Ik lees nu je tweede post. Lijkt me een moeilijke situatie. Mijn sm is zogenaamd heel 'direct' maar toch hoor ik achteraf vaak dingen terug die ze over mij gezegd heeft. Of ze reageert heel dubbelzinnig zodat alleen ik het begrijp. Mijn man heeft het dan niet in de gaten of doet het af met 'ach, ik ken haar al mijn hele leven en zo is ze nu eenmaal', ze heeft al zoveel meegemaakt wordt er dan gezegd. Alsof ze dan wel het recht heeft om mij er doorheen te halen. Ik vind het dus kortom een vervelend rotmens, maar ja, ze is wel lief voor mijn zoontje... Ik zit er dan weer heel erg mee dat zij ieder jaar een weekend met de familie weg wil. Aangezien mijn schoonzus uit hetzelfde hout gesneden is en het weekendje van de vorige keer me niet in de koude kleren is gaan zitten (dwz, continue bemoeien met hoe ik met mijn zoon om moest gaan, want zij had immers al 2 kinderen, ik mocht nergens bij meehelpen of als ik wel iets deed, werd het uit mijn handen getrokken want ik deed het allemaal niet goed. Verder rookte ik toen nog en werd er even op een zeer misselijke manier kenbaar gemaakt dat ik geen goed voorbeeld ben voor mijn zoon, maar mevrouw (sm) heeft wel gerookt tijdens haar beide zwangerschapen). Ach en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus ik pas maar een soort ademhalingstechniek toe als ik er ben, ene oor in, andere eruit, even ogen dicht, de opmerking laten passeren en weer doorgaan... Ik heb geen zin in ruzie. Even ter verduidelijking, ik was niet zwanger toen ik rookte, om misverstanden te voorkomen.
Jeetje zeg wat een ontzettende rotopmerking!! Groot gelijk dat je voor jezelf en je kleine man koos hoor!! @TS: ik hoop voor je dat het een beetje meevalt vandaag! Laat je ons weten hoe het gegaan is?
Ik herken het gelukkig niet! Mijn schoonmoeder is echt een schat van een vrouw die echt alles voor ons over heeft! Nee, ik mag echt niet klagen!! Ben blij dat ik haar als schoonmoeder heb!!
Hier hetzelfde verhaal, ik was er zo klaar mee met dat achterbakse gel*l en gestook en getreiter van haar, dat ik haar bijna 3 jaar geleden de toegang tot ons huis ontzegt heb en ze mij EN de kinderen niet meer ziet. M'n man gaat een keer in de 4 a 5 maanden een uurtje langs, en verder niks.
Pfoeh, als ik dit zo lees denk ik, ik zou er ook het liefste vanaf zijn. Het is dat ik weet hoe gek ze op haar zoon is (ze is haar man verloren toen mijn man 3 was) en mijn man lijkt heel erg veel op zijn overleden vader waardoor ze af en toe opmerkingen maakt waardoor ik dan toch weer medelijden met haar krijg. Ik denk dan, stel dat ik haar niet meer wil zien dan doe ik mijn man er veel pijn mee, dus ik laat het maar zo. Maar oooooooo wat verlang ik soms naar geen contact met haar.
Ik heb geen schoonmoeder.. Ja ze is er wel.. maar mijn vriend spreekt haar niet meer.. Tsja.. ik ken het schoonmoeder drama bij mijn ex wel.. en ik denk dat het ook één van de redenen is dat we uiteindelijk uit elkaar zijn gegaan..
Ja, ik heb het geluk dat mijn man achter deze keuze staat. Ook omdat we willen dat onze kinderen in een open en eerlijke omgeving opgroeien, en dat is dus niet bij een oma die er haar levensdoel van heeft gemaakt om ons uitelkaar te krijgen. Man heeft zelf ook weinig band met haar, dus dat scheelt natuurlijk gigantisch (hij gaat altijd graag naar mijn ouders ).
Dat scheelt inderdaad wel Xandra, dat jouw man ook een mindere band heeft met zijn moeder. Dat zegt ook wel genoeg lijkt me.Mijn man kan het goed vinden met zijn moeder, maar zegt wel waar het op staat. Ik denk dat ze door alles wat ze heeft meegemaakt een beetje een klap van de molen heeft gehad. Ach, ik doe het er maar mee.
