haar over te hebben. Ik wil gewoon zeker weten dat ze weet wat ze doet, als ze dat kan beamen dan zit het voor mij ook gewoon goed. Wil gewoon niet dat ze weer net zoveel verdriet heeft als een paar jaar terug.
Je andere berichten maken wel wat meer duidelijk. Het is niet zozeer dat je t vreemd, maar gewoon dat je je zorgen maakt om je vriendin. Dat vind ik weer heel iets anders, zeker als je zegt dat ze al vaker gekwetst is. Zou gewoon je zorgen uitspreken naar haar, alleen zorgen dat je niet veroordelend gaat praten. En haar goed uitleggen dat je t zegt uit bezorgdheid
Oh ik ben ook supervreemd. Alleen dat ik de kind van mijn vriend niet als mijn kind beschouw en er ook niet heeel lovend over ben haha. Hij is ook maar 5 jaar jonger dan ik ben. Enfin. Ik woonde na 2 weken al samen. Whaaaa. Ja ik was 'dakloos' en hij vond het wel gezellig!
Ik had inderdaad ook al het idee dat je je gewoon zorgen maakte. Maar dat maakt het dus niet raar. Nogmaals: uit die zorgen, maar probeer niet te oordelen. Dat bedoel ik met: blijf bij jezelf. Als zij een leegte lijkt op te vullen, dan ligt dat bij haar. Probeer in een open gesprek aan te geven dat het op jou overkomt alsof ze een leegte wil invullen met deze relatie. Dan kan zij daarop reageren. Maar je kunt ook boosheid en/of felheid verwachten. Dan staat ze niet open voor zo'n gesprek. Het is moeilijk als je je zorgen maakt, maar je kunt niet veel meer dan voor haar klaarstaan en je zorgen uiten, zonder te oordelen over wat ze doet. Ik ken hetzelfde soort verhaal met die eerder genoemde vriendin. Zij is nooit meer dan een maand alleen. Ik heb daar wel een mening over, maar daar heeft zij niets aan. Ze heeft wel veel aan de gesprekken die we open voeren over onze levens, gevoelens, keuzes en wederzijdse zorgen.... Succes meis!
Dat je je zorgen maakt is juist heel lief, geeft aan dat je echt om je vriendin geeft maar ik ben bang dat je niet meer kunt doen dan met haar praten en een luisterend oor te geven. Ze moet zelf ondervinden of die relatie wel of niet voor haar is weggelegd.
over het samenwonen, ach mijn man is alleen de eerste avond nog netjes naar huis gegaan dus wij wonen ook al vanaf het begin samen. En dat gaat al jaren goed. Maar het kindje vind ik wat anders, lijkt me toch een heel andere en vreemde situatie. Maar als het voor hun werkt.... Wel heel lief dat je je zorgen maakt.
pff.. ik vind het niet vreemd dat ze al meteen samen wonen.. maar ik vind het wel vreemd dat ze het kind beschouwd als haar eigen.. als mijn vriend en ik uit elkaar zouden gaan. dan zou ik het absoluut niet willen dat zijn nieuwe vriendin MIJN kinderen zou opvoeden als haar eigen.. er zit echt een wereld van verschil tussen je stiefkinderen goed opvoeden, en opvoeden alsof het je eigen kinderen zijn..
Wij wonen ook vanaf dag 1 samen en trouwden zelfs al na 6 weken. Inmiddels zijn we dit jaar 19 jaar getrouwd en nog steeds erg gelukkig samen.Het kan dus echt wel goed gaan. Mijn zoontje was trouwens 3 jaar en die zei vanaf dag 1 Papa tegen mijn man en die beschouwde hem ook meteen als zijn zoon. Ik was net een jaar gescheiden van mijn exman toen ik mijn huidige man leerde kennen.Iedereen raadde ons af zo snel te trouwen maar het gaat nog steeds supergoed.
FF Offtopic; Wow, dan zit er een groot leeftijdsverschil tussen je kinderen! Klopt het dat je andere zoon dus nu al 22 is? Bijzonder En natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap!
ik ben met mijn ex ook na 2 weken gaan samenwonen, maar dat was omdat hij na een week verkering op straat werd gezet door de man waar hij zijn kamer huurde. Als ik hem toen had laten vallen kon ik mezelf nooit meer recht in de spiegel aankijken. Helaas is het misgegaan maar dat had niks te maken met het snelle samenwonen. Dat je vriendin zo zorgzaam is voor zijn kinderen lijkt me alleen maar fijn, beter dan wanneer zij niks van ze moet hebben en er alleen maar wrijving tussen hen ontstaat. Je vriendin is waarschijnlijk wijs genoeg om die beslissingen te maken dus ik zie echt het probleem niet.
Ik woonde ook al heel erg snel samen met mijn vriend. Al na 2 weken! En we zijn nog steeds super gelukkig en hebben zelfs een kleine meid van bijna een jaar. Ik snap best dat sommige mensen dat erg snel vinden maar het hoeft niet altijd fout te gaan. En de ene man is de andere niet. Zo ook hetzelfde met relaties. Het hoeft deze keer niet fout te gaan En dat je vriendin zo hoteldebotel is van het dochtertje van haar vriend das denk ik alleen maar fijn. En het is natuurlijk nog pril, zij wilt natuurlijk zo goed mogelijk haar best doen om het meisje te accepteren. Ik denk dat je je als man dan geen betere vriendin kan voorstellen. Ik zou me er niet al te druk om maken hoor. Je kan haar wel proberen met beide benen op de grond te houden ondanks de verliefdheid