Het zit me momenteel echt tot hier. Vanavond bij familie wezen eten.. Lenn is vandaag in een bui dat niks goed is en om alles boos wordt.. Daarnaast is hij flink verkouden en niet echt lekker al is de koorts gelukkig weg.. anyway, wij daar eten.. Lenn eet vanaf zijn tafelblad met zijn handjes.. We zijn hem nu aan het leren om met een vorkje te eten en over het algemeen gaat dat al hartstikke goed.. Behalve vandaag Na een paar happen had hij er geen zin meer in, pakt een handje vol doperwten en hoppa, daar lag het op de vloer.. Tja, so be it, dat ruimen we wel weer op.. Daarna paar stukjes vlees gegeten, ik draai me even om en ja hoor, daar lag het vlees op de grond (hij doet het dus nooit als ik kijk, want ik wil dat niet hebben).. Tijdens het afruimen komt er gelijk commentaar dat zo'n rommel natuurlijk niet kan.. Waarom hij niet van een bordje eet.. Dat is dus omdat het bord overal beland.. We kregen gelijk te horen dat haar kind op die leeftijd al van een bordje at en als ze het op de grond gooide kreeg ze gewoon geen eten.. Prima als zij dat zo willen, maar Lenn snapt het gewoon niet, hoe hard je hem ook straft.. Daarnaast wil ik hem geen twee dingen tegelijk eten, dat bordje komt wel als hij met een vorkje kan eten.. Thuis gaat het trouwens perfect, er beland weinig tot geen eten op de vloer.. Toetje: Lenn moet spugen van vanille vla.. Hij krijgt het normaal gesproken al praktisch nooit, maar als oma vergeet yoghurt te halen mag hij best een paar hapjes andere vla.. Alleen na een tijdje komt dat er weer uit.. Was ook onbegrijpelijk, elk kind lust vanillevla.. *zucht* Ben maar weggelopen onder het mom van even plassen.. Na het eten: Lenn hartstikke opstandig en driftbuien tot en met.. 's middags ook al dus niet echt een verassing.. Luistert nergens naar, bij het woordje NEE gaat hij huilen en gooit zichzelf op de grond.. Oplossing: Negeren, dan gaat hij vanzelf weer spelen.. Na de zoveelste keer niet luisteren krijgen we het commentaar: Het word tijd om hem te straffen. Dus ik vraag: Hoe zie je dat voor je? zegt ze: Tik over de vingers.. En dat wil ik dus absoluut niet hebben.. Ik vind het totaal onnodig.. Hij mag mij ook niet slaan (ja, die fase hebben we ook al gehad) dus ik mag hem ook niet slaan.. Simpel.. Wat iemand anders doet moeten ze zelf weten, dat respecteer ik ook absoluut, maar ik vind het bij Lenn niet nodig.. Gadver, ik was er zo klaar mee.. Gelukkig was het rond die tijd al half 7 geweest, tijd dus om naar huis te gaan.. Bah, iedereen denkt het altijd beter te weten.. Lenn heeft deze dagen dus bijna nooit, maar als ie het heeft is het goed raak.. De manier hoe wij het aanpakken werkt prima..Punt..