Maar waarom heb je eigenlijk contact met je schoonmoeder als ze zo erg is.... Ik bedoel hier ook geen contact met eigen moeder, je hoeft niet alles te pikken alleen omdat het je schoonmoeder/moeder is toch? Daarbij wil ik mijn kinderen het juiste voorbeeld geven en mijn moeder was duidelijk geen goed voorbeeld.
Nou, dames, een verslagje dan maar Tja, de heenreis was een drama. Ik zat me verschrikkelijk op te vreten. Wat mijn vriend dan weer verschrikkelijk vond. We gingen namelijk naar haar nieuwe vriend (nummer 5796678) en die woont bijna 2 uur rijden bij ons vandaan. Veel te veel tijd om me druk te maken dus. En ook te lang voor ons zoontje. Dus daar was ik ook al pissig over: wij moeten altijd maar haar kant op, en als je probeert ergens in het midden af te spreken mist ze de bus, waardoor je alsnog haar kant op moet. Wat betreft mijn vriend: die houdt haar emotioneel op afstand, dat is duidelijk. En dus trekt hij het contact (heeeel oppervlakkig) op deze manier wel. En eerlijk is eerlijk: ze is wel lief voor ons zoontje. Hij vond het dus ook echt niet leuk dat ik zo zat te mokken op de heenreis. En dat snap ik ook wel. Ik bedoel, daarvoor was de reis te lang. Maar op een gegevent moment brak ik wel. Ik hield maar dat beeld in mijn hoofd van mijn moeder die wist dat ze doodging terwijl die t**f mij het leven zuur zat te maken, en absoluut geen steun voor mij was. Dat vond ze echt heel erg. Mijn vriend weet wel dat ik dat ook niet uit mijn hoofd kan krijgen. Ik vergeef haar dat gewoon niet. Mijn vriend vindt ook dat als ik geen contact meer wil, ik dat zelf moet weten. Ik hoef van hem niet mee. Maar ja, zoals al gezegd werd: ik houd het liever ook gewoon in de gaten. Het bezoek zelf dan: eigenlijk was het best ok. Ik merk gewoon dat ze zich verschrikkelijk geintimideerd voelt door mij. Ze weet heel goed dat de enige reden dat zij mijn zoontje is omdat ik dat toelaat. Dus doet ze poeslief. Bovendien ziet ze ook wel dat haar zoon het zoveel beter doet met mij. Zij heeft hem nooit gestimuleerd (op school bijvoorbeeld). Heeft haar hele leven haar handje opgehouden bij de soos. (En er regelmatig wat op los gefraudeerd.) Ze heeft tientallen mannen en evenveel huizen versleten en heeft mijn vriend geen stabiele jeugd gegeven. Zij ziet ook wel dat wij het nu zoveel beter hebben. Ik heb een goede baan, mijn vriend heeft een goede baan, we hebben een koophuis. Ons huis ziet er verzorgd uit, wij zien er verzorgd uit. Dat heeft zij allemaal nooit voor elkaar gekregen. Tja, dus zo'n bezoekje: het is moeilijk geen medelijden te krijgen met iemand die zo woont. En 'zo' is in dit geval zwaar armoedig: alles is vies en oud. Tegelijkertijd weet ze heel goed hoe ze zich moet gedragen. Ze zit niet (meer) de hele tijd om medelijden te vragen. Rakelt dan wel weer de hele tijd anekdotes uit het verleden op, en vindt dan weer dat mijn zoontje typisch op haar familie lijkt. Maar ze weet heel goed dat ze daarin niet te ver moet gaan, en vraagt dan wel of ze bij ons in de familie ook technisch zijn (want mijn zoontje is namelijk 'supertechnisch' - voor zover je dat kan beoordelen in een bezoekje van 2 uur, en voor zover dat mogelijk is bij een tweejarige, maar goed). Ik kan dus niet anders zeggen dan dat ze zich voorbeeldig gedraagt. En ja, dat geeft wel een gevoel van macht ... Daardoor haalt ze ook niet constant het bloed onder mijn nagels vandaan en is zo'n bezoek best te overleven. Maar ja, leuk is natuurlijk anders. Ach, al met al moet ik toch toegeven dat het wel meeviel. Zolang ze zich koest houdt en haar plaats weet overleef ik zo'n bezoekje 2 keer per jaar wel (vaker doe ik gewoon niet). Maar ik ga dus echt niet meer helemaal die kant op. En eigenlijk ben ik wel een klein beetje bang voor het kraambezoek dat we natuurlijk van haar krijgen. Want we spreken eigenlijk altijd bij haar, of op neutraal terrein, af zodat we snel weer weg kunnen en zelf in de hand hebben wanneer het bezoek afgelopen is (voor mij is 2 uur echt de max). Bovendien heb ik haar gewoon liever niet in mijn huis. Maar als ze op kraambezoek komt, komt ze natuurlijk wel hier (dat gaat nu eenmaal niet anders) en dan is voor mij een uur wel genoeg. Maar krijg dat maar eens aan haar verstand...
