Hallo dames, Na lang twijfelen en meelezen, toch maar een reply. Ben nog niet zo lang geleden bevallen, en viel in een diep gat. Veel narigheid lichamelijk, wat op de emoties werkt. Ik dacht, als ik beter ben, komt t wel goed met mn gevoelens voor onze zoon, maar ik heb nog geen moedergevoel. Doe alles plichtmatig. Verder geen angsten, alleen somber. Moet t maar met de VK bespreken bij de nacontrole denk ik.
oke, nou hier lekker gewandeld en auto gereden dus! ging goed, alleen de terug weg heeft die vriendin gereden omdat ik moe was van het wandelen.
Kijk! Heel goed! Applaus voor jezelf. Geeft je dan toch weer een lekker gevoel dat het je gelukt is toch?!
Zie nu pas je berichtje. Maar ik herken dit gelijk hoor, ik heb de eerste 3 maanden als een soort automatische piloot gefunctioneerd. Deed alles wat ik moest doen, maar had er totaal geen gevoel bij, ook dus niet naar mijn dochtertje, waardoor ik ook nog eens een schuldgevoel had tegenover haar. Langzaam aan kwamen er (moeder)gevoelens naar haar toe, en nu, 6 maanden later, kan ik echt wel genieten van haar. ...Maar ik kan je wel aanraden, neem contact op met je vk of je huisarts, maak een afspraak met een psycholoog, maar vooral: PRAAT! Praat met je vriend/man, je ouders, een goede vriendin. Praat over je gevoelens, je emoties, hou het niet voor jezelf. Je kan hier niets aan doen, bent zeker niet de enige, maar het komt ook weer goed. Je hormonen kunnen alles flink overhoop gooien. Sterkte, en je kan hier ook je hart luchten he, dat helpt echt wel, en wij herkennen het, dus weten waar je het over hebt!
@Elsie: dank je, ik ga het zeker aankaarten, maar wil niet richting psych of maatschappelijk werk. jij hebt lekker gewandeld dus? fijn dat je vriendin terug heeft gereden. je moet ook niet te veel tegelijk willen doen. @Manonenemma: inderdaad het schuldgevoel naar mijn zoontje, omdat ik "niet van hem houd" hoewel ik ook wel weet dat dat niet zo is. ik zie een prachtkereltje in de box liggen nu, maar ik had het me zo anders voorgesteld. weet ook wel dat mijn gevoelens door de depressie afgevlakt zijn. mijn verstand houd wel van hem, mijn gevoel alleen nog niet. Praten met een psych ofzo heeft voor mij weinig zin, ik ken mezelf. na 2 gesprekken ben ik de bemoeienis en de vragen zat, en dan doe ik alsof het goed gaat, waardoor de psych blij met mij is, en ik niet meer hoef te komen na een paar "happy" vervolggesprekken. Ik kan erg goed dat masker opzetten zodat de buitenwereld niets merkt. Daarom heb ik gister st. janskruid gehaald (op aanraden van vriendin) en die slik ik nu trouw. Ik praat met mijn man, maar hij lijkt het ook niet helemaal te snappen volgens mij... Maar tijd heelt alle wonden, toch?
@uk ik moet idd niet ineens te veel willen, dan gaat het weer mis. maar idd alles op zijn tijd. praten erover helpt wel, mijn vriend begrijpt het lang niet altijd, en dan denk ik laat maar dan praat ik niet, maar je moet het niet voor jezelf houden. mij helpt het wel om met de psycholoog te praten. sint janskruid is idd volgens mij ook goed. ik slik magnesiumpillen, vitamine b en mamafit en daarnaast gewoon gezond eten ( met af en toe een uitzondering) en elke dag even naar buiten, frisse lucht knap je van op. en wat ook belangrijk is voldoende rust nemen!
En toch zou ik je aanraden om in ieder geval contact op te nemen met je huisarts, en misschien toch de psych te doen. Ik was ook altijd zo dat ik de schijn ophield voor de buitenwereld. Ik heb reuma, en heb daardoor vaak veel pijn. Maar als iemand me dan vroeg hoe het ging zei ik altijd dat het super met me ging. Ik was ook nooit een prater, maar heb nu toch heel veel aan de psycholoog. Ik heb uiteindelijk die stap naar de psych genomen omdat ik uiteindelijk wel inzag dat ik dit niet alleen ging redden, gleed steeds verder weg. En zo'n psych prikt echt wel door jou ballonnetje hoor, en kan je gewoon weer een beetje op weg helpen door te praten, en je vooral zelf weer in te laten zien hoe je het moet/kan doen. Ik heb er echt veel baat bij! En het is voor je omgeving vaak moeilijk te begrijpen,waardoor je ook niet zo snel meer over je gevoelens durft te praten En qua pillen, wat mij ook wel hielp, had dat van de site www.kraamtranen.nl , is de combi magnesium en B6 (etos) en visolie. En voor de echt slechte momenten heb ik Valeriaan (nervofit van Bional). Allemaal op natuurlijke basis, want ik wilde zelf perse geen anti-depresiva slikken...
Ik had gisteravond weer even zo'n moment dat ik me weer even echt gelukkig voelde (tijdens mijn yogales nog wel haha) en dat ik de hele wereld weer aankon...Dat gevoel ben ik al sinds de bevalling kwijt, en gisteravond was het daar ineens weer even...Kon wel janken,maar nu van blijdschap haha
@uk Zoals al iedereen hier al zegt, je moet echt PRATEN.. Ik zat na 3 maanden ook bij een psycholoog en zei op een gegeven moment dat het super goed ging, maar zij prikte (helaas) niet door mij heen, maar ondertussen ging het steeds slechter met me.. ik werkte, zorgde voor mijn zoontje, deed het huishouden noem maar op maar een psycholoog had ik geen zin meer in, dacht ook het vanzelf wel weg zou gaan. Maar dat is dus NIET!! Ik zit nu weer bij een psycholoog en ben nu ook zelf er helemaal klaar mee, ik kan mijn masker niet meer op zetten als ik bij hem zit, dat masker draag ik al de hele dag maar op dat moment gaat het niet meer en dat is juist heel erg goed! Ik raad je echt aan om er iets aan te doen voordat het alleen maar erger wordt.. ik ben door 'mijn masker' bijna heel mijn gezin kwijt geraakt en dat is het echt niet waard!!
praten is echt heel belangrijk! of het van je af schrijven, maar praten is echt het allerbelangrijkst.
bijna de winkel in geweest!! het was dat me moeder de hond mee had en er dus iemand buiten moest blijven, maar anders was ik wel mee gegaan, heb wel heel dicht bij de deuropening gestaan, voelde goed niet eng geen angst.