heel herkenbaar. heb dan wel een zoontje van pas 4 maanden, maar wel 1 met gebruiksaanwijzing zullen we maar zeggen. en ook daar weet iedereen het beter. vanmiddag mn schoonouders op bezoek gehad, en bjorn was vannacht beetje ziekjes. vermoedelijk doordat hij zn eerste wortelhapje heeft gehad (tot nu toe een week lang alleen maar peer) en dat was waarschijnlijk te zwaar gevallen. hadden natuurlijk zelf al gezien dat we daar voorlopig nog even mee wachten, en dat we vandaag behalve melk verder niks geven. maar mn schoonmoeder moest toch weer even melden dat we dan nu zeker een week niks aan groentehap moeten geven want dan kan hij het nog niet aan. DUH....daar waren wij ook al achter. en daarbij beslissen wij wel hoe lang. en zo zijn er steeds van die kleine dingen. grrrrr
Oh joh, hou op schei uit! Ik word er compleet gestoord van dat ik mijn/onze opvoeding tegenover iedereen (ja, echt letterlijk IEDEREEN) moet verdedigen. Tuurlijk zal hij niet doodgaan van een stroopwafel, maar ik vind het niet nodig dat hij zo'n heel ding eet, dus een paar hapjes van mij of zijn vader vind ik zat. Tuurlijk zou het fijn zijn als hij meteen zou stoppen met spullen gooien als ik hem een tik op zijn handen zou geven, maar ik geloof daar niet in, dus los ik het anders op. Tuurlijk moeten we opletten, maar mijn zoon weet inmiddels heel goed dat hij spullen op tafel niet mag pakken dus hij blijft er echt wel vanaf - opa kan hem dus gewoon laten gaan!!!!!!! Hmmm, de frustratie zit hier ook hoog. Kun je 't merken...? Ik word er gewoon zo giftig van dat iedereen denkt mijn kind beter te kennen dan ik en dat iedereen vind dat je of overdreven beschermend bent of juist veeeeeel te makkelijk Het toppunt zijn de mensen die het allebei tegelijk vinden. Grrr! Sterkte! Je weet nu in ieder geval dat je niet de enige bent. Ik hoop dat dat helpt... EDIT mijn zoontje is overigens bijna anderhalf jaar nu, dus kan ook zo vreselijk dwars en opstandig zijn. Wordt nog wat als hij 2 is
Oh, heel herkenbaar! Pfff... kan me er ook echt dood aan irriteren (momenteel wordt het door hormonen er niet beter op )... Ik denk dan: laat mij/ons gewoon! Het is ONS kind, dus ONZE opvoeding... Je kunt er vrees ik niet veel meer mee dan het naast je neer leggen. Ik probeer dus ook om andere mama's altijd in hun waarde te laten qua opvoedkeuzes, ookal ben ik het met een aantal niet eens, omdat ik weet dat het zooo irritant is als iedereen commentaar heeft... EDIT: ook heel irritant, mensen zonder kinderen die PRECIES weten wat jij met je kind moet doen.... ohhh.. dan moet ik echt tot 10 tellen! en dan denk ik vaak: wij spreken elkaar nog wel als jullie zo'n klein wurmpie hebben mijn wraak zal zoet zijn, hahaha
Tja, ik herken het ook van een enkeling: altijd lichte druk op ons om het anders te doen... Opvoeden en opgroeien is gewoon moeilijk en leren gaat met ups en downs denk ik dan maar!
Ooh wat vervelend.. Kan me voorstellen dat je er boos om wordt! Je hebt groot gelijk om er wat van te zeggen. Het is jouw kindje! Laat ze maar lullen!
Ohhhh zoooo herkenbaarrrrrr!!! Mijn ouders hebben er ook een hand van! Pffff B.v dat ze geen fles meer krijgt "Ja dat kind moet toch nog lekker kunnen tutten voordat ze naar bed gaat " Ehumm nee waarom zou ik dat moeten doen als ze er geen behoefte meer aan heeft ? En zo kan ik ook nog wel tig dingen opnoemen! Maar ik zou zeggen: laat ze lekker heen doen... Jij doet het op je eigen manier en alleen JIJ weet wat het beste is voor je kind! Dus : ene oor in en het andere eruit... (al is dat soms knap lastig )
joh niks van aantrekken en het lekker doen zoals jij dat wilt! hier beland bij onze jongste ook nog steeds het eten op de grond als ik even niet oplet hoor... mijn oudste heeft het ook gedaan en nu is het eraf hoor.... altijd blijven zeggen dat je het niet wilt hebben en daarna zelf mee laten helpen met opruimen doet wonderen... dan is de lol er wel een keer af wanneer ze het echt begrijpen....
pff, ja ik kan er niet zo wakker van liggen. Snap best dat het vervelend voor je is, maar ik zou mij er maar niet te druk om maken als ik jou was. Bij mij gaan die dingen het ene oor in, het andere uit. Ik weet waarom ik bepaalde dingen doe en dat is genoeg. Ik weet wel dat sommige dingen vaak snel verkeerd opgevat worden, nu zeg ik natuurlijk niet dat het bij jou het geval is, maar soms worden dingen als advies gegeven en niet als commentaar. Laatst aten we bij mn schoonouders en zat schoonzusje er ook met kleintje. Hij loopt de hele dag met een speen en drinkt nog uit een tuitbeker, hij wordt in juni 2. Ik zeg niet dat hij geen tuitbeker mag, moet ze zelf weten. Maar vervolgens praat ze er de hele middag over dat hij nog niet veel klanken maakt en niet praat. Dus ik wil heel voorzichtig het advies geven om met een gewone beker te beginnen, omdat tuitbekers gewoon heel slecht zijn voor de mondmotoriek. Ze gebruiken de tong "verkeerd" nl. Ik ben helemaal niet anti tuitbeker, mijn dochter heeft er ook 1 gehad, alleen maar tot 9 maanden. Dat wordt dus helemaal verkeerd opgevat, terwijl het eigenlijk alleen advies was omdat zij zich zorgen maakt dat hij zo weinig klanken kan maken.