Tja, wat ik hierboven al schrijf: ze gedraagt zich nu voorbeeldig en is wel lief voor mijn zoontje. Bovendien zien we haar heel erg weinig, ik misschien 2 keer per jaar en mijn zoontje misschien 3 of 4 keer. En ik vrees dat ik ook erfelijk belast ben. Mijn moeder had ook een behoorlijk slechte band met haar moeder, maar ze bleef haar wel altijd zien (ze paste zelfs op op ons). Dus dat is dan toch een soort plichtsgevoel: het hoort erbij. En laten we wel wezen: als ze op een gegeven moment weer raar gaat doen, kan ze het shaken. Dan is het gewoon over en uit. Maar dat schijnt ze nu wel heel goed te weten.
Herkenbaar! Ik ben haar ook veel liever kwijt dan rijk. Maar ze heeft al helemaal niks. Geen man (ja, nu wel, maar voor hoe lang), geen contact met haar familie, alleen maar problemen (wel voor het merendeel zelf veroorzaakt, maar toch), dus tja, dan neem je zo iemand zo ongeveer het laatste af dat ze heeft. Dat kan ik ook niet over mijn hart krijgen.
(en dit wordt dan even de laatste post...) Wat ik me nu afvraag over de meiden met de schoonloeders: zijn jullie getrouwd? En zo ja, was ZIJ daarbij? Wij zijn namelijk niet getrouwd. En eerst wilde ik dat ook nooit (had er geen behoefte aan), maar ja, met een kind en de tweede op komst gaat het best wel eens kriebelen. De gedachte alleen dat ZIJ zou komen: laat dan maar zitten. Dan trouw ik liever niet.
Onze trouwdag (20-08-2008) is de laatste dag dat ik haar gezien heb, toen we savonds thuis kwamen heb ik gezegd dat ik klaar met haar ben en haar niet meer in mijn/ons leven wil. Achteraf gezien hadden we haar nooit moeten uitnodigen. M'n man wilde dat ook niet, maar ik heb toen erop aangedrongen het wel te doen, want het is uiteindelijk wel zn moeder. Uiteindelijk heeft hij toegegeven en hebben we haar toch uitgenodigd. Maar ze heeft zelfs op onze trouwdag en de dag ervoor nog geprobeerd te stoken en het tegen te houden. Daardoor zit er toch een soort van smet op ONZE dag. Bovendien zie ik het niet zo, dat ik haar ook nog haar kleinkinderen afpak. Zij is zelf degene die zo ver is doorgegaan om dat op het spel te zetten met het idee dat ik het niet zover zou laten komen, dat ik daar het lef niet voor zou hebben om het contact te verbreken. Helaas voor haar had ik dat wel, en steunt haar zoon mij . Ze heeft nu enkel nog haar eigen twee kinderen (die er allebei ook niet graag komen), en verder helemaal niemand meer.
Mijn schoonmoeder was op de trouw, ondanks het verleden wou mijn man haar er ook wel bij. Het zinde haar niet echt hoe de trouw zou gaan maar ze heeft gelukkig wel haar mond gehouden. Op de trouw zelf had ze dan gezegd: trouwen goed en wel, maar daar trek ik ook de lijn. Kinderen neen. Sinds de trouw hebben we haar hoop en al 4 keer gezien. Haar vriend zien we meer, die springt wel eens binnen als hij in de buurt is. We hebben haar dan ook op een ludieke manier laten weten dat ik zwanger ben:een pakje en op het inpakpapier stond "we hopen dat je die lijn in potlood getrokken hebt" en dan een vlakgom in het pakje. Haar vriend kwam niet meer bij.
Haha, die is goed! Hm... Maar al met al zijn dit allebei nu niet echt positieve ervaringen met schoonloeders op trouwerijen... Ik denk dat ik er zo niet zo'n zin in heb.
SM was ook op onze trouwdag. Iedereen heeft zich rot lopen ergeren, met name mijn famillie. Ze gaf zo'n "speech" op de receptie. Oke dat kan nog wel, maargoed aangezien ZIJ het was die de speech gaf hadden al wat mensen al iets van "..Zucht...Neehé" Ging ongeveer zo: "Zorg goed voor elkaar, zorg goed voor jullie kindje (ik was 16weken zwanger) en dan komt alles goed. Papa had er graag bij willen zijn. Papa zal de beschermengel zijn van jullie kindje" (m'n man z'n vader is overleden) Nou ik was echt pisnijdig. Op onze trouwdag hadden we alle 2 mixed feelings omdat 2 hele belangrijke mensen er niet bij konden zijn, mijn oma en zijn vader. (werd nota bene nog door de burgemeester gezegd toen zij ons trouwde, dat we even stil moesten staan bij 2 mensen die er niet bij kunnen zijn. Nou heb me toch een potje staan janken er na) Ik had het enigzins fijn gevonden als ze MIJ ook had willen betrekken met die stomme k*t speech van d'r... :x En dan ook zo lekker theatraal.. "Papa zal de beschermengel zijn" Verschrikkelijk, bah. WEER alleen maar aan zichzelf denken. Ik vind dat zo'n verschrikkelijke eigenschap van haar. Maakt niet uit op wat voor manier, als ze maar de aandacht op zichzelf kan vestigen. 1 dag voor m'n bevalling, op ONZE trouwdag, op een feestje, zelfs op de verjaardag van m'n man. Toen had ze 5.000,- gestort op z'n rekening. (en ik kreeg een raar prullig armbandje) Hoezo overdreven. Alles voor d'r kids en niks voor een ander. (zelfs niet voor d'r eigen kleinkind)
Rotte plekken moet je uit een appel snijden. Je leven is jouw appel, en je moet geen rotte plekken gaan zitten vreten alleen omdat ze toevallig in die appel "horen". Wég ermee. Niet jezelf ziek maken, maar altijd voor je eigen geluk kiezen. Een ander doet het niet voor je.
Mijn schoonmoeder is overleden, had ik zeker geen goede band mee, zij is denk ook vooral heel onzeker geweest door een lastige ex vriendin van mijn man. Maar mag het ook een schoonvader zijn Die is er namelijk nog wel... Type; ik ben zielig, is ontslagen, alcoholist. En als je er dan eens wat van zegt is iedereen boos en beledigt en heb ik het gedaan. Terwijl hij alles verpest... Gaan man en ik een keer babywinkelen (even snel voor kerst) worden we weer door schoonzus gebeld dat sp bezopen is en drama en wat moet zij ermee doen.. Weg 2 uurtjes leuk babywinkelen. Zijn toen met kerst ook niet naar m toe geweest, was voor mij echt de druppel dat hij het zoveelste verpestte. Heb m 2,5 week geleden weer voor het eerst gezien maar hij durft nog niet veel tegen mij te zeggen, hij is bang van me Snap best dat hij verdrietig is etc maar toen zijn vrouw overleed ben ik degene geweest die alles geregeld en gedaan heeft, van hand van haar vasthouden (en dat met onze 'goede band') tot kleding uitzoeken, kaarten regelen etc! Maar geen bedankje niks maar meneer ging nog meer drinken en drinken. toen weer toegesproken, dan weeer wat beter en hij vervalt weer terug. Man en zijn zusje zijn heel snel toegeeflijk (al word man nu wel minder nu kleine in aantocht is en ik hier erg op aandring) maar ik ben dus altijd de boeman. Sorry hoor, ook even een onsamenhangend verhaal van mij maar schoonvaders zijn soms ook echt DRAMA!!!!!!!!!!! Moet er niet aan denken dat hij dalijk met zn drankwalm naast mn bed staat als ukkie geboren is Dan is de uitgang snel gevonden voor m... (met toestemming van man) Sterkte ermee, begrijp je maar al te goed.
hmz mijn schoonmoeder... Tja hoe ga ik dit aardig brengen... Ze heeft haar zoon altijd tekort gedaan en daar heeft hij nog steeds last van. In mijn zwangerschap ben ik mijn vader aan kanker verloren en vlak na de bevalling hoorde wij dat mijn SM kanker heeft. Daardoor toch maar weer het contact opgepakt. Ze is ziek en ook terminaal. Ondanks alles wil ik haar niet haar kleindochter "afpakken". Zolang ze normaal doet mag ze 1 keer in de 2 weken langskomen. 1 verkeerde opmerking en het houd ook weer op, want ze heeft ons al genoeg ellende gebracht!