Tulip Ik sta best open voor tips e.d. maar dan moet het wel normaal gebracht worden.. Mijn man is wel heel makkelijk met dit soort dingen en zelfs bij hem schoot het helemaal verkeerd.. Lenn heeft altijd een tuitbeker geweigerd (om even op dit voorbeeld door te gaan) en ik wist eigenlijk niet beter dan dat een tuitbeker 'er bij hoorde'.. Toen hoorde ik dus dat dit idd slecht is voor het praten.. Kijk, dat wist ik dus niet, dus wil ik daar best iets mee doen.. Heb de tuitbeker maar gelaten voor wat ie was en over gegaan op een rietjesbeker en dat ging meteen prima.. Als het normaal gebracht wordt, helemaal goed.. Maar dit was alsof ik de slechtste moeder ooit was.. Snap je? Ene oor in, andere oor uit probeer ik ook wel, maar na 100 driftbuien was mijn lontje behoorlijk kort..
Ik heb zelden last van commentaar.. waarom? Niet omdat mensen geen commentaar hebben maar ik sta er niet voor open. Ik vertrouw op mezelf en mijn man en dat stralen we ook uit. Ik merk dat dat heel goed werkt. Op opmerkingen zoals 'je zou hem moeten straffen' zou ik niet eens ingaan... trouwens op helemaal niets... waarom zou je? het is toch jouw kind?
Ik snap je frustratie! Mijn moeder en schoonmoeder kunnen er allebei wat van en zelfs mijn schoonzus die niet eens zelf kinderen heeft.. Bij mijn moeder durf ik wel gewoon te zeggen dat ze haar mond moet houden en dat ik hem echt wel ken en dat ik haar niet ben en hem opvoed zoals wij dat willen. Maar bij mijn schoonmoeder durf ik dat niet, iig nog niet. Ik heb nu na bijna 2 jaar wel geleerd dat ik bepaalde opmerkingen of dingen gewoon moet negeren en luister er dan ook niet naar als ze wat zegt. Ik kijk haar niet aan en negeer het gewoon. Alleen als het echt extreem is of ik zelf gewoon moe ben of al de hele dag sago ben dan wil ik nog wel eens een snauw geven maar meestal heb ik zoiets van ach, zo word ik later misschien ook wel
Hier dus ook,ik doe echt niks met die adviezen/commentaar.En als mensen te veel zeuren zeg ik er op een nette manier ook wat van.Vind het gewoon nergens voor nodig als andere zich daar mee bemoeien.
Ik merk dat ik er alleen last van heb als ik me onzeker voel. Dus bijvoorbeeld op momenten dat hij een week niet te harden is. Hij heeft altijd van die fases gehad (ik ken het boek oei ik groei niet, maar begrijp dat veel moeders het sprongetjes noemen) en dan merk ik dat we weer even een nieuw evenwicht moeten zoeken. Dan vind ik het vervelend als mensen kritisch zijn. Het erge is dat mijn zoontje dan mijn ongemak oppikt en zich nog erger gaat gedragen. Ik leer steeds beter om het juist dan los te laten. Als het een tip is waar ik iets mee kan, dan geef ik aan erover na te denken. Als ik het meteen een slecht idee vind geef ik dat gewoon aan. (wel enigszins aardig, zodat het niet meteen een tegenaanval lijkt). Als ik me zeker voel in mijn keuzes hoor ik de kritiek niet eens echt. We hebben wel eens gehad dat ik mijn zoontje door het overdekte winkelcentrum liet kruipen. Dat mocht van mij heel vaak als hij maar wel ongeveer de goede kant op ging. Als hij de verkeerde kant op kruipt dan moest hij na 2 waarschuwingen alsnog de buggy in. En dan verzette hij zich met hand en tand. Ik heb me daar nooit ongemakkelijk bij gevoeld. Hij mag boos zijn dat hij niet mag wat hij graag wil. Ik mag het belangrijk vinden dat hij ook naar mij luistert. Krijsen in het winkelcentrum heeft dan geen effect op mij. Ik heb regelmatig opmerkingen gekregen. Zowel over het laten kruipen (vind je dat niet gevaarlijk, is dat niet vies, mag hij dat zomaar, bla bla bla) als op het in de buggy zetten (het is ook veel leuker om zelf te lopen, is het nou zo erg dat hij de andere kant op wil, zo dat is een aardige keel enz, enz enz.) Het doet me helemaal niets. Ik vind mijn opvoeding belangrijker dan de mening van anderen. Bij familie is het natuurlijk moeilijker, omdat je hun mening over het algemeen wel belangrijk vindt, maar als ik iets belangrijk vindt, raakt een opmerking me gewoon niet. In jouw situatie kan ik me goed voorstellen dat het helemaal verkeerd schoot. Juist op zo'n dag dat gezeur er ook nog bij zit je niet op te wachten.
Over zelfverzekerd zijn: ik ben zelfverzekerd en straal dat ook absoluut uit. Alleen heb ik gewoon te maken met mensen die desondanks denken dat ik hun 'advies' nodig heb. Ik luister niet, zeg hooguit dat ik het toch gewoon doe zoals ik het het beste vind, maar dat weerhoudt ze er gewoon niet van commentaar te leveren. Ik zou echt niet weten hoe ik dat tegen kan gaan, behalve misschien die mensen uit mijn leven te weren, maar dat gaat me te ver
roeltje, dat snap ik hoor. Verder heb ik meestal dezelfde ervaring als cygnet. Mensen denken op de een of andere manier dat zij hun adviezen aan mij niet kwijt kunnen omdat ik overal een duidelijke mening en standpunt in heb. Natuurlijk ben ik niet altijd even zelfverzekerd als ik overkom, maar dat bespreek ik dan met vriendlief of mn beste vriendin.
Pfff.... Hier een schoonmoeder die het altijd beter denkt te weten. Of denkt mijn kinderen beter op te kunnen voeden dan ikzelf. Gelukkig zie ik haar niet zo veel, maar die keren dat we samen zijn... Zo huilt onze jongste overdag nog wel aardig. En ik moet dus bijna tijdens elk telefoongesprek de vraag beantwoorden of hij wel voldoende melk binnenkrijgt. Toen ze hier 3 weken na de bevalling een paar dagen was moest ik bij elk huiltje horen 'ach heb je alweer honger'. En dan weer het hele verhaal van mijn schoonzus die blijkbaar te weinig eten kreeg als baby en dus maar een meelkoekje en karvan gevoerd moest krijgen. Met andere woorden; je geeft je kind niet voldoende te eten.... Verder durft ze ook mijn oudste terecht te wijzen als ik er zelf bij ben. En als ik ergens giftig van wordt. Als mijn kind iets doet wat niet mag en ik ben er zelf bij dan ben ik degene die er wat van zegt. Volgens mij ben ik nog altijd de opvoeder hier! Zij kan zich gewoon niet alleen in de rol van oma zien. Als ze op de kinderen past (wat eigenlijk nooit voorkomt omdat we in het buitenland wonen...) dan mag ze ze prima terecht wijzen als ze iets doen wat niet mag. Maar als ik er ben dan doe ik het. Punt. En probeer haar dat maar eens aan het verstand te krijgen.... (zoals jullie zien zijn hier de frustraties aardig groot wat schoonmoeder betreft.....)
Hihi! Dat zou kunnen. Ik word dit jaar 30 en hoop dat ik daarmee een magische, onzichtbare grens over ga waardoor mensen me nu eindelijk eens voor vol gaan aanzien Op de 1 of andere manier lijkt het bij mij zo te zijn dat ik, hoe oud ik ook word, nog altijd als een soort puber wordt gezien. Erg raar. Misschien is het dan ook wel erg veelzeggend dat mijn vaders eerste reactie toen ik vertelde dat ik zwanger was als volgt klonk: 'En dat was de bedoeling?' Ik was 27 en getrouwd